Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-02-25 01:17

Omgaan met....

Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-25 01:17

Omdat dit vanavond ineens naar boven is gekomen en ik denk ik hierin ook hulp maar zeker herkenning en ervaring nodig ben open ik dit topic.

Hoe ga je om met een emotioneel afwezige ouder?

Heb ik die conclusie in 1 dag getrokken, nee dat zeker niet maar na 27 jaar kan ik wel bepaalde patronen herkennen wat duidt op een mogelijke (labeltjes plakken zonder diagnose doen we uiteraard niet) emotioneel afwezige ouder.

Ik loop hier nu het er zo even uitgekomen is al jaren tegenaan. Mijn vader zit heel erg in zijn eigen wereldje. Deels door een aandoening en medicatie , maar ook deels lijkt het ergens anders weg te komen. Nu ik wat ouder begin te worden , durf ik het ook meer een naam te geven.

Ik voel en merk dat hij ongeïnteresseerd is, mij niet kan troosten als ik moet huilen, en soms zelfs niet reageren als er bijv iets is wat hem afleidt zoals een telefoon of tv. Maar ook geen interesse tonen of vragen naar mijn werk , hobby's, vrienden of wat ik aan het doen ben in het algemeen. Alles blijft hij maar opnieuw vragen. Maar ik vind het best pijnlijk dat hij niet eens kan benoemen waar ik werk. Ondanks dat ik het vaak genoeg gezegd heb.

Mijn vader is iemand die eigenlijk te gefocust is op zijn werk en daar vooral de meeste interesse heeft zitten ipv zijn gezin thuis. Ook met mijn moeder heb ik het vaak te doen dat ze het al zolang volhoudt.

Het pijnlijkste vind ik wel is dat ik nu een hele moeilijke week heb door een plots overlijden. Tegelijkertijd heb ik in diezelfde week de sleutels gekregen van mijn nieuwe huis. Door het plotselinge overlijden in mijn omgeving kon ik mijzelf er niet toe zetten om te gaan klussen of over dingen na te denken. Mijn vader liet zich ook weer in deze week emotioneel weinig zien en vroeg er ook niet veel naar. Terwijl het echt mega veel impact op mij heeft. Mijn moeder en ik hebben de hele week het er elk moment over gehad en bood mij ook troost en steun. Mijn vader gaf vooral zeer onhandige opmerkingen en lijkt mijn emotie en verdriet niet te begrijpen.

Vanavond is er een beetje een bom gebarsten. Ik was weer even enorm verdrietig en gaf aan dat ik morgen even een dag alleen wil zijn in mijn nieuwe huis. Hij wou komen helpen wat ik ook lief vind en waardeer, maar ik gaf aan ook even rust te moeten zoeken om te verwerken. Hij reageerde hier boos op en begreep mij niet en begon over van alles en nog wat en dat ik een trap na gaf. Mijn moeder greep wel wat in. Hij kwam mij ook niet troosten terwijl ik zeer emotioneel was.

Ik hou het al jaren stil, maar ik heb nu richting mijn moeder uitgesproken dat ik mijn vader steeds lastiger begin te vinden dat hij zo om gaat met mij en dat ik daarom ook geen connectie voel. Ik sluit mij steeds meer voor hem af. En dat ik daarom ook steeds meer stop met contact maken en zoeken. Als ik uit huis ga , weet ik ook niet of het mij wel lukt om daarvoor mijn best te doen.

Gek genoeg begreep mijn moeder mij volledig en ziet ze dit ook. En het maakt mij ergens ook verdrietig dat mijn moeder hiermee moet dealen en het ook ziet. Zelf gaf ze aan conflictvermijdend te zijn met dit onderwerp, dus het ligt gevoelig.

Maar nu komt ineens de realisatie dat ik opeens mijn eigen gedrag nu ga linken. Ik denk dat ik bij andere mensen deze bepaalde emotionele connectie probeer te zoeken en daardoor ook niet zo goed weet hoe ik op een gezonde manier soms aandacht moet vragen. Wat tegelijk ook gek is , is dat aan de andere kant ook heel zelfstandig ben en ook zelfstandig dingen onderneem en mijzelf kan vermaken ( zo ga ik ook alleen op vakantie).

Wat wil ik met dit topic? In ieder geval even van mij afschrijven maar ook op zoek naar herkenning en toch stiekem ook wel tips....

**Geplaatst**: 26-02-25 01:43

Re: Omgaan met....

