niet om oplossingen te krijgen, niet om te horen dat het wel goed komt......
het gewoon even van me afschrijven.
en ik weet geeneens waar ik moet beginnen.
zit ineens zomaar te huilen, ik dacht zomaar, zomaar om niks, maar het is niet voor niks.
Ben het allemaal een beetje beu.
Ben het beu om steeds maar te horen: ach joh, maak je niet druk, het komt wel goed, om me niet serieus genomen te voelen, te vechten tegen de financiële problemen, tegen het alleen zijn, om me groter te houden dan ik me voel en ben...
Ben maandag begonnen met een leuke nieuwe baan, tot nu toe valt het me mee en zijn de collega's erg leuk.
Op zaterdag werk ik als staldienst op de manege, daar krijg ik onder andere een gratis les voor. Aaangezien mijn verzorgpaardje zomaar ineens weg is gehaald en ik nu weer op een manegepaardje de les in moet als ik wil rijden (waar niks mis mee is hoor

Vorige week heb ik de hele week meegeholpen op de manege om alles weer schoon en netjes te krijgen. Het enige dat ik kreeg te horen was gezeur, zaterdag heb ik de hele dag gewerkt, kreeg alleen maar te horen wat er niet goed was....
Ben het een beetje beu allemaal.....
Wil gewoon alleen maar rust en even alles van me af zetten....even niet meer luisteren naar negatief gezeur, maar gewoon even alleen met de paardjes bezig zijn
Aan de ene kant heb ik het gevoel me terug te willen trekken, aande andere kant behoefte om even te praten, even een aai over m'n bol

(voel me overigens niet zielig hoor, maar er zijn dus wat grenzen bereikt en ik krijg er nog geen grip op, pfff)
Sorry voor het lange verhaal
