Geplaatst Ondanks dat er een aantal oudere topics zijn over AD(H)D, toch even een nieuw topic om even te sparren en adviezen te vragen. Ik weet dat bokt geen huisarts is, dit hoeft ook niet. Ik kan elk moment naar de huisarts wanneer ik wil, maar het is op dit moment even een drempel omdat ik er de afgelopen jaren zo vaak heb gezeten. Ook weet ik dat de diagnose ADD niet meer bestaat, maar om het duidelijk te houden, hou ik het zelf even bij ADD.
Ongeveer vijf jaar geleden kreeg ik angst klachten. Zomaar uit het niets kwam het op en is daarna niet meer gestopt. Het begon met wat paniekaanvallen, spanning en angst in mijn lijf. Hier heb ik therapie voor gehad, er werd gedacht dat dit aan mijn jeugd lag waarin dingen werden gemist en ik moeite had om emoties te reguleren en te herkennen.
De afgelopen vijf jaar zijn intense jaren geweest. Van nooit kunnen huilen naar voelen, terug naar mijn kind zijn, emoties leren uiten, herkennen, reguleren. Leren praten, kwetsbaar zijn. Inmiddels is het contact met ouderlijk huis erg goed, is de pijn en het gemiste van vroeger 'verdwenen'. Ik ben er los van, in mijn relatie de afgelopen jaren heb ik ontzettend veel geleerd.
Ik werk in jeugdzorg land en zie regelmatig jongeren met ADD langskomen, waarna mijn eigen gedachtes op de schop gingen.
Wanneer ik terug kijk in mijn leven, zijn er een aantal dingen wat nooit bijzonder is geweest of opgevallen is. Ik heb ze voor mezelf eens op een rijtje geschreven om wat duidelijkheid voor mezelf te krijgen.
- Als kind had ik faalangst. Angst om te presteren, bang dat ik niet goed genoeg had.
In mijn puberteit (v.a. 12 ongeveer) kwam ik in een wirwar van gevoelens. Ik voelde emotie, ik zat niet zo lekker in mijn vel maar ondertussen ging het leven gewoon vrolijk door en leefde ik mee met mijn omgeving en wat er van mij verwacht werd.
- Op school ben ik altijd goed meegekomen. Ik had vrienden, ook diepere vriendschappen. Toch had ik wel altijd het idee dat ik niet leuk genoeg gevonden werd. Op de basisschool kwam er uit dat mijn niveau tussen HAVO/VWO in zat, dus besloten om HAVO te starten. De eerste jaar gingen prima, behalve dat ik wel last had van perfectionisme. Ik kwam altijd goed mee. De bovenbouw werd pittiger. Ik hield mijn cijfers voldoende door de woordjestoetsen of de praktijkproefjes die je met iemand samen mocht doen. Alle inzichttoetsen moest ik hard voor blokken en dan haalde ik net een zesje. Ik ging echter onderuit met mijn examens. Het lukte me niet om overzicht te hebben en zoveel in 1 keer te leren. Ik had alleen maar onvoldoendes met mijn examens, en dan ook echt tweeën
Behalve wiskunde, dat was een eitje. Ik ben toen ook gezakt voor mijn havo en toen doorgegaan naar het MBO. Dit was een eitje, hier hoefde ik niet echt te leren en alles in een keer behaald. Een aantal jaar gewerkt in het werkveld en toen doorgestroomd naar HBO. Dit ging mij wel beter af dan de havo, alle verslagen haalde ik gelukkig bijna allemaal in één keer. De leertoetsen moest ik goed voor blokken. Maar het afstuderen, wat een ramp. Het onderzoek doen, totaal geen overzicht hebben wat er moest gebeuren, verbaal op papier een ramp. Uiteindelijk gelukkig na een lange weg geslaagd en mijn HBO papiertje binnen.- Werk gaat mij goed af, althans, ik functioneer goed. Heb altijd positieve beoordelingen, op mijn werk (jeugdzorgland) gaat het mij goed af. Ik kan functioneren in een team, ik ben sociaal. Ik heb geen moeite met aanpassen, flexibel zijn. Toch merk ik dat ik leeg ben na een dienst. Ik werk op een woongroep met jongeren en ik ben na deze dienst helemaal aan mijn eindje. Leeg in mijn hoofd. Gelukkig kan ik daarna weer bijkomen, maar met 36u is het soms te veel en zijn de momenten om bij te komen schaars. Ik heb een druk sociaal leven die tussen deze 36u door ook doorloopt. Deze probeer ik te beperken en de afgelopen jaren heb ik bewust gelet op genoeg momenten voor mezelf omdat ik weet dat mijn emmer anders overloopt. Zolang ik genoeg rust heb, dan functioneer ik prima. Ik voel me leeg na een werkdag, maar ik vind werken ook heel erg leuk. Het voelt soms als veel, het is een chaos in mijn hoofd, maar ik voel me niet burn out. Inmiddels ga ik volgende maand terug naar 32u om wat meer rust te krijgen.
