Geplaatst het lijkt nog zo kort geleden.
Het was eigenlijk al de hele winter dat ik aan het aanklooien was met mijn gezondheid, ik was vaak niet lekker en alles zat tegen, maarja iedereen heeft wel eens last van een winterdip
Al begin het nu toch wel ernstige mate aan te nemen, ik had nergens meer puf voor, een trap op was al teveel, laat staan als ik op school op de 4e les had, ik moest zowat overgeven van moeheid als ik boven kwam, en ik kwam zo mogelijk nog moeier uit bed dan ik erin ging.
In begin februari ben ik toen voor het eerst naar de dokter geweest omdat ik erg veel pijn had met ademhalen aan de linkerkant, maar volgens de dokter was het niks, 'gewoon een ontstoken borstspier', en dus stuurde ze me naar huis met een flinke hoge dosis ibuprofen. (later bleek op de CT scan dat er dus ook in die long meerdere embolieën zaten, en die er wsl al zaten toen ik naar de dokter ging, erg slordig
)Nou toen ging het wel weer, verder niet zo over na gedacht.
Tot ik rond 5 april weer zeer veel gelijke klachten kreeg aan de rechterkant, net onder mijn borst.
Ademhalen was echt een ramp, elke ademhaling deed zeer, dus ik maar weer ibuprofen genomen, en het zakte wel.
Maar weg ging het niet. In de nacht van 10 op 11 april heb ik niet eens liggend kunnen slapen, omdat ik dan geen adem meer kreeg als ik lag
Weer naar de dokter de volgende ochtend, die dacht ook weer aan de spier, maar stuurde me voor de zekerheid naar het ziekenhuis voor een longfoto.
Mijn moeder en ik door naar het ziekenhuis, foto gemaakt.
Die arts dacht in eerste instantie aan een longonsteking, jeetje wat was ik 'blij' dat eindelijk iets bekend was, maar de arts ging nog met collega's overleggen en hij zou nog bellen voor de definitive uitslag.
eenmaal thuisgekomen direct onder een hele douche gaan staan, dat was het enige wat me nog enigsinds goed liet ademen.
Tot mijn moeder binnenkwam en die zei van; Naat, de dokter heeft gebeld, en het is niet goed, je moet terug want ze denken aan een longembolie (verstopping van de longslagader door een bloedpropje)
Dat was een flinke klap.
We moesten eerst nog even langs de dokter die ook zei dat ze zoiets al dacht, maar dat ze toch twijfelde omdat ik gewoon veel en veel te jong was voor een longembolie.
Vader was inmiddels naar huis gekomen, en met hem zijn we eerst in het leyenburg de röntgenfoto's op wezen halen (hun wilde mij niet behandelen omdat ze niet geloofde dat ik een longembolie had, terwijl ze het zelf hadden vastgesteld
) en daarna door naar het RKZ en daar naar de spoedeisende hulpVeel onderzoeken gehad, heel lang gewacht, en toen kwam om half 8 toch van; Het is idd een longembolie en we gaan je opnemen voor ongeveer 5 dagen
Die 4 dagen dat ik daar lag (mocht gelukkig een dag eerder naar huis) zijn echt in een roes voorbij gegaan, toen ik eenmaal bloedverdunners had ging het steeds stapje beter met me als ik in bed lag, als ik eruit ging was ik net een levend lijk, alleen naar de wc lopen maakte me al zo moe, ze hadden ook ondertussen vastgesteld dat ik een zeer hevige bloedarmoede had.
Nu, een jaar later heb ik energie voor 10 en voel ik me hardstikke goed, alleen helaas nog vaak last van kortademigheid en pijn op de plek waar die embolie heeft gezeten.
Maar er is een stukje long afgestorven dus dat is ook eigenlijk gewoon logisch.
Nog meer mensen die zoiets ook hebben meegemaakt?
