Bokt.nl

Siri1804 schreef:

Ik vind het wel raar dat je vrienden niet de tijd nemen om naar je te luisteren, iedereen moet z'n verhaal kwijt.
Je moet idd proberen om alles een plekje te geven, dat duurt wel even, maar dan kun je weer verder.

Veel sterkte

femmefatale1 schreef:

PinkyBubble schreef:

Mijn nieuwe paardje accepteert dat ik het moelijk heb, Hij heeft mij gister flink getroost en was daarom ook ontzettend braaf, Hij is nog maa 2,5 jaar en toch lijkt hij al alsof hij een levenlang mij kent en weet dat ik het moelijk heb.
Terwijl hij zelf heel veel last van zijnmondje heeft omdath ij aan het wisselen is. Hij is zo dankbaar voor wat ik voor hemdoe, ik heb hem nu 1 maandje, en hij hinnikt als ik de stal in kom. Het is echt moelijk om af en toe afstandelijk te doen tegen zon persoonlijkheidje die ondanks dat je af en toe zo doet, toch ontzettend blij is je te zien, en je knuffeld en zo braaf tegen jeis en dan had ik gister zoiets van Wat doe ik nou stom.. Je hebt een geweldig lief knuffelding in je stalletje staan, wat wens je je nou nog meer? Dat weet ik dus niet

Maarja me verhaal is weer eens te lang geworden sorry

Waarom is het moeilijk om afstandelijk te doen..?? Wil je perse afstand houden? Waarom..?
Hij is goed en verschrikkelijk lief.. en je zegt zelf dat hij je aan voelt, ondanks zijn leeftijd..
Laat em toe.. het is niet zo dat hij Izzy zijn plek zal in nemen, dat kan immers niet, maar hij kan misschien wel je verdriet verzachten.. naast Izzy..!!!

Maak tijd voor jezelf vrij en laat de rest even voor wat het is.. dat gaat ook gewoon door zonder jou..
Ga genieten van je paardje en deel de moeilijke momenten met je paard.. en je zal zien dat het toch een stukje makkelijker wordt als je hem toe laat in je hart..

Hij hoeft Izzy niet te vervangen, dat was jouw mooie lieve schimmie, die ook heel veel van jou hield..
Gebruikt de kennis en ervaring die je met Izzy hebt opgedaan, in je jonge paardje..
Doe het wel op je eigen tempo.. maar maak je niet druk over het wel of niet hechten aan een paard!!

Het komt goed, doe wat je hart je ingeeft!!

Sabbientje schreef:

PinkyBubble schreef:

Alles wat ik in die 2 maanden heb meegemaakt heb ik geprobeert zo ver mogelijk weg te stoppen om niemand er mee lastig te vallen, Want duidelijk zitten zelfs me beste vrienden niet op mijn gezeur te wachten, Who blames them.

Geen idee wat ik moet doen, heb de halve avond al zitte janke, en heb geen zin om met mensen te praten of vrolijk te doen.

Meis, je weet dat dat niet waar is. Je kan altijd bij ons terecht.
Ik vind het zelfs erg rot dat je zo met je eigen in de knoop zit, jij hebt altijd voor mij klaar gestaan in moeilijke tijden en je moet weten dat ik dat voor jou ook sta.

Ik vond je gisteren al zo stil en ik vroeg me af of we wat verkeerds gedaan hadden ofzo.

Je moet gewoon eens wat vaker je mond open trekken, muts, en vertellen wat je dwars zit. Net als je zondag eigenlijk via de MSN ook al een beetje gedaan hebt. Je moet er niet mee blijven lopen.

Sabbientje schreef:

PinkyBubble schreef:

Ik weet het Sabje, maar jij zit ook met je vader, en ik wou je er gewoonweg niet mee lastig vallen, Gister was ik inderdaad daarom erg stil.. De klap is erg hard aangekomen na 2 maanden wegduwen Het is ook niet mijn bedoeling geweest om je te kwetsen dat ik niet naar je toe ben gekomen, of messchien denk je at ik bedoelde dat je niet luisterd naar me, want dat doe je wel Maar ik wou je gewoonweg na het overlijden van je sterke paps er niet mee lastig vallen aangezien jij het zelf al zo moelijk heb, en hoe moet je dan mijn problemen er ook nog bij dragen? Dat is gewoon echt te veel om van iemand te vragen.

