Geplaatst Hij heeft 10 jaar geleden darmkanker gekregen. Dit is weggehaald, maar toch had hij uitzaaiingen naar zijn longen. In zijn linkerlong zat een tumor van 7 bij 10 cm. Ze hebben toen de onderste longkwab helemaal weggehaald en alles leek goed. Wel heeft hij sinds die operatie in mei vorig jaar, pijn bij zijn schouderbladen. Dit is nog steeds niet over. Toen de pijn bleef aanhouden, zijn er foto's gemaakt. Daaruit kwam dat de ruggewervels tussen zijn schouderbladen uitgehold zijn. Conclusie: Botkanker.
Hij zou nog een jaar tot anderhalf te leven hebben en zou worden bestraald tegen de pijn. Dit was vorig jaar juli. Op de dag dat hij bestraald zou worden, zei de radioloog, dat ze dacht, nav de foto's dat hij ook best botontkalking zou kunnen hebben ipv kanker. Ze zouden dit alleen zeker weten door een biopsie te doen. Hij is toen echter wel bestraald, omdat kanker wel de diagnose was. De bestraling hielp echter niet, dus moest hij een maand later nog eens terug voor 5 dagen achter elkaar bestraling. Ook dit hielp niet en toen is er een poos niks gedaan, terwijl de pijn bleef.
Nu een maand geleden, kon hij toen hij s'ochtends van bed kwam zijn linkerarm bijna niet bewegen. Zijn arm was verdoofd, net also er slaap in zat. Dit heeft de hele dag geduurd. Toen hij de volgende ochtend wakker werd, had hij zo'n pijn in die arm, dat hij niet eens een kopje op kon tillen. Later trok dit naar zijn onderrug. Dokter gebeld en er werd weer een scan gemaakt. Daarna kreeg hij van de dokter morfine voorgeschreven tegen de pijn. Toen de foto's terug waren belde de dokter op met het bericht dat hij toch geen kanker had, maar dat het inderdaad botontkalking was. Heel fijn om te weten, maar wat doen ze verder? Helemaal niks dus.
Ondertussen begon hij te halucineren van de morfine. Hij kreeg 200 mg morfinesulfaat op een dag. Ik geloof dat 10 mg hetzelfde was als 2 gr heroine. Ook kreeg hij geen adem meer en was constant zo misselijk dat hij niet meer kon eten en hij kreeg overal verschrikkelijke jeuk. Dokter weer gebeld en die kwam langs. Het advies was om de morfine dan maar te verlagen tot 100 mg op een dag, en hij ging weer. Opa besloot toen om de morfine helemaal niet meer te nemen en eiegenlijk ging dat prima.
Een paar dagen later werden we weer gebeld door de dokter. Nu bleek hij weer wel kanker te hebben en ze zouden een nieuwe afspraak maken om ook zijn onderrug te bestralen. Moet je vooral nagaan dat er nog steeds geen duidelijke diagnose was en dat de eerste bestralingen ook niet hadden geholpen...
Toen de afspraak in het ziekenhuis gemaakt was, moest opa met een ambulance naar het ziekenhuis, omdat hij niet in de auto kon zitten. Hij lag ook al in bed sinds het telefoontje van de dokter, kwam er alleen af om naar de wc te gaan en at alleen nog pap enz. De huisarts zou een ambulance regelen. 3 dagen later zaten we op de ambulance te wachten. Die zou om 2 uur komen, omdat hij om 3 uur in het umcg moest zijn. Om half 3 was er nog steeds geen ambulance. Mijn moeder heeft de dokter gebeld, om te vragen waar de ambulance bleef. Wat bleek? Ze waren vergeten er 1 te reserveren.
Ze zou met spoed een ambulance bellen. We hadden nog een half uur voor hij in het umcg moest zijn. Ambulance moest uit groningen komen, en naar bellingwolde is al gauw een uur omdat de A7 overhoop ligt. Maar wij dachten, hij komt met spoed, dus zal wel een sirene aan hebben ofzo. Ondertussen ziekenhuis gebeld en alles uitgelegd. De afspraak werd verschoven naar half 4. Maar de ambulance kwam pas om 20 voor 4. Dus een uur en 10 minuten later. En dat met spoed... Ondertussen weer naar het umcg gebeld en toen werd de afspraak afgezegd, omdat ze er om half 5 een vergadering hadden en er dus niet genoeg tijd meer was. Dus toen de ambulance kwam, kon hij leeg weer terug.Een dag later kwamen ze bloed prikken. Daar kwam uit dat opa zijn nieren niet goed meer werken door de morfine. Hij had een waarde van 180. 110 is normaal, maar bij 1000 is pas een dialise nodig dus het valt mee. Wel had hij te veel wittebloedlichaampjes, wat ongewoon is voor kanker. Dan heb je er te weinig. De maandag erop, alsnog naar het ziekenhuis en bestraald.
Het is nog steeds onduidelijk wat hij heeft. Botontkalking of kanker. Maar er word geen ene donder aan gedaan om er achter te komen wat het is, en ondertussen bestralen ze vrolijk verder terwijl opa nog steeds op bed ligt te creperen van de pijn! Hij geeft het op, omdat er toch niks gebeurd. Hij denkt dat hij dood gaat en ligt te wachten tot dat gebeurd, terwijl dat misschien niet eens nodig is. Als hij wel botontkalking heeft, gaat hij daar niet dood aan, en met medicijnen kan hij dan nog jaren mee. Maar iedereen is te beroerd om het uit te zoeken! Wat moet je hier mee? Hoe krijg je die verdomde dokters in actie? Kunnen we zo'n biopsie eissen? En bij wie moeten we dan zijn? Onze buurman is een gepensioneer darts en heeft hem helemaal nagekeken. Er is verder niks mis met hem! Alles is prima in order qua bloeddruk, suiker, temperatuur en bloedwaarden... Maar het kan ze geen ruk schelen wat er met hem gebeurd... :cry:
dus je kunt het altijd proberen
