Ik wil graag wat ervaringen delen, ook omdat ik me afvraag hoe anderen hiermee omgaan.
Ik ben zelf geboren met meerdere hartafwijkingen, namelijk een gaatje in mijn hartwand en misvormde aortakleppen ( ik had er maar twee ipv drie ).
Ik ben geopereerd toen ik 6 maanden was, gaatje is dichtgemaakt, de kleppen alleen provisorisch gefixed. Als baby mocht ik nooit huilen, dat was te zwaar voor mijn hart. Nu ben ik natuurlijk gruwelijk verwend, want elke keer als ik begon te snikken kreeg ik meteen mijn zin

Elk jaar op controle bij de cardioloog, altijd iedereen bezorgd, erg vervelend, maar nog lang niet zo erg als niet fatsoenlijk mee mogen sporten! Ik was echt gek op rennen en zo, maar daar had ik of geen energie voor of het mocht gewoon niet. Met name intervaltraining werd sterk afgeraden. Dus nooit echt op een sport gezeten.
OP mijn 12de ben ik gecatheteriseerd en gedotterd, omdat mijn aortakleppen te nauw werden en in 2004 heb ik uiteindelijk nieuwe kleppen gekregen. Wat te vroeg naar mijn cardioloog zijn zin, door mijn levensstijl heb ik er wat haast achter gezet. Ze hadden liever pas over enkele jaren deze operatie uitgevoerd, ook i.v.m. eventuele zwangerschap. Nu heb ik aortakleppen van varkensweefsel, en het is echt ideaal. Geen medicijnen in ieder geval. De operatie zelf viel erg mee, alleen de revalidatie niet. Vooral psychisch heb ik flinke klappen gehad.
Volgende maand moet ik alweer op controle, hopen dat mijn kleppies nog even mee kunnen ( verwachting is dat ik er nog zo'n acht jaar mee kan doen ).
Nou ja, ondertussen lekker doorfeesten! Ik speel lekker waterpolo en doe alles, werk fulltime en studeer. Ik denk niet dat ik ooit zoveel energie heb gehad!