Geplaatst: 26-02-25 01:43

Tips heb ik niet voor jou. Het is heel persoonlijk hoe je hiermee om kan gaan, welke keuzes je best maakt enz,
Wat ik wel kan zeggen: je bent niet alleen en ja, zo’n situaties zijn heel lastig om er je weg in te vinden. Weet dat je dat ook niet alleen moet uitzoeken hoe je daarmee om wil en kan gaan, het kan helpend zijn om dit samen met een hulpverlener uit te zoeken.

**Geplaatst**: 26-02-25 01:46

Geplaatst: 26-02-25 01:46

Ik heb beide ouders die hier ‘last’ van hebben. Als tiener zijnde zijn, zij (m’n zusje en mijn ouders) in therapie gegaan. Ik wilde hier niet aan mee doen, ik was 20 en voor mij kwam dat allemaal te laat. Ik heb mijn jeugd moeten lijden onder emotioneel afwezige ouders en een agressieve moeder.
Ik heb wel een deel van de therapie zelf kunnen volgen in het ‘geheim’. Het heeft mij echt diep geraakt dat mijn therapeut aangaf dat mijn ouders mij nooit gingen geven wat ik nodig heb/had. Want er zijn genoeg mensen geweest die zeiden dat het allemaal wel mee viel en ik me niet aan moest stellen.
Dus ik denk het feit dat je moeder dit herkent en erkent , wel erg fijn voor je is, hier kun je mogelijk in de toekomst nog meer steun uithalen.

Ik heb recent (vorig jaar, ik ben nu 26) nog een therapie gevolgd. Toevallig bij dezelfde therapeut als eerder. Hij kon zich onze casus nog wel herinneren.
Ik wilde therapie omdat ik gewoon niet los kon laten en kon accepteren dat mijn ouders zo zijn zoals ze zijn. En ik tegen allemaal problemen, dingen die jij ook benoemd, aanliep. Het speelde zo’n ontzettend grote rol in mijn dagelijks leven.
Ik heb hiervoor hypnotherapie gevolgd, dat heeft me redelijk geholpen. Al zijn er nog steeds dingen onverwerkt en niet ‘opgelost’ maar ik kan meer accepteren dat het niet bij mij ligt.
Ze kunnen en ze gaan niet veranderen en het is aan mij om daar mee om te gaan.
Dus ik zou eigenlijk de tip geven om, wanneer je niet genoeg steun hebt aan je moeder er met een proffesional over te praten.
En verder zal het vrees ik accepteren en eventueel afstand nemen worden, maar dat is gewoon heel persoonlijk voor iedereen.

Ik heb ook relatief weinig contact met mijn ouders, ik heb hier inmiddels zelf vrede mee. Maar ik zou ze bijvoorbeeld nooit helemaal uit mijn leven kunnen bannen, daarvoor is mijn loyaliteit gevoel te groot.

**Geplaatst**: 26-02-25 02:37

Geplaatst: 26-02-25 02:37

love_mandy schreef:
Want er zijn genoeg mensen geweest die zeiden dat het allemaal wel mee viel en ik me niet aan moest stellen.

Herkenbaar. Vaak is dat zelfs niet eens slecht bedoeld, maar het is wel des te kwetsender om dan ook niet geloofd te worden, niet erkend en gesteund te worden. Heel veel mensen weten gewoon niet hoe ze op zo'n dingen moeten reageren en voor de buitenwereld is het meestal ook niet zichtbaar.
Je kan een ander niet veranderen inderdaad, je kan enkel veranderen hoe je er zelf mee omgaat.
Toch zijn sommige ouders, al dan niet na gezinstherapie /-gesprekken, in staat om ook iets te veranderen en kan de band wel wijzigen, verbeteren. Wat je gemist hebt in je jeugd ben je uiteraard wel "kwijt", je krijgt het niet terug, maar meer naar de toekomst kijkend is het soms dus wel mogelijk om een andere manier van omgaan met elkaar te vinden, meer steun te vinden bij ouders enz.
Maar natuurlijk: je moet je daar zelf ook goed bij voelen, moet jezelf ook veilig voelen bij de therapeut met wie zo'n (gezins)gesprekken gevoerd worden. Als dat er niet is, begin je er imo ook beter niet aan.

**Geplaatst**: 26-02-25 03:04

Geplaatst: 26-02-25 03:04

Ik herken het ook! En velen met ons, ben ik bang. Ouders klooien ook maar wat aan. Vaak pakt het goed uit, maar soms ook niet. Mensen krijgen kinderen alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar de rol van vader of moeder is niet voor iedereen weg gelegd. En het zijn ook maar mensen, die op hun eigen manier wel hun best doen, denk ik. Net als jij en ik.

