Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 04-09-06 10:42

Alweer 1 jaar geleden...

Geplaatst door de TopicStarter: 04-09-06 10:42

Vandaag, 4 september 2006, is het precies een jaar geleden dat mijn moeder is overleden aan meerdere vormen van kanker. Ik zal hier een beetje kort verteld mijn verhaal geven, ik weet niet waarom, maar ik wil het graag kwijt.

Het begon in eind 2004, er was een moedervlek op haar buik geconstateerd die aanzienlijk van grootte veranderde. Hij werd steeds groter, dus ging ze naar de huisarts en ze werd onmiddelijk doorgewezen naar het ziekenhuis, want dit was zonder twijfel een melanoom. Helaas was het kwaadaardig, maar ze konden er wat aan doen en hadden het operatief verwijderd. Wij waren helemaal opgelucht, niks aan de hand, je kon ook niks aan haar merken en ze was gewoon haar vrolijke zelf. Totdat het erge nieuws kwam: Het was uitgezaaid.
Er was kanker gecontstateerd in haar lymfklieren. Gelukkig waren ze hier op tijd bij en hebben ze ook die op tijd verwijderd. Maar er bleef slecht nieuws komen, na het verwijderen was het alweer uitgezaaid naar long en lever, het was een zeer agressieve vorm. We hadden de hoop nog niet opgegeven, er zou een t-cel plaatsvinden, waardoor ze het kankerproces konden remmen. Weer een tegenslag, mijn moeder was van de verkeerde bloedgroep.

Dus in plaats van de t-cel kwamen de chemokuren, een stel kuren die kankercellen hard aanpakken, maar ook goede cellen vernietigen. In huis moest het brandschoon zijn, want mijn moeder was nu zeer vatbaar voor ziektes. Na enkele chemokuren had ze het zwaar, het putte haar uit.
Net toen het weer een stukje beter ging, ging ik op ponykamp, om nog aan iets leuks te denken in die rotvakantie. De vader van mijn vriendin had ons gebracht en mijn vader zou ons halen. Net voor ponykamp was de moeder van twee kinderen die ook op ponykamp waren, overleden, aan kanker. Ik werd bang en had maar gemeld aan de leiding dat mijn moeder ook kanker heeft. Nog diezelfde avond belde mijn vader naar ponykamp, hij kon me niet op komen halen. Hij probeerde blij te klinken door de telefoon, maar ik hoorde dat het niet zijn normale blije stem was, ik wist dat er iets was met mama, dus ik vroeg ernaar. Mijn vader zei dat het goed ging, hij wilde mijn ponykampweek niet verpesten.

Goed ging het helaas niet, nee het ging heel slecht. Ik kwam net thuis of ik werd al meegenomen met mijn vader, naar het ziekenhuis, terwijl mijn moeder al die tijd thuis was. Tijdens de rit naar het LUMC vertelde mijn vader het verhaal. Het was verder uitgezaaid, ze had melanomen in haar hoofd. Pas bij het zinnetje “Het is een zeer grote kans dat we haar gaan verliezen’’ drong het pas echt tot me door, dit kon nooit meer goed aflopen.

De tweede nacht, toen ik op ponykamp was, lag mijn moeder in bed, ze kon haar rechterarm niet meer gebruiken, de linkerhelft (of rechterhelft.. gotver ik weet het niet meer, wat erg) van haar gezicht was verlamd, ze kon niet praten en lag te shaken in bed, net toen mijn vader naar boven kwam. Met haar linkerhand kon ze nog lumc opschrijven en nog diezelfde nacht kwam de ambulance in de straat. Aan de andere kant ben ik zo blij dat ik daar niet bijwas...

