Bokt.nl

Forums Markt Wiki Nieuws

Registreren |

Actieve onderwerpen

Hoe vraag je om psychische hulp? (ik durf niet)

Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird

Pagina 1 van de 1

cantchoose: Berichten: 9; Geregistreerd: 15-04-06

Hoe vraag je om psychische hulp? (ik durf niet)

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-06 20:36

Hier een lang verhaal onder mijn SA (met toestemming van het mod-team)

Voor de mensen die geen zin hebben om te lezen:hier in het kort:
Ik wil graag psychische hulp krijgen van een iemand/instelling,maar hoe vraag je hierom?

Hier mijn verhaal....
Ik ben een vrolijke meid,denkt iedereen...
Maar onder die vrolijke meid schuilt een heel ongelukkig en onzeker iemand.
Mijn vader lijdt aan manische depressies en hier ben ik mee opgegroeit.
Ik heb het nooit willen erkennen,maar ik heb er mogelijk toch een tik van meegehad.(het is erfelijk)
Nu ik wat volwassener wordt (bijna 19 jaar) begin ik toch vreemde dingen aan mezelf te merken.
Ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet,zeg dingen die ik niet wil zeggen en wordt boos of verdrietig om de kleinste dingen.
Eigenlijk vind ik mezelf en mijn leven niks waard,ik heb genoeg van deze wereld,die mij niks te bieden heeft.
Afgelopen vrijdag was ik 1 minuut verwijdert van een zelfmoordpoging voor de trein.
Gelukkig kwam ik net optijd tot inkeer doordat mijn vriend opbelde.
(hij wist niet wat ik van plan was,maar belde om te vragen waar ik was.)
Hij belde dus en zei allemaal dingen waardoor ik me schuldig voelde,en liep zo weer terug naar huis (gelukkig).

Ik heb veel meegemaakt,en heb het gevoel dat ik 1000kilo met me meedraag,dat anderen alleen maar last van mij ondervinden.
Niks is meer leuk,ik zie geen toekomst meer,iedereen verlaat mij in mijn ogen,dus vertrouwen heb ik ook niet.
Soms denk ik..als ik dood was,had niemand last van mij,kon er niemand bij me weggaan,en was het allemaal over.
Aan de andere kant zou ik daar mijn ouders heel veel pijn mee doen,en ik ben nog niet zover dat ik heel egoistisch uit het leven stap.
Nóg niet zeg ik dus...Daarom wil ik hulp zoeken...
Maar hoe doe je zoiets...je gaat naar de dokter en zegt:
'he,ik ben depri,stuur je me ff naar de psychiater?'

Ik durf er met niemand over te praten,niemand weet dat ik mij zo voel,iedereen denkt dat ik dat gelukkige meisje ben...

Ik wil liever zo anoniem mogelijk blijven,buiten mijn ouders om dus.

Hoe kom ik aan hulp,zo anoniem mogelijk,hoe vraag ik erom en waar vraag ik erom?
Misschien zijn er sites waar je je anoniem kunt aanmelden ofzo?
Misschien weten jullie iets meer dan ik,want ik ben er ondertussen gelukkig achter dat ik het zelf niet meer kan oplossen...

Laatst bijgewerkt door Apple op 02-06-06 18:46, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Opmerking: toestemming van mij.

Poffer: Berichten: 1656; Geregistreerd: 25-07-04

Re:

Geplaatst: 01-06-06 21:04

Hmm..
Ik ben naar m'n huisarts gegaan en daar gevraagd voor 'n doorverwijzing, beetje kort uitgelegd wat er aan de hand was en hij vond zelf ook wel dat 't nodig was, dus toen doorverwezen naar 't Riagg, en tsja; dan is 't intake en dan volgt therapie zeg maar.
Wel goed dat je nu inziet dat je 't echt niet meer zelf op kan lossen, sterkte!

selinepien: Berichten: 18; Geregistreerd: 19-05-06

Re:

Geplaatst: 01-06-06 21:11

Misschien is er een bureau van maatschappelijk werk bij je in de buurt? Daar kan je terecht met je verhaal en zij kunnen je helpen bij het zoeken naar een psychiator of een andere vorm van hulp. Je ouders hoeven hier natuurlijk niets van af te weten!
veel succes ......