Ik heb er dankzij een psycholoog wel anders naar leren kijken. Zij gaf mij ook de confronterende boodschap die ik hier boven ook las: jouw behoefte om gezien te worden door je vader gaat nooit vervuld worden. Ik heb dan ook geleerd om het los te laten, maar ook om het anders te bekijken. Het helpt om te denken: hem kan ik niet veranderen, maar ik kan wel veranderen hoe ik er zelf mee om ga. Mijn vader heeft ook een andere love language dan ik. Financieel gezien kan ik bijvoorbeeld altijd op hem terug vallen. Nu ik dat in zie, is onze relatie oké zoals het is, voor mij. Ik lees in jouw verhaal dat jouw vader je wel wil helpen met jouw huis. Dat is misschien zijn manier om te laten weten dat hij wel om je geeft.

Heb je er wel eens geprobeerd met hem over te praten? Of is dat een dichte deur.

**Geplaatst**: 26-02-25 04:17

Geplaatst: 26-02-25 04:17

Helaas hier ook herkenbaar.
Een vader heb ik niet en mijn moeder is er nooit emotioneel geweest.

En als je dan toch eens wat verteld klets ze er doorheen met wat anders... En dan zakt mijn mond op de grond en denk.. Heb jij net iets gehoord van wat ik zei?

Of ze doet of ze wel meeleeft maar dan komt even later de aap uit de mouw want dat is een mooi aanknopingspunt om zelf hulp te vragen.

Ik vertel dus eigenlijk niets meer. Want het doet alleen maar pijn.
Geen idee welk stickertje ze heeft want ja dat heeft ze nooit laten onderzoeken.
Dat ze met de halve wereld problemen heeft ligt uiteraard niet aan haar...

En ja dat soort mensen krijgt kinderen. Voor het moeilijkste vak ter wereld word geen diploma gevraagd...

En dat zie je wel in hoeveel mensen er nu in korte tijd al reageren.

Sterkte :knuffel:

Met dit.
Maar ook met je verlies deze week.
En dat zo een vreugdevol moment van een nieuw huis ook voorbij gaat.

**Geplaatst**: 26-02-25 07:08

Re: Omgaan met....

Geplaatst: 26-02-25 07:08

Ik herken je en ik kan je dit boek ten zeerste aanraden ik heb m geleend van mijn psychologe, het staat vol met herkenbare verhalen en heel veel bruikbare tips en inzichten

Het heet : ongezien opgegroeid van Lindsay c. Gibson

**Geplaatst**: 26-02-25 08:17

Geplaatst: 26-02-25 08:17

"Elk gezin is normaal als je erin opgroeit, geen enkel gezin is normaal als je erop terugkijkt"
Daan Heerma van Voss

Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik denk dat veel mensen het herkennen. Ik ook.
Het goed opvoeden van een kind is veel te vanzelfsprekend. Op welk moment leer je een goede ouder te zijn? En wat als je geen goed voorbeeld krijgt? Bijvoorbeeld in mijn geval met een vader die een workaholic was en veel werkte. Emotioneel ook niet kon geven wat zijn kinderen nodig hadden. Of mijn moeder die een alcoholprobleem heeft.
Onlangs is mijn vader overleden en nu voel ik hoe weinig mijn vader en ik een zielsconnectie hadden.
Wat jij (TS) schreef dat je het bij andere mensen zoekt, doe ik bij mijn paarden. Daar kan ik een zielsconnectie mee maken en dat voelt erg goed.
Ik zou iedere ouder willen aanraden om veel bewuster om te gaan met het opvoeden van een kind.
De laatste tijd zie ik steeds meer ouders die veel van huis zijn en als ze er zijn zitten ze op hun mobiel. Wat voor voorbeeld geven ze een kind?
Lieve TS, sterkte. Weet dat je niet alleen staat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-02-25 08:20

Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-25 08:20

Even een kort antwoord want ik moet zo naar stal om de paarden te verzorgen.

Maar ik schrik best wel een beetje van de hoeveelheid reacties in korte tijd en dat het zoveel herkend wordt.

Vanavond ga ik er even goed voor zitten om alles na te lezen.

**Geplaatst**: 26-02-25 08:23

Geplaatst: 26-02-25 08:23

Dat klinkt heel heftig voor jou. Ik kan begrijpen dat je een topic opent om dit te delen. Maar ik denk persoonlijk dat dit materie is waarbij je in real life ondersteuning bij nodig hebt, naast dit topic.
Ik bedoel dat niet om je te beledigen of zo, maar dit soort dingen gaan zo diep dat het goed is om op zeer regelmatige basis er echt over te kunnen reflecteren met een persoon die je kan uitdagen om hiermee aan de slag te gaan om het voor jezelf beter te maken.
En in die zin heb je ook niet zo heel veel aan ervaringen van anderen. Want hoewel je dan in de eerste plaats wat sympathie krijgt, ligt jouw situatie en die van je vader en moeder toch steeds wat anders. Je kan het nooit één op één vergelijken, er spelen zo veel dynamieken.

