Geplaatst Ik deed aan hardlopen waarbij ik al aardig wat conditie had opgebouwd en 4-5 keer per week ging lopen waarvan 2 keer per week een lange duurloop van anderhalf tot twee uur. Lekker de honden mee, mp3 speler en gaan!
Op een dag kreeg ik last van mijn voet met een stekende pijn, vooral ’s ochtends. Tijdens het lopen weinig last. Toen werd het even erger en kreeg ik ook met lopen de eerste 10 minuten een stijf en stekend gevoel in de voet. Ik kon ook echt de vinger leggen op de pijnlijke plaats.
Na een paar weken sukkelen toch maar naar de dokter die mij doorstuurde naar het ziekenhuis voor een botscan omdat zij een vermoeidheidsfractuurtje verwachtte. Uit deze botscan kwam dus de diagnose ‘Osteochondraal letsel’. Met andere woorden; kapot kraakbeen. De diagnose van de arts was duidelijk en liet niets aan de verbeelding over; lopen kon ik wel op mijn buik schrijven. ‘Ga maar zwemmen want hardlopen langer dan 20 minuten wordt niks meer’.
Dan voel je je toch wel even klote.
Het gekke was dat ik een aantal dagen voor de botscan geen pijn meer had, niet meer bij opstaan en ook niet bij belasting.
De arts stuurde mij vervolgens weer door naar een gerespecteerde orthopedisch chirurg om te kijken wat we zouden kunnen doen, eventueel een operatie om los kraakbeen te verwijderen en de boel glad te schaven om te voorkomen dat je zo’n grindbak in je voet krijgt en die bij elke pas kraakt
Deze afspraak was 3 dagen na de botscan en nog steeds geen pijn, ook de drukplek was niet meer aan te duiden terwijl ik een week eerder nog omhoog sprong als je er alleen maar naar keek.
Er werden röntgenfoto’s gemaakt en die waren perfect. Kraakbeen kan je echter slecht zien op röntgenfoto’s maar ernstige letsels komen als ‘wolkjes’ in beeld. Dit was dus niet het geval.
Deze chirurg was ook verbaasd over de diagnose kraakbeenletsel maar het ‘zou kunnen’. Wel was het vreemd dat de pijn spontaan weg was gegaan en ook de drukgevoeligheid weg was. We konden dus niets anders concluderen dan dat er ‘nu’ geen probleem was. Kraakbeen herstelt niet uit zichzelf, dit is eigenlijk een degenererend proces en wordt eigenlijk alleen maar erger bij blijvende belasting.
De chirurg stelde voor om het lopen toch weer op te pakken en ik kreeg een schema mee, rustig opbouwen en enkel op zachte ondergrond. Hiermee ben ik begonnen in september. Hij stelde voor om weer op te bouwen tot ik weer op mijn oude niveau zat, als er een zwaar letsel zou zijn dan moest de pijn weer terugkomen en moest ik onmiddellijk terug voor een CT scan.
We zijn nu 5 maanden verder en ik heb nog steeds geen pijn, loop al weer sinds enkele week 4-5 keer per week en ook doe ik weer duurlopen van anderhalfuur en meer. Ik heb nergens meer last van, heel fijn natuurlijk maar ook raar gezien de diagnose. Na een lange loop sta ik ’s morgens wel eens voorzichtig op omdat ik toch weer iets verwacht.
Ik heb het internet al helemaal afgestruind naar eventuele vergelijkbare situaties waarbij kraakbeenletsel spontaan geneest maar kan weinig tot niets vinden.
Er zijn uitzonderlijke gevallen bekend waarbij kraakbeen weer geneest en in meer of mindere mate weer zijn oorspronkelijke elasticiteit terugkrijgt maar die zijn op 1 hand te tellen.
Dus….of ze hebben bij de botscan een verkeerde diagnose gesteld en het is nooit kraakbeenletsel geweest maar een hardnekkige ontsteking ofzo of ik ben een van de gelukkigen waarbij het spontaan is genezen.
Zijn er mensen bekend met kraakbeen problemen of misschien met diagnoses aan de hand van een botscan. Volgens de chirurg was het namelijk wel een erg globaal iets zo’n scan, het laat in principe alles zien waar de doorbloeding wordt belemmerd. Ik vraag me dan alleen af hoe zo’n arts dan toch keihard kraakbeenletsel als diagnose kan stellen als het toch globaal is. De orthopedisch chirurg sloot het niet uit maar vond het merkwaardig dat het spontaan genezen was.
Ben zelf nog steeds heel blij maar ook nog voorzichtig…ben bang dat het weer terugkomt en dat ik dan echt het lopen definitief kan vergeten… .
) want spontaan genezend kraakbeen en dan ook nog zo snel, dat is eigenlijk onmogelijk. Misschien had je last van hielspoor of iets dergelijks?