Bokt.nl

cano schreef:

ik heb hier in 2002 problemen mee gekregen, straatvrees en paniekaanvallen. Voor die tijd ook wel iets (achteraf gezien) maar in 2002-2003 was het vreselijk erg, ik durfde op het laatst geen seconde meer alleen te zijn omdat ik bijna hele dagen paniekaanvallen had. Ik ben toen gestopt met werken en ben gaan nadenken over mijn leven, wat wil ik?
Het heeft een 1 1/2 jaar geduurd met vele uren therapie (ondevit therapie) en veel oefenen maar ik ben er weer!!
Tuurlijk voel ik me soms nog wel eens onzeker in drukte,tijdens het autorijden of tijdens stressperiodes maar ik weet hoe er mee om te gaan.
Het is in mijn familie een veel voorkomende ziekte/aandoening/probleem (hoe je het ook wilt noemen).

Mijn moeder en 2 tante`s hebben hun straatvrees opgelost dmv medicatie van de huisarts. Ik heb een ander weg gevolgd want ik wilde niet mijn hele leven medicijnen slikken. Ik wilde weten waarom ik dit had en hoe ik er zonder chemische middelen mee om kon gaan.
Ook zijn er veel boeken hierover.

De reden waarom je er niet veel over hoort is vaak omdat men er zich toch wat voor schaamt. Ik heb gemerkt dat er weinig begrip voor is van mensen die het zelf niet hebben (gehad). Ik ben in die tijd veel "vrienden" kwijt geraakt en mijn relatie van toen is op de klippen gelopen omdat hij het absoluut niet begreep. Men vindt al snel dat het nu maar eens over moet zijn maar zo simpel is het niet.

Ik denk dat je uit moet zoeken wat de reden is van je straatvrees. Zodra je weet waarom je het krijgt, kan je gaan zoeken naar een manier om ermee om te gaan. En dat is voor iedereen anders!

2misty2 schreef:

Dat het in de familie zit is bij mij ook zo.Alleen dan niet het straatvrees.De symptonen dan meer de hartkloppingen het benauwd enz.
Het probleem is dat ik niet weet hoe ik hieraan kom.Er zouden verschillende redenen voor kunnen zijn.
Het klopt ook zeker dat weinig mensen het accepteren.Gelukkig is mijn vriend nog steeds bij me hij houdt ontzettend veel van me en helpt me erg goed.Ik zit ook niet alleen maar thuis hoor ik ben der al weer een heel stuk uit alleen dan blijf je hangen en kom je niet echt meer verder.Medicijnen wil ik ook zeker niet.Ik ben er van overtuigd dat dit op eigen kracht kan alleen de vraag is hoe??
Hoe heb jij dit gedaan?

cano schreef:

Arrabel: het is vaak niet zozeer de angst voor de straat/plein maar meer voor het niet meer zijn in een bekende omgeving, er geen controle meer over hebben. Ik was bang dat ik buiten dood zou gaan, een hartaanval zou krijgen of iets dergelijks. Zeker op onbekend terrein. Ik liep altijd (met pijn en moeite!) mijn vaste ronde, reed dezelfde route maar owee als de straat opgebroken was of er reed een trekker voor me waaroor ik het gevoel had dat ik niet meer weg kon. Dan komt de angst die zo heftig is dat je bij niets meer kan, Bibberbenen, hartkloppingen, pijnlijke spieren in armen en borstkast, hyperventilatie enz. Of in de supermarkt waar een rij voor de kassa staat! Als er veel auto`s op de parkeerplaatsen stonden, ging ik de winkel niet in.
Reactie op angstige dingen is heel normaal. Dat heeft ieder mens. Alleen zodra de angst komt voor dingen die eigenlijk niet eng zijn, wordt het een probleem.
Iedereen kent het gevoel als je vreselijk schrikt toch? Nou, dat gevoel hebben mensen met straatvrees de hele dag. Alles wat zo vanzelfsprekend is, is voor mensen met een straatvrees een torenhoge drempel. Sommigen durven zelfs de wc-deur niet op slot te doen of niet eens alleen naar de wc te gaan!
Hopelijk is het wat duidelijker voor je! En anders, vraag gerust!!