Brrr...
Besloten om maar niet meer mijn SA te gebruiken,maar om er gewoon voor uit te komen.
Ik heb de laatste jaren veel problemen met mezelf,en daardoor ook in mijn relaties met anderen.
Ik ben pas 18 jaar,maar heb al een behoorlijk verleden achter me. (ik treed liever niet geheel in detail)
Ik heb altijd van mijn naasten te horen gekregen dat ik er wel overheen kwam,en dat ik maar gewoon door moest zetten.
'Hulp is niet nodig,dat is voor zwakke mensen'
Zo heb ik ruim anderhalf jaar depressief rondgelopen en zelfs suïcide gedachten gehad.
Al het mogelijke dat mis kon gaan in mijn leven ís misgegaan.Ik gaf mezelf de schuld,en vond dat ik niet moest zeuren,wou geen aandacht trekken en ach...het zou toch wel overgaan?
Niet dus...
Zo vond ik het 3 weken geleden genoeg en ben ik naar de HA gestapt en hulp geëist.
Eerst nog even wat tegengesputtert want 'tieners hebben wel vaker een dipje..' aldus de arts.
Toch maar doorgestuurd naar een psycholoog.
Daar mijn verhaal vertelt in grove lijnen,waarop ze mij met spoed naar een psychiater heeft gestuurd.
Nu heb ik twee sessies met mijn psychiater gehad,en er is al meer duidelijkheid voor mij.
Toch zegt hij mij niet goed genoeg te kunnen helpen daar ik zoveel problemen tegelijk te handelen heb.
Hij heeft mij voorgesteld dat ik me laat opnemen op een fulltime psychiatrische afdeling....
Dit zodat ze elke dag aan mijn problemen kunnen werken en blabla.
Ik zie dit helemaal niet zitten...
Ze halen me weg uit mijn vertrouwde omgeving ( zo'n beetje het enige was nog goed voelt...)
Weg bij mijn paarden (wie zorgt er dan voor ze?!)
Weg bij mijn ouders en vriend. ('s Weekends mag ik bezoek...wauw..)
Dan mag ik wonen op een grijs kamertje met een bed en een kast...
Van het idee alleen al wordt ik nog veel depriër dan ik al was.
De psychiater zei dat het een voorstel was,geen verplichting,maar hij vroeg wel of ik er goed over na wil denken.
Alles in mij zegt 'nee' ... maar aan de andere kant wil ik graag geholpen worden.