Geplaatst 
]Ik ben op zoek naar advies. Een heel verhaal... Maar ik heb even een luistert oor nodig.
Ik heb tot groep 6 op een gewone school gezeten. Het ging niet, ben daar geplaagd, en ik ben naar een andere school gegaan, een moeilijk opvoedbare school. Niet dat ik moeilijk was, maar daar was makkelijke lesstof. Heb wel moeilijke leerlingen in mijn klas gehad. Was altijd de beste van de klas.
Ben ook hier gepest. Was een klein schooltje, in Amersfoort, ongeveer 40 leerlingen. [2 scholen aan 1, totaal 40 leerlingen, ons gedeelte hoogstens 25]
Toen moest ik naar het middelbaar. We zochten een kleine school voor mij. Drukte is niet goed voor mij. Dan raak ik van de weg. We vonden een VMBO-T school in Arnhem. Met ongeveer 120 leerlingen. Heerlijk klein.. Maar te groot voor mij. Toen is ook gebleken dat ik Faalangst had. Toen die tijd was ik vet trots dat ik dat had. Lekker mee pronken thuis. faalangst trainingen gehad. Weinig geholpen. Omdat ik thuis ook problemen heb, ging het niet goed op school. Voor engels vaak 2e, 3e. Dit lukte niet langer. Ik ging naar een andere vesting van deze school, in Amersfoort, en deed nu VMBO-B. Hier ontzettend gepest. Naaldhakjes stonden af en toe in mijn benen. Kleine ronde blauwe plekjes. Die tijd was ik heel verlegen. Weinig contacten. Niemand kende mij, zoals ik ben. Soms kwamen mensen, met medelijden. Maar ik hoefde geen medelijden. Voor leraren was ik bang. Die schuwde ik af. En dan hadden we een weektaak, met taken voor de hele week, taak af, dan moest leraar kijken, en dan handtekening zetten. Een hel. Leraar roepen was een hel. Vooral die jonge leraar, die ik had. Dus elke vrijdag bleef ik na. Met sport had ik altijd een smoesje. [Dat durfde ik weer wel] Ik had een veotbalknie, waarrdoor ik niet mocht sporten. Zelf briefjes schrijven, of me zus. Tot een leraar me in de 4e betrapte. Ik kreeg prive les. Ik moest koprollen op een mat. Omdat ik overgewicht heb, durfde ik niet. Ik had, als ik moest sporten na schooltijd, sportkleding de hele dag over mijn eigen kleding, ik durfde niet om te kleden. Of ik trok sportkleding over mijn eigen kleren aan.
Die tijd heb ik een IQ test gehad, maar ik was toen zo verlegen, dat ik op alles 'weet ik niet' heb gezegd. Dus ik ben flink laag terecht gekomen. Ik moet hoger zitten. Ik krijg het thuis van mijn broers en zussen ook flink te horen. Dat ik dom ben.
Ik heb inmiddels mijn diploma VMBO-B gehaald. Ik moest door naar een andere school. Een andere school betekent: Nieuwe mensen, nieuwe omgeving, dus.. genoeg reden om in mn broek te scheiten. Ik besloot niet naar een andere school te gaan. Niemand stond achter me, begrijpelijk. Leraren waren hopeloos met me. Echt hopeloos. Was veel ziek. School goed afgrond.
