Geplaatst Gezien ik vanaf vrijdagavond al ziek thuis ben, dacht ik, ik kan mijn verhaal hier ook wel eens plaatsen. Ik voelde me vorige week al een tijdje niet goed, was erg moe en zag tegen de dagen op dat ik moest stage lopen. Eind vorige week kwamen daar ook lichamelijke klachten bij. Keelpijn, hoofdpijn, misselijkheid etc. Nu heb ik het er met mijn moeder over gehad en ook even in 't kort met een vriendin en die hebben allebei het gevoel dat ik wat overwerkt ben en dat ik misschien wel een kleine burn-out heb. Nu voelt dat ook wel een beetje zo, maar op sommige momenten voel ik me weer wat sterker en dan heb ik gauw 't idee van; Och 't valt ook allemaal nog wel mee, we gaan er gewoon weer tegen aan. Maar nu denk ik, dat dit wel het juiste moment is om er wat aan te gaan doen.
Ik werkte 5,5 à 6 dgn per week en sportte erg veel. Ik heb in april ook mijn lieve fjordenruin verkocht, vanwege mijn tijdgebrek en telkens 't gevoel van een verplichting te hebben. Gelukkig heeft hij een heel goed plekje weer gevonden, maar missen doe ik hem nog vaak. Ik loop dus 4 dgn per week stage op een revalidatieafdeling van een zorgcentrum en ik heb een bijbaantje in een vishandel, waar ze mij ook altijd hard nodig zijn. Ik dacht altijd gewoon verstand op nul en 't gewoon maar doen. Maar dat lukt me steeds minder goed. Ik heb 't idee alleen nog maar te leven voor m'n werk/stage/school.
Wat ik er nog wel even bij moet vermelden, is eigenlijk 't belangrijkste nog. De afgelopen 2,5 jaar is er veel gebeurd in mijn leven. Ik had 4,5 jaar lang een vriendje en daar heb ik 't mee uit gemaakt in mei '05 omdat we eigenlijk allebei volwassen waren geworden en ik vond dat we niet meer bij elkaar pasten. In juni '05 is mijn vader (47 jaar) overleden na 9 maand ziek te zijn geweest (dikke darmkanker met uitzaaïngen). Mijn vader was altijd de grote steun voor ons gezin (ik heb nog een zusje van 19), hij was dan ook een tijd lang vader en moeder tegelijk. Want mijn moeder heeft zelf een erg vervelend verleden en is daardoor ook al vroeg in de psychiatrie terecht gekomen. Ze heeft vele opnames/behandelingen gehad en 't ging (toen mijn vader nog niet ziek was) echt de goeie kant op. Tijdens het ziekzijn van mijn vader, was mijn moeder ook erg sterk en heeft ze alles voor hem opzij gezet. Dat vonden we allemaal erg knap van haar en iedereen was ook trots op haar. Maar nadat mijn vader is overleden, stortte mijn moeder ook kort daarna in en heeft ze weer een opname van 3 maanden gehad. Dit was precies rond kerst/oud&nieuw. In die 3 maanden waren mijn zusje en ik ook met z'n 2tjes alleen thuis. Nu gaat het weer heel erg goed met mijn moeder en heeft ze hulp thuis. Maar na zo'n periode van 'gewoon maar doorgaan' komt er een keer een tijd dat je bij jezelf gaat stilstaan en die tijd is eigenlijk nu aangebroken.
Ik ben vaak naar mezelf op zoek. Wie of wat ik wil zijn en ben nog regelmatig vaak onzeker. Al kom ik soms in het dagelijkse leven (vooral voor mensen die me niet goed kennen) als een erg sterk persoon over, alsof ik de hele wereld aan kan. Maar soms is 't tegendeel hiervan waar. En ben ik verdrietig en mis ik eigenlijk een persoon waar ik mijn verhaal eens helemaal aan kan vertellen en die mij handvaten kan bieden om de zekerheid weer een beetje terug te vinden en de energie kan geven om weer zo goed verder te gaan, als dat ik altijd deed.
Het is wel een heel persoonlijk verhaal, maar ik wilde het toch hier neer zetten om eens te kijken hoe jullie hier over denken en wat ik volgens jullie het beste zou kunnen doen. Zelf, heb ik er aan gedacht om te stoppen of erg te gaan minderen met mijn bijbaantje en om eens een maatschappelijk werker om hulp te vragen voor een aantal gesprekken. Mijn stage (overigens mijn eindstage) zou ik 't liefst wel door willen pakken, want in januari kan ik al afstuderen. Nou sorry voor mijn zeer uitgebreide verhaal....ben benieuwd of jullie tips hebben.....