- In de afgelopen jaren ben ik veel bij de huisarts geweest ivm die angstgevoelens. Ik heb langere tijd echt superfijne en goede therapie gehad buiten de GGZ om, ik heb citalopram geslikt voor twee jaar. Deze inmiddels al ruim een half jaar afgebouwd en zonder gaat het ook prima. Ik heb van de medicatie niet veel gemerkt en het is de vraag of deze wat gedaan heeft. De huisarts (en ik) denken van niet. Dat is ook de reden dat ik er mee gestopt ben. De paniekaanvallen zijn al langere tijd verdwenen, het gaat goed. Wel heb ik nog steeds last van angstgevoelens die oké te handelen zijn. Momenten dat mijn emmer overloopt, als ik veel werk en veel prikkels heb, als er veel emoties zijn, deze momenten komt er spanning in mijn lijf.
- Op dit moment ben ik aan het verbouwen in mijn huis. De angstgevoelens zijn weer een stukje intenser en het is complete chaos in mijn hoofd. Die chaos herken ik mijn hele leven al wel, ik ben rommelig, ik begin aan het ene en eindig met het ander. Ik heb geen overzicht wat er moet gebeuren en wanneer ik to do listjes maak moet alles die dag af, anders heb ik een onrustig gevoel. Wanneer ik stil ga zitten op de bank en lekker chilltijd neem, is dit moeilijk want er staan nog dingen te gebeuren die eerst gedaan moeten worden. Terwijl ik aan de andere kant heel lui kan zijn en alles kan uitstellen. Wanneer ik terug kom van vakantie kan mijn koffer (uitgezonderd de vieze was uiteraard
) wekenlang op mijn kamer staan omdat ik hem niet uitpak. Met de verbouwing van ons huis is het een drama. Ik begin te schilderen bij het ene maar dan mist er iets of is bijv de stroom er af voor een klusje waardoor ik niet verder kan. Ik laat de spullen liggen en begin in de tuin. Het water was er af dus kon daar niet verder, laat de spullen liggen en begin ergens anders zonder enig benul dat overal spullen slingeren. Als ik mijn was aan het opruimen ben en ik loop naar de kasten om het in te leggen, zie ik de planten die geen water hebben. Ik leg dan mijn was neer en ga de planten water geven. Op dat moment zie ik rommel in de woonkamer, dan ruim ik dat op. En in de avond kom ik er achter dat ik met de was bezig was. Mijn hoofd stroomt over, zonder dat er gekke dingen gebeuren in mijn leven. Zelfs als ik rust heb, stroomt hij over.
- In mijn hoofd heb ik altijd het juiste verhaal. Weet ik altijd wat ik moet zeggen. Tot het moment dat het daadwerkelijk zo ver is (bijv in een discussie, meningsverschil), dan verzacht ik het altijd dat het toch niet zo erg is. Maar ik heb er wel last van en vind er ook echt iets van. Het lukt mij niet om dit verbaal juist te verwoorden, de zinnen op een juiste manier verwoorden in een gesprek is altijd een zwakker punt geweest.
- Als ik stil zit, moet ik iets doen. Als ik iets aan het doen ben, dan verlang ik naar rust.
- Ik denk altijd. Mijn gedachtes staan geen seconde stil en ik word soms echt gek van mijn eigen hoofd. Ik vergeet snel dingen en moet alles opschrijven, anders ben ik het kwijt.
- Eerst was ik continu bezig met emotie verwerking, reguleren, herkennen en erkennen. Dit gaat goed, toch heb ik het idee dat mijn hersenen emoties vertraagd verwerken. Ik voel het wel gelijk, maar het blijft langere tijd in mijn hoofd zeuren. Ik slaap onrustig wanneer mijn hoofd vol is van iets, terwijl ik er over praat, er over huil en het idee heb dat ik er los van ben. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen, maar het voelt echt alsof alles bij mij 2x later en 2x zo lang moet verwerken in mijn hoofd. Vaak komt iets ook later binnen, ondanks dat ik juist wel weer heel erg snel verbanden leg. Ik heb veel slaap nodig, anders loopt mijn emmer snel over. Ik voel me soms uitgeput, zonder dat ik burn out ben of moe ben. Na 22u functioneer ik minder goed en ben ik toe aan mijn bedje of gewoon lekker in de rust, niks hoeven.
