Geplaatst Ik heb nu 8 maanden een relatie met een hele lieve jongen, Het is mijn eerste echte vriendje en met up en downs gaat het heel goed. En ik ben echt heel gek op hem.
Ik woon sinds 2 jaar opmezelf en heb mijn eigen appartementje. Hij woont nog thuis bij zijn ouders. Hij is ook jonger, 22 en ik ben bijna 25. Ik vind het moeilijk dat hij nog thuis woont. En daardoor gelijk anders leeft dan ik. Hij is enigs kind en heeft een hele goed band met zijn moeder. Soms sta ik er zelfs versteld van hoe hij met zn moeder omgaat. Laatst nam hij me onverwachts mee uit eten. en opeens moest hij zn moeder bellen om te vertellen waar hij zat. Ik wilde je even jaloers maken zei hij tegen zn moeder..jaloers in de zin van " ik eet buiten de deur en jij niet.. En sloot af met ik zie je straks weer".
Dat soort momenten zijn lastig..tuurlijk heb ik ook een goede band met mijn moeder maar ... Ik zoek meer volwassenheid. Een man die meer voor zich zelf leeft en niet als we ergens heen gaan " ow maar ik moet wel weer om half 6 thuis zijn..want dan gaan we eten"
Zijn moeder koopt ook heel veel voor hem..of brengt iets mee. Ik pest hem daar vaak mee. "KIJK!, Ik heb een nieuwe portomonee" " Ow ja zeker weer van je moeder
( lach er wel om maar eigenlijk vind ik het niet echt leuk.Ik weet niet hoe het met ons zal gaan maar we hebben het wel eens over samen wonen gehad. Eerst wil ik wel dat hij opzich zelf gaat. want ik wil niet de rol van zn moeder overnemen. Maar dat zie ik ook niet zo snel gebeuren. Ik denk dat hij nog lang thuis blijft wonen.
Soms denk ik dat het zo niet gaat werken. Ik erger me eraan maar kan hem moeilijk dwingen zelfstandiger te worden.
Herkent iemand dit?
X Kathelijn
