Geplaatst 
Het begon toen ik jong was. Onze vaste tandarts was nogal een lomperik, maar mijn ouders wisten niet beter.
(mijn moeder was al in behandeling bij hem toen ze jong was)
Wij dachten dat het normaal was.
Ja ook die kies die hij trok zonder verdoving, het boos worden dat hij deed als ik als jong meisje begon te huilen, maar ook wel het boren van een heel klein oppervlakkig gaatje wat bij het boren een holle kies bleek te zijn leek heel normaal, en ook dat de verdovingen zo ontzettend pijn deden, en dat hij verdoven 9 vd 10 x niet nodig vondt, en ga zo maar door....
Door deze hele lieve man heb ik een angst voor de tandarts over gehouden...
Godzijdank ging hij met pensioen en was het tijd voor een nieuw tandarts.
Die vonden we 1. Een hele lieve, rustige mevrouw. Ik was ontzettend angstig. Maar door dat ik haar vertrouwde heb ik toenertijd zelfs bij de kaakchirurg gezeten om 4 kiezen te laten verwijderen die nog in mijn kaak zaten.
Eerder viel ik al flauw bij die gedachten!
Het was een hele vooruitgang voor mij en een hele wereld ging open. Injecties deden geen pijn meer, en deze mevrouw gebruikte ze dan ook bij alles. Ik vertrouwde haar echt en was zo blij dat we bij deze tandarts terrecht kwamen.
Toen vertrok ik naar het buitenland waar ik alweer zon fijne tandarts vond. Als ik daar nu aan terugdenk, was zo'n tandarts echt super. Ik zou haar zo naar Nederland halen.
Zo ongeveer nu een maand of 7 geleden begon ik last te krijgen van ontstoken tandvlees. Ik was daar redelijk snel vanaf met een anti biotica kuurtje.
Helaas toen ik daarmee stopte kwam het weer terug.
Mijn eigen tandarts in Nederland zei dat ik mijn tanden nooit poetste. Ik heb wel 5 keer 'poetsles' gehad. Mijn vertrouwen verdween want ze kon echt tegen me schreeuwen dat ik moest gaan poetsen. En dat terwijl ik elke dag, 3 x, netjes mijn tanden poetste precies op de manier die zij mij elke keer verteld....
Volgens orthodontist en mondhygienist lag het aan wat anders, maar volgens de tandarts was dat onzin...
Op een dag kwam ik weer bij de tandarts en had ik ineens een andere tandarts.. En wel twee poolse vrouwen, die gebrekkig Nederlands spraken.
Ik heb daar niks tegen, maar ik ben dus ontzettend bang, en door het gebrekkige Nederlands was ik dus al snel bang dat ze me misschien niet goed zouden begrijpen e.d.
Toen de behandeling begon ging er ook nog eens iets fout waardoor ik bijna stikte..... Fijn, mijn angst was weer compleet terug en zelfs nog erger... Het gevoel dat je daar ligt met 4 wroetende handen in je mond, waarover je dan zelf niks meer te vertellen hebt, en dan ook nog eens geen adem krijgen maar je kunt dus niets zeggen, is niet errug prettig....
Ook de 2e behandeling bij deze dames ging niet helemaal vlekkeloos... Ontsteking zat er nog steeds verschrikkelijk erg en ze begon met schoonmaken. Ontzettend lomp deden ze dat... waarbij tot 2 keer toe mijn piercing bleef hangen en bijna uitscheurde. En na nog geen minuut in mijn mond, het bloed er letterlijk uit liep. (en om over de pijn nog maar niet te spreken!)
Hier voelde ik me dus absoluut niet op mijn gemak, dus opzoek naar een andere.
Een paar weken terug stond er een advertentie in de krant van een nieuwe tandartsenpraktijk. Gespecialiseert in angst-patiënten, was wat er bij stond.
Dat leek me wel wat, dus langs gegaan en me ingeschreven. Ik verbaasde me over het feit dat ook hier weer alleen Russen, Polen en Grieken rondliepen en 90% maar gebrekkig Nederlands sprak. Maargoed, gespecialiseert in angstpatienten, dat moet het toch wel zijn...
Gelijk een peniciline kuur gekregen voor het ontstoken tandvlees, waar ik zelf nogal van schrok, dat ze het zo makkelijk gaven... Maar ik wilde niets liever als van die ontstekingen af, dus aan de peniciline.
2 dagen kon ik niet lopen, ik kon niet eens zelf meer naar de toilet.... Verschrikkelijk!!!! Allergische reactie op peniciline.. dus afgelopen maandag terug.
Bij het maken van de afspraak heb ik duidelijk gezegd dat ik om 12 uur moest werken. Om 11 uur had ik een afspraak en dat was genoeg tijd.
Maar ondertussen was het half 12 en zat ik nog in de wachtkamer.
Dus maar eens gaan vragen hoe het zat, en ik kon toen ineens gelijk geholpen worden.
Mevrouw tandarts komt eraan, zegt in gebrekkig Nederlands dat ik een plaatselijke verdoving krijg... Smeert een pastatje op mijn tandvlees waarbij ik denk oh, dat is het!
Toen kwamen de spuiten uit de kast, precies diezelfde enge, ouderwetse spuiten als mijn eerste tandarts had... Ik kreeg hartkloppingen en durfde écht niet meer.
Ik zei dus dat ik niet durfde en echt bang was en ging rechtop zitten met de tranen in mijn ogen.
De reactie van deze tandarts (GESPECIALISEERT IN ANGSTPATIENTEN!) was ronduit belachelijk! Ze begon tegen me te schreeuwen dat ik daar kwam voor een behandeling en niet om een potje te janken!
Toen vroeg ze aan mijn vriend 'Houd jij haar in de houdgreep of moet ik er iemand bij halen?'
Ik wist niet hoe snel ik op moest staan en ik was BOOS! Ik vond het niet normaal, zij maakt reclame dat ze gespecialiseert is in angst gevallen.... Houd ze iedereen dan maar onder dwang in die stoel?
Heb haar hartelijk bedankt en gezegd dat ik niet meer kwam... En toen was ze nog boos ook.
Weer een trauma erbij en ondertussen durf ik dus gewoon niet meer naar de tandarts....
Het is een erg lang verhaal geworden, dus bedankt voor het lezen.
Wie heeft iets soortgelijks mee gemaakt en hoe gaan jullie ermee om?
Misschien tips voor de angst??