Olavje: Berichten: 40; Geregistreerd: 13-05-04; Woonplaats: apeldoorn

Re: Hoe vraag je om psychische hulp? (ik durf niet)

Geplaatst: 01-06-06 21:21

cantchoose schreef:
Maar hoe doe je zoiets...je gaat naar de dokter en zegt:
'he,ik ben depri,stuur je me ff naar de psychiater?'

...

idd!! gewoon naar je huisarts gaan en je verhaal voorleggen. wedden dat ie je doorstuurt? Enne... daar hoeven je ouders niets vanaf te weten hoor!
Sterkte!!

Jettie: Berichten: 5572; Geregistreerd: 25-10-04; Woonplaats: Provincie Groningen

Re:

Geplaatst: 01-06-06 21:24

Een goede vriendin van me heeft hetzelfde..
Ik denk dat je het beste naar de huisarts kan gaan, daar je verhaal vertellen, hij / zij kan je verder verwijzen. Je ouders hoeven hier niks van af te weten!

Veel sterkte..

verootjoo: Berichten: 36775; Geregistreerd: 19-10-03

Re:

Geplaatst: 01-06-06 21:24

Gewoon een psychologenpraktijk opbellen kan ook

Eerstelijns psychologen hoef je geen verwijzing van de huisarts voor te hebben

En je ouders weten van niks, als jij dat niet wilt

cantchoose: Berichten: 9; Geregistreerd: 15-04-06

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-06 21:59

Verootjoo:
wat is een eerste lijns psycholoog presies?
En misschien rare vraag,maar vallen die dan wel onder mijn verzekering?

Het problleem is een beetje,ik loop al een tijdje bij de huisarts met lichamelijke klachten.
Deze man neemt me geloof ik niet zo serieus,of zo voelt het dan.
Op de één of andere manier wil ik deze man liever niet in vertrouwen nemen hierover.

Ik ga volgende week meteen proberen het één en ander rond te bellen voor wat hulp...

Ik voel me echt rot,ik logeer nu bij mijn ouders omdat mijn vriend het even niet meer aankan met mij.
Er is geen land met me te bezeilen vind hij.
Dat was ook een beetje de druppel,ik weet bijna zeker dat ik hem kwijtraak...Soms vraag ik me af of het wel zin heeft om nog wat te doen aan mezelf,ik heb het idee dat dit gevoel nooit meer weg kan gaan

Prrrr: Berichten: 30585; Geregistreerd: 08-10-05

Re:

Geplaatst: 01-06-06 22:04

Als je je niet serieus genomen voelt door je huisarts moet je echt een andere zoeken, anders blijf je in hetzelfde cirkeltje ronddraaien.

Ik begrijp dat je vriend je niet definitief de deur gewezen heeft; daarin mag je toch een soort van teken zien dat hij je niet kwijt wil. Maar het is ook een teken dat je serieus aan jezelf zal moeten werken.

Wees in elk geval eerlijk, zowel naar je vriend als naar je ouders. Zij hebben er niks aan om te denken dat het goed met je gaat als het niet zo is. Je vader is ervaringsdeskundig, je moeder dus ook. Misschien helpt het wel heel erg als je het er eens met hun over hebt?

Sterkte!

verootjoo: Berichten: 36775; Geregistreerd: 19-10-03

Re:

Geplaatst: 01-06-06 22:10

cantchoose schreef:
Verootjoo:
wat is een eerste lijns psycholoog presies?
En misschien rare vraag,maar vallen die dan wel onder mijn verzekering?

Eerstelijns psycholoog is volgens mij hetzelfde als een gewone, alleen de werkwijze is iets anders. Het precieze verschil weet ik ook niet. Het doel van deze zijn korte behandelingen, waarin ze heel veel proberen te bereiken. Meestal ben je in een consult of 10 klaar

. Met de verzekering weet ik niet helemaal hoe het zit, volgens mij kreeg ik wel wat terug, maar niet alles.

dorothea: Berichten: 3027; Geregistreerd: 19-01-06

Re:

Geplaatst: 01-06-06 22:11

Waarom neem je je ouders niet in vetrouwen? Die zullen zich toch ook afvragen waar de problemen met je vriend vandaan komen?

