Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 03-08-24 06:13

Rollercoaster zonder noodknop?

Geplaatst door de TopicStarter: 03-08-24 06:13

Ik lig wakker en voel dat ik m’n verhaal even kwijt moet.
Ik twijfelde of ik het niet anoniem zou doen maar aan de andere kant zou ik niet weten waarom men niet mag weten dat ik momenteel echt veel te voortduren heb helaas. Het is een lang verhaal, maar stap in in mijn rollercoasterride van de maand juni en juli.

De rollercoaster begon 17 juni. Ik ben krap 7 weken geleden moeder geworden van een premature baby die spontaan met iets meer dan 34 weken dacht wel klaar te zijn voor de wereld. Mijn vliezen braken begin van de nacht. Er was nergens plek hier in de regio wat zorgde dat ik na controle in ziekenhuis 1 met spoedambu en toeters en bellen naar ziekenhuis 2 ben gegaan om te bevallen. De bevalling ging snel, heel snel. Veel te snel om te beseffen dat ik nu al moeder zou worden terwijl ik nog niet eens met zwangerschapsverlof was. Gelukkig kwam hij al huilend ter wereld wat een opluchting was. Doordat hij te vroeg en zo snel is geboren had hij wel de typische prematuren probleempjes als een onderontwikkelde ademhalingspatroon en nog te zwak om te drinken. Na 5 dagen, toen hij stabiel genoeg was, zijn wij overgeplaatst naar ziekenhuis 3. Wederom niet in de regio, maar wel dichter bij huis en de mogelijkheid om op de zelfde kamer als mijn baby te verblijven. Ik had dat mentaal echt nodig. Ziekenhuis 2 was erg traumatisch voor mij, al zorgde ze goed voor mijn baby. In totaal na 13 dagen mochten we als gezin naar huis.

In de weken die volgen hebben wij de sleutel van ons koophuis gekregen waar de verbouwing ook direct is gestart. Op wat kleine tegenslagen na lijkt dat tot nu toe redelijk goed te gaan. Maar toch geeft het altijd stress en ben je er meer mee bezig dan je zou willen. Zeker in de kraamtijd. We hopen begin september te kunnen verhuizen als gezin.

Als gezin… met een baby, 3 katten en een hond. Vlak na thuiskomst uit het ziekenhuis stopte één van de katten met eten. Stress dacht ik eerst, maar ze kreeg uiteindelijk ook koorts. Ik ben zelf dierenarts, dus met medicatie erin geprobeerd weer aan het eten te krijgen. Dat lukte helaas niet voldoende dus met verder onderzoek in Dierenziekenhuis en twee keer wisselen van medicatie is zij gelukkig weer opgeknapt. Zo goed als gelijktijdig zie ik op een namiddag ineens een plakje rood vocht bij de mand van m’n hond. M’n vriend laat haar uit met als opdracht urine op te vangen. Rood, vers bloed en als hij binnen komt met de hond zie ik dat ze helemaal bleek is. De auto in en naar de spoedkliniek, bang voor interne bloeding. Gelukkig kleurde ze daar weer bij en dachten ze toch aan een ernstige blaasontsteking. Medicatie werkte niet. Twee dagen later bloedonderzoek gedaan en toen bleek ze bloedarmoede te hebben door een auto-immune aandoening. Op de prednison leek ze iets te verbeteren, maar haar ontstekingswaarde stegen verder door na een week. Twee uur na de laatste bloedonderzoeken stort ze ineens in. Ik zie haar weer helemaal bleek worden en ze kan niet meer opstaan. Snel weer naar de kliniek (500 meter van m’n huis) werd mijn vermoeden bevestigd: interne bloeding. We hebben haar naar huis genomen en m’n collega heeft haar in t bijzijn van de katten ingeslapen. Ze was pas 8 jaar oud en echt de allerliefste hond die ik kon wensen. We hebben haar laten cremeren.

