Geplaatst Het is wel een lang verhaal hoor!
Maargoed, Ik had eigelijk al 2 jaar last van rugpijn, maar ik had een scooter (schokken) een paard (schokken) en ik moest de stal van mijn (toen de tijd) eigen paard uitmesten, dus eigelijk allemaal 'belastend' voor mijn rug.. ik kreeg toen elke week manueel therapie (dat kraken) en daarmee bleef het even weg 2 dagen ongeveer.. Toen werd het in Oktober vorig jaar erger en erger, de huisartsen en posten dachten dat ik een hernia of spit (ook een beknelde zenuw) had.. Rontgenfoto laten maken, de arts die het had bekeken zag dat er een hernia zat (niet dus) of tweeledig (allebij dus) Toen werd het als maar erger en erger, me ma heeft toen op een mri scan aangedrongen, want die krijg je niet zo snel als 17 jarige (toen de tijd).. ik kreeg in de 3 weken dat ik moest wachten, hele erge pijn, ja ik kan het niet uitleggen, maar weet dat veel mensen zulke pijn in hun hele leven niet zullen meemaken.. Ik kon er niet van slapen, want ik kon namelijk niet liggen, door de beknelde zenuw dus, dus na 3 weken van 0,0 iets geslapen te hebben, was ik helemaal naar de t*ring, zowel ik als me ma, je kunt wel nagaan dat ik er niet zo charmant uitzag.. haha.. Het vergt zoveel van je, zoiets, en ik was gewoon echt OP! Ik ging namelijk ook snachts rondjes om het huis fietsen, door de kamer heen slenteren, mijn hond is die 3 weken mij dan ook heel trouw gebleven haha, vond ie natuurlijk prachtig zoveel aandacht! In de Mri-scan moet je natuurlijk ook liggen, maar ik hield het maximaal 1,5 a 2 minuten vol, en daarna schreeuwde ik het uit van de pijn, iedereen keek op altijd.. Niet dat jullie mij verkeerd begrijpen, maar ik heb een hele hoge pijngrens, zeg nooit auw zowat.. En in mijn familie ben ik zo opgevoed (onbewust) dat we elkaar dingen 'sparen' heel verkeerd, maar toch ook wel goed.. Mijn oma had toen bijna 4 jaar geleden borstK (wij zeggen K ipv Kanker) En dat was al zoiets! Dat we niks zeiden tegen oma, pas later.. Nou toen wou ik en me ma gelijk een orthopheet spreken, na mijn mri, die mij kon helpen, maar ze hadden op de mri-scan al genoeg gezien achteraf.. Dus wij naar binnen in een klei, kill kamertje.. Ik moest denken aan Nonet (Mijn toen de tijd eigen paard, die ik weg had moeten doen (2 weken ervoor) wegens hoefkatrol, en niet meer op haar kon rijden) Er zat ook nog een vrouwtje bij die alles opschreef, maar toen ik haar aankeek, moest ze bijna huilen, maar ik was zo moe dat ik het nog geen eens doorhad.. Toen vroeg de orthopeet .. ''Heb je een vader?'' Ik zag mama vanuit de ooghoeken al schrikken.. ik zei ''ja, maar hij woont in Rotterdam! Hoezo?'' Hij : ''Bel hem nu maar gelijk, en vraag of hij hier naartoe komt! Het is niet goed mevrouw.. stilte.. er zit een tumor in uw heiligbeen'' Je kunt je wel voorstellen hoe mijn moeder in elkaar zakte, ik schrok van haar, ik had haar nog NOOIT zo gezien! Wat is dit? Waarom ik? Waar is Nonet? WAAAROM heb ik haar weggedaan! poedersuiker dat ik er ben! Domme #$%^! NEE, NONETJE, de enige woorden die ik kon uitbrengen waren.. ''WAAR IS MIJN MEISJE?!!! NEE, MIJN MEISJEEEEE ALSJEBLIEFT NONETJE, NEE MIJN MEISJE! WAAROM!!'' Mama hield me zo stevig beet, ik was slap, ik kwam niet van de grond af.. Wat was dit?! KLOTE arts! Nee hij heeft het fout mama, en Nonetje!! Mama had het heel moeilijk, dat kun je wel voorstellen natuurlijk, als ik eraan denk of nu zo dit schrijf rollen de tranen me weer van de wangen af, zoveel emoties.. Maargoed, die orthopeet heeft gelijk naar het radbout gebeld met, nu mijn arts, Dr Schreuder, de volgende dag had ik al gelijk een afspraak.. Om 9 uur sochtends kwam ik bij hem aan, en omdat ze in het Canisius (ander ziekenhuis als waar ik die dag moest zijn) zeiden dat het er zwaadaardig uitzag waren we allemaal .. tja.. zoiets