Geplaatst Ik loop al 3 maanden met een moeheid rond. De hele dag gapen, half 10 's avonds slapen, half 8 eruit, en ik voel me alsof ik een week geen oog dicht heb gedaan. Uiteindelijk eens naar de dokter. Dokter zonderzoekt alles, nek, klieren, rug, longen, hart. Hij vind niks. Hij zegt: "Het komt veel voor laatste tijd, maar prik toch maar even bloed" Nu zal ik zeggen dat ik bloedprikken het mooiste van de wereld vind, en er naar uitzie.
Er kwam niks uit het bloed. Spijtig. Doorgewerkt.
Na een tijdje ziek geworden op het werk, gevoel dat ik onderuit ging, ontzettend overgeven. Later een chocolaatje gehad, er was een feest in de straat waar de winkel staat, waar ik werk. IOk voelde me goed. Mijn collega zei: "Is het geen suiker?" Ben gewoon de hele dag gebleven. [Dit is 5 weken geleden]
Woensdags zou ik weer gaan werken. Met volle moed ertegen aan. Ik geniet van mijn werk. Lekker druk zijn, verstand op 0.
Val weer bijna flauw. In andere dagen geen last van gehad, die dagen ervoor. Ben naar, bleek, koortserig, en besluit naar huis te gaan, rond 12 uur. Kruip mijn bed in, en ben er 's avonds weer uit, maar blijf ziek.
Ben 2 weken ziek, en toch maar eens naar de dokter. Vertel klacht. Ook van de moeheid. Hij zegt: "Je hebt een virus in je bloed."
Week erna nog niet goed, nog thuis. Weer naar de dokter. Hij gaat goed voor zitten en ik omschrijf mijn klachten. Hij zegt: "Je mag weer bloed prikken [Holladijee
] en nu gaan we op alles testen." Hij zei erbij: "Het kan ook psychisch zijn..." Ik met een bezopen gevoel naar huis, en weer eens bloed geprikt. Vorige week vrijdag bloeduitslag gehad. Ik had ziekte van Pheiffer. Ene kant was ik blij. Niks psychisch. Baas gebeld, dat dit het was. Die had me ervoor ook gebeld, wanneer ik weer kwam. [Niks van beterschap ofzo, maar goed]
We hgebben weer een afspraak bij de dokter afgelopen dinsdag. Hij verteld: "We hebben niks in je bloed kunnen vinden." Ik kijk hem raar aan. "En pheiffer dan?" HIj kijkt mij raar aan. Hij schud zijn hoofd. Mijn moeder was erbij, ben in dat stadium net eeen moederkindje, of misschien wel bang voor de dokter..
Hij zegt: "Ben je wel mee in aanraking geweest, maar je hebt het niet. Je lichaam heeft er tegen gevochten. Hij liet op de computer zien. Negatief stond erbij. Niet dus. Ik vertel wat de assistent heeft gezegt. Hij zegt: "Nee je hebt het niet." Hij zou praten met de assistent.
Heb een half uur daar gezeten. Mijn bezinking ofzo was wel te hoog, mag ik over 2 weken weer voor prikken [JEEJ
] maar nu? Hij denkt dat het werk mij teveel is. [Dat hoor ik van elke kant] Ik ben overspannen. Ik ben er naar van. Toch psychisch. Het ging psychisch beter. Medicijnen hielpen [Heb redelijk wat gekloot achter de rug]
Ik bel op naar het meldpunt, dat ik woensdag weer ga beginnen. Dokter leek het slim. Meldpunt geeft ziekte meldingen door enzo, aan werk. Ook aan onze winkel.
Ik werk woensdag weer, en zak onderuit. Om 10 uur al. Opnieuw zit ik op het beruchte stoeltje, als voorheen. Kon wel huilen. Weer niet gelukt.
Naar huis gegaan om half 12. Zat mezelf in de weg.
Weer gebeld naar Meldpunt. Uiterst akelige man aan de telefoon. Ik moest weer werken morgen, en niet ziek melden, want dan was de drempel zo groot. Gewoon doorgaan.
Gister dus weer wezen werken. Heel de dag op de stoel gezeten. Ben niet vooruit te branden. Naar, zwart voor de ogen.
Kon niet naar huis. Toen belde hoofdkantoor over nieuwe collega dat ze aangenomen was. Anny, mijn vchef begon over mij, hoe onzin het vond, dat ik niet nar huis kon.
Jose, van het hoofdkantoor vind het ook grote onzin. Anny ook, die was er boos om. Jose zegt tegen Anny: "Jij zit er met je neus bovenop. Als ze zich niet goed voelt, laat haar maar gaan. Geen meldpunt bellen, bel ons maar." Ben gebleven. Was nog maar 1 uurtje.
Gezegd dat ik vandaag thuis zou zijn.
Dus ik zit vandaag thuis. Te nixen. Te balen. Als ik thuis zit, wil het wel. Dan wil ik aan het werk. Ik baal.
Wat moet dit nu wezen? Wat moet ik doen? Moet ik dan echt stoppen met het werk?
)