Voldoende verdriet zou je denken, maar deze achtbaan leek pas net vertrokken te zijn. Naast de zorg voor mijn baby en huisdieren, ben ik ook mantelzorger voor mijn oma van in de 90. Helaas zijn haar 3 kinderen vroegtijdig overleden en ligt de zorg dus bij haar 3 kleinkinderen. Mijn papa, haar schoonzoon, helpt ook. Tijdens mijn bevalling was zij al enkele weken in een revalidatie centrum na een val waar ze haar bekken brak. Ze herstelde best aardig waardoor ze haar weer terug naar huis wilde hebben waar ze dagelijkse 2x thuiszorg zou krijgen. Dat gebeurde krap 2 weken geleden. Vorige week echter werd ik gebeld door haar buurvrouw met zorgen om haar. De thuiszorg kon niet binnenkomen en mijn oma was niet meer mobiel en verward. Vorig weekend alles in werking gezet om haar tot op te laten nemen in een verzorgingstehuis. Vraagteken bleef waarom ze ineens niet meer mobiel is. Gister einde middag werd ik gebeld met dat ze toch vermoeden dat ze gevallen is en een nieuwe breuk heeft. Dat gaan we vandaag checken in t ziekenhuis en mogelijk wordt een zenuw daar geblokkeerd zodat ze minder pijn heeft. De dokter gaf wel aan dat gezien haar toestand dat een breuk vaak zorgt dat ze binnen enkele weken zou komen te overlijden. Meest verdrietige vind ik dat ze al een tijd een euthanasie wens heeft en ze nu door de pijn en een blaasontsteking een delier heeft gekregen waardoor euthanasie niet gaat lukken. We hopen oprecht dat ze snel en zacht mag gaan.

Met het geregel voor mijn oma vertelt mijn papa dat hij tijdelijk even niet werkt want het ging niet goed op werk. Ik wist dat hij slecht sliep en dacht dat hij overspannen was. Maar wat ik niet wist, en wat mijn broer mij heeft geprobeerd te besparen, is dat mijn papa steeds meer vergeet. Ze vermoeden dat hij jongdementerend is. Binnenkort gaat hij naar een centrum om dit verder te onderzoeken maar zijn ouders hadden beide dementie door Parkinson en Alzheimer, dus ergens verbaast het mij ook niet. Maar nog voor z’n pensioen valt toch rauw op mijn dak. Daarnaast lees ik dat jongdementerende gemiddeld nog maar 6.5 jaar leven na begin symptomen (en dat is echt al zeker 1.5 jaar geleden) en dat de range ligt tussen 1 en 11 jaar. Uitgaande van het beste scenario zou ik nog voor dat ik 40 word mijn beide ouders kwijt zijn. Behalve dat ik dat echt verschrikkelijk vind, ik voor mijn zoon tenminste een opa had gegund, beginnen ook hier gewoon de zorgen en de uiteindelijke lijdensweg.

Mijn pa heeft gelukkig een vriendin die met hart en ziel tot het einde voor hem zou zorgen. Maar mijn pa “zorgt” ook voor mijn zus. Die is halverwege de 30, maar door mentale problemen altijd een zorgenkindje geweest. Ze woont wel zelfstandig en heeft een goede baan, maar onbewust doet mijn pa altijd heel veel voor haar. Ze heeft geen partner en geen rijbewijs. En ik ben bang dat het uiteindelijk ik zal zijn die dan voor haar ook moet gaan zorgen als ze weer eens diep in de put zit.
En ja als familie doe je dat dan wel weer maar ik zou zo graag een keer er gewoon voor mijn eigen gezin willen zijn.

Sorry voor dit lange verhaal.

Mijn vraag is eigenlijk waar zit de noodknop van deze achtbaan?