Maargoed, ik kwam met mijn vader na ponykamp aan in het ziekenhuis en daar lag mijn moeder, wakker en blij me te zien, mijn tante stond naast het bed.
Ik kon niks anders doen dan huilen, maar wat moet je anders? Op een of andere manier was mijn moeder wel heel positief, en ze moest elke keer lachen als ze het woord ‘’leuke’’ als ‘’neuken’’ uitsprak. Ik was blij dat ze positief bleef. Ze wilde absoluut in de nacht niet alleen slapen, dus mijn tante (haar zus) en mijn vader sliepen om de nacht bij haar in het ziekenhuis, en mijn moeder was blij dat ze nu wel een kamer voor zichzelf had, in tegenstelling tot toen ze net klaar was van de lymfklierkankeroperatie.

Het enige wat de doktoren nu nog konden doen, was haar hoofd bestralen. We waren laatst nog blij dat haar mooie rooie haar er niet af hoefde, ondanks de chemo, maar met de bestralingen was dit wel het geval en ze ging naar een speciale kapper voor kankerpatienten, hier in Wassenaar.Ze liet expres een kuifje staan, het stond wel schattig. Ze bleef nog steeds positief en dat gaf mij wat hoop. De eerste dagen na enkele bestralingen ging het nog goed, we kregen een ziekenhuisbed bij ons beneden thuis, zodat ze niet in haar oude lage bed hoefde, want dat kostte teveel inspanning. Ondertussen was voor mij de vakantie afgelopen, en ik ging naar de tweede klas. Ze was zo benieuwd naar mijn schoolfoto, die de eerste schooldag gemaakt werd.
We hadden speciale thuiszorg aangevraagd, en dus kwamen er elke dag mensen bij ons aan de deur om te helpen.
Mama’s toestand verslechterde alleen maar, ze ging al niet meer onder de douche, het kostte veel te veel inspanning om te lopen. Uiteindelijk hebben we haar maar boven weer op bed gelegd, daar was het rustiger. Ze had heel vaak last van epileptische aanvallen, ik was er een keer bij en ik vertel je, dat wil je niet meemaken. Ik mocht van mijn vader niet kijken en elke keer was ik zo bang, dat het het einde was. Dan zat ik daar maar, hopeloos achter mijn computer te wachten tot mijn vader klaar was. Het liep elke keer gelukkig goed af.

Een paar dagen later, op zondag 4 september. Ik kwam net terug van caroussel. Mijn oom, tante, opa en oma en andere oom waren op bezoek, die allemaal 5 minuten later vertrokken, op mijn opa en oma na. 10 minuten nadat ze wegwaren werd ik boven geroepen, de roep was voorzichtig en ik bereidde me al voor op het ergste. Kennelijk was ik er niet genoeg op voorbereid dat het over was, dat ze niet meer leefde, dat ik geen moeder meer had. Ze lag op haar zij in bed, maar mijn vader had haar al op haar rug gelegd en ze had een lachje op haar gezicht, een typisch lagje van mijn moeder. Ik kon niks anders doen dan huilen en mijn vader bleef maar zitten, ‘ik heb er vrede mee, ik heb er vrede mee’. Hij heeft heel lang zo gezeten. Het was me eigelijk helemaal niet doorgedrongen, maar ik liep automatisch naar de pc om mijn beste vriendinnen te informeren dat het over was. Mijn oma ging naar beneden, om mijn ooms en tante terug te halen. Ik kon het niet geloven.

Nog diezelfde dag kwam een meneer van de Monuta, om wat dingen te regelen, en er werd een koelsysteem aangebracht zodat ze ‘’goed’’ bleef (ik weet nu echt niet hoe ik het anders moet zeggen). Ik had een passiebloem geplukt uit de tuin en tussen haar handen gestopt, en de medewerkers van Monuta hadden haar lievelingskleren aangetrokken, natuurlijk helemaal paars, haar lievelingskleur.

Nog geen dag later kwam mijn beste vriendin uit de klas langs, die wist niet wat ze uit moest brengen. Het lachje van mijn moeder was van haar gezicht verdwenen, haar hoofd was een beetje naar beneden gezakt en ze kreeg een onderkin, wat ze heel erg haatte.

