Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
truus1957 schreef:Wat een nare update TS. Had het je heel anders gegund. Wat ellendig voor zo’n jonge meid als jij. Ik kan me voorstellen dat je heel teleurgesteld bent in je vrienden. Een belletje of kaartje is toch wel het minste. Kleine troost: het ligt niet aan jou, schijnt een bekend verschijnsel te zijn, al zou ik niet weten waar het dan wel aan ligt. Wellicht onmacht of niet weten hoe er mee om te gaan? Het is ook werkelijk niet niks!
Als je zelf het initiatief zou nemen? Een berichtje naar een goede vriend of vriendin: hé, hoe gaat ie? Ik zou het gezellig vinden als je eens langs komt! Lig hier ook maar een beetje te liggen!
Geen idee hoor. Heel veel sterkte in elk geval. Hoop dat je snel van die nare pijn verlost zal zijn.
singa schreef:Jeetje meid, wat ongelofelijk k** dat dit je allemaal moet overkomen! Na een medische fout crps krijgen, om vervolgens, na een lange lijdensweg, te "kiezen" voor een amputatie, en dan in dit straatje belanden! Ik begin er spontaan van te vloeken. Hoe is het toch verdorie mogelijk, alles zo bij elkaar Ik hoop en duim dat er snel een oplossing gevonden wordt! Hebben de artsen enig idee over de oorzaak van de pijn?
Ondanks die miserie blijf ik je, na alle fragmenten die ik hier op bokt al heb mogen lezen, een geweldig oprecht en lief persoon vinden. Ik vind het écht bewonderenswaardig hoe open je communiceert over alles wat er gebeurt in jouw leven, en ook wat de psychologische impact hiervan is. Je kan het zo helder beschrijven, en dan die dankbaarheid naar je mama, je paarden en zelfs naar ons Je bent echt een ontzettend mooi persoon!
Zo vervelend dat je minder steun ervaart van mensen uit je omgeving Eerlijk gezegd, vrees ik dat ik ook niet altijd een goeie vriendin ben geweest voor mensen in mijn omgeving. Het is een confrontatie met m'n eigen machteloosheid: je wil heel graag helpen, veel meer dan door nog maar eens een kaartje of bloemetje te sturen, maar omdat dat niet kan blokkeer ik op de ene of andere manier. Ik kan de juiste woorden niet meer vinden, leg het even opzij "tot morgen" en uiteindelijk komt het er niet van... Een erg scheve kronkel die zeker niet goed te praten valt en waar jij zeker geen rekening mee hoeft te houden, maar ik wil hiermee vooral zeggen is dat ik ervan overtuigd ben dat er veel meer mensen aan je denken dan je kaartjes of berichtjes krijgt. Ik duim dat ze snel weer opduiken, want ze zijn er nog steeds voor jou, zeker weten!
Ik ga je misschien een vervelende vraag stellen, maar toch even voor de volledigheid: ik twijfel er nog geen halve seconde aan dat je in de eerste plaats een arts nodig hebt die jouw pijn fysiek kan oplossen. Maar heb je al eens met een psycholoog gesproken? Of misschien met een rouwtherapeut? Levend verlies is ook verlies, en al zeker als je je steeds opnieuw moet aanpassen en opnieuw op zoek moet gaan naar oplossingen om met je grenzen om te kunnen gaan in het dagelijks leven. Misschien kan dit op de ene of andere manier toch een beetje voor verlichting zorgen tot je probleem effectief is opgelost?
Blijf hier vooral schrijven, en al zeker als het helpt om één en ander van je af te zetten. Dikke knuffel!
mirim schreef:Wat ontzettend naar allemaal.
Zowel jouw pijn , maar ook het gevoel dat je vrienden er niet voor je zijn.
Ik ga wel met Singa mee over haar idee hoe mensen met andermans leed omgaan of het er niet mee om kunnen gaan.
Misschien is er te veel ellende in de wereld .... mensen zien liever voor zich zelf enkel de mooie en leuke dingen.
Net doen alsof de ellende ( van een ander ) niet bestaat zorgt ervoor dat je ongestoord kunt feesten en je eigen onbezorgde wereldje in stand kunt houden.
Helaas zit het werkelijke leven zo niet in elkaar.
Dubbel naar voor jou TS.
Heel, heel veel sterkte
superpony schreef:Jeetje wat een verhaal. Dapper hoe je doorzet.
Je zou ook eens Country Mill kunnen vragen. Die sponsort volgens mij Demi Vermeulen en maakt ook aanpassingen.
Of Vaquero zadels. Doet western zadels, maar heeft voor waar mijn gehandicapte broer reed ook een zadel aangepast.
Heel naar dat je, zeker op jouw leeftijd ook, geen vrienden overhoudt na zoiets. Je snapt het als weldenkend mens niet, maar misschien waren het sowieso niet de juiste mensen en komen er nog veel leuke, goede vrienden op je pad.
Ergens herken ik het wel. Toen ik ziek werd, vaak in het ziekenhuis lag en operaties moest ondergaan, reageerden mensen ook allemaal anders.
Net als wanneer je een naaste verliest. Mensen reageren zo wisselend. En vooral daarna lijkt iedereen door te gaan waar jouw wereld nog stilstaat.
Maar snap wel dat het erg pittig is. We leren van alles op school, maar met dit soort dingen omgaan is niet voor iedereen weggelegd.
BillyJ schreef:Iberosattel en andere linkje maakt op maat gemaakte zadels voor "bijzondere ruiters"
Zij maken echt het zadel naar wens en hoe het jou het beste kan helpen. Ik zou hun in ieder geval eens contacteren ivm het schuiven van je zadel zij kunnen je mss adviseren over een eventuele aanpassing aan je huidige zadel.
https://www.iberosattel.de/nl/speciaal- ... ndicapten/
https://www.daaleman.nl/Specialezadels/
Een zadel met contourblokken zoals bvb de wintec endurance pro kan ook helpen, mss dat zoiets op jou zadel te plaatsen valt? Zo krijg je emer steun zonder op je prothese te moeten leunen.
