Geplaatst Normaal gesproken ben ik niet zo'n pieperd en ik praat weinig over mn gevoelens (waar ik overigens niet trots op ben, want het is helemaal niet handig), maar het leek me toch wel fijn om dit eens even op te schrijven.
Zoals gezegd heb ik nooit ook maar iets bijzonders gehad; praktisch nooit ziek, geen blessures enz. Tot ik drie maanden geleden (begin sept) best behoorlijk last van mijn rug kreeg (achtte dat toen niet bijzonder, om bepaalde redenen; als mensen het willen weten, kunnen ze PBen). Ik had een tijdje geen paard gereden en moest naar huis omdat ik iets belangrijks moest rijden. Op het moment dat ik op het paard ging zitten was het mis. Mijn hele onderrug verkrampte en ik kon me nauwelijks bewegen, helemaal niet op een lekker fris, kijkerig paard. Toch doorgereden, met moeite, en toen ik er af kwam, kon ik nauwelijks nog lopen.
Toen was wel duidelijk dat dit niet helemaal normaal was, maar omdat ik niet zoveel uitstraling had naar mijn benen (heel iets maar, in de bovenbenen, maar dat scheen normaal te zijn met zoveel pijn), dachten mijn vader (huisarts) en de fysiotherapeut dat het op zich nog wel meeviel. De fysiotherapeut constateerde een irritatie/ontsteking aan de tussenwervelschijven. Er is toen ook een röntgenfoto van mijn rug gemaakt, waar niets op te zien was.
Ik heb 2 weken rustig aan gedaan (dwz. veel liggen, wandelen, fysiotherapie en niet paardrijden of andere gekke dingen). Dat leek goed te helpen. Na plusminus 3,5 week kon ik weer iets meer doen en heb het langzaam weer een beetje opgepakt, maar absoluut niet te gek. Toen heb ik zelfs nog tegen mijn moeder gezegd dat ik het idee had dat ik echt op het goede moment weer begonnen was.
Dat is zo een tijdje goed gegaan. Ik heb toen zelfs al een keertje weer voorzichtig hardgelopen, om te kijken of dat zou gaan. Op een gegeven moment had ik zelfs besloten dat ik weer voorzichtig kon gaan meetrainen met mijn hockeyteam, dus beginnend met een beetje hardlopen. Dat had ik mooi bedacht, maar op maandag (dinsdag wilde ik voor het eerst weer gaan trainen), was het weer helemaal mis. De pijn was terug en zelfs nog heftiger dan daarvoor. Ik had nu ook uitstraling in mijn hele benen en een doof gevoel in mijn voeten.
Dat is zo'n 1,5 week doorgemodderd, toen ik mn pa weer aan de jas heb getrokken met de vraag of hij de fysio weer wilde bellen. Die heeft me een aantal weken behandeld, maar dat hielp totaal niet. Ik slikte inmiddels ook Naproxen 1000mg op een dag, dus kon nog wel een beetje functioneren.
Eerder had ik al gehoord dat je de tussenwervelschijven helemaal niet kunt zien op een röntgenfoto, dus ik begreep al niet waarom er niet gewoon een MRI was gemaakt destijds, maar dat terzijde.
Toen (nu 1,5 week geleden) besloot ik om wel te vragen om een MRI, want ik werd een beetje moedeloos. Die MRI is maandag gemaakt en ik heb woensdag de uitslag te horen gekregen: Een hernia op 'meerdere niveaus'.
De afspraak met de neuroloog was al gemaakt en daar ben ik dus vandaag naar toe geweest. Hij heeft me de foto's laten zien en ik blijk een nauw kanaal te hebben (ben ik mee geboren). Er steken dus drie tussenwervelschijven uit, de onderste drie, waarvan de alleronderste de meeste pijn in mijn benen veroorzaakt. Verder zit de wortel (gelukkig) niet echt klem en er zijn ook geen zenuwen volledig afgeklemd.
Opereren is nu zinloos, omdat je de andere twee tussenwervelschijven te veel zult belasten als je er één opereert. Ook speelt mee dat ik nog maar 18 ben...
Conclusie (had ik zelf ook nog wel kunnen bedenken
) : Een flinke tijd veel rusten, maar toch ook in beweging blijven. Paardrijden mag van de neuroloog wel (joepiejee!), omdat ik daar (gek genoeg) nu helemaal geen pijn bij heb. Mijn vader denkt daar iets anders over en ik heb dan ook besloten om na volgende week vrijdag (heb ik nog een groot concours 
) twee weken echt heel weinig te doen. En dan hopen dat het daardoor iets tot rust komt, waardoor we daarna onmiddellijk mijn rugspieren heel sterk kunnen gaan maken. Ik voel me alleen met de dag een ouder wijf worden. Ten eerste vind ik het heel vervelend en definitief klinken, als ik tegen iemand moet zeggen dat ik een 'hernia' heb. Men reageert ook standaard met; jee, je bent nog zo jong!
Voor degenen die dit helemaal gelezen hebben, bedankt, het is echt even fijn om het zo te kunnen opschrijven!
!!
Anders wordt het wel heel ernstig.. 
. Hij had het wel over pinnen, inderdaad, maar dat zal dan nog wel de oude methode zijn geweest, waarbij je dus nauwelijks bewegingsvrijheid hebt. Hij zei daar namelijk wel over, dat ik dat niet moest doen, omdat ik nog 'zo jong' ben...