Tijdens haar ziekbed zijn gigantisch veel kaarten binnengekomen, we schatten rond de 400, en na haar overleiden kwamen nog meer kaarten binnen, maar niet voor mama, maar voor ons. Ik wist niet wat ik ermee moest en ik had ze 3 weken na het overleiden nog niet gelezen.

De bloemen stroomden binnen. In de kamer waar ze opgebaard lag, stonden heel veel houders waar je de boeketten op kon zetten, het waren ècht heel veel boeketten, op het bed stonden er ook tientallen.

Donderdag kwamen 3 andere vriendinnen met een opvrolijkcadeautje voor me, zo lief van ze. Ze waren ontzet van alle bloemen en kaarten, maar wilden liever niet de kamer in, omdat ze nog nooit een overleden iemand hadden gezien. Ze probeerden me op te vrolijken, wat helaas niet lukte.
Ik voelde mezelf slap, de vader van een vriendin van me was overleden, en nog geen dag later zat zij alweer op school. Ik ben de hele week weggebleven. Ik kon het niet, ik wilde het niet. Vrijdag was de crematie en in de ochtend werd de kist gebracht. De binnenkant was gevoerd met lila/paars fluweel, dat hadden we speciaal aangevraagd. De mensen van Monuta haalden haar op terwijl ik buiten in de tuin zat te janken, ik wilde er persé niet bij zijn. Toen de deksel erop lag, mochten we allemaal een schroef dichtdraaien, ik draaide de 2e van links dicht. Later werd de kist weggebracht en ik ging met mijn broer in de lijkwagen (wat een afschuwelijk woord) mee, terwijl de rest met auto’s erachteraan reed.

Ik had bij een goeie vriendin van mijn moeder een beeldje gemaakt van klei, een beeldje van Snoopy, omdat ze dat zo leuk vond. Ik vond hem zelf super gelukt, wat ik echt niet opschep. Nog voordat iedereen er was, zette ik mijn beeldje op de kist en ging vooraan zitten. Ik keek stiekem achterom, de zaal was helemaal vol en de helft had geen zitplek, zoveel vrienden had ze. Mensen kwamen zelfs vanuit Engeland hierheen. Na de speech van mijn tante stoken mijn broer en ik de kaarsen aan, waarna ik mijn speech hield. Ik schaamde me dood, mijn menthor en het schoolhoofd zaten er ook en ik had het over dat klerehuiswerk wat ik niet had gemaakt. Ik probeerde niet te huilen en ik hield me sterk en het was me nog gelukt ook, tijdens mijn speech huilde ik niet. Maar zodra ik zat gingen de tranen stromen, het stopte niet, mede dankzij de muziek die dan weer speelde, mama’s lievelingsmuziek. Ik werd er niet goed van en ik wilde dat het zo snel mogelijk over was.

Later stonden we allemaal buiten na te praten over de dag, en allemaal mensen kwamen naar mij toe, ik kreeg alleen maar complimenten, dat ik als 13 jarige een ongelofelijke speech heb voorgebracht. Die complimenten konden me toen niet schelen. Later werden we opgehaald met een grote zwarte auto om naar huis gebracht te worden. Thuis aangekomen was ik moe, ik stortte in en was op de stoel in slaap gevallen, ik had 16 uur geslapen.

De maandag op school vroeg iedereen ernaar, ik antwoordde alleen nergens op, ik wilde het niet, ik kon het niet. Ik kreeg nog een kaart van de hele klas en van mijn menthor, zo lief.

De week daarna kreeg ik dan eindelijk mijn schoolfoto, ik was kwaad. Zo kwaad, dat ze hem niet eerder hadden geleverd. Mijn moeder wilde hem zo graag zien, en nu is de laatste foto die ze van mij zag die lelijke foto van uit de eerste.

Ze had ooit een briefje geschreven en op de badkamerdeur geplakt, hoe het wassen met de wasmachine werkt. Ze had zo’n mooi handschrift. Tijdens haar ziekbed, toen ze haar rechterhand niet kon gebruiken, schreef ze een nieuwe, met haar linkerhand. Ik viste de oude uit de papierbak en heb ze allebei opgeplakt, links het blaadje met haar echte handschrift, en rechts een van de laatste keren dat ze ooit iets schreef.

