Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-07-24 09:59

Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 30-07-24 09:59

Ik weet dat rouw voor iedereen anders is. Dat iedereen zijn of haar eigen pad daar in moet vinden.
Ik voel me alleen zo zoekende, zo verloren na het overlijden van m'n vader. En ik ben niet alleen, heb een geweldige vriend en zussen waar ik bij terecht kan. Maar de wereld rent zo hard door voor mijn gevoel.

Uit m'n werk haal ik geen energie meer, geen plezier. Werk was al opgezegd, want de hele dag moeten doen of ik me top voel past op dit moment dus echt niet meer bij me. Maar uiteraard een aantal collega's die mijn keuze niet begrijpen. Sommige die serieus zeggen dat ik me gewoon ff ziek had moeten melden, verkapt zeggen dat ik me aanstel. Er zijn nog meer factoren die tot deze beslissing hebben geleidt, maar dat doet nu in dit verhaal niet ter zake.

Heb ervaring met burnout/depressie en ik herken mijn valkuilen. Merk dat ik logischerwijs nu in ieder geval in een flinke dip zit, wel bang dat het meer wordt dan dat.
Actief zijn helpt om m'n gedachten te verzetten en ook weer energie te krijgen. Maar me er toe zetten om iets te gaan doen, is heel zwaar.
Ik ging 3x per week naar de sportschool, nu met pijn en moeite 1x, misschien 2x. M'n dagelijkse rondje lopen, om in ieder geval 6000 stappen te halen, lukt al zeker een maand vaker niet dan wel.
Ik voel al maanden niet meer dat ik ongesteld moet worden, of nou ja... ik heb het niet meer door dat mijn lichaam het aangeeft.

Daardoor baal ik ook weer van mezelf, wat zo'n leuke vicieuze cirkel in beweging zet en dus nog meer baal van mezelf dat niets lukt. Want ik was elke keer juist trots als m'n vader zag dat ik er weer beter uit ging zien. Hij zag het altijd, zei het altijd en het gevoel dat ik mezelf een beetje af laat glijden, helpt niet mee.

Misschien is dit ook wel de schop onder m'n kont die ik nodig heb. De stok achter de deur om mezelf weer iets/meer op de juiste weg te krijgen.
Ik hoef niet perse tips, maar zijn uiteraard wel welkom. Verhalen van anderen in hetzelfde proces of juist al door het dal heen, zijn ook welkom.

**Geplaatst**: 30-07-24 10:30

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-07-24 10:30

Rouw is lastig, maar je werk opzeggen en je terug trekken in een hoek maakt het niet beter.

Ik ben mijn vader en zus verloren en rouw nog steeds, maar gaan zwelgen in het verdriet heeft me niet geholpen, maakte het alleen erger en bleef ik er veel meer in hangen.

Dus als ik jou was, zou ik me zelf toch de spreekwoordelijke schop onder de kont geven

**Geplaatst**: 30-07-24 10:34

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-07-24 10:34

Heb je al contact gehad met je huisarts? Die is er niet alleen voor lichamelijke klachten, maar kan je hier ook bij helpen.

**Geplaatst**: 30-07-24 10:36

Geplaatst: 30-07-24 10:36

Ik ben een paar jaar geleden de 2 meest belangrijke mensen verloren, kort op elkaar. Mijn tactiek was simpel. Met de dag kijken wat ik aankan en mentale rust nemen.

De golfslag neemt vanzelf weer af en de rust komt na een tijd weer terug.

Ik heb me ziek gemeld op mijn werk, waar alle begrip was, goed voor mijn fysiek gezorgd (veel tijd gestoken in gezond eten, mediteren en veel bewegen) en daarmee mijn geest de ruimte gegeven om te herstellen.

Dit zou voor jou mijn tip zijn. Je geest heeft een klap gehad, dat 'fix' je niet even, dat heeft tijd nodig. Maar verzorg je lijf, je omhulsel, heb dat lief.