Je bent en blijft hun kind! En als ik je verhaal zo lees, zijn het geen boemannen. Ik denk dat ze het je juist kwalijk zullen nemen dat ze erbuiten gelaten zijn, zij zijn juist de mensen die je op weg kunnen helpen.

Sterkte!

cantchoose: Berichten: 9; Geregistreerd: 15-04-06

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-06 22:17

Mijn ouders ontkennen juist allerhardst dat er ooit iets aan de hand kan zijn.
Ik heb wel eens met mijn moeder gepraat over dat ik een rotgevoel heb,maar zij vind dat ik me daar overheen moet zetten,en hulp heb ik niet nodig vindt ze.
Ze werd zelfs kwaad en zei dat ik gewoon probeerde om aandacht te trekken met iets dat mijn vader heeft.
Ze willen gewoon niet dat ik een soortgelijk iets heb-kan ik me voorstellen hoor.

Sinds dat gesprek doe ik maar weer 'normaal' ...anders zijn ze alleen maar boos,en daar wordt ik beslist niet blijer van...

Olavje: Berichten: 40; Geregistreerd: 13-05-04; Woonplaats: apeldoorn

Re:

Geplaatst: 01-06-06 22:22

verootjoo schreef:
cantchoose schreef:
Verootjoo:
wat is een eerste lijns psycholoog presies?
En misschien rare vraag,maar vallen die dan wel onder mijn verzekering?

Eerstelijns psycholoog is volgens mij hetzelfde als een gewone, alleen de werkwijze is iets anders. Het precieze verschil weet ik ook niet. Het doel van deze zijn korte behandelingen, waarin ze heel veel proberen te bereiken. Meestal ben je in een consult of 10 klaar . Met de verzekering weet ik niet helemaal hoe het zit, volgens mij kreeg ik wel wat terug, maar niet alles.

Een eerstelijnspsycholoog is erop gericht om jou zelf de kern van je problemen te laten inzien en je te helpen deze zelf op te lossen. Dit is een methode die, op korte termijn, heel goed kan helpen.
Als je een verwijzing van de huisarts hebt en aanvullend verzekerd bent, worden de kosten (deels) vergoedt. Sommige psychologen hebben een speciaal tarief voor mensen die niet aanvullend verzekerd zijn.
Maar over het algemeen moet een huisarts niet moeilijk doen om jou door te verwijzen.

kuss: Berichten: 143; Geregistreerd: 07-09-04

Re: Hoe vraag je om psychische hulp? (ik durf niet)

Geplaatst: 01-06-06 22:24

Je kan bij je verzekering navragen of psychische hulp gedekt wordt. Vaak dekken ze het helemaal, soms gedeeltelijk ligt aan je verzekering. Meestal willen ze dat je via een doorwijzing van een huisarts naar een psycholoog gaat. Je kan ook rechtstreeks gaan maar dit wordt niet altijd gedekt. Huisarts doet niet erg moeilijk over doorverwijzingen. Gewoon uitleggen wat er allemaal speelt.

In Nederland zijn er veel mensen die psychische hulp krijgen. Het is helaas een wat gesloten onderwerp waar weinig over gepraat wordt. Je moet niet denken dat het "raar" is om hulp te zoeken. Er zijn zo véél mensen die het krijgen, het zou je echt verbazen!

Heel veel succes en je doet er echt goed aan om hulp te zoeken!