Jij stond toch ook voor me klaar, terwijl je je keuzes moest maken over Izzy. En dat je zat met hoe het nu verder meost met Izzy enzo.
Je hebt gelijk, ik heb het inderdaad nog steeds moeilijk met het verlies van mijn vader, maar daarom mag je nog wel tegen me aankletsen enzo hoor
Soms zal ik ook even niet weten wat te zeggen en moeilijke momenten hebben, maar daar komen we wel doorheen.

Ik was bang dat je geen plezier meer had in paarden. Je moet je gewoon weer durven te gaan hechten aan dat lieve beest dat in stal staat. Dan zal hij, net als Sharonne altijd probeert, je opvrolijken en je erdoorheen slepen.
De paardjes willen je ook helpen, je moet ze alleen wel toelaten je te helpen. Zoals ze altijd hebben gedaan. Je vrolijk maken in moeilijke tijden.
Zelfs praten tegen je paard helpt.
Geloof mij, Sharonne heeft veel verhalen over mijn paps moeten aanhoren, ze is natgehuild en platgeknuffeld en ze heeft alles gewoon toegelaten, ze wist dat ze belangrijk voor me was. Ze was braaf op momenten dat ik het moeilijk had en haar trucjes niet aan kon.

We zijn er voor je. Axel is er voor je en Sharonne is er voor je.
Praat met ons en laat ons niet denken dat het je allemaal niet kan schelen.
Prop niet alles op, maar gooi het er gewoon uit.

ikenindi schreef:

lastig, maar ik snap niet waarom je vrienden er niet voor je willenz ijn? houden ze niet van dieren en begrijpen ze je gewoon niet dan ofzo? praat maar lkkr hier van je af hoor:) iedereen kan zelf beslissen of ze t willen lezen;)

Hoepsie schreef:

Als jij op het punt staat eraan onderdoor te gaan (wat ik me heel goed kan voorstellen, want ik ben ook zo iemand die denkt dat ik maar beter niet mijn vrienden "lastig moet vallen") en je ziet in waardoor het komt, wat er allemaal speelt... dan moet je een stap zetten. Je kunt 2 dingen doen:
optie 1: zo doorgaan en proberen het zelf op te lossen (nobel streven, maar vaak komt het dan later wéér terug)

optie 2: Je trots en/ of angst opzij zetten en hulp zoeken. Al is het maar 1 gesprek bij de psycholoog oid, hij/ zij is ervoor opgeleid, je valt hem/ haar niet lastig en jijzelf voelt je over het algemeen 10x beter...

Ik bekijk het vanuit mijn situatie. Na jaren optie 1 te hebben geprobeerd, ben ik uiteindelijk op aandringen van mijn vriend voor optie 2 gegaan en daardoor ben ik nu weer enigzins op de rails!

femmefatale1 schreef:

Je kan dat negatieve gevoel, het moeten missen van Izzy, ook anders benaderen....
Bekijk het eens anders.. je hebt alles voor je paardje gedaan, daar twijfel ik absoluut niet aan.. je moet het fijn gaan vinden als je aan em denkt.. dan ben je em iig zeker niet vergeten!!
Geniet van elke herinnering die nu nog zo sterk in je geheugen ligt.. na een aantal jaar zullen de herinneringen wel blijven, maar nemen ze in kracht af..

Heel veel sukses meid..

Sabbientje schreef:

Zolang je mensen laat weten dat je ergens mee zit, zullen ze je die tijd echt wel geven.
Maar praat met de mensen om je heen, die willen er echt wel zijn voor je hoor.
Wij kunnen niet aan je neus zien dat je een moeilijk moment hebt en gaan dingen denken. Bijvoorbeeld dat je het niet leuk meer vind om Sharonne te doen, dat je boos op ons bent omdat we af en toe iemand anders Sharonne laten losgooien. Dat je niet blij bent met je eigen kleine uk.

Laat ons gewoon af en toe iets van jezelf weten en ga niet in je eentje proberen dit te overwinnen. Er zijn mensen/vrienden genoeg die zich in je intresseren, je moet ze alleen wel zien staan

femmefatale1 schreef:

PinkyBubble schreef:

Bedankt
Schrijven vind ik zowiezo al makkelijker dan praten, dan kom ik teminste een beetje uit me woorden, want steeds als ik er over probeer te praten kom ik er niet uit, Stotter gevaan haha! MAarja joh.. Zoals ik al zei hetkomt wel goed

Haha, dat ken ik... als ik iets moet zeggen zeg ik toch net iets anders, en achteraf baal ik dat ik niet gezegd heb, wat ik wilde zeggen...