**Geplaatst**: 30-07-24 10:47

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-07-24 10:47

Ik weet niet of ik de argumentatie van je collega's om je 'even ziek te melden' zo'n slechte vind. Echter noem je dat je ook om andere redenen bent weggegaan dus neem aan dat je het werk niet meer leuk vond.
Punt is dus dat je jezelf onnodig veel druk op hebt gelegd door ontslag te nemen. Het lijkt me dat de rekeningen gewoon doorgaan?
Ik denk ook niet dat je collega's denken dat je je aanstelt, ik denk wel dar jij het gevoel hebt dat je hier niet gauw meer uitkomt en het niet met 'even ziekmelden' opgelost is.

En dat is oke.

Ik wil je echt adviseren hulp te zoeken in jouw rouwproces. Ooit heb ik een hele mooie lezing gehad van een vrouw die rouwtherapeut was. Zij hielp kindjes bij verlies van een ouder of broer/zus, dat was haar specialisatie en wat een mooie processen maakte zij door met haar clienten.
Vertelde ook hoe ze vastliep in haar eigen proces bij verlies van haar vader en dat ze destijds geholpen is en dat dat haar inspireerde om zich ook om te scholen.
Zoek hulp en draag de last met een professional waar je mee klikt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-07-24 11:27

Geplaatst door de TopicStarter : 30-07-24 11:27

Over het werk; het opzeggen heeft tot bepaalde hoogte zeker hiermee te maken, maar meer omdat ik geen "gevecht" op m'n werk aan wil gaan. Wil daar gewoon geen energie aan verspillen, want ik zie niet in hoe me dat verder helpt of beter maakt.
Wil daar via pb best meer over vertellen, maar ik weet dat ik de juiste keuze daarin heb gemaakt.

Ik ben niet bang om zonder werk te zitten. Er is werk zat en als het echt zou moeten, heb ik binnen een week in m'n huidige vakgebied een nieuwe werkgever.

Ik voel het niet als zwelgen, meer als "ik weet even niet meer hoe ik moet zwemmen". Maar misschien is mijn interpretatie van zwelgen anders.

Ik wil me niet ziek melden omdat ik best wel iets kan doen en thuis zitten niet gaat helpen. Maar mijn werk kan niet worden aangepast, zodat ik wel iets kan doen voor m'n geld zeg maar. Ik moet op emtioneel/sociaal vlak wel heel flexibel zijn en blijven, wat me de afgelopen weken heel slecht af gaat. Dat gaat ten kosten van mezelf, want op dit moment merk ik dat het steeds iets minder goed gaat ipv dat het vlak blijft of beter wordt.

Hulp via huisarts/praktijkondersteuner is zeker iets waar ik nog achteraan moet. Heb er al eerder gesprekken gehad, maar dat inplannen is lastig ivm mijn rooster. Schiet me hierdoor wel te binnen dat ik ook nog een mailadres heb van de praktijondersteuner :Y)

Die ga ik vandaag dus sowieso even mailen erover.

**Geplaatst**: 30-07-24 11:29

Geplaatst: 30-07-24 11:29

Rouwen is iets heel persoonlijk maar absoluut niets waar je je om hoeft te schamen, hoe lang het ook duurt. Ik zou je wel sterk adviseren om professionele hulp te zoeken. Ik weet waarover ik praat. Het is fijn een boei te hebben wanneer je verdrinkt. Ik stuur je nog een pb.

**Geplaatst**: 30-07-24 11:49

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-07-24 11:49

Sterkte TS.

Wanneer is je vader overleden? Je mag jezelf echt wat tijd geven om de schok te laten landen voordat je gaat verwerken. Je mag even niks. Je mag even totaal uit je doen zijn. Je mag er kapot van zijn, en niemand heeft er wat van te vinden hoe jij je voelt of wat je wel of niet doet.

Wees lief voor jezelf. Je energie komt wel weer terug. Met een professional praten kan helpen, maar niet voor iedereen en niet op elk moment. Soms is het gewoon even poedersuiker.

