Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Tazzey schreef:Toen ik in het revalidatiecentrum lag voor een incomplete dwarslaesie had ik veel contact met mensen die een beroerte hadden gehad en een afdeling hoger lagen.
Een van de dames waar ik bevriend mee raakte kreeg van haar kinderen een emmertje met wat tulpen aan de rand zodat ze "ongezien kon kwijlen", ik heb iemand nog nooit zo hard zien lachen. Ik hou van die humor. En een andere mannelijke patiënt kreeg van zijn collega's een leesboekje voor peuters want "nu je je laatste hersencellen hebt verpest kun je alle hulp gebruiken".Ook hij kon dat soort humor waarderen en had het er nog dagen over.
Veel kaartjes werden ook gewaardeerd.
Ik zag vooral heel veel humor op alle afdelingen. Ik denk dat je vooral moet kijken naar de persoon, kan ze wat humor waarderen of is dat juist niet aan de orde? Ik zou niet gaan kijken naar hulpmiddeltjes, die krijgt ze vanuit het ziekenhuis of revalidatie wel, en heel eerlijk, je wordt soms ook een beetje simpel van altijd als patiënt behandeld te worden.
Wel heel attent dat je ook aan haar partner denkt, de partners worden bijna altijd vergeten. Aan mij werd altijd gedacht en gevraagd hoe het ging, mijn partner werd daarin vergeten.
Bloempotje schreef:Tazzey mijn ervaring vanuit het revalidatiecentrum is juist compleet anders. Ik zag juist heel veel verdriet/depressie. Mensen zochten steun bij elkaar maar ik denk niet dat ik daar met zulke dingen had moeten komen aanzetten.
@TS sterkte met de situatie. Ik heb helaas geen goede tips voor je. Maar misschien iets dat ze luisterboeken oid kan afspelen zodat ze toch voor zichzelf wat heeft om zich in te kunnen benutten?
Tazzey schreef:Even goed lezen Zoolgangster, dat is namelijk ook wat ik aangeef. Het was niet mijn idee die presentjes, ik geef alleen aan dat het wel gewaardeerd werd maar dat je vooral moet kijken naar de persoon.
Ik trek me weer terug want andere ervaringen worden niet op prijs gesteld blijkbaar.
Tazzey schreef:Bloempotje, ik zat in Wijk aan Zee en daar werd erg gestuurd op positiviteit en de mooie kant van het leven zien. Ik heb daar zelf bijna een half jaar intern gezeten en de humor en positiviteit viel mij heel erg op en heeft ook mij enorm geholpen. Ik heb zelf heel bewust voor Wijk aan Zee gekozen vanwege die reden, in Amsterdam was ook plek voor mij maar daar vond ik het erg zwaar allemaal.
Ik denk ook dat het heel erg persoonlijk is hoe je met dat soort situaties omgaat natuurlijk maar voor mij, en ook voor mijn medepatiënten in die tijd was de luchtige aanpak echt heel erg prettig. Blijven hangen in verdriet helpt ook niet bij het herstel- en acceptatie proces. Natuurlijk is er ruimte voor verdriet maar ik heb daar echt geleerd om er niet in te blijven hangen.
silver_eagle schreef:Maar wat geef je zo iemand nu kado?