Sindsdien heb ik gevoelens "gevoeld" waar ik het bestaan
niet van wist

Hoe zijn jullie hierdoor heen gekomen

Graag zou ik ervaringen willen lezen.
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
MoonChloe schreef:Maar omdat het 's nachts gebeurde ben ik maar gaan schrijven en dat heeft echt opgelucht.
KiWiKo schreef:Ik ga over twee weken mijn moeder verstrooien, ben bang dat het dan echt niet goed gaat met me
KiWiKo schreef:Ik ga over twee weken mijn moeder verstrooien, ben bang dat het dan echt niet goed gaat met me
Flower schreef:Ergste bij mij ( waar ik me dus ook voor schaam ) is dat het nog niet eens
familie is, maar de vader van mijn vriendin ...
KiWiKo schreef:Flower schreef:Ergste bij mij ( waar ik me dus ook voor schaam ) is dat het nog niet eens
familie is, maar de vader van mijn vriendin ...
waarom moet je je daarvoor schamen, wees trots dat je zoveel gevoel in je hebt!
Flower schreef:Het klinkt ook makkelijk Splash, maar zo is het
welOok ik vind dat moeilijk
Ik zie op tegen morgen ... mijn vriendin is dan jarig en dus de eerste verjaardag zonder haar vader ....
SplashIsLief schreef:Ik ben even aan het zoeken op internet. En kwam dit tegen, ik vind het mooi al moet het nog even doordringen.
Als logo voor buro nazorg heb ik een boom
Ik heb me onder meer laten inspireren door de volgende tekst over bomen en het omgaan met verlies en rouw. De tekst is van Evert Landwaard.
Gisteren was ik in het bos.
Opzoek naar drie bomen, drie bomen die ik gekend had.
Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren.
Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee omgegaan waren.
Gisteren.
Vandaag heb ik ze gevonden.
De eerste boom was gaan rouwen om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: "Dat kan ik niet want ik mis een tak".
De tweede boom was geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het verlies te vergeten.
De derde boom was ook geschrokken van de pijn.
Hij had gerouwd om het verlies.
En het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien had hij gezegd:
"Dit jaar niet".
Maar de zon kwam het jaar daarop terug.
Nu zei de boom: "Ja zon, verwarm mij opdat ik mijn wond kan verwarmen.
Ziet u mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet dat hij erbij hoort".
En het derde jaar dat de zon terugkwam sprak de boom; "Ja zon , laat mij groeien want er is nog zoveel te groeien".
Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee.
De eerste boom was klein gebleven.
De plaats van de wond was duidelijk te zien, het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien.
De plek van de wond moest ik zoeken.
Achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was geworden.
Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht stond.