**Geplaatst:** 03-08-24 06:53

Geplaatst: 03-08-24 06:53

Ik heb je hele verhaal gelezen, en wil je om te beginnen een hele grote knuffel geven. Het is niet niks allemaal, iedereen zou hiervan in de stress schieten :knuffel:

Wat mij helpt in dit soort moeilijkere, ingewikkeldere momenten in het leven is om te focussen op het nu. Wat moet je nu doen? Bijvoorbeeld de katten voeren, ookal is het een klusje van 1 minuut... Probeer dat dan met je hele aandacht te doen, neem even 2 seconde om ze te aaien, ookal heb je die tijd niet. Ben er eventjes helemaal en ga dan naar het volgende. Hopelijk helpt dit je om de rollercoaster wat minder intens te maken.

Never lose sight of your elephant

**Geplaatst:** 03-08-24 06:54

Geplaatst: 03-08-24 06:54

Vrouw toch, je hebt wel heel erg veel te verwerken in korte tijd. Ik kan je niet helpen aan de stopknop. Wel een hele dikke knuffel.

Het enige wat ik kan zeggen is: probeer je nog geen zorgen te maken over de verdere toekomst. Doe het gewoon letterlijk dag tot dag, stap voor stap. Anders wordt het echt te gigantisch om te behappen. Het is al groot genoeg, en wat gebeurt, kun je toch niet stoppen. De zorg voor je zus, dat is een zorg voor later. Nu mag je de stormachtige bevalling, verbouwing, verlies van je hond en het nieuws over je vader verwerken. Dat is méér dan genoeg.

:knuffel:

Edit: hele goede tip hierboven!

Homo sapiens non urinat in ventum.

**Geplaatst:** 03-08-24 07:08

Geplaatst: 03-08-24 07:08

Jeetje vrouw, dat is véél! Veel zorgen ♡

Mijn dochter is geboren met nog geen 29 weken en ik ben dat hele eerste jaar wiebelig geweest met alle ziekenhuisafspraken en toeters & bellen. Maar jij hebt nog veel meer hooi in je kruiwagen.

Kun je er met je partner over praten? Over jullie kindje, je vader, je zus, de dieren, oma? Dat geeft je misschien ook rust, ruimte en inzichten. Dat je het niet alleen hoeft te dragen. Of schrijf het van je af, hopelijk lucht het op.

Heel veel sterkte!

quera. Voor altijd en langer

Me. An empath.

**Geplaatst:** 03-08-24 07:16

Re: Rollercoaster zonder noodknop?

Geplaatst: 03-08-24 07:16

Tjongejonge TS dat is echt heel erg heftig allemaal :(:)

Absoluut een rollercoaster.

Schakel alsjeblieft ook tijdig hulp in voor jezelf, je bent zo aan het zorgen voor alles en iedereen vergeet alsjeblieft jezelf niet.

**Geplaatst:** 03-08-24 07:18

Geplaatst: 03-08-24 07:18

Wat een onwijs heftige dingen maak je in een razend tempo mee zeg… ik weet niet goed wat te zeggen.

Probeer in contact te blijven met je partner. Je hoeft dit niet alleen te dragen! Schroom vooral ook niet om tijdig professionele hulp te vragen. Zoals jij er bent om mensen te helpen met een ziek dier, zijn er ook mensen die je kunnen helpen als het mentaal niet goed gaat. Maak daar gebruik van als je denkt dat je het nodig hebt!

Je hoeft dit niet alleen te doen.

Dikke knuffel

Sonnentanz Z2+7 - San Dominik Z2+2
Nourejev Z1+2 - King Tasso Z1+ 8

**Geplaatst:** 03-08-24 07:22

Geplaatst: 03-08-24 07:22

Hele dikke knuffel, je krijgt inderdaad wel heel veel op je bordje zo

Hoe gaat het ondertussen met je zoontje?

