Geplaatst 2 jaar terug deed ik het domste wat ik ooit gedaan heb. In een jolige bui na een stormbaan (bedekt met meel en slagroom) op het eerstejaarsweekend van mijn studie dacht ik dat het wel leuk zou zijn om verkoeling te zoeken in het water... Schoenen uit en sprinten maar. Eenmaal aan het dobberen voelde ik wat raars onder mn voeten. Ik keek: Hele foute boel. Onder beide voeten behoorlijke sneen, eenmaal op de kant (wat erg moeilijk was, ik merkte toen pas hoe scherp de bodem was) bloedde het als een rund. Gelijk naar de eerste hulp, waar ze mijn wondjes zo goed als het kon schoon hebben gemaakt en ontdaan van de stukjes schelp. Echter was ik op dat moment in een lichte shock, was in paniek, ik rilde als een gek, dus stil liggen deed ik niet. Dit heeft het schoonmaken achteraf behoorlijk benivloed. Maar goed, hechtingen, 10 dagen rolstoel, hechtingen eruit was een hel (wat nou, doet geen pij
) en weer gaan met die banaan. Momenteel zijn we 2 jaar verder (september). Flink wat litteken weefsel en flink wat gezeik verder. Last van mn enkels, knieen vanwege het anders lopen. Toen overbelaste peesplaat in mijn voet, ook vanwege het anders lopen (ontlasten) van mijn voeten. Maar dat was na ruim een jaar eindelijk een beetje over... Doktersbezoeken, rontgenfotos maar helaas zijn de stukjes zo klein dat ze daar niet op te zien zijn. Ontstekingen, heel gezeik. Maar eindelijk een tijdje rustig. Jeej, EINDELIJK ervanaf.
Niet dus :/ Een tijd terug begon het weer. Kleine ontsteking (allemaal links overigens, dit was een rare kronkel wond) en uiteindelijk kwam er een schelpje uitzetten (zo groot als het hoofd van een fruitvlieg. Wat een hell om zo'n klein ding!!!!). Nu zou het toch wel genoeg zij... Maar helaas...
Momenteel heb ik weer een flinke ontsteking in mn voet. Er is een bobbel gevormd onder het litteken weefsel lijkt het wel. Het zit erg diep, dus zelf verlichting geven door de ontsteking door te prikken gaat niet. er is verder nog niets te zien, enkel een bobbel te voelen en PIJN. Het wordt maar erger en erger... Ik wordt er zooo moe van he!! De dokters kunnen niets doen verder. Ja, eventueel snijden, maar of dat ook daadwerkelijk verlichting gaat geven? De stukjes zijn ZOOO klein dat je er eigenlijk niets meer kunt... Dus het recept nu weer: Sodabadje, trekzalf en het lichaam zn werk laten doen... Maar ondertussen ben ik wel weer wat verkeerd aan het lopen omdat ik het (onbewust) probeer te ontlasten...
Zucht... Ik wordt er echt ZOOO moe van he... Het is potjandorie 2 jaar terug en het bljift maar komen. Ik heb echt een hekel ontwikkeld aan die assistente die mijn wonden toen zo 'netjes' heeft "schoongemaakt". Ik weet dat het moeilijk is, zeker omdat ik in shock was, maar had me dan vast gebnoden of wat dan ook
Ik baal gewoon echt als een stekker... Ik ben bang dat ik nog lang niet af ben van de gevolgen van mijn stommiteiten..
Moest ik even kwijt hoor... Meer mensen die iets soortsgelijks mee hebben gemaakt? Dat je EINDELIJK denkt dat je ervan af bent, en ook echt wel rustig hebt gehouden tijdens de aangewezen dagen (tot grote frustratie van jezelf) maar het maar door blijft gaan met allemaal zooi en andere klachten die zich er mee gaan bemoeien...
