Ik heb altijd geleefd in de stellige overtuiging dat ik nooit kinderen wilde. Op mijn 22e weigerde de gyn me te steriliseren omdat ik te jong was en misschien ooit nog wel wilde. Ik kon t me niet voorstellen... 
Op mijn 25e leerde ik mijn man (inmiddels ex-man) kennen en bij hem had ik voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik een kindje met hem wilde. Dat kindje is er gekomen (een dochter, Robin, afgelopen 7 juli 7 jaar geworden!). Onze relatie/huwelijk is op de klippen gelopen, maar we zijn beiden in staat om een goede ouder voor Robin te zijn.
We wilden destijds alles tegelijk, en zwanger worden en trouwen. Omdat zwanger worden eerst niet lukte zijn we alles in orde gaan maken voor de bruiloft. Alles geregeld --> zwanger. En natuurlijk precies rond de trouwdatum uitgerekend. We hebben er toen heel bewust voor gekozen om te trouwen voor de bevalling, aangezien je als ongetrouwd (of zonder registratie) stel ontzettend weinig rechten hebt op je kind als moeders overlijdt...
Inmiddels zijn we ruim 1,5 jaar uit elkaar, hebben beide een nieuwe partner. Mijn partner heeft 2 kinderen van zichzelf. Bij geen van beiden is er nu nog een kinderwens. Mocht het spontaan gebeuren (foutje...
) dan laten we het met liefde geboren worden, maar het zal geen bewuste keuze meer zijn nu.