Het MAS kokersysteem voor je prothese zou ook comfortabeler kunnen zijn. (is iets minder dik)
Verder kan je altijd opteren om zonder prothese te rijden en met een heup/bovenbeen band aan je zadel.
Je Kan ook altijd een barebackpad proberen met een diepe zit zodat je comfortabel zonder beugels kan rijden?
Qua voeten .. beugels met meer grip Of elastieken, een broek met veel siliconen grip kan ook helpen. korfjes kunnen ook helpen. Let alleen erg op met bvb flexi beugels ed want een prothese voet geeft niet zoveel mee en dan kan je alsnog blijven vasthangen. Beter dus een breekbare elastiek of breder voetbed met extra grip. Gaatje korter zitten kan ook helpen.
BillyJ schreef:mirim schreef:BiilyJ ik denk dat je alleen de openingspost hebt gelezen ?
Ja inderdaad ... oeps, heb ik wat mis gezegd dan?
Sorry TS!
Veel sterkte!!
SuusMissT schreef:
superpony schreef:SuusMissT schreef:
Hij reed bij SPGE, de manege van Sjerstin de Vries in Ermelo. Zij heeft zelf als para amazone meegedaan aan de Olympische spelen.
https://www.spge.nl/
Lastig van de schoenen inderdaad. Het hele leven is ingesteld op gemiddelden. Ook met gezinnen bijv, vader, moeder en 2 kinderen. Een tafel en 4 stoelen. Tegenwoordig zijn grote sets ook in, maar even voor de vergelijk. Je moet 2 gelijke voeten hebben.
Het zijn niet alleen vrienden. Ook familie weet soms niet hoe te reageren of reageren maar niet.
Ik maakte met en over mijn broer best grove grapjes en nog weleens......Maar dat moet echt kunnen. Het erge is dat wij met hem leefde en voor hem zorgde, zielsveel van hem hielden, maar anderen dan gaan oordelen of wij die grapjes mogen maken.
Vaguero is een bedrijf, maar eenmanszaak zover ik weet. Louis Kerkhof maakt zadels op maat. Hij heeft voor SPGE ook een zadel gemaakt.
Heel vroeger hebben we zelf eens een zadel gezocht voor mn broer en was gebaseerd op een zitzak idee, dus steun waar nodig en indeuken waar nodig ook. Hij was toen klein en te tillen en is die het niet geworden. Ik nam hem voorop op een dekje en zo reed hij ook bij SPGE
En toen ik een hernia had, heb ik ooit naar een zadel of seat cover gekeken die de ruggegraat vrij laat. Waar dus niks is, is geen druk. Dat scheelt best veel met de pijn. De billen ondersteunen ze dan. Bij jou anders, maar misschien waar je last hebt leeg laten en dan er omheen opvullen? Misschien is zoiets al te vinden en aan te passen zonder meteen een duur zadel te moeten laten maken?
Ik weet ook dat ze blokken op zadels zetten met klitteband en die daarna weer verplaatsen voor de volgende ruiter of verwijderen.
Maar dan is het het beste dat een zadelmaker meekijkt die er ervaring mee heeft. Ze begrijpen meer dan je denkt als ze al hele aanpassingen hebben gedaan.
Als je been zwabbert, kan je ook nog je beugelriem vastzetten aan je zadel of singel bijvoorbeeld.
singa schreef:Echt niet normaal. Dan zijn er zalfjes die werken, en dan reageer je er nog allergisch op ook. Die grap wordt alleen maar slechter en slechter hoe meer je ons erover vertelt Ondanks dat alles, zeker blijven geloven dat er beterschap op komst is! Dat kàn gewoon niet anders.
Graag gedaan hoor, en elk woord is echt gemeend! Ik duim echt ontzettend hard dat je snel weer enkele uren "op trot" kan gaan met je paarden!
I.v.m. de steun van vrienden en familie: ik begrijp je echt helemaal, en vanuit jouw situatie zou je ook helemaal geen rekening hoeven te houden met hoe anderen omgaan met jouw probleem. Helaas is het in realiteit anders. Ik heb in ieder geval mijn lesje wel geleerd, dank daarvoor Vorige week is iemand van de familie overleden, en toen ik vanmorgen nog even belde met iemand anders hadden we het erover: mensen kunnen niet goed omgaan met andermans verlies, ze weten zichzelf geen houding te geven en kunnen de woorden niet vinden. Sommigen zeggen dat ook gewoon vlakaf. De persoon met wie ik aan het bellen was is verpleegkundige op een onco-afdeling. Eén van haar collega's zei: "met de hele administratie errond kan ik je wel helpen, maar met je verdriet niet". Terwijl 1) mijn familielid helemaal niet vroeg om hulp bij haar verdriet en 2) die collega, tijdens haar job, net heel goed is in het ondersteunen van mensen met verdriet. Heel erg vreemd. We vroegen ons af of er ook zoiets bestaat als hulp/opleiding/sensibilisering/... omtrent omgaan met het verdriet van iemand anders. (Zo kan ik dat ook ineens gaan volgen )
Het is inderdaad belangrijk dat het goed klikt met iemand als het de bedoeling is dat je je ziel erbij blootlegt. Ik heb even gezocht op google hoe het in Nederland allemaal geregeld is, maar ik raak echt niet wijs uit de regelgeving (dat doe ik hier trouwens ook niet, in België). Misschien kan het nooit kwaad om even bij je huisarts te informeren?