Wat ik je voor nu vooral wil meegeven:
Doe even een pas op de plaats, probeer je te focussen op het hier en nu, en wees niet bang om nee te zeggen. Want zoals ik het lees: nee, je kán nu even geen mantelzorg verlenen (je kraamtijd is amper voorbij, en hebt lichamelijk nog een flink herstel te gaan.)
Voor je vader is er (ook op termijn) goeie zorg zeg je. Probeer dat dus los te laten en vooral van hem te genieten.

En mbt je zus, dat is nu nog niet aan de orde, dus probeer dat los te laten. En het is ook helemaal geen schande om ook later een keer te zeggen "tot hier en niet verder" mbt tot wat je voor haar doet.

Pas heel goed op jezelf, want niemand heeft er wat aan als jij ook instort, omdat je het niet meer aan kan :knuffel:

Er is misschien wel geen grote noodrem, maar kijk waar je aan wat kleine remmen kan trekken.

**Geplaatst:** 03-08-24 07:55

Re: Rollercoaster zonder noodknop?

Geplaatst: 03-08-24 07:55

Wat heftig en veel in 1x allemaal.
Ik ben zelf moeder van 2 dysmaturen, waarvan 1 ook prematuur met 32wkn.
Dat is heftig! Het ontzwangeren duurt langer, simpelweg omdat je daar nauwelijks tijd voor krijgt en er geen kraamtijd is.
En in je ontzwangerperiode allemaal zorgen erbij krijgen doet geen goeds.

Ik zou een psycholoog of maatschappelijk werker zoeken om jezelf te begeleiden. Liefst met ervaring met al deze dingen. Om het allemaal even op een rij te krijgen zodat jij er echt voor jouw nieuwbakken zoontje kan zijn, in het hier en nu. Dat verdienen jullie allebei.

**Geplaatst:** 03-08-24 08:34

Re: Rollercoaster zonder noodknop?

Geplaatst: 03-08-24 08:34

Ach vrouw toch, dit is gewoon allemaal toch even echt te veel!
Probeer een pasje op de plek te doen waar dit kan.

Sterkte met het verlies van je hond.

Hoe gaat het met je kindje inmiddels?

Ik zou je aanraden een ervaren psycholoog te zoeken, iemand die deze casussen kent, hopelijk zal dit ie ademruimte geven. Hierna kan je altijd verder met meer hulp indien nodig.

Misschien kan je zelfs via wmo van de gemeente wat hulp krijgen, bijvoorbeeld in je huishouden. Niet geschoten is altijd mis. Maar dat zal wellicht ook wat ademruimte geven.

**Geplaatst:** 03-08-24 08:56

Geplaatst: 03-08-24 08:56

Jeminee wat een boel stressende ellende tegelijk.... :(:)

Ik weet dat het makkelijk gezegd is vanaf de zijlijn. Maar met een blik op de (nabije) toekomst zou ik zeggen: geef zoveel mogelijk uit handen wat anderen over kunnen nemen want het is nu OOK heel belangrijk dat jij voor jezelf en je kersverse zoontje genoeg rust en samenzijn in kan bouwen.

Waar je nu in zit is echt een recept voor een mental breakdown.... dat hou je wel een aantal weken, maanden of jaartje vol maar daarna komt de hamer extra hard neer :(:)

Is je broer in staat om de zorg voor je vader en oma grotendeels over te nemen....?

En heb jij nog genoeg "lucht" om te bonden met die kleine en zeg maar te wennen aan het moederschap...? Want anders krijg je die zwaarwegende lading er ook nog bij, dat gevoel van tekortschieten en er niet genoeg zijn, niet genoeg verbinding voelen met je kind. Kan je partner veel dingen overnemen zodat jij genoeg tijd / rust samen met die kleine in kan bouwen...?