Dat is mijn tip alleszins. Veel sterkte met de situatie, want dit is begrijpelijk heel moeilijk voor je.

**Geplaatst**: 26-02-25 08:27

Geplaatst: 26-02-25 08:27

Ik weet niet precies hoe oud je ouders zijn maar het kan ook zijn dat ze het best graag willen maar het gewoon niet kunnen…

Ik heb een hele heftige tijd gehad in mijn leven tijdens de zwangerschap met mijn zoontje en mijn ouders zijn er ook nooit voor me geweest…

Ik heb toen ook verteld dat ik in mijn jeugd ben misbruikt door mijn broer en het enigste wat ze konden zeggen was dat het vast wel een beetje meeviel en dat ik hun leven toch behoorlijk verpeste…
Inmiddels wordt mijn zoontje straks vier en wordt het dood gezwegen.
Gelukkig heb ik hele goede hulp gehad en kan ik accepteren dat mijn ouders zo zijn en is het contact ook minimaal en dat is prima voor mij….

Terwijl mij “ vroeger” het ergste leek wat mij kon overkomen dat mijn moeder zou wegvallen….

Clou van het verhaal als je ouders kinderen zijn van net na de oorlog is het hun ook gewoon nooit geleerd en wellicht wordt het contact ook anders en weer beter als je op jezelf gaat en dat je er vanaf een afstandje naar kunt kijken.

Sterkte in ieder geval.

**Geplaatst**: 26-02-25 08:32

Geplaatst: 26-02-25 08:32

Zebrastreep schreef:
Maar nu komt ineens de realisatie dat ik opeens mijn eigen gedrag nu ga linken. Ik denk dat ik bij andere mensen deze bepaalde emotionele connectie probeer te zoeken en daardoor ook niet zo goed weet hoe ik op een gezonde manier soms aandacht moet vragen.

Ik haal even 1 onderdeel uit je verhaal.
Wat je hier schrijft is "overdracht".
Ik veronderstel dat je veel herkenning gaat zien indien je op google "Kopp kind" opzoekt.

**Geplaatst**: 26-02-25 09:25

Geplaatst: 26-02-25 09:25

Helaas heel herkenbaar. Bij mij zijn het beide ouders, beide op hun eigen manier.

Mijn moeder praat alleen over zichzelf en is heel egocentrisch. Als je iets vertelt dan draait ze het zo dat het meteen weer over zichzelf gaat.
Ik ben het geaccepteerd dat ze nooit zal veranderen (daar heb ik wel therapie voor gehad).Ik praat met haar alleen over koetjes en kalfjes. Alle belangrijke dingen die in mijn leven gebeuren houd ik voor me.

Mijn vader is altijd emotioneel afwezig geweest, er werd geen emotie getoond en al helemaal niet over gesproken. Hij is wel veranderd sinds hij een andere vrouw heeft en mijn half broertje en zusje zijn geboren, alleen naar mij toe niet. Als ik geen contact zoek dan hoor ik niks van hem.

Zelf zoek ik (met beide ouders) geen contact meer. Ze kunnen mij emotioneel niet geven wat ik nodig heb en na keer op keer gekwetst en teleurgesteld te zijn heb ik het opgegeven en geaccepteerd.
Als ze me willen zien dan kan dat, maar ik ga niet meer "bedelen" om gezien of gehoord te worden.

Mijn manier van ermee omgaan is door me bezig te houden met mijn zelfontwikkeling (emotioneel en spiritueel), wekelijkse therapie sessies en door me te focussen op mijn eigen geluk.
Het is zeker met momenten enorm pijnlijk en confronterend, al merk ik dat ik het langzaam steeds makkelijker los kan laten.

Sterkte TS, het kan enorm pijnlijk zijn :(:)

**Geplaatst**: 26-02-25 10:58

Re: Omgaan met....

Geplaatst: 26-02-25 10:58

Hier ook herkenning en sterkte gewenst. Geen leuke constatering, maar het kan je wel helpen om je leven meer zelf vorm te gaan geven.

**Geplaatst**: 26-02-25 14:31

Re: Omgaan met....

Geplaatst: 26-02-25 14:31

Ik heb veel gehad aan de 2 boeken die hier genoemd zijn:
https://www.ankh-hermes.nl/extras/vrage ... aarlozing/

Sindsdien kan ik het loslaten.

Ooit stond er eens een hele wijze spreuk op bokt die ik helaas niet meer precies weet, maar het kwam er op neer dat je er niet aan kunt veranderen dat je een kind bent van, maar dat je wel eigen verantwoording hebt in het omgaan daarmee en om jezelf uit de slachtoffer rol te krijgen.

**Geplaatst**: 27-02-25 22:05

Geplaatst: 27-02-25 22:05

Heel herkenbaar.

Mijn vader heeft altijd meer dan 80 uur gewerkt en had niets met kinderen. Hij was totaal emotioneel afwezig en vond het maar gedoe.
Ik heb het gemist en heel lang toch soort van bij hem geprobeerd te zoeken of juist heel erg tegen hem af te zetten.
Mijn ouders zijn 3 jaar geleden gescheiden en mijn moeder kon eindelijk inzien wat er allemaal gebeurd is tussen mij en mijn vader. Dat ik gezien werd door mijn moeder, heeft een stukje verwerking gegeven. Ook ben ik nu bij een psycholoog, waar dit thema zeker mee wordt genomen (en zelfs misschien uiteindelijk meer speelt dan het probleem waarvoor ik ben aangemeld).

Ik heb nog wat contact met mijn vader, maar alleen als ik contact opneem. We moeten eigenlijk altijd daar naartoe.

Peuk en wat anderen hebben mooie woorden over de relatie. Ik heb persoonlijk het losgelaten. Net als Peuk weet ik dat mijn vader vast wel om mij geeft. Financieel zal hij mij helpen en als ik in de dikke oliebol zit, zal hij altijd opnemen en op zijn manier mij willen helpen.
Helaas zal ik op bepaalde vlakken nooit krijgen wat ik van hem had moeten hebben: gezien worden en het gevoel hebben dat ik oke ben zoals ik ben (in mijn jeugd). Dit heeft diepe sporen nagelaten, die ik nu aan het aanpakken ben. Al kan ik zeggen dat ik mijn leven goed op orde heb en het best goed gaat met mij.

**Geplaatst**: 27-02-25 22:07

Geplaatst: 27-02-25 22:07

kitsunemimi schreef:
Ik herken je en ik kan je dit boek ten zeerste aanraden ik heb m geleend van mijn psychologe, het staat vol met herkenbare verhalen en heel veel bruikbare tips en inzichten

Het heet : ongezien opgegroeid van Lindsay c. Gibson

Dit boek wilde ik ook aanraden. Heeft mij veel waardevolle inzichten gegeven.

**Geplaatst**: 27-02-25 22:18

Re: Omgaan met....

Geplaatst: 27-02-25 22:18

Hier helaas ook herkenbaar.
Mij heeft schema therapie toch wel geholpen.

Mijn situatie is vergelijkbaar. Maar toch anders. Mijn vader vertrok naar een ander gezin toen ik 6 was. Of althans naar een andere vrouw en kreeg daar mee twee kinderen.

Veel mensen denken dat hij maar twee kinderen heeft ipv 3.
Ik kan er een boek over schrijven. We zijn nu 31 jaar verder en ik kan er nog steeds niet altijd mee omgaan hoor.

Mijn moeder is ook helaas overleden (twee handen op één buik) dus voor mijn gevoel heb ik geen ouders meer.

Ik ben heel benieuwd naar het boven genoemde boek dank!
Ik denk dat mijn leven namelijk echt wel getekend is door het gedrag van mijn vader.

Ik heb dus geen echte tips voor je. Op de schema therapie na, dat was voor mij soms echt een openbaring (en confronterend) het gaf mij inzicht waarom ik bepaalde dingen denk of doe.

Dikke knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 01-03-25 18:40

Geplaatst: 01-03-25 18:40

sanne1221 schreef:
"Elk gezin is normaal als je erin opgroeit, geen enkel gezin is normaal als je erop terugkijkt"
Daan Heerma van Voss

Zo herkenbaar dit.

Knuffel voor iedereen. :(:)

**Geplaatst**: 06-03-25 22:04

Re: Omgaan met....

Geplaatst: 06-03-25 22:04

Ik zie dit topic voorbij komen, ik heb niet de energie om alles te lezen, maar ik heb heel veel gehad aan het boek 'Ongezien opgegroeid'. Echt super waardevol!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-25 23:22

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-25 23:22

Excuses dat ik nog niet weer heb gereageerd, mijn hoofd zit momenteel erg vol en ik ben elke avond eigenlijk te moe om een heel verhaal nog eruit te kunnen typen. Ik heb eigenlijk ook nog niet echt een rustig moment kunnen vinden.