Mijn beeldje staat nu op de kast, waar ook de urn staat, en een uitvergrote foto plus bloemen en heel veel kaarsen. Het doosje met haar haar in een vlecht erin staat ook bovenop de kast, want dat is iets wat nooit verloren mag gaan, een herinnering aan een fijne moeder.

Het erge vind ik nog wel, dat mijn moeder supergezond was. Ze rookte niet, ze dronk nauwelijks, ze at zeer gevarieerd en zeer gezond, sportte regelmatig in de sportschool, en toch moest dit gebeuren, omdat ze een rooie was en mensen met rood haar hebben eerder kans op moedervlekken die uitlopen op melanomen (is mij verteld, alleen kon ik het zelf niet geloven).

Voor onderzoek zijn mijn broer en ik laatst gecontroleerd op moedervlekken, omdat ze bang zijn dat het misschien in de familie zit. Bij mijn tante zijn al 2 moedervlekken vroegtijdig weggehaald.

We moesten een stamboom inleveren, met alle mensen erop in haar familie die kanker hadden. Het blijkt dus dat dat zo’n beetje alle mensen zijn. Mijn oma leefde met zeer veel broertjes en zusjes, en alleen zij en haar zusje zijn over, terwijl haar zusje nu lijdt aan darmkanker, hoewel ze nu herstellende is en ze een grote overlevingskans heeft. De rest van de familie is op late leeftijd allemaal aan kanker overleden, allemaal verschillende soorten. Alleen de moeder van mijn opa is vroegtijdig aan kanker overleden.
Het maakte mij onwijs bang, ik ben een nabestaande van hun, en ik heb heel vaak de angst op kanker.

Bij het onderzoek laatst bij mijn broer en ik zouden ze eigelijk ook een bloedonderzoek doen, waar ik echt een hekel aan heb. Maar het is beter te voorkomen dan te genezen. Wij hebben dit keer wel geluk, ze gaan geen bloedonderzoek doen, alleen een jaarlijkse controle omdat ze geen gevaar zien, en dit is omdat wij Indisch bloed hebben. Mijn oma van vaders kant is Indonesisch, en dus hebben wij een heel ander huidtype en dus weinig moedervlekken. Voor het eerst in mijn leven was ik blij dat ik kwart buitenlands ben.

Maar ik heb nog altijd de angst op kanker, en niet alleen op kanker, maar ook voor andere ziektes. De laatste tijd gaat het beter, maar als het woord kanker bij iemand in de mond valt, dan heb ik er meteen weer rare gevoelens bij, en dat is dus ook de rede waarom ik echt fel reageer als iemand met kanker scheldt.

Het mooie vind ik wel, precies om mijn moeders sterfdatum begint de collecteweek van het KWF kankerbestrijding. Daar maak ik mijn spaarpot zeker voor open. Zelf wil ik ook collectelopen, alleen ben ik nog te jong. Doet me wel denken aan de brandwondenstichting, die liep ik altijd samen met mijn moeder.

Wat mij opvalt, dat de laatste tijd zeer veel vrouwen van rond de 40 kanker krijgen, ik ken er nu in totaal 8, en ik hoorde vandaag weer dat de moeder van iemand borstkanker had. Ik vind het gek, zijn er meer vrouwen die kanker krijgen dan mannen? Ik ken geen één man die kanker heeft of had, behalve één van tv en Lance Armstrong. Het klinkt zo oneerlijk, ik wil het niet krijgen, ik ben er echt bang voor.

Hiermee eindig ik mijn verhaal, sorry, het is echt heel lang geworden, maar ik heb dit stuk aan één stuk door getypt zonder te stoppen, dus let niet op spelfouten en het afgeraffelde begin, ik heb het tussen de tranen door zitten typen.

Gr. Denise

Alweer 10 jaar geleden sinds voor jou de tijd stil ging staan.

Wie is er online