Het zou fijn zijn als je daar dan in ieder geval wat rust in kan vinden en je niet dan thuis ook nog hebt dat partner lekker met die kleine zit te tutten terwijl jij aan het rennen, vliegen en regelen bent :(:)

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst:** 03-08-24 09:09

Geplaatst: 03-08-24 09:09

Heftig TS, ten eerste, ja het is heel veel wat je te verwerken krijgt en ook dat anticiperen op de (mogelijke) toekomst kost bakken energie. Zijn er hulpbronnen die je kunt inschakelen? Ik zou idd ook met iemand, misschien maatschappelijk werk of een hulpvaardige naaste gaan kijken hoe je een plan kunt maken om hulpbronnen te activeren. Want dit volhouden is geen haalbare kaart en je wil bij je kindje geen hechtingsproblematiek oid ontwikkelen doordat je onvoldoende beschikbaar kunt zijn. Dat betekent dus heel goed voor jezelf zorgen, en jezelf, je kind en gezin op 1. Maar dat kun je waarschijnlijk pas als er ook goed voor je naasten wordt gezorgd. Maak ook minimaal een keer per dag een soort meditatieve, inner gefocust moment voor jezelf om het contact met jezelf in stand te houden en aandacht te hebben voor je gevoelens. Zelfzorg, zelfliefde als actie 1 en hulpbronnen voor je naasten als actie 2. Wellicht scheelt dat al. Je hebt nog genoeg voor de boeg, echt, zorg voor jezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 03-08-24 09:10

Geplaatst door de TopicStarter: 03-08-24 09:10

Rintah schreef:
Hoe gaat het ondertussen met je zoontje?

Hij doet het gelukkig echt fantastisch en is heel zoet.

Urbanus schreef:
Kun je er met je partner over praten? Over jullie kindje, je vader, je zus, de dieren, oma? Dat geeft je misschien ook rust, ruimte en inzichten. Dat je het niet alleen hoeft te dragen. Of schrijf het van je af, hopelijk lucht het op.

Heel veel sterkte!

Ja mijn vriend is fantastisch gelukkig

pmarena schreef:
Is je broer in staat om de zorg voor je vader en oma grotendeels over te nemen....?

En heb jij nog genoeg "lucht" om te bonden met die kleine en zeg maar te wennen aan het moederschap...? Want anders krijg je die zwaarwegende lading er ook nog bij, dat gevoel van tekortschieten en er niet genoeg zijn, niet genoeg verbinding voelen met je kind. Kan je partner veel dingen overnemen zodat jij genoeg tijd / rust samen met die kleine in kan bouwen...?

Ja mijn broer kan wel een deel overnemen. Dit deed hij ook toen ik bevallen was gelukkig, toen samen met mijn pa. Maar ik ben de daadkrachtigste in dingen regelen. En dat is helaas in de zorg soms echt nodig om voet bij stuk te houden om de juiste zorg te krijgen.
M’n broer was ook precies afgelopen week op vakantie, dat hielp ook niet.
En als ze echt nog zo kort te leven heeft ja dan wil ik ook veel tijd met haar doorbrengen.

M’n vriend werkt 4 dagen per week dus dan ben ik overdag sowieso met m’n zoontje. Kraamtijd was natuurlijk geen roze wolk. En ik zou heel graag nu ook tijd hebben om lekker echt te niksen met hem en een beetje te wandelen etc. Ik hoop dat dat in t nieuwe huis wat meer gaat zijn.
Voor nu moet ik gewoon dingen regelen helaas soms en ben dan ben ik blij te zien dat hij lekker bij m’n vriend ligt. Ik kan niet op 2 plekken tegelijk zijn.

**Geplaatst:** 03-08-24 09:20

Geplaatst: 03-08-24 09:20

Ik herken het helemaal.... je hoeft ook niet 24-7 aan je kind vastgeplakt te zitten natuurlijk, maar goedbedoelde tip: hou in de gaten dat je wel dagelijks genoeg quality-time met die kleine hebt waarin de rest van de wereld zichzelf maar even moet zien redden.