In die tijd heb ik te horen gekregen, dat ik een contactenfobie heb. Ik kan slecht met mensen, ben bang voor mensen. Vooral jongens. Dan vraagt iedereen: Hebben jongens je wat aangedaan? Nee helemaal niks. Ik ben gewoon doodbang dat ze me vooroordelen. Met meiden vind ik dat minder, maar ook vreselijk. Ik heb terepie's gehad, en slik anti-depresiva [Voor de mensen die willen weten wat: Fluvoxamine-maleaat] en na een half jaar thuis gezeten te hebben, veel gesprekken, heeft mijn vriendin, die ging stoppen met haar werk, mij meegetrokken. Ik moest van haar soliciteren. Met lood in me schoenen. Ik vulde bij maat in: XL. Vriendin begon erover: nee man, blousejes vallen groot uit. Ik wou niet meer. Waarom keek ze mee? Waarom wist ze mijn maat? Toch heb ik ingeleverd. Mijn vriendin heeft er alles aangedaan om mij het werk te geven. ik ben aangenomen. De 1e weken waren een hel. Bang voor alles. Bang voor fouten op de kassa. Ik kan niet tegen een standje. Dan springen de tranen in me ogen. Chef kon niet met me over weg. Te verlegen was ik. Omdat ik dik ben, durf ik niet in gezelschap te eten. Ik moest eten van haar. Anders zou ik flauw vallen. Als ik niet ging eten, lag ik eruit. Ik moest wel eten. Ik ben haar nog dankbaar. We praatte nooit. Maar langzaam aan begon het beter te gaan. Ik durfde antwoord te geven, en nu kan ik heerlijk, uren lang praten met haar. Teveel
Schat van een mensje. Met andere collega's kan ik ook goed, behalve mijn baas. Ben bang voor hem.Nu loop ik ook bij de UWV voor eventueel een uitkering, en hulp. Ze vinden het niet slim dat ik in een winkel werk. Ik moet zorgen dat ik minder mensen tegen kom op een dag. Anders komt het niet goed. Stimuleert niet, als je dit hoort. En ik was er pas weer.. dan zie je wat voor baantjes wel kunnen. "Hotelschoonmaker. Huishoudelijk schoonmaker." Ik ga echt niet mijn elven lang schoonmaken. Ik heb ook tegen zitetn dat ik een lage diploma heb.
Maar ik heb het naar mijn zin op het werk, maar het ene probleem is niet voorbij, en het volgende begint al...
Ik ben sinds 2 maanden zo ontzettend moe. Naar.. Bloed geprikt. Niks.. Ben ziek geworden. Veel gebraakt. Duizeligheid, onvallen, zwart voor de ogen, piep in de oren, hoofdpijn en steken in de buik. Nu al 4 weken. Word maar niet minder. Weer nar de dokter. Hij zei: Een virus. Dat kan niet. Anders was dat te zien in het bloed. En het werd maar niet beter. En nu gister weer naar de huisarts. Hij ging er goed voor zitten en vroeg me naar de klachten. Heb hem alles verteld. Alles. Hij heeft mijn bloeddruk opgemeten, hij vroeg of ik op de weegschaal wou, maar dat wou ik niet, en nu is er opnieuw bloedgeprikt. Alsof dat werkt. Hij vertelde me: Ik ben bang dat het psychisch is. Dat het niet overgaat. Hij vroeg ook hoe het met mijn werk ging enzo. Hij zegt: "Het werk is jou te veel [terwijl ik maar 24 uur werk] en ik moest stoppen met het werk. Want anders word ik er niet beter op. Dus ik moet mijn werk, in feite mijn alles, waar ik fluitend naar toe ga.. opgeven? Voor wat? Scoohnmaken.. no way! Hij nmoet ik dit vertellen. Ze weetn daar niet van mijn omstandigheden af, van mijn beperkingen. Moet ik nu alles vertellen? Moet ik wachten? Ik kan je wel zeggen dat de moed me in de schoenen zakken. Waarom zit het nu weer tegen? Waarom... Dat spookt constant in mijn hoofd. Waarom? Me moeder zegt al: wacht het bloed af. Maar pas was dat ook niet. Waarom? Waarom? Moet ik alles wat ik heb, waar ik voor leef, opgeven? Mijn werk dus? Ik doe geen drol op een dag, wat moet ik doen? Ik zie uit naar het werk, maar dat lukt me niet, ben te naar. Val haast flauw. Moet ik het dan toch opgeven?
Ik kan wel huilen. Ik weet het echt niet meer. Wat is mijn levensdoel dan?
School lukt me echt niet. Moet ik dan vieze condooms gaan opruimen in een hotelletje? Ik weet het echt niet meer. Het leven heeft zo weinig waarde...
Bedankt voor het lezen. Ik moest het even kwijt...
Als ik het eerlijk mag zeggen vind ik het onzin dat ze zeggen dat je je werk op moet geven. Als jij het leuk werk vindt en je het niet erg vindt dat je zoveel mensen ziet dan lijkt me dat juist goed voor je. Je maakt nu contacten in een vertrouwde omgeving ... als hotelschoonmaakster raak je denk ik juist meer geisoleerd, of niet?
