Ik heb sinds 10 jaar een chronische whiplash en 2 hernia's. Daarnaast is er fybromyalgie vastgesteld. Sinds die 10 jaar gebruik ik Ibuprofen. Dan 3 x daags 800mg. Paracetamol enz. helpt niet (meer) tegen de pijn.
Nu heb ik sinds weken behoorlijke maagpijn en diaree (met bloed). Naar de dokter en die constateerde een maagzweer en schrok van de hoeveelheid ibuprofen die ik nodig heb om te kunnen functioneren. (werk enz.) Moet er dus acuut mee stoppen en heb tabletten voor de maag gekregen. Moet nu naar een arts die gaat kijken welke medicijnen ik wel kan gebruiken maar kan daar pas over een maand of twee terecht. Het enige wat mijn arts kan aanbieden zijn infusen die ik niet kan verdragen want dan wordt k zo duizelig dat ik van mijn stokje ga.
Ik ben heel benieuwd wat bokkers voor medicijnen gebruiken bij chronische pijn. en hun ervaringen. Misschien dat het me wat verder kan helpen. Want zo gaat het niet.
En met de aankomende feestdagen en een hoop drukte op het werk zal ik wel wat moeten gebruiken.
Toen in 2003 nog een whiplash erbij, en dat was zo'n beetje het einde van het leven zoals ik het kende. Momenteel zit ik thuis, al anderhalf jaar. En pas de laatste paar maanden, merk ik dat het goed met me gaat. En niet door de ibu en paracetamol, maar doordat ik mijn leven aangepast heb. Ik zeg vaker nee tegen dingen. Zorg dat ik niet te veel vaste dingen gepland heb (die dus elke week terug komen, op een vaste dag/tijd), zodat ik met alles kan schuiven. Vandaag niet fit? Dan doe ik alleen bijvoorbeeld de afwas en ga morgen naar het paard ipv vandaag. Twee weken terug heb ik mijn E rijbewijs gehaald, 2 keer een ochtend les. Dat is een topprestatie voor mij. En ik heb dan ook prompt 2 weken nodig om bij te komen. Maar doordat ik geen vaste dingen afspreek, heb ik die tijd om bij te komen. Sinds ik het zo doe, merk ik dat ik minder pijn heb. Zowel qua hoofdpijn, als pijn in mijn lijf en arme spieren. De afgelopen 2 weken heb ik dus weer pijnstillers nodig gehad, vanwege mijn E, maar verder bijna niet meer. Het is niet makkelijk om het zo te doen, en ik ben er ook al wel vrienden door kwijtgeraakt. Ze vinden mij egoistisch, passief en weet ik wat al niet meer. Dat vind ik erg jammer, maar ik kan er niks aan veranderen. Ik merk aan mijn lijf dat het goed is zoals ik het nu doe. En als een vriend(in) dat niet kan begrijpen en meent dat te mogen veroordelen, dan hoef ik zo iemand ook niet meer als vriend(in).