- Ik ben creatief, toch maak ik vaak dingen niet af. Ik begin vol enthousiasme met dingen, ik kan niet wachten om te beginnen. Maar na 1 dag haak ik af en stop ik er mee. Ik maak veel dingen niet af.
- Ik ben flexibel, kan goed schakelen. Ik ben niet van slag als er iets anders gaat dan anders of er ineens iets wijzigt op mijn werk of in mijn dag. Toch ga ik het allerbeste op rust, structuur en regelmaat. Weten waar ik aan toe ben en van te voren plannen. Ik ben weleens bang voor ASS, toch herken ik me daar veel minder in verder.
- Mijn concentratie is slecht. Wanneer ik in gesprek ben met iemand, en ik hoor iemand ernaast in een ander gesprek praten dan kan ik mij niet op mijn eigen gesprek richten. Dan hoor ik alles door elkaar in mijn hoofd. Ik ben een kei in hoofdrekenen, als ik me er even 2 seconden helemaal toe zet. Vaak is het zo druk in mijn hoofd dat het juist heel slecht gaat. Terwijl als ik de concentratie heb, is dat juist mijn sterke punt. Wanneer ik luister in een gesprek naar de ander, moet ik tot schaamte concluderen dat ik vaak de helft niet heb gehoord. In mijn werk gaat het wel beter, omdat je dan toch de professionele ik ben die daarop gericht is. Maar tijdens een gesprek buiten mijn werk om schaam ik mij soms dat ik bijna niets heb meegekregen van een verhaal. Terwijl ik echt mijn best doe om geïnteresseerd te zijn en te luisteren.
- Ik heb het idee dat ik gewoon overprikkeld ben na een drukke dag. Ondanks dat ik er tijdens drukke momenten geen moeite mee heb dat mijn emmer overloopt oid. Ik geniet ongelooflijk veel van sociale momenten en krijg hier ook energie van. Aan de andere kant merk ik dat in de nacht erna vaak mijn hoofd overloopt.
- Ik ben wel juist loyaal, sociaal. Ik ga erg makkelijk een praatje aan met iedereen. Ik heb altijd vrienden gehad, ik kan lachen met mensen. Ik doe vaak ideeën op, ik kan goed de kar trekken. Voor de buitenkant ben ik een geduldig mens, dit benoemen mensen ook vaak. Maar van binnen ben ik soms enorm ongeduldig
Het is op dit moment een drempel om hier iets mee te doen. Ik heb de afgelopen jaren zo vaak bij de huisarts gezeten, terwijl ik tot mijn 23e nog nooit bij een HA was geweest. Voor die angstgevoelens, omdat ik dacht dat het aan vitamine tekort lag, dan dacht ik weer een ander stofje te kort dus al vaker bloedgeprikt. Toen dacht de HA aan een verstopping omdat ik vaak last heb van mijn maag, de angst slaat bij mij dus op mijn buik. Dit was het niet, dus toen uiteindelijk aan de citalopram omdat ze dachten dat het door het opkroppen van emoties kan. Maar inmiddels mag ik zeggen dat dit echt heel goed gaat, maar de chaos en angstklachten verdwijnen niet helemaal.
Wat ik hiermee wil? Ik weet het niet. Ik hoef geen diagnoses, ik wil geen medicatie, geen labels. Ik heb een hekel aan stickertjes, misschien ook omdat je veel mis ziet gaan op je werk. Ik kan gaan googlen op ADD en symptomen af gaan kruisen, maar dat hoef ik allemaal niet. Ik ben er bewust van dat dit geen ene zin heeft en de enige manier is om diagnostiek te laten uitvoeren. Maar toch is het een zoektocht waarin ik handvatten wil. Het zou mij zoveel duidelijkheid geven of helpen om verder te komen. Los van een label oid. Om rust te creëren. Aan de andere kant zou ik ook oké zijn met een diagnose als dit wel zo is, zonder verder direct wat te hoeven met medicatie oid. Het is fijn om het even allemaal op te schrijven, en wie weet dat iemand zich hierin herkent of adviezen heeft.
Respect voor het lezen van dit lange verhaal.
