Geplaatst 
Mijn moeder heeft zichzelf de afgelopen maanden best verwaarloosd. Haar conditie is al langer slecht (1x borstkanker gehad, 2x longkanker gehad + copd) en ze heeft psychisch ook wat problemen (paniekaanvallen), daardoor is ze in een neerwaardse spiraal gegaan. Ze woont maar alleen, familie woont allemaal in Limburg en ik woon ook +/- 50 min van haar vandaan.
Huishouden lukte op een gegeven moment niet meer en ook op werk kwam ze niet meer goed mee (ze werkte thuis ivm kwetsbaar qua gezondheid) en dat bezorgde haar ook stress. Dus daarvan is ze ziekgemeld.
Ze begon zich te schamen voor haar huis. Ben toen nog wel eens geweest waarbij ik ook echt 20 vuilniszakken weg heb kunnen gooien die her en der stonden, ze had de kracht niet om die weg te brengen. Maar ze gaf zelf aan dat het wel weer goed zou komen > ze was in contact met psycholoog en dietist.
Daarna liet ze mij opeens helemaal niet meer toe, ze stelde elke keer onze afspraken uit en toen ik perse langs wilde komen biechtte ze op dat het huis weer vol stond. Ik had toen echter last van mijn schouder dus zou niks kunnen betekenen qua tillen, maar vond ook dat dit niet meer langer zo ging en heb haar huisarts/psycholoog gemaild en de GGD ingeschakeld voor melding van vervuiling. De psycholoog heeft contact met haar opgenomen en aangestuurd op een huisbezoek, maar mijn moeder wilde dit alleen telefonisch ivm de staat van de woning.
GGD is toen wel langsgeweest, hebben 40 vuilniszakken weggehaald, wat andere bestelde boodschappen uitgepakt/koel gezet en hulplijnen uitgezet (2x per dag hulp met douchen en voor huishoudelijke hulp).
Ze contactte mij dat de wachtlijst voor huishoudelijke hulp wel 2 maanden ging duren en dat die met de huidige staat er niet aan zouden gaan beginnen, dus er moest wel echt worden opgeruimd/schoongemaakt voordat zij zouden beginnen (logisch). Het 2x per week douchen ging wel gelijk in, ook werd er een ziekenhuisbed besteld omdat mijn moeder last kreeg van een doorligplek bij haar stuitje.
Ik ging kort daarop daarom ook weer langs en ben toen erg geschrokken. Zij (GGD) hadden al wat werk verricht bij dat bezoek, maar wat een zooi was het. Mijn moeder was ook zo erg afgevallen. We (mijn moeder en ik) hebben een plan van aanpak gemaakt, zodat ik de tijd had om het huis op te ruimen voor de huishoudelijke hulp zou komen + ik hoopte als ik de woning had opgeruimd mijn moeder de huisarts/psycholoog ook thuis zou accepteren.
Ik ben nu een paar keer langs geweest en heb wel wat werk kunnen verrichten.
Nou had ze afgelopen vrijdag weer een scan (controle voor nog een plekje op haar long, deze blijkt gelukkig inmiddels goed) & is mijn tante (haar zus) met haar meegeweest. Deze heeft haar vorig jaar voor het laatst gezien en schrok ook heel erg van haar. Hierna was de hele familie in rep en roer en nu willen we eigenlijk dat ze z.s.m. wordt opgenomen in verband met haar huidige staat.
Ik denk dat ik eerder oogkleppen op heb gedaan, omdat ik dacht dat ze nu gezien werd door proffesionals en als het echt zo erg was er allang iets was gedaan.
Gisteren is de huisarts langsgeweest en mijn moeder weegt nog maar 34,7kg met kleding aan..
Toen ik dat getal op de weegschaal zag verschijnen kwam de klap pas bij mij binnen, dat het niet alleen erger was in mijn hoofd maar er oprecht niks meer van haar overblijft zo.
De huisarts heeft met haar longarts contact opgenomen om mijn moeder te laten opnemen voor toch verder onderzoek, dus de ambulance is gisteren gekomen en heeft haar meegenomen.
Nou blijken haar bloedwaardes verder goed en ze heeft geen pijn, dus ze weten niet goed wat ze met haar moeten doen.
Wel weten mijn familie en ik dat ze het op deze manier niet lang gaat redden (ze was die vrijdag in het ziekenhuis nog wel een kilo zwaarder, dus dat gewicht daalt wel) en het is vooral psychisch lijkt wel.
Wat als ze haar zo naar huis sturen?
Waar kunnen we met haar naartoe?
Mijn moeder is ook wel een karaktertje die ook dingen best weigert en het zelf wel wil doen, dat is ook nog wel een ding.
Ik hoop en denk dat de huisarts en psycholoog hierbij kunnen helpen. Ben sowieso blij dat de familie er nu ook wel echt meer bij betrokken is & ze die wat meer toelaat.
Het gaf me echt rust dat ze niet meer alleen thuis zou zijn & zou kunnen aansterken onder begeleiding. Maar ik begrijp ook wel dat dit misschien niet perse de plek is. Misschien een revalidatiecentrum? Vandaag weer even verder afwachten in ieder geval..
Wilde dit even van mij af typen
Bedankt voor het lezen & als iemand ervaring heeft/ideeen heeft voor eventuele vervolgstappen zijn die zeer welkom.
.
)