is niet uit te leggen.. heel erg down, en bang, en moe, op, alles.. Hij bekeek ze.. hij heeft die zelfde dag nog een bioptie (punctie, gaan ze met een naald naar binnen om weefsel te pakken en dan onder de microscoop en naar het lab sturen) nog die zelfde dag gehad met een paar andere scans en onderzoeken.. Ik had zo'n hekel aan ZH! Ik wist niet wat me overkwam, het ging zo snel allemaal! Konden ze niet wachten op mij! Totdat IK er klaar voor was!? Het was mijn 1e keer, het was/is er raar, een rare sfeer, een soort ''proberen-het-leul-te-houden'' sfeer.. De bioptie ging heel snel, binnen een uurtje was ik uit de operatie kamer..! En ik hoefde niet naar de uitslaapkamer, ik was teveel bezig om te vechten tegen de moeheid wat ik al 3 weken had gedaan! Toen ik erheen moest (operatiekamer) trilde heel mijn lichaam van angst, het onbekende, verdriet, moeheid, emoties die we allemaal mee moesten dragen.. tja.. We moesten 10 dagen wachten op de uitslag (Of het ging om een kwaadaardige tumor, of een goedaardige tumor..) dit was vorige jaar met kerst, ik werd 22 dec opgenomen.. we hadden dus een hele zwarte kerst kun je wel nagaan.. Wat waren die dagen zwaar, nieuw, en vol onbegrip.. Ik zat op mijn kamer met een vriendin van mama.. Dat is zo'n LIEVE vrouw.. Heb ze nog noooooit boos gezien! iig na 5 DAGEN!! kreeg ik de uitslag, het waren de 1e resultaten uit het lab... Stil was het, maar Schreuders gezicht.. Ik vergeet het nooit meer! Hij lachte ineens! en het wees uit op een GOEDAARDIGETUMOR!! JAJA!! Het was wel een goedaardige-tumor, maar ook een agressieve tumor, 'reusceltumor' ook wel benoemd.. Dus dat was natuurlijk super! Ik belde met mama, mijn stem trilde als een gek, Natascha (vriendin) was ook helemaal door het dolle heen! En ik.. Ik kan het me nog goed voorstellen.. Ik was er zo bang voor dat het kwaadaardig zou zijn, dat het leek of ik niet blij was, maar dat ik WEL! Ik kon het gewoon niet geloven! Ik had mama aan de lijn dus, en kon geen ziggig woord uitspreken alleen ''Het is goed mama!'' zei ik huilend, ik hoorde mama heeeeeel hard snikken.. ''Jenny, hier heb je ton (stiefvader)'' Ton moest ook hard huilen, toen bedaarde ik weer een beetje en zei dat het helemaal goed was, en dat het ook wel weer goed KWAM, en snel ook zei ik! Ton heeft namelijk zijn vader verloren (toen hij 16 was, aan longkanker, en het was voor hem ook super zwaar die afgelopen dagen!) Mama kwam METEEEEEN naar het ZH! Ze pakte me huilend beet, ik kan het niet verwoorden, hoe dat voelde, de pijn was in 1 keer, heel even, weg.. Vuur in je aderen.. zoiets vind ik het erop lijken..
Ik ben van 31 December tot 6 Januari (de 6e was ik jarig, 18 jaar geworden) thuis even geweest, ik was EVEN weg van het infuus, en was overgezet op medicijnen.. Heb met mama een leuke, en hele fijne, maar ook emotionele oud & nieuw gehad, samen met zijn 2en.. Mijn verjaardag was ook gezellig, veel mensen waren er, ze zaten allemaal langs mijn ''thuiszorg-zieke'' bed, maar daar had ik schijt aan! Alleen toen mijn favoriete jongen binnen kwam (waar ik toch eigelijk ook nog heel verliefd op was ook nog) klapte ik dicht, hij is heel sociaal en is super verstandig n stelde me ook gelijk op mn gemak.. Hij gaf me 18 rose rozen.. Issind He Sweet! Rond een uurtje of 12 op mijn verjaardag, kreeg ik pijn, hele erge pijn, weer dezelfde pijn, ik MOEST morfine!! Ik heb 3 uur liggen huilen, omdat ik een sterk morfine pilletje had ingenomen, waar ik achteraf net goed tegen kon, ik ging er van stuiteren, aggresief, boos, huilen, huilen en nog eens huilen.. Ik kon die avond kiezen.. Direct naar het ZH (leuk op je verjaardag
