Geplaatst Toen ik een jaar of 14 was kregen we op school inentingen tegen tetanus, hepatitis en dergelijke. Nu had ik een week later nog een verdikking op mijn arm. Gezien de inentingen dachten we aan een allergische reactie. Daar dacht de huisarts anders over, want de bult op mijn arm was heel hard. Niet normaal dus.
Hij is gelukkig een heel intelligent en capabel man en stuurde me direct door naar een gespecialiseerde afdeling in Leuven. Daar kwam ik terecht bij Dr. Samson, een pionier op het vlak van botziektes ed.
Heeel veel tests en liters bloedstaaltjes later bevond ik me op de afdeling botziektes.
Daar hoorde ik helemaal niet! Het ene blote hoofdje blonk naast het andere, infusen kleden e ruimte. Ik voelde me een alien.
Het verdict was hard maar ook geruststellend: een osteochondroma, onschuldig maar wel heel groot.
Omdat ik nog heel jong was, werd er niet geopereerd. De tumor lag te dicht bij belangrijke zenuwen en slagaders. Ik moest 3 keer per jaar op controle.
1 jaar geleden zagen ze iets verdacht op de mri, een vlek. Wéér al die vervelende onderzoeken, ik moest ook onder de scanner. (ik was eerlijk gezegd wel geïntrigeerd door dat ding, tot ik erin lag, wat een vervelend lawaai!)
Het verdict was deze keer anders: de tumor moest eruit, er begonnen zich kwaadaardige cellen te vormen binnenin, met als gevolg dat hij vol bloed zat, wat op zijn buurt veel te veel woog. (500gr) (ik was na de operatie wel mooi halve kilo kwijt
)Eind September ben ik geopereerd in Pellenberg, een aparte afdeling van Gasthuisberg (Leuven). De operatie duurde 5uur en is helemaal goed gegaan. De tumor hebben ze gehouden voor onderzoek, hij is zo groot dat de Europese commissie er verder tests op wil uitvoeren. De delegatie artsen die dagelijks kwamen polsen aan mijn bed verwonderden zich er zo over dat er zo'n tumor gegroeid was aan zo'n klein meisje (ik ben 1m60) en 1 dokter wist er nog een droge opmerking aan toe te voegen: 'ja, de patiënte is nu 1:50ste van haar lichaam kwijt, kunnen we nog niet spreken van amputatie?'
Toch een stukje van mij dat europees bekend is! Ik heb een dikke week in het ziekenhuis gelegen, gelukkig deelde ik de kamer met een meisje van mijn eigen leeftijd en van mijn eigen streek, was ook weer mooi meegenomen.
Na de operatie kwam de revalidatie, wat echt heel goed ging. Ik kon al vlug weer veel doen en begon ook al vlug terug op te bouwen in de training (ik turn, paardrijden heb ik wat langer uitgesteld)
Lichamelijk ging alles dus heel goed, alleen wilde mijn hoofd niet mee. Ik wilde zo graag vooruit, te graag. Ik had mezelf nooit te tijd gegeven om psychisch stil te staan bij wat me overkomen is. Want ik ben sterk, en ik zeur niet. Het bizarre was ook dat er heel uit mijn verleden weer begon op te spelen. Ik was constant bezig met de dingen die toen gebeurd zijn.
Een mens is geen robot en ik was eigenlijk, zonder dat ik het zelf besefte, in een zware dip geraakt. Mensen uit mijn omgeving confronteerden me hiermee: ik was chagrijnig, ging niet meer uit en zat maar wat aan te klooien op alle vlakken.
Blijkbaar gebeurd het bij best veel mensen na het soort operatie dat ik heb gehad. De situatie onderschatten en gewoon verder gaan maar zo werkt het dus niet.
Nu ben ik weer helemaal beter, lekker in mijn vel, alles weer opgepakt. Omdat ik op een gegeven punt besefte wat er aan het gebeuren was.
Nu ben ik heel erg benieuwd naar soortgelijke verhalen. Post-operatieve-depressie, post-traumatische stressstoornis, ...
