Geplaatst Het begon eigenlijk met mijn benauwdheidsklachten. Liep al mijn hele leven daarmee bij de dokter, dus kreeg verschillende puffers, antibiotica en dergelijken. Helaas hielp het allemaal maar tijdelijk en hoestte ik er al gauw weer 'overheen'. Dus op aandringen van mij toch doorgestuurd naar de longarts.
Longarts stelde officieel de diagnose astma door longonderzoeken etc. Gaf mij weer een andere inhalator; Symbicort. En stuurde mij door naar de KNO-arts, omdat ik wel erg veel slijm bleef ophoesten.
KNO-arts ontdekte een veel te grote neusamandel die er niet hoorde, dus hup geopereerd. Vandaag terug geweest op controle en aangezien ik geen verschil merk maar een neusspray gekregen. Helpt het niet, stoppen; wel, doorgaan. Maar ik hoef niet meer terug te komen.
Ondertussen kreeg ik ontzettende moeheidsklachten. Eigenlijk is dat er langzaamaan ingeslopen totdat ik ontdekte dat het niet meer normaal was. Als ik zo terug kijk denk ik dat ik er véél langer mee loop. Maar ik schoof het af op mijn eigen luiheid. Van iemand die 3x per week hardloopte, altijd buiten was bij d'r beesten ben ik verandert in iemand die haast niets uitvoert. Het idee om íets te gaan doen, bijvoorbeeld zoiets simpels als tandenpoetsen voelt op slechte dagen nog teveel.
Uiteindelijk ben ik naar een dokter gegaan die inviel voor mijn huisarts, en die nam mijn klachten serieus. Hij vond mij serieus oververmoeid. Hij hoorde een ruis bij mijn hart, en vond mijn bloeddruk/pols veels te hoog. Ik heb toen een week lang mijn hartslag bij moeten houden, en die lag gemiddeld rond de 95-100 slagen p/m. Hij vermoedde een gaatje in mijn hart, dus werd doorgestuurd naar de kinderarts. Zowel bij de kinderarts als bij de HA heb ik bloed laten prikken, maar dat was allemaal keurig en prima.
Kinderarts was het met mijn HA eens en stuurde mij door naar de kinder-cardioloog. Die heeft een ECG en echo gemaakt, maar er was niets te zien. Nu moet ik wel zeggen dat de cardioloog mijn hart moeilijk in beeld kreeg, wat wel apart was omdat ik erg lang en dun ben. Dus een 2e arts heeft bij mij ook nog een echo gemaakt, en toen waren ze wel redelijk tevreden geloof ik.
Nu had ik bij de cardioloog wel een hoge bloeddruk (147/90), en bij de HA ook (152/90). Bij de kinderarts weer echter niet (120/82). Dus hup; 24-uurs bloeddruk band om. Cardioloog was daar heel tevreden over, dus schoof het af op stress in het ziekenhuis. Dat zou allemaal best kunnen, als ik mij niet zenuwachtig voel reageert mijn lichaam over het algemeen anders.
Nougoed; cardioloog vond dat ik maar weer terug moest naar de kinderarts, en zou een brief sturen met tips voor haar. Nu belde de kinderarts vandaag, en nu moet ik stoppen met de Symbicort. Volgens haar zit daar een stofje in dat je hartslag kan verhogen. Nu ben ik echter al eens gestopt (toen bij de HA, die mijn hartslag ook te hoog vond) en dat had geen resultaat. En ook de anesesist heeft gezegd dat Symbicort absoluut je hartslag niet verhoogd.. tsja en daarnaast zie ik het helemaal niet zitten. Ik word altijd benauwd wakker, maar na een pufje gaat het allemaal wel weer redelijk. Ik zou dus niet weten hoe ik nu de dagen fatsoenlijk door moet komen. En het is niet voor een weekje, nee maarliefst tot Oktober. Dan heb ik pas een vervolgafspraak. Verder betwijfel ik of mijn hartslag nou echt zo hoog is, dat is ook gemeten bij de cardioloog maar de kinderarts heeft die brief nog niet ontvangen..
Heeft er iemand misschien een idee wat ik wél heb? Ik wordt telkens weer teleurgesteld, het moe zijn maar niet weten waardoor frustreert mij ontzettend. Telkens weer onderzoeken, maar altijd is het toch wel weer goed. Daarbij begin ik bijna aan een nieuwe opleiding (toevallig Verpleegkunde..). Dat zie ik ook helemaal niet zitten en daar baal ik ook ontzettend van. Mijn vakantie heeft alleen nog maar bestaan uit bezoeken aan het ziekenhuis, werken en moeheid.
Mijn klachten;
-Moeheid. Na inspanning, maar ook als ik wakker wordt ben ik net zo moe of nog vermoeider dan wanneer ik mijn bed instapte.
-Duizeligheid. Ik kan niet fatsoenlijk opstaan, zonder het zwart ziet of alles ontzettend draait.
-Trillingen in mijn handen, armen en benen.
-Steken bij mijn hart.
Minder vaak heb ik ook last van hoofdpijn, krachtsverlies en een hart dat zo hard klopt dat ik helemaal meeschudt. Ook heb ik het idee dat mijn geheugen er zeker niet op vooruit gaat. Wat trouwens ook zo is is dat wanneer ik op 1 been sta, en zeker met mijn ogen dicht mijn hele evenwicht wegvalt. Ik kan dan niet blijven staan.
Wie herkent dit? Waar zou ik het beste nog heen kunnen?
Alvast bedankt voor een reactie!
Als je met benauwdheidsklachten loopt gebruik je die spieren heel veel, het kan zijn dat ze af en toe wat overbelast raken, helemaal na inspanning en daardoor wat gaan steken. Hartklachten voel je nl over het algemeen in je schouder, net zoals longklachten. 
Gewoon terug naar de HA en je opnieuw door laten sturen?
