Ik zweer echt bij het Radboud, sinds ik daar "loop" (kwam in een rolstoel binnen en kan nu al ruim 50% beter lopen als ervoor) ben ik alleen maar opgeknapt.
Ik was dus helemaal niet bang voor wat komen ging. Mn moeder was als de dood de ochtend dat ik geopereerd zou worden. Ik niet ik zag er naar uit, dit was iets wat ik al zo lang wilde. Ik was gewoon op van alle pijn (ook emotioneel) ik kon gewoon niet meer. Ik heb een traan gelaten en dat was omdat ik zo blij was dat ik eindelijk echt een nieuwe knie kreeg, verder was ik niet bang (alleen voor de prik van de verdoving wat ik in mn lies zou krijgen voor de narcose en die heb ik door een pilletje niet eens meer meegemaakt was een erg rustgevend pilletje haha)
Als je pijn hebt wil je er toch vanaf lijkt mij, en een orthopeet gaat echt niet meteen snijden enz...
Hooguit een foto maken ofzo of een nieuwe afspraak maken voor een mri scan. En als hij eenmaal weet wat er is en hij kan het niet oplossen door bijvoorbeeld gips/spalken enz zal hij erover denken in je te gaan snijden. Maar dan kan je als nog een klap met een rubber hamer vragen
(narcose vragen zo zegt de tandarts het altijd tegen mij dat is waar ik bang voor ben haha)
Dan merk je er helemaal niks meer van, en is het iets kleins verdoven ze je plaatselijk. Maar dit is echt niet aan de orde hoor in de eerste afspraak
Succes