Dat het dan allemaal niet perfect gaat dat is dan maar even zo. Probeer de echt belangrijke dingen te onderscheiden van de dingen die een ander ook wel "goed genoeg" kan doen want deze babytijd komt ook niet meer terug.

Niet om je dit als extra druk aan te praten hoor, absoluut niet!
Maar als aanvulling op de goede tips om te proberen genoeg dingen te doen met je volle aandacht zeg maar. Het is erg waardevol als je jezelf toe kan staan om dagelijks (al lukt het maar een uurtje) NIET te piekeren over oma, vader en zus enzo, maar dan even helemaal in het moment te zijn met je kindje. Zonder mentaal ergens anders mee bezig te zijn.

Zodat je daar niet een nieuw probleem ontwikkelt voor de toekomst :(:)

"dit moet nu eerst geregeld worden en daarná...." is echt een grote valkuil -O-

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst:** 03-08-24 09:53

Geplaatst: 03-08-24 09:53

De noodknop hield in voor mij dat ik terug moest naar de essentie. Ik deed aleen wat echt echt belangrijk was, waar ik energie van kreeg en self care. De rest stond op wacht. Heel hard maar heel noodzakelijk. Geen verjaardagen, geen vrienden van verderweg, geen uitjes waar ik half zin in had, geen huishouden (hulp regelen), geen betaald werk (ziekteverlof!). Maar wel beweging, goed eten, mediteren, zorgen voor mensen die het echt echt nodig hadden, hulp vragen aan vrienden (vraag ze extra invriesbare maaltijden te koken bijv) etc. In zo'n periode moet je op je pootjes blijven staan, das de hoofdprioriteit.

[MWS] Info over studentenvereniging in Groningen gezocht!

**Geplaatst:** 03-08-24 10:14

Re: Rollercoaster zonder noodknop?

Geplaatst: 03-08-24 10:14

wat heftig allemaal… en allemaal zo kort op elkaar… veel sterkte gewenst…

Als je weet waar de noodknop zit, hoor ik het graag van je :knuffel:

Het enige wat ik je kan adviseren is om te proberen om niet vooruit te lopen op de zaken… en je eigen grenzen in acht te houden. Als jij onderuit gaat heeft helemaal niemand meer wat aan je… probeer hulp te zoeken voor de stukken mantelzorg die jij momenteel niet erbij kunt hebben… en neem tijd voor jouzelf en je gezin, je kindje en jij hebben dat namelijk echt nodig.

probeer kleine blijtjes te sparen… want meerdere kleine blijtjes maken alsnog een fijn gevoel… en als je je wat fijner voelt, kun je ook beter dealen met alle tegenslagen…

**Geplaatst:** 03-08-24 10:16

Geplaatst: 03-08-24 10:16

Lieverd, de dingen die jij op dit moment te verstouwen krijgt zijn los van elkaar reeds dingen die ontzettend moeilijk zijn. En jij treft al die dingen tegelijk.
Ik pak je laatste zin even: "Ik zou zo graag een keer er gewoon voor mijn eigen gezin willen zijn". Dat heb je ook nodig!
Is het optioneel om 1 dag(deel) in de week je volledig vrij te maken van verplichtingen jegens derden en je dan volledig op je gezin kunnen richten?

Voor het eerst bestellen bij Picnic?
Gebruik kortingscode PETR3795 voor 10 euro korting!

**Geplaatst:** 03-08-24 12:26

Re: Rollercoaster zonder noodknop?

Geplaatst: 03-08-24 12:26

Wat krijg je veel op je bord, zeg! Ik snap best dat je het overzicht even kwijt bent en het een rollercoaster zonder einde lijkt. Ik wil je heel veel sterkte wensen. :(:)

Zorg ervoor dat je goed voor jezelf blijft zorgen en tijd met je zoontje doorbrengt. Dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar als jij straks omvalt is er nog een groter probleem. Los daarvan is het belangrijk dat er tijd en ruimte is om te genieten van je kindje en een band op te bouwen. Ik snap dat er veel geregeld moet worden, maar misschien kan je dat voor jezelf afbakenen? Dat je bijvoorbeeld zegt tussen 10:00 uur en 11:00 uur ga ik bellen/mailen/dingen regelen, dat is misschien te plannen/combineren tijdens het slapen van je zoontje? Maar vooral: vergeet jezelf niet in deze situatie.

