Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-07-08 15:35

paardrijden bij de bedouinen in Douz, Tunisie

Geplaatst door de TopicStarter : 07-07-08 15:35

Sinds Juni 2007 kom ik regelmatig in Douz, de Tunesische Sahara.
Ik ga helpen om samen met Cavalier Abderrahim ben Abdelmalek zowel individuele ruiterritten als kleine groepsritten te organiseren, bij de bedouinen, in Douz, Tunesie. Dromedarisritten behoren tot de vanzelfsprekende mogelijkheden!

Verblijf je bijvoorbeeld op Djerba, of willekeurig waar in Tunisie, dan kun je opgehaald worden.
Paardrijden kan per uur, halve dag of hele dag ook meerdaagse ritten zijn mogelijk, met overnachtingen onder een bedouinentent of met overnachtingen bij een bedouinenfamilie, in comfortabel gemeubileerd appartement, in hotel of bij ons in het guesthouse.
Of,... een nacht onder de sterren!

Ben je binnenkort in Tunesie en wil je net als ik graag het weergaloze paardrijden of dromedarisrijden in de woestijn ervaren, plaats een bericht of stuur me een privebericht en dan stuur ik je het telefoonnummer van Abderrahim in Tunisie, die vervoer en overnachting voor elk budget kan regelen!

Er wordt western gereden.
Wil je met een groep komen dan stellen verschillende cavaliers hun paard beschikbaar en is Abderrahim jullie gids op een tour Bedouin.
Paarden worden in Tunesie niet bepaald verwend of vertroeteld, maar worden over het algemeen wel uitstekend verzorgd.
Tunesische vrouwen zul je zelden zien paardrijden, in Tunesie is paardrijden vooral een mannensport.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-07-08 07:53

