Hij heeft klachten die wijzen op dementie.
Hij komt slecht uit zijn woorden, kan geen gesprek meer voeren en is erg a-practisch
Hij kan niet meer lachen, ook niet toen ik hem laatst vroeg te lachen voor een foto.
Hij kan ook zijn jas niet meer aantrekken, terwijl hij pas 66 jaar is.
Enkele weken geleden is hij 3 weken in het ziekenhuis opgenomen geweest, wegens hoge koorts.
Ze hebben hem helemaal binnenstebuiten gekeerd, maar niets gevonden...
Op een gegeven moment was hij er zo slecht aan toe dat alleen een mega-dosis Prednison hem van de dood kon redden. Vreselijke zorgen hebben we ons gemaakt. En nog steeds.
Want sinds hij weer thuis is, is hij totaal emotieloos. Hij lijkt wel een zombie.
Hij zei laatst, dat hij de zin van het leven niet meer inzag...
Dat klopt toch niet voor een man van 66 met twee dochters, 5 kleinkinderen en genoeg geld om zorgeloos te kunnen genieten van zijn oude dag????
Wat is er met hem? Zijn zijn fisieke klachten psychosomatisch, en komen ze voort uit algehele malaise?
Had hij zijn bijna -dood ervaring moeten verwerken?
Hij doet in huis allerlei gekke dingen, kan geen koffie meer zetten, durft geen auto meer te rijden...
Mijn moeder is een dominante vrouw, die het thuis voor het zeggen heeft.
Sinds mijn vader met pensioen is, heeft hij geen leven meer.
Mijn moeder is een huismus, mijn vader ondernemend en artistiek.
Ze leven in een huis met de gordijnen dicht.
(mijn moeder heeft glaucoom en kan het daglicht niet verdragen)
Hun huis raakt verwaarloosd, de tuin groeit dicht, de tegels komen van de wand in de badkamer...
Ze ondernemen nooit iets, behalve boodschappen doen.
Ook de kleinkinderen zijn geen afleiding voor ze.
Mijn moeder houdt alles wat mijn vader doet nauwlettend in de gaten,
en snauwt op hem als ie fouten maakt.
Ze hebben continu kibbelpartijen over de meest onzinnige dingen.
Mijn moeder is vreselijk eigenwijs en krijgt altijd haar gelijk.
Ze verbloemt haar eigen vergeetachtigheid (die ze uiteraard ook heeft met haar 65 jaar)
en vestigt alle aandacht op mijn vader. Hij wordt dement, zegt ze.
Ik twijfel daar aan. Hij heeft twee jaar geleden al tests gehad, waar niets uitkwam.
Ik denk dat ie vreselijk ongelukkig is.
Maar niet alleen hij is ongelukkig, mijn zusje en ik worden ook moedeloos van de situatie.
Ik weet niet hoe ik mijn ouders uit deze situatie kan redden.
Welke rechten heb ik?
Kan ik hun huisarts bellen, om de situatie uit te leggen?
Ik wil altijd graag mee, naar de bezoeken aan de artsen, maar mijn moeder staat dat niet toe.
Ik ben zo bang, dat als ze over drie weken weer naar de neuroloog moeten, weer mooi weer gaan spelen...
En het woord psychiater is meer dan taboe, terwijl ik denk, dat hij moet praten, praten en nog eens praten...
Wat kan ik doen???



Bedankt voor het lezen.
Ik ben er verdrietig van.