Coby: Moderator Over Paarden; The one and only; Berichten: 15694; Geregistreerd: 01-07-03; Woonplaats: Jubbega

Re: Hoe vraag je om psychische hulp? (ik durf niet)

Geplaatst: 01-06-06 22:51

Ik was een paar jaar geleden ´normaal ´verzekerd. Dus geen extra, extra aanvullingen. En kreeg de behandeling van een eerstelijn psycholoog niet vergoedt. Ben toen naar het GGZ gegaan, maar dat was geen succes. (Na een verwijzing van de HA zijn bij het GGZ geen kosten verbonden)

Alet: Berichten: 5512; Geregistreerd: 05-08-03; Woonplaats: Yde

Re:

Geplaatst: 02-06-06 00:32

Jaren geleden stond ik voor hetzelfde dilemma. Mijn moeder heeft een ernstige gewrichtsaandoening en daar was alles op gefocused zeg maar. Dat ik niet goed in mijn vel zat was daardoor op een of andere manier 'ondergeschikt'. Maar natuurlijk is dat niet zo, je eigen probleem is altijd het grootst, want daar heb je zelf last van. Het is niet raar of egoistisch om graag iets aan je eigen probleem te doen, uiteindelijk heeft je omgeving er ook alleen maar baat bij.
Ik ben destijds naar de huisarts gestapt, heb mijn verhaal gedaan en ben doorverwezen naar de GGZ. Dat is mij heel goed bevallen, eerst is het wennen, maar je knapt er na een tijdje zo van op! Het is een van de beste beslissingen die ik gemaakt heb.
Een huisarts heeft zwijgplicht, je ouders hoeven er dus niets van te weten. Misschien reageren ze zo fel omdat ze de 'schuld' bij zichzelf zoeken 'onze dochter heeft een probleem, komt dat door ons?!', dat maakt ze misschien onzeker en 'boos' naar zichzelf toe. Of ze weten gewoon niet wat ze ermee aan moeten. Jij moet doen wat voor jou juist is. En als je bepaalde gedachten hebt die niet gezond zijn, dan moet je voor jezelf kiezen en datgene doen wat jij nodig hebt.
Heel veel succes!

taart: Berichten: 149; Geregistreerd: 06-04-05

Re:

Geplaatst: 02-06-06 01:01

Jouw problematiek zou zeker serieus genomen moeten worden door de huisarts, maar zelf contact opnemen met een psychotherapeut kan ook. Zoek op internet via bijvoorbeeld http://www.psycholoogdirect.nl/ naar meer informatie. Je kunt op deze site zoeken op regio en vervolgens de omschrijvingen van therapeuten lezen. Zo krijg je een beetje een idee van de soorten therapie die ze beoefenen en kun je vast een beetje een beeld vormen of iemand bij je zal passen. Vervolgens neem je zelf contact met de psycholoog op, bijv. via de mail.

In de meeste gevallen zal de eigen bijdrage neerkomen op een euro of 15 maximaal, de rest wordt vergoed. Soms vergoed je verzekering alles, maar hierover zal je voor het begin van de therapie duidelijk worden geïnformeerd.

Het kan zijn dat ze vragen naar een verwijzing van de huisarts voor aanvang. Dit is een formaliteit, je maakt een afspraak met hem, noemt je klacht heel kort 'ik ben depressief en ik wil een verwijzing' that's it... Meer informatie ben je hem echt niet verschuldigd want daarvoor ga je juist naar die psych.

Ik denk dat het verstandig is dat je niet naar de eerstelijnspsycholoog via de GGZ gaat maar naar een zelfstandig psychotherapeut. De eerstelijnszorg is gericht op snelle, kortdurende (max. 10 keer) hulp. Mocht er langduriger hulp nodig zijn dan wordt je doorverwezen en dat is niet altijd prettig, wéér een nieuw gezicht. Een psychotherapeut is gespecialiseerder, zoek er dus ook één die depressies als specialisatie heeft.

Voor vragen: pb!

cantchoose: Berichten: 9; Geregistreerd: 15-04-06

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 02-06-06 12:24

Dank jullie wel,
ik ga zodirect (ze hebben nu pauze) mijn HA bellen.
(hij stop trouwens over 2 weken,dus ik moet toch een andere zoeken)
In ieder geval ga ik wel proberen via hem naar een 'loog' te kunnen ivm met mijn verzekering.
Ik hoop dat ik snel terecht kan,het lijkt me fijn om met een onafhankelijk iemand te praten,die niet zo dicht op mijn leven staat...
Dankjewel taart,voor je post,er stonden intressante dingen op de site.En ik denk zelf (maar ik ben geen psych) dat ik wel wat lager bezig ben dan 10 consulten...aangezien ik nog steeds met het idee van zelfdoding in mijn hoofd loop...

Nog maals bedankt iedereen voor de nuttige tips

Urielle: Berichten: 50120; Geregistreerd: 28-07-05; Woonplaats: Rilland

Re:

Geplaatst: 02-06-06 12:46

Ik wilde alleen maar even zeggen hoe ontzettend goed ik het van je vind dat je zelf het initiatief neemt om hulp te zoeken. Klasse!

jessie1234: Berichten: 327; Geregistreerd: 05-07-04; Woonplaats: Maarheeze

Re:

Geplaatst: 02-06-06 13:06

ik ben toen naar mijn huisarts gegaan en omdat er een lange wachtlijst was bij het ggz kreeg ik 5 gesprekken met een soort tussen persoon van het ggz,om de tijd de overbruggen.

vind het knap dat je de stap zelf kan maken....ik ben door mijn moeder bij de dokter voor deur afgezet.
moet zeggen dat ik blij ben dat ze mij gedwongen heeft.

Achterom: Berichten: 23617; Geregistreerd: 28-09-04

Re:

Geplaatst: 02-06-06 14:53

Knap dat je zelf op zoek gaat!

Ik ben destijds naar een studentenpsycholoog gegaan van de universiteit, maar dat was niet echt wat. Bij mediant (GGZ) was een lange wachtlijst ivm de vuurwerkramp, dus uiteindelijk ben ik in het alternatieve circuit terechtgekomen en daar is het best goedgekomen met mij.

Mijn vriend heeft me ook min of meer gedwongen, maar wel terecht hoor. Ik maakte mezelf kapot en sleepte hem er in mee, ook al woonden we niet samen.

Het belangrijkste is dat je een hulpverlener vindt die goed bij jou past. Heel veel succes!

cantchoose: Berichten: 9; Geregistreerd: 15-04-06

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 02-06-06 16:32

Ben vandaag naar de huisarts gegaan.
Daar is de bom gebarsten en heb ik alleen maar zitten huilen .
Ik moet eerst inderdaad met een tussenpersoon praten,en die stuurt me aan de hand van haar conclusie naar een ander iemand.
Ik vind het best heel eng,maar ben blij dat dit in ieder geval gedaan is.Verder steunt mijn vriend me niet echt,wat eht niet bepaalt makkelijk maakt.
Hij kan er niet tegen als ik 'down' ben en dan zegt hij: ik wil alleen met je praten als je vrolijk doet.
'Ja sorry,maar ik kán nu eenmaal niet supervroklijk meer doen' zeg ik dan.
Dan zegt hij gewoon dat ik geen reden heb om me zo te gedragen,en dat het zijn fout toch niet is.
Ik kan het toch niet helpen,en ik probeer hem uit te leggen dat het al helemaal niet gaat als hij zo moeilijk doet en me niet steunt...

14 juni heb ik pas de eerste afspraak...

dorothea: Berichten: 3027; Geregistreerd: 19-01-06

Re:

Geplaatst: 02-06-06 19:20

Goed zo, de eerste stap is gezet, en dat is het belangrijkst!! We zijn allemaal trots op je! Over je vriend doe ik geen uitspraken, maar als je je ei kwijt wilt, dan kan je dat hier kwijt, hier wordt er naar je geluisterd...
Dus hou nog even vol tot 14 juni!

Anoniem

Re:

Geplaatst: 02-06-06 19:29

Ik vind het super dat je zelf hulp bent gaan zoeken! Ik weet wat je doormaakt, heb zelf vorig jaar ook een vreselijk rotjaar achter de rug. Ik heb ook met een psycholoog gepraat en dat luchte wel iets op, daardoor kwam ik iig iets verder. Ik ben er na een paar gesprekken wel alweer mee gestopt omdat ik dacht dat ik het zelf allemaal weer aankon. Dat kon ik ook en het gaat nu weer redelijk goed met me.

Sterkte nog en als je iets kwijt wil, wij luisteren naar je!

Pagina 1 van de 1

↑ Naar het begin van de pagina