Hoe ikzelf terechtkwam bij de bedouinen in Douz, Tunisie

Geplaatst door de TopicStarter : 08-07-08 07:53

Toen we aankwamen in Douz hadden we met de hele bus besloten eerst te willen afkoelen in het zwembad dat slingerend was aangelegd en overgroeid was door een bloemenzee voordat we ons wilden wagen aan een dromedaristochtje door de Sahara. Het was heerlijk om te zwemmen, na een oververhitte dag in een bus.
Tegen zeven uur 's avonds stonden we met z'n allen aangejurkt in een gestreepte djellaba en een shabby tulband om ons hoofd. Mijn reispertner wilde niet, want hij had schijnbaar zijn allerbeste ervaring in Egypte gehad. Nou ik wilde de woestijn in. We kregen naar postuur een dromedaris toegewezen. En eerst naar voren gekukeld en daarna naar achteren en hupsakee de dromedaris stond hoog op zijn vier poten en ik erbovenop, achter zijn bult. Toen onze karavaan op gang werd gebracht even later zag ik, zat R. toch ook op een dromedaris, zonder djellaba en zonder tulband. Goed het was belachelijk, zo'n rondje met toeristen op dromedarissen en het rondje werd vast en zeker duizend en een keer gelopen, een ervaring van de Sahara was het nou niet bepaald, maar ik zat toch maar mooi op een dromedaris en als ik mijn ogen tot spleetjes kneep zag ik een prachtige zonsondergang aankomen en een lege woestijn voor me en het ritme van de dromedaris beviel me prima. Mijn gestreepte djellaba beschermde me tegen het zand en bolde op in de zwoele wind.
Ik keek in de verte, voelde me een nomade in de woestijn, zag een andere karavaan vertrekken,... en een stofwolk en ik kon drie ruiters onderscheiden,... Op slag was ik R. totaal vergeten en ik schreeuwde enthousiast tegen mijn karavaangenoten: "Moet je daar kijken! Daar komt mijn prins!"
Ik wees met uitgestrekte arm en uitgestrekte wijsvinger in de richting van de exotische ruiters met tulbanden om het hoofd gewikkeld die in gigantische vaart aan kwamen galopperen op prachtig opgetuigde volbloed Arabische paarden, afgebiesde doeken over de paardenruggen en gekleurde kwastjes langs het tuig en gedessineerde hoofdstellen. "Nou daar wil ik wel door ontvoerd worden!" giechelde ik zenuwachtig. Eén van de ruiters kwam naar mij toe en smeekte mij in een mix van Frans, Duits en Engels om een ritje met hem te maken. Ik maakte hem duidelijk in een mix van Frans, Duits en Engels en met een vaag nerveus gevoel dat ik geen geld bij me had en dat ik het niet eerlijk zou vinden als ik hem niet zou kunnen betalen. Een jongen en een meisje van onze reisgroep gingen ieder op hun beurt mee op een ritje en zaten in het zadel en hij, de bedouin zat achter het zadel en met z'n tweetjes galoppeerden ze op één paard. Steeds weer kwam hij bij me terug. In een mix van Frans, Duits en Engels liet ik hem weten dat ik niets voelde voor een ritje samen en dat ik liever alleen op zijn paard zou willen rijden. Alles mocht van hem, maar ik vond het niet eerlijk van mijzelf en zei hem weer dat ik geen geld bij mij had maar dat ik hem voor altijd in mijn hart gesloten had en dat hij een deel van mijn droom al had waargemaakt.
R. zat verderop op zijn dromedaris en hield zich blijkbaar niet met me bezig, maakte stiekem foto's van een helemaal in het blauw geklede chamelier met blauwe tulband die kunstjes vertoonde en bovenop het zadel stond, bovenop een statige witte dromedaris. Het was tussen ons beide allang niet bepaald romantisch meer, tussen ons knetterden geen sprankelende vonken meer.
Een vierde keer kwam de mysterieuze bedouin naar me toe en steeg van zijn paard, Kouki, vertelde hij. De karavaanleider schudde zijn hoofd van nee maar ik gleed van mijn hoge dromedaris, ik zou gek zijn als ik nog langer weerstand zou bieden. Ik steeg op met wild kloppend hart en stijve knie nog van een operatie en voor ik het wist zat hij, de mysterieuze bedouin achter mij, achter het zadel. Zijn armen langs de mijne, zijn lichaam tegen mijn rug en roepend in mijn oor: “Dance, dance”, zijn hand op mijn buik, “dance, dance!” En daar gingen we galopperend over de duinen, die verrassend hard waren en goed te begalopperen waren, weinig los inzakkend zand, registreerde ik. Dit was mijn droom! Waar ik heen wilde, vroeg hij me in engels, "Just go!" mompelde ik en wees in het wilde weg in de verte.
“Snel of langzaam?” Snel, wilde ik, want als we stapvoets zouden gaan mocht het eeuwenlang duren maar er stond een hele karavaan op me te wachten. "Give me a kiss," hoorde ik in mijn oor en ik draaide me om en gaf hem een kus op zijn mond. Kleine moeite, vond ik. Even later, dichter bij de karavaan vroeg hij me er nog één en dat -vond ik, kon ik niet maken, hoe spannend ik het in feite ook vond. "What' s in a kiss?", vroeg ik hem retorisch en zei hem dat hij al voor eeuwig in mijn hart gesloten was. Dat was de waarheid.
Ik wist niet hoe snel ik op mijn dromedaris moest klimmen om weer tot mezelf te komen. Ik zei mijn mysterieuze bedouin dat ik wel een reden zou hebben om weer terug te komen en vroeg of ik hem kon bereiken en hij liet een voorbedrukt kaartje met een foto -van hem staand op de rug van zijn paard en een arm triomfantelijk in de lucht gestoken- in een zak van mijn donkergroene cargo-pants glijden en deed de klep eroverheen dicht alsof we een geheim hadden samen en iedereen vroeg me wat ik wel niet had moeten betalen om zo lang weg te blijven. "C' est gratuit!" verklaarde ik de kamelenleider die bezorgd nee had lopen schudden met bruine tanden schots en scheef in zijn mond. Ik zag dat R. verrast mijn richting uitkeek. Ik vroeg me af of hij nou in de gaten had gehad wat er was gebeurd. Hij had het geld en de camera bij zich en helemaal geen foto's gemaakt van mij en mijn ontvoerder.

Op de terugtocht met de karavaan mijmerde ik terwijl ik van een schitterende zonsondergang genoot hoe zwak mijn reden was om ooit terug te komen. “Met een fotografie team,” dacht ik, “Maar hoe kan ik zoiets denken als ik helemaal het stylingwerk niet meer doen wil?" Bovenop mijn dromedaris bekeek ik het kaartje nog een keer en speurde de verte af, niets meer te zien van ruiters. De woestijn zag er verlaten uit en de schemering zette in. Ik had een deel van mijn sprookje beleefd en daarna was het weer tijd voor de realiteit. Het was donderdag eenentwintig Juni, het begin van de zomer.

Wil je meer weten hoe ik er weer terug kwam?

**Geplaatst**: 15-07-08 20:07

Re: paardrijden bij de bedouinen in Douz, Tunisie

Geplaatst: 15-07-08 20:07

wat?