Sinds een jaar of 5-7 heb ik ineens een slechte huid in mijn gezicht. Veel kleine pukkeltjes. Rode vlekken. Geen echte puisten, maar super oppervlakkig. Ik heb van alles zitten smeren, maar altijd te eigenwijs geweest om een dermatoloog op te zoeken. Met een gezicht routine was het redelijk onder controle, maar als ik dat dan een paar dagen vergat ontplofte de boel weer. Echt rustig is het in die jaren nooit geweest.
Ook sinds een jaar of 5-7 heb ik soms na eten pijn bij mijn maag/galblaas. Er was geen pijl op te trekken wanneer dan, maar na het eten ging het in het midden van buik ter hoogte van mijn middenrif het enorm zeer doen. Op een gegeven moment ontdekte ik dat als ik mezelf dwong over te geven, dat de pijn dan eigenlijk snel verdween. Dus dat was mijn oplossing. (Intussen is mijn conclusie dat dat galstenen moeten zijn geweest, die door te spugen dan loskwamen).
Vorig weekend had ik ineens acute pijn op dezelfde plek, met een lichaam die vond dat ik niks kon binnen houden, maar het spugen hielp dit keer niks. Uiteindelijk in het ziekenhuis beland, waar ik een acute galblaas ontsteking bleek te hebben. Vandaag een week geleden geopereerd en de galblaas is weg.
Mijn moeder geloofd erg in homeopathie en dat huid problemen van binnen naar buiten opgelost zouden moeten worden ipv van buiten naar binnen (door van alles te smeren). Zij zei gelijk eigenlijk al dat ze dacht dat dit misschien wel eens een probleem kon zijn waar ik al jaren mee loop en dat mijn huid na de operatie wel eens beter zou kunnen worden. Dat mijn huid en de buikpijn ongeveer in dezelfde periode gestart zijn is eigenlijk een link die we pas toen gelegd hebben.
Nu zijn we pas een week verder, maar ik begin er langzaam ook in te geloven. Mijn gezicht is in jaren niet zó rustig geweest, het is echt niet helemaal weg, maar vooral mijn voorhoofd is zo gekalmeerd. Terwijl ik toch nu al 1,5 week mijn gezicht routine niet gedaan heb. Normaal zou die dan helemaal ontploft zijn.
Dat zou toch wel echt een cadeautje zijn!
Nu kan het ook aan andere dingen liggen, ik lag aan het infuus en had dus flink vocht, terwijl ik normaal een slechte drinker ben. Ook zit ik normaal veel aan mijn gezicht, wat ik in het ziekenhuis veel minder deed. Maar goed. Een week verder en de boel is nog steeds echt een heel stuk rustiger.
Hoe denken jullie over dit soort dingen? Dit ook wel eens bij jezelf of in je omgeving zoiets meegemaakt?
Zal eens voor en na foto’s plaatsen:
Voor:


Na:

Fijn hoor, twee vliegen in één klap opgelost!