Nieuwe relatie brengt toch heel wat spanning en emotie. Ik word er angstig van. Wat als wat ik voel eenrichtingsverkeer is? Wat als ik mijn hart ergens hier verlies en het nog eens wordt vertrappeld? Mijn hart dat wel 1000x zou roepen hoe graag ik hem zie, mijn hoofd dat schreeuwt me te kalmeren. De ene dag dolverliefd in zijn armen om erna de hele week weer volledig op eigen benen te moeten staan. Me dan bedenken, dat ik eigenlijk heel goed alleen leefde en die relatie enkel voor heel veel onbalans zorgt. Mijn evenwicht is helemaal om zeep. Allemaal heel tegenstrijdig. En dan wil ik terug, terug naar mijn routine. Het leven alleen waar ik zo zeker ben van mijn leven en mijn gelukkig zijn. Ik vlucht..
Eergisteren een enorme paniekaanval gehad, weggevlucht van de hele situatie. En dan krijg je woorden zoals "en dit ben jij, zo gevoelig en oprecht gelukkig dat je angstig wordt, het schrikt me niet af, want het bewijst nogmaals wat voor een prachtige vrouw je bent, een vrouw van vlees en bloed dat voordurend overladen wordt met prikkels en emoties omdat je daar helemaal voor open staat" Inderdaad, ook dit ben ik.