Ik heb kort na een overlijden ook mijn werk opgezegd. Het kwam een beetje samen voor mij; een aanbod van een baan die ik sowieso al graag wilde ik ging toch al door een moeilijke periode.. dus ik dacht, dan maar alles gelijk omgooien. Het was zwaar, maar ik denk eerlijk gezegd dat het voor mij goed werkte om mezelf “rust” te geven van het verdriet. Ik hoefde niet te rouwen, want ik móest het goed doen op werk en ik moest me helemaal storten op mijn nieuwe functie. Daar heb ik wel kritiek op gehad van naasten, dat ik het rouwen voor me uit schuif en dat het niet gezond zou zijn. Tja… het werkt voor iedereen anders en dat werkte blijkbaar voor mij.

Doe wat goed voelt. Als je werk niet meer goed voelt, kun je best iets anders proberen. Misschien krijg je er juist energie van.

Heel veel sterkte, mijn pb staat open voor je!

**Geplaatst**: 30-07-24 12:41

Geplaatst: 30-07-24 12:41

Ik zeg altijd: rouwen is een werkwoord.

En.. daar bestaat géén handleiding voor. Het is voor iedereen anders. Je hebt zelf niet eens te kiezen over hoe je dat doet/ervaart/ondergaat - het is gewoon wat het is, denk ik..

Dat betekent niet dat je de hele dag, elke dag, in een hoekje moet/mag gaan zitten huilen.
Je màg natuurlijk huilen, maar je mag ook je koppie niet 24/7 laten hangen.

Maar je mag af en toe best zwelgen in verdriet hoor. In in niets nog zin te hebben.
Maar dan moet je jezelf weer bij elkaar rapen en iéts doen. Poetsen, boodschappen halen, sociale verplichtingen, ...

Ik doe het zo: ik huil onder de douche, snik in mijn kussen, en sleur mezelf de de volgende ochtend uit bed.
Want willen of niet - de wereld draait inderdaad nog steeds door. Werk moet gedaan worden (ook al heb ik geen zin om te werken), de rekeningen moeten betaalt worden, er moet brood op de plank komen, ...

Op een dag gaat het beter. En dan heb je weer een slechtere dag. En dan een betere week.
Het zijn ups & downs. Een rollercoaster.

Leg de lat niet te hoog. Verwacht geen wonderen.
Het is oké om niet oké te zijn

Dat betert (uiteindelijk) vanzelf wel. Je moet even doorbuffelen nu. Dat is ook "rouwen".

Dikke knuffel hoor!

**Geplaatst**: 30-07-24 13:20

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-07-24 13:20

Ik ben 4 jaar geleden mijn vader verloren en man wat had en heb ik het daar moeilijk mee. Ik snap de mensen wel die zeggen dat het beter is om door te gaan, maar dat deed ik en kwam in een burn out terecht. Ik denk dat het goed is om naar je lichaam en geest te luisteren en alles per dag te bekijken. Ik heb destijds ook 3 maanden niet gewerkt en dat heeft me echt goed gedaan. Don't push yourself en ik denk dat je dat goed doet. Maar deze tijd is gewoon oliebol en niks gaat dat beter maken helaas

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-07-24 17:08

Geplaatst door de TopicStarter : 30-07-24 17:08

Mijn vader is echt nog maar heel recent overleden, april dit jaar. Dus ik snap ook wel dat het rouwen nog maar net is begonnen. Ik heb al een keer thuis gezeten, omdat ik te lang vol bleef houden en vechten voor de verkeerde redenen om door te gaan. Dat was ook vanwege een soort rouwproces, al was er niemand toen overleden.
Ik wil dus nu op zoek naar een betere weg om de rouw en emoties te doorlopen ipv weg stoppen.

Dus vandaar dat ik ook zeker blij ben met degene die zeggen; stap naar de huisarts/praktijkondersteuner. Gewoon omdat dat bij mij niet bovenaan m'n stappenplan stond. Of het nu direct gaat helpen, ga ik dan wel zien.
Ook blij met degene die zelf ervaren hebben dat nu een hoop omgooien niet perse een slechte keuze is.

