Geplaatst Naar het werk gegaan, thee gepakt, bijgekletst met een collega. Opeens bedacht ik me dat ik even mijn lunchpasje moest gaan bekijken, of er nog voldoende saldo op stond.
Dus ik loop naar beneden, check en stap weer in de lift om naar boven te gaan.
Toen de deuren sloten, dacht ik nog: wat tintelt mn linkerarm ineens! Ik dacht dat het te maken had met de controle en de bewegingen die ik in het ziekenhuis gemaakt had, wellicht een spiertje of zenuwtje dat zit te klieren, dus ik wrijf over mn arm.
Binnen 10-15 seconden voelde ik echter dat de tintelingen door mijn gehele linkerhelft van mijn lichaam gingen, en ik voelde mn gezicht niet meer, en mn zij ook niet meer.
Ik kon nog wel gewoon lopen en liep het kantoor binnen, ging naar mn stoel en ging eigenlijk een beetje verdwaasd zitten....
Mijn collega zei "Wat zie JIJ wit zeg!" Dus ik antwoord: "Euhhhh... ik wil niet gelijk paniek zaaien, maar ik voel mn hele linkerkant niet meer".
In eerste instantie wilde ik rustig blijven zitten, even diep ademhalen (zorgen dat ik niet ging hyperventileren natuurlijk) en kalm blijven.Maar het werd steeds erger, voelde mn tong niet meer, en voor mn gevoel hing mn hele linkerkant naar beneden....
Er schoot van alles door mn hoofd - Ik ging toch niet terplekke dood ofzo? Het leek namelijk net alsof de functies in mn lichaam langzaam aan het aan het opgeven waren. Ik dacht ook - Ik zal toch geen herseninfarct krijgen? Het ZAL toch niet?
Maar ondanks alles bleef ik heel rustig. Mijn collega belde inmiddels 112 en zei dat ik plat op de grond moest gaan liggen, want als ik zou vallen dan zou ik mezelf misschien wel bezeren en dat was niet de bedoeling natuurlijk.
Ik was wel heel bang - bang om dood te gaan of zoiets. Maar ik ging rustig liggen en gelukkig kwam mn collega ook naast me zitten nadat hij opgehangen had en hij zei dat de ambulance er aan zou komen. Hij was echt kei-lief en stelde me echt gerust.
Ook kwamen er andere mensen bij, die allemaal EHBO hadden en die stelden me ook gerust.
En ik daar maar liggen - What the fiets was er aan de hand zeg!?
Binnen 10 minuten was de ambulance er, en na wat onderzoeken besloten ze mij toch maar even mee te nemen, omdat ze niet echt wisten wat er aan de hand was - het zou een TIA kunnen zijn, maar ook epilepsie of toch nog... een gevolg van mijn val van 4 weken geleden, waarbij ik hard met mn kop op de grond kwam en geen cap droeg... (jaaaa, dom, ik heb gelijk een cap gekocht
)Nou goed, om een lang verhaal kort te maken - ziekenhuis heeft testen gedaan, bloed afgenomen en daaruit bleek dat ik gelukkig goede neurologische waarden had. Alleen had ik wat verhoging in de witte bloedlichaampjes, met andere woorden - er zou wel eens een griepje aan kunnen komen. Fijn, kun je er rekening mee houden in de planning
Anyway, men kon aan de hand van de klachten niet echt zeggen wat er nu mis was. Het kon een klein bloedpropje zijn, dat even de boel geblokkeerd had, maar in ieder geval geen grote prop - want ik was veel te goed aanspreekbaar daarvoor. Ook hielden de tintelingen langzaam op, dus dat was ook een veel te snel herstel voor een infarct. Gelukkig maar!
Het kon ook een bloedvaatje zijn geweest dat even knel had gezeten met hetzelfde effect. Epilepsie werd uitgesloten, daarvoor was ik te veel bij kennis.
Kortom - het was wel degelijk een kortsluiting in mijn lichaam geweest, maar hoe en wat, konden ze niet zeggen. Gewoon een geval van dikke vette pech, maar geen aanleiding om mij daar te houden.
Mijn linkermondhoek hing wel een heel klein beetje, maar dat is nu weer rechtgetrokken (eigenlijk al binnen twee uur) dus men houdt het er op dat het een tijdelijke kortsluiting is geweest, zonder blijvende schade.
Dat ik de laatste weken op de toppen van mn tenen loop door de perikelen rondom mn emigratie naar Duitsland, werkt lekker mee natuurlijk - not
Advies - rust en slaap. In ieder geval voor de komende dagen.
Toch ben ik wel erg geschrokken... Ik hoop niet dat het nog een keer gebeurd, want het is echt heel angstig om dit mee te maken. Het leek wel alsof mn hele lichaam ging "slapen" zo erg tintelde het.
MAar ik ben blij dat het niet ernstig is, het had ook anders kunnen zijn!!!
Van mn collega kreeg ik te horen - Als je het waagt om morgen op kantoor te verschijnen, breng ik je persoonlijk weer naar huis en krijg je billenkoek
Toch lief!Dus morgen ga ik eens heerlijk rustig genieten van een vrije dag, lekker lang slapen (weet niet meer wanneer ik dat voor het laatst deed) en daarna in een relax-bad