**Geplaatst:** 03-08-24 12:35

Geplaatst: 03-08-24 12:35

Jeetje wat een bizarre en turbulente tijd.

Ik wil je eigenlijk vooral heel veel sterkte wensen met alles wat zich nu steeds maar aandient. Wel heel fijn dat je vriend er zo voor je is, dat vind ik ook echt een compliment waard. Ik hoop dat jullie een manier vinden hier als gezin sterker uit te komen. Dan kunnen jullie denk ik echt alles aan!

Ook heel veel sterkte met de situatie van je vader. Omdat vergeetachtigheid ook wel voorkomt bij een (neuro)burn out, hoop ik dat dat alsnog ‘gewoon’ aan de hand kan zijn.

Mocht het toch het beginnende dementie zijn, dan zou ik de populatiestatistieken echt proberen links laten liggen. Het zijn cijfers van patiënten uit het verleden, je heb je toch totaal geen invloed op, de cijfers kwetsen veelal wel en bovenal laten ze zich heel slecht doorvertalen naar de n=1 situatie. Zeker in deze tijden, waarin de zorg zich enorm snel blijft ontwikkelen en ook ten goede kan veranderen.
Mijn duimen draaien voor een fijne toekomst met een gezonde vader!

**Geplaatst:** 03-08-24 19:02

Geplaatst: 03-08-24 19:02

Heel veel sterkte vooral :knuffel:

Dit is een serieuze boterham (een heel brood!) en dat verwerk je niet zomaar.

09/10/2023

**Geplaatst:** 03-08-24 19:08

Geplaatst: 03-08-24 19:08

Pfoe, dat is heel wat bij elkaar. Veel sterkte in elk geval!

Tussen de lijntjes door lees ik op het einde dat je als je vader er niet meer zou zijn, je je ergens verplicht zou voelen om voor je zus te zorgen, maar dat dat eigenlijk teveel van je vraagt. Weet je hoe je zus erin staat? Heeft ze ook een professioneel netwerk waar ze op terug kan vallen (bv. een psycholoog)? In veel families waar er een zorgenkind is, wordt impliciet (o.a. door de ouders) verwacht dat broers / zussen de zorg opnemen als ouders dat niet meer kunnen. Maar het is zeker niet altijd zo dat het zorgenkind zelf ook verwacht (of wilt). Zoals je zegt: je hebt je eigen gezin en dat komt gewoon op plaats 1. Je hebt het recht om je eigen leven te leiden. Er zijn misschien praktisch wel wat dingen die je voor je zus kan doen als het moeilijker gaat (bv. iets meebrengen van de winkel als je zelf boodschappen gaat doen), maar jij gaat haar niet uit de put kunnen trekken als ze daarin zit. Ze moet zelf uit die put klimmen en kan daarbij geholpen worden door hulpverleners.

**Geplaatst:** 03-08-24 19:18

Geplaatst: 03-08-24 19:18

Wat een ellende allemaal. Ik heb helaas geen tips voor je behalve dat je nu allereerst aan je zoontje en jezelf moet denken.

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst:** 03-08-24 19:30

Re: Rollercoaster zonder noodknop?

Geplaatst: 03-08-24 19:30

Net alles gelezen.
Pffff die bord van jou is een hoge Etagière.
Ik heb geen tips voor je maar wil je een hele grote knuffel geven :knuffel:

"Wat ik hierboven schrijf, is slechts mijn gedachte en mijn idee, dit geldt voor elk bericht, neem dat maar mee."