**Geplaatst**: 30-07-24 17:15

Geplaatst: 30-07-24 17:15

Rouwen is een proces. Het is de pijn toelaten in draagbare porties. Soms duw je het weg, maar dan komt het weer hard terug. Het beste is om het onder ogen te zien, het toe te laten en te rouwen op jouw manier. Sommige mensen huilen veel, anderen trekken zich terug, anderen gaan er op uit en op reis. Er is geen recept voor. Het is jouw pad wat je moet trotseren. De ene dag lukt dat beter dan de andere dag. En ongemerkt komen er steeds meer dagen die draagbaar zijn. Zoals hierboven ook stond, het is een werkwoord. En voordat je het een plekje kan geven is er veel werk aan de winkel geweest. Het is goed om met een professional te gaan praten. Dat zorgt dat je hoofd geordend wordt. Maak je geen zorgen als je langer rouwt dan jij denkt dat normaal is. Je neemt de tijd die je nodig hebt en dat kan ook jaren zijn.
Is je vader plotseling overleden? Of was hij ziek? Heb je bepaalde dingen van hem thuis? Die je aan hem herinneren?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-07-24 22:26

Geplaatst door de TopicStarter : 30-07-24 22:26

M'n vader is idd echt heel plots overleden. Z'n halsslagaders gaven het op, kapot en dichtgeslibd. Achteraf waren er wel tekenen, maar ook de artsen gaven aan dat zijn overlijden alleen voorkomen was geweest als er minimaal een jaar terug al naar zijn aderen was gekeken. Die waren zo slecht dat een operatie ook niets meer uitgehaald heeft, binnen een paar uur was het probleem terug.
Heb zeker nog wat spullen in huis staan die me aan m'n vader herinneren, vooral spul wat hij zelf gemaakt heeft.

**Geplaatst**: 30-07-24 22:33

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-07-24 22:33

Poeh, april... dat is echt nog maar net. Logisch dat je je nog volledig overspoeld voelt. Is het je eerste keer met zo'n groot verlies?
Hulp vragen kan, daar is niks mis mee. Het is vooral belangrijk te blijven balanceren tussen het rouwen (je verdriet doorleven) en het doorgaan (door leven). Als je het idee hebt dat je die balans niet kan vinden is hulp goed. Nog mooier zou zijn als de mensen dichtbij je kunnen helpen om ook door te leven. Door met je mee te gaan wandelen of andere zaken.

De wereld die doorrent zoals je in je eerste post zei herken ik volledig. 2,5 jaar geleden overleed mijn man volledig onverwachts. 2,5 jaar verder heb ik de zorg voor 2 kleine kinderen en werk ik weer. Je zou denken dat je daarmee het ritme vd wereld wel weer terug gevonden had, maar dat lukt me nog steeds niet.
Rouw verandert is, het is hard werken, maar ook afscheid nemen van wie je was. Dat is doodvermoeiend en het is oké om daar bij stil te staan voor jezelf.

**Geplaatst**: 30-07-24 22:38

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-07-24 22:38

Eens met Secricible. Er is een leven voor en een leven nadat het gebeurd is.
Fijn dat je wat zelfgemaakte spullen van hem hebt. Het is allemaal nog heel kort geleden hè? Geef het de tijd en neem je tijd.

**Geplaatst**: 30-07-24 22:43

Geplaatst: 30-07-24 22:43

Geef het tijd en tijd kan echt jaren zijn.

Mijn zusje is een paar jaar terug overleden en nog ben ik verdrietig.

Het is heel gek het leven gaat door.
Ik heb een dochter en werk ook.
Daarnaast je huishouden mijn partner.
Het is de automatische piloot.

Elke dag doe je gewoon alles.
Enige liefde die ik echt voel is voor mijn dochter en mijn vriend.
Als ik mijn dochter zie vrolijk ik op.

Leuke momenten doe ik vaak maar alsof ik blij ben.
Van binnen voel ik het niet.
Is het normaal geen idee.

Zag pas wel een stukje over die hersenen man.
Ben even zijn naam kwijt.
Oudere man die vaak over de hersenen op tv praat.

Het ging over rouwen en de hersenen.
Dat rouwen echt zoveel energie kost dat het echt normaal is dat je moe bent.

Ik kan je eigenlijk geen tips geven.
Zorg wel goed voor jezelf.
Dat heb ik zelf de afgelopen jaren niet gