Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Qimm schreef:Het hoort denk ik deels ook bij de puberteit, omdat je dan begint met jezelf te worden. En dat is soms heel moeilijk, je weet vaak nog niet goed wat je wil en verwacht van het leven. Dat maakt het onzeker. En verklaard ook de stemmingswisselingen en dat je het het ene moment zonniger inziet dan het andere. het enige wat je kunt doen is doorgaan met je leven, je frustraties eruit schreeuwen in een kussen, je uitleven op papier (schrijven, tekenen, schilderen, wat je al doet, heel goed!) Maar gewoon doorzetten!
Er over praten kan heel fijn zijn, maar ook moeilijk omdat je het moeilijk na verwoorden. maar als je een goede 'therapeut' (klintk dramatischer dan ik het bedoel, ik bedoel iemand die hier ervaring mee heeft) hebt dan weet die vaak de juiste vragen wel te stellen.
Succes!