1 januari het begin van 2006...veel nieuwe voornemens, nieuwe wensen. En een nieuw jaar dus een nieuw begin voor veel mensen. Voor mij het begin van een hele hoop gedoe. Een aantal dingen die het jaar 2006 zowiezo met zich mee zou brengen (het afscheid van mijn pony bv) maar ook een aantal problemen waar ik niet op gerekent had.
7 februari 2006: eerste ontmoeting met mijn huidige vriend, het klikte...Ik was blij datk weer een maatje had gevonden...Ook in het echte leven.
14 februari 2006: we werden een koppel. Alles leek goed te gaan, ook voor mij leek het een nieuw begin in een nieuw jaar.
ongeveer twee weken later viel de politie binnen...Niets om trots op te zijn, niets om blij om te zijn, maar ook iets waarover ik met niemand heb kunnen praten en wat me van het hart moet. Mijn broer bleek gedealt te hebben in drugs. En redelijk erg ook. De politie heeft hem meegenomen, gelukkig (?) dezelfde avond ook nog terug gebracht. En vanaf toen is het allemaal begonnen.
Een week daarna (examens van pasen) Overleed de vader van een klasgenoot. De klas ging een aantal zware weken tegemoet om het meisje op te vangen. Iedereen moest slikken, een aantal mensen zaten met tranen in hun ogen toen het verteld werd, we hielden 1 minuut stilte en toen moesten we nog met onze examens beginnen...Enorm moeilijk.
Mijn rapport: slecht! Ze vroegen of er wat gebeurt was. Wederom moest ik lachen en nee zeggen, zeggen dat ik pech gehad had, dat het gewoon even niet lukte met leren, want ja, ik moest maar eens tegen iemand zeggen wat er werkelijk scheelde, mijn moeder zou me vermoorden.
Niet veel daarna overleed mijn opa, mijn gezin was triest, ik was de enige die niet huilde, die deed alsof het haar niets kon schelen. Ik was degene die met mijn vader praatte, degene die mijn broer hielp met het te verwerken. Maar wie hielp mij? Niemand, want niemand die verder keek of wilde kijken dan de glimlach die andere er door heen hielp.
Tussen door problemen met mijn vriend. Mijn pony werd ziek, de examens van de zomer kwamen er weer aan, deze gingen wonderbaarlijk goed. IK hoop dat ik door ben naar het volgende jaar of ik zie mijn vriend niet meer tot het volgende rapport (wel ja,d at gaan een relatie van ongeveer 5 maanden overleven

Er is ingebroken in het huis van mijn opa, mijn vader is er niet goed van. (logisch)
Ondertussen problemen met mijn moeder, alles wat k doe lijkt verkeerd, wat ik ook zeg, of ik sowieso wat zeg. Alles wat ik doe, op alles heeft ze commentaar. nIk word er gek van,; al haar frustraties en problemen werkt ze op ij uit, want van mijn broer is ze bang.
Ze verwacht respect dat ze helemaal niet verdient. Niet in mijn ogen, ze is meer onze baas dan onze moeder...
Ik ben 2 kg afgevallen in 2 weken tijd, heb al ondergewicht. Ik heb sinds vandaag een nieuw paard en ik kan het niet opbrengen om er overgelukkig mee te zijn...
Waarom kan het nou niet gewoon even goed gaan? Een weekje maar......? Ik weet dat er zeker nog moeilijkere periodes komen in mijn leven, maar tegen dan ben ik ouder, en wijzer...(vooral dat laatste hoop ik)
Nu ben ik een tiener die zich de idiote problemen te hard aan trekt...Maar toch doet het goed om het een keer allemaal op te schrijven, om alles een keer op een rijtje te zetten...En om eventueel iemand te vinden waarmee ik kan praten.
edit: in tussen tijd ben ik nog naar de dokter moeten gaan voor mijn rug, daaruit bleek dat er een kans was dat ik zou moeten stoppen met rijden. Ik wil profiteren van de jaren die ik nog kan rijden en er alles uit halen, zodat ik geen spijt moet hebben wanneer ghet zover is dat ik echt niet meer kan rijden. En toch lijkt mijn vriend niet te begrijpen dat ik er alles uit wil halen...Alles wat er nu nog in zit, zodat ik later niet hoef te denken 'ik heb dat gelaten voor iemand die nu een ex is en die ik zo snel mogelijk wil vergeten'...