Of de volgende ochtend..) Dat werd maar MOE sochtend's.. Ik zat te roken (ja I KNOW!) op een stoel, en kn er niet vanaf komen, door de pijn.. Ik werd die dag gelijk weer met de ambulance opgehaald en 30 km gereden naar het ZH, voor de hobbeltjes, want dat deed ZO'N pijn!) In het ziekenhuis, maakte ik wel mijn eigen feestje, mama was er, maar had van kleins af aan al hele erge heimwee, dus dat was huilen snachts.. Ik kon niet meer! Ik was op, wou naar mijn o zo trouwe lieve Rakker! En MAMA! Ik wou zo DICHT mogelijk bij haar zijn! De 1e operatie vond plaats op 18 januari, ik was heel erg bang die nacht ervoor natuurlijk! Ik had gedramt of mama bij me mocht slapen, en dat kon ook gelukkig! Savonds nog lekker een peuk doen voor dat we naar bedje toe gingen, DICHT MOGELIJK naast elkaar, handjes vast, mama sliep achter mij, ik lag nog een uur wakker.. Ik werd wakker, werd gedoucht, geschoren (je moet er wel netjes uitzien ik je naked-body voor de artsen he hahaha, hoe bedoel je ijdel?) Operatie-kleedje aan, en gaan.. Ik hield me sterk, heel sterk voor mama! Me vader, zijn vrouw, en mijn stiefvader waren er ook bij trouwens.. Toen mama mij nog kon zien was ik sterk, en huilde ik niet gelukkig.. Toen ik eenmaal de operatie-lampen zag (die met dat felle, witte licht, die 3 ronde) Moest ik huilen, ik kon niet meer stoppen! ik zei ''Meneer, en mevrouw, ik wil niet meer! Alsjeblieft niet vandaag, ik wilde nog maar 1 ding.. me mamaaa!'' zei ik huilend, ik werd met een rustige stem toegesproken, en kreeg een zuurstofmaskertje op.. Bij de meeste mensen, die narcose ingespoten krijgen, ben je na 5 tellen weg, dat is een milimeter van de hele spuit.. Bij mij waren het 2 volle spuiten, ik bleef vechten! Net zo hard kon ik me er tegen verzetten! Het was een gewenning gewoon.. Toen ik om 1 uur wakker werd, was ik bang, ik werd gelijk door naar de afdeling gereden, odat ik gelijk ZO helder was! Heb ook die dag weining geslapen zelfs, terwijl anderen een dag en een nacht verpampers liggen haha... De operatie duurde in totaal 4 uur, 2 liter bloed verloren, en de tumor (goedaardig he!) was ter grote van je vuist (vrouwen-vuist) Ik schrok me eigen de kolere! Damn, dat ZOIETS heel je lichaam gewoon kapot maakt, en weg vrat! Het was ook namelijk een bot-tumor.. Hij zat in de S1 wervel, aan de rechterkant van mijn wervel.. De snee op mijn rug was wel wat scheef, maar beter op mijn onderrug, als dan op mijn buik, (ze wouden namelijk eerst via mijn buik gaan, maar daar zaten teveel risico's/complicatie's aan vast) kreeg ik te horen de avond voor mijn operatie (ZO dan krijg je een boost vertrouwen huhummm) Het koste me heel veel energie die operatie, uiteindelijk kon ik het niet meer houden, en heb er ZELF voor gezorgd (zat namelijk aan een infuus en ze wouden langzaam afbouwen, maar ik had em snachts zelf lager gezet, ik keek namelijk altijd HEEL goed als ze de spuiten verwisselden, eerst moesten ze lachen, de verpleging, maar ik was toch ook wel volgens hun ''best eigenwijs'' hahaha.. nee niet echt denk ik hihi.. Toen ik weer thuiskwam, werd ik als 1e DOODGELIKT door mijn hondje RAKKER!! Hij had me zo gemist, ik lag op het bed in de woonkamer, hij strong erop (kan die normaal NOOIT) ging boven mijn gezicht hangen en likte me uiteindelijk een half uur! Nou als dat geen ''puppy-love'' is, dan weet ik het ook niet meer! Nadat ik weer een paar weken thuis was, ging het heeeeeeeeeeeeel erg slecht! VEEL helse pijnen, de buren kwamen snacht's aanbellen, zo bezorgd waren ze over mij, omdat ik me niet meer kon inhouden.. De pijn bleef 4 maanden aanhouden, ik kwam heeeeel langzaam maar vooruit.. en wed er gewoon dood en dood ziek van! Toen Schrueder de laatste 2 mri's naast elkaar had gelegt, was er littekenweefsel, een milimeter maar gegroeit, maar dat kan niet! Want littekenweefsel groeit nooit.. En jah hoor! na 4 maanden moest ik nog een keer geopereerd worden omdat ze eerst wilde kijken hoe en wat.. maar er zat er toch weer 1 op dezelfde plaats (het heiligbeen) Dat was de 2e operatie..Die keer (4 juni) duurde het 5 uur, weer dezelfde grote (vuist) en 4 liter bloed verloren.. Ik was bang daarna, niks was hetzelfde, ik miste de paarden ZO ERG! Ik kan me geen leven zonder hun indenken! Het zijn net allemaal moeders voor me, je kent het wel! Als je een mama of een papa's kindje bent, dan MOETEN die er gewoon bij zijn! Om even terug te komen op mijn opa en oma, mijn oma weet het nu, ik heb het verteld voor de 2e operatie, omdat we allemaal dachten dat het weg zou blijven.. Jah, ik wilde het haar ZO GRAAG besparen, maar als de telefoon op luidspreken stond, moest ik opletten dat ik niet het woordje tumor, bevriezing (want daarmee hebben ze ze overgebleven cellen mee doodgemaakt, met - 196 Graden Celcius..) Noem het maar op, en ik wou het aan de andere kant zo graag die dingen met haar delen! Ja zij had ook het recht om het te weten toch! Ik begon ermee dat ik haar iets wilde vertellen, maar dat ik wist dat ik haar daarmee heel veel pijn zou doen!'' iedereen was stil, en ze lieten haar en mij praten.. ''Maar kindje, zei ze huilend, wat is er dan?! Jij geeft mij toch NOOIT pijn! Wat is er nou toch!'' Ik het hele verhaal verteld, en ze pakte het erg goed op moest ik toegeven! Ze is nog sterker als mij! En kan zo haar vrolijke gezicht weer opzetten, maar dit was andere koek, je moet een lieve oma vertellen dat haar kleindochter niet is geopereerd aan een hernia, maar dat er een tumor zat.. En dat viel zwaar! HEEL ZWAAR! Ze von het fijn dat het eruit was! Ze wonen in Rotterdam, en ze kwamen geregeld mee natuurlijk! Het zijn hele lieve mensen die al hun hele leven veel oliebol hebben meegemaakt, zoals mijn tante die zwaar verslaafd, en geestelijk heel ziek is.. Die woond sonds kort ook weer bij hun in, terwijl mijn oma met haar euma zit, en mijn opa met zijn voet, waaraan 18 keer ook geopeerd is.. Maargoed! Sinds de 2e operatie gaat het beter, ik krijg hulp van allerlei teams, Medisch psycholoog, revalidatie arts, schreuder, proffecionele mensen allemaal iig! Het gaat beter met me nu, en heb even een dip gehad van een maand, en sinds de afgelopen 5 dagen ga ik weer als een speer! Ik zal even zeggen wat ik nog allemaal niet kan.. Ik kan 5 minuten zitten, langer niet, anders krijg ik nog ergere botpijn, ik kan nu wel ongeveer 10 minuten lopen, mocht ik een goede dag hebben! Staan maximaal ook 5 minuten, dus het heeft er flink ingehakt! Mijn laatste 2 Mri-scan waren GOED! Ik ben helemaal schoon! Het littekenweefsel was zelfs gekrompen! Goed he! Dus dat paard komt er hopelijk snel weer! Nouwja.. Schreuder heeft gezegt.. een jaar tot anderhalf jaar voordat ik alles weer minimaal kan.. Dus heb nog een lange weg te gaan! Wel nog veel pijn af en toe, Maar dat gaat die anderhalf jaar, of een jaar toch steeds op en af zei schreuder.. Dus ik ben benieuwd! Ik heb de 19e trouwens weer een gesprek bij Dr. Schreuder, en mocht ik dan nog veel pijn hebben, en niet vooruit gaan (wat ik dus wel weer doe gelukkig) dan zou hij weer willen kijken of een bioptie.. De medicatie helpt trouwens bijna niet ookal slik in dozijnen.. (neurontin, diclofenac, 5 keer 2 paracetamol, amitriptiline, morfine-tabletten, pantazol, en voor ''nood'' (wat zowat om de dag is, morfine-drank) dusja.. ik moet nog een hele lange tijd, en ga super langzaam vooruit.. ik lig denk ik 23:30 op bed, en dat laatse halfuurtje, sta,loop, of zit ik.. Maargoed, ik ben al wat positiever! En nu nog mijn schuldgevoelens, tegenover mama, opa en oma weg, dan heb ik de tijd om alles te verwerken.. POEH! Lang verhaal he.. Ben ook al 10 maanden bezig..
Liefs, Cheyenne.
Nouja, nu maar weer ontopic! (Heb by the way geen topic van hen gemaakt, kan je wel een paar foto's pmmen als je dat leuk vindt!)