**Geplaatst door de TopicStarter:** 05-08-24 09:38

Geplaatst door de TopicStarter: 05-08-24 09:38

pateeke schreef:
Pfoe, dat is heel wat bij elkaar. Veel sterkte in elk geval!

Tussen de lijntjes door lees ik op het einde dat je als je vader er niet meer zou zijn, je je ergens verplicht zou voelen om voor je zus te zorgen, maar dat dat eigenlijk teveel van je vraagt. Weet je hoe je zus erin staat? Heeft ze ook een professioneel netwerk waar ze op terug kan vallen (bv. een psycholoog)? In veel families waar er een zorgenkind is, wordt impliciet (o.a. door de ouders) verwacht dat broers / zussen de zorg opnemen als ouders dat niet meer kunnen. Maar het is zeker niet altijd zo dat het zorgenkind zelf ook verwacht (of wilt). Zoals je zegt: je hebt je eigen gezin en dat komt gewoon op plaats 1. Je hebt het recht om je eigen leven te leiden. Er zijn misschien praktisch wel wat dingen die je voor je zus kan doen als het moeilijker gaat (bv. iets meebrengen van de winkel als je zelf boodschappen gaat doen), maar jij gaat haar niet uit de put kunnen trekken als ze daarin zit. Ze moet zelf uit die put klimmen en kan daarbij geholpen worden door hulpverleners.

Ook nu al houd ik altijd veel zicht op m’n zus. Ze woont (nu nog) in m’n straat. Ik zorg voor haar katten etc.
De reden dat ik dat doe ik toch angst haar te verliezen aan de depressie. (Net als m’n moeder).
Ik weet dat ik haar niet uit de put kan halen, maar de praktische zaken rondom haar leven regelen helpen haar op dat moment wel.

Gek genoeg slaap ik dus wel goed gelukkig.
Gisterenavond na het badderen van de kleine lekker 3 uur lang gebuideld. Dat was fijn

**Geplaatst:** 05-08-24 10:44

Re: Rollercoaster zonder noodknop?

Geplaatst: 05-08-24 10:44

Fijn dat je nog goed slaapt.

Ik begrijp je angst, zeker wanneer je je moeder ook al verloren bent om een gelijkaardige reden.
Als het voor jullie op die manier werkt, is dat prima. Ik wilde voornamelijk zeggen dat je je eigen grenzen hierin ook mag voelen en aangeven.
Ik ben zelf altijd het "zorgenkindje" geweest in ons gezin. Mijn ouders verwachtten ook dat mijn zus zorg voor mij zou opnemen wanneer zij dat niet meer (zouden) kunnen. Het is echter niet mijn verwachting of vraag en mijn zus voelt zich er ook niet goed bij. Die door mijn ouders opgelegde taak voor mijn zus heeft best wel veel gevolgen op onze band, op mij en niet in het minst ook op mijn zus en haar gezin (wat mij dan weer zorgen baart). Vanuit deze ervaringen wil ik je meegeven in de eerste plaats goed voor jezelf en je gezin te zorgen. Uiteindelijk plukt je zus er ook de vruchten van als je in de eerste plaats goed voor jezelf zorgt en je je grenzen bewaakt.

**Geplaatst:** 05-08-24 12:40

Geplaatst: 05-08-24 12:40

Jeetje TS, wat heftig allemaal. Ik wil je heel veel sterkte toewensen.

Kan je hulp vragen uit je omgeving? Een vriendin die komt schoonmaken of af en toe voor jullie kookt? Of inderdaad hulp vanuit de WMO, daarin zijn soms best mogelijkheden.

Daarnaast ga ik mee met Pateeke. Je bent echt niet verplicht om de zorg van je zus op je te nemen als dat niet lukt of als je dat niet wilt.

Verder wens ik je fijne momenten toe samen met je zoontje.

Do what is right
Not what is easy

Wie is er online