Bokt.nl

ikke24 schreef:

Ik heb het ook en dan vooral bij mijn vader. maar dat komt ook deels door hem.
Zijn vader is gestorven toen ie in de 50 was en zijn broer. Mijn vader heeft altijd gezegd: ik word niet ouder dan 50-59.
Toen hij 2 jaar geleden zijn 50ste verjaardag vierde zei hij; zo nu komen de cruciale jaren eraan. Ik heb me dit zo erg aangetrokken dat ieder bezoek bij mijn vader mij eraan herrinnert dat het het laatste kan zijn. En ik zeg je nu alvast, als mijn vader sterft, moet er een wonder gebeuren dat ervoor zorgt dat ik nog wil blijven leven, zo hecht is onze band.

Urbann schreef:

Naja ik heb het heel erg als mijn broer/ ouders weg gaan. Als mijn broer uit gaat, vind ik het ook eng, dadelijk word hij in elkaar geslagen ? , als dan de telefoon in de avond gaat, gaat mijn hart echt te keer. Ook heb ik als mijn vader voor zijn werk bijv. met het vliegtuig naar een land moet. Kan ik ook niet echt slapen. Dan bel ik hem altijd nog even. Of als hij met de auto weggaat, hij rijd altijd te hard, dus ben ik altijd bang dat hij een ongeluk krijgt. Als mijn beide ouders weggaan. Bel ik altijd om het uur om te vragen hoe het gaat. Als ze zeggen dat ze om 2 uur thuis zijn, blijf ik net zolang wakker tot dat ik ze hoor. Het liefst bel ik ze dan even om te vragen waar ze nu zijn. Als ik ze dan thuis hoor komen is alles weer goed. Ook heb ik het met mijn hond. Mijn vorige hond is aan een hartaanval overleden. En nu hebben we een nieuwe hond, ik moet altijd voor dat ik naar bed ga, even kusje geven en ff knuffelen.Stel dat die de volgende morgen dood is ? Dan heb ik toch nog afscheid kunnen nemen. Dat heb ik niet kunnen doen bij mijn vorige hond.

Word er soms ook gek van.

polly2 schreef:

Er zijn in het verleden dus dingen geweest die een enorme indruk op je achter gelaten hebben.
Je zult hier denk ik wel iets mee moeten doen om dat in de "normale" perspectieven te gaan zien.
De dood hoort bij het leven...het gaat hand in hand...
Ik heb ook wel het een en ander meegemaakt...(wie niet zou ik bijna zeggen), maar beleef het wel totaal anders dan jij.
Ik heb ook jonge mensen in mijn omgeving verloren door een ongelukken, kanker en ook een kindje van onze beste vrienden.
Nogmaals...de dood hoort bij het leven. Hoe hard het ook is. Probeer het beeld dat je van dode mensen hebt wat bij te stellen. Dat is slechts het lichaam...dat is de persoon niet meer. Die is ergens anders....(waar?)....het zijn allemaal levensvragen waar we nooit antwoord op zullen krijgen....
Wellicht geeft de volgende uitdrukking je wat houvast: een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest....
Kortom...niet te veel bezig zijn met wat er zou kunnen gebeuren....op het moment dat er iets gebeurt is het nog op tijd om je er druk over te maken...waarom zou je dat van te voren al doen...dat is niet te doen...snap je?
Als het echt ernsitge vormen aanneemt zoek dan professionele hulp....
Klinkt misschien cru wat ik nu zeg....maar het enige dat in je leven zeker is, is dat je met de dood te maken krijgt.... Dus dan is het wel fijn als je er een beetje mee om kunt gaan, snap je?

polly2 schreef:

Tja....ik kan me voorstellen dat het lastig is. Ik heb als kind ook al jong met dode dieren te maken gehad. Ben in een agrarische omgeving opgegroeid. Dan "leer" je er misschien wat beter mee omgaan...
Het is ook niet zo dat ik in dat lichaam niet meer de persoon zien...niet helemaal tenmisnte...weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen...
Maar ik let niet zo op details zoals jij ze beschrijft...jij ziet dan die dichtgeplakte ogen...dat zou ik ook wel zien....maar niet ECHT zien....snap je wat ik bedoel?
Ik heb het wel heel erg nodig om het lichaam te zien om te beseffen dat het dood is. Ik heb dus een ongeluk meegemaakt van iemand die verdronken was en die drie weken in het water heeft gelegen. Die kist was gesloten en er stond een foto op....ik kon niet bevatten dat die persoon er in lag.
Toen mijn vader overleden is heb ik geholpen om hem op te baren. Ik heb zijn haren zo gedaan, zoals hij ze altijd had, hem helpen aankleden etc.. Dat vond ik juist fijn, zo kon ik goed afscheid nemen....
Misschien let jij te veel op details...maak je zo'n dood lichaam "groter"dan het is, van te voren al.... en dan ga je er een heel punt van maken...terwijl het een gewoon dood lichaam is. Heb je het met dode dieren ook?
Bij mijn oma vond ik het juist "mooi" hoe ze daar lag. De laatste weken van haar leven had ze zoveel pijn....haar gezicht was daardoor zo vertrokken de hele tijd (ze lag in coma en toch zo'n gezicht). Toen ze was overleden straalde ze rust en ontspanning uit....ze was 98 en het was mooi geweest...het was goed.....daarbij kwam dat ze op mijn verjaardag overleden is...dat was voor mij heel symbolisch... zij was de dag erna jarig en zou dus toen 98 zijn geworden...zij heeft vroeger zo gehoopt dat ik op haar verjaardag geboren werd....dat lukt niet...dus stierf ze maar op mijn verjaardag.... Ik had een hele goede band met mijn oma. En dit gaf me een speciaal gevoel. Klinkt misschien gek...maar ja...

Polly schreef:

Ik vind dit op een zeer respectvolle manier gebeuren en dingen als in de openingspost zien wij wel (als mensen na een ongeval of bijvoorbeeld tijdens een operatie sterven) maar die worden altijd zeer kundig weggewerkt. Ik moet ook zeggen dat ik het behoorlijk slordig vind zoals de verzorging bij die persoon is gedaan, vreselijk dat de nabestaanden dit hebben moeten zien, wij proberen altijd de overledene zo netjes mogelijk mee te geven, het is toch het laatste wat de familie en aanverwanten van deze mensen ziet.

Citaat:

Wat de doorslag heeft gegeven om de angst kwijt te zijn is de bijna-dood ervaring van een goede vriend van me. Geen mooie verhalen van een licht in de verte maar gewoon er was niks.. he-le-maal niks. Net als wanneer je droomloos slaapt, dan is er ook niks. Gelukkig is hij wakker geworden, maar ook hij is niet bang meer voor de dood, het is vervelender voor je nabestaanden dan voor jou, bangn voor de dood van anderen ben ik dan ook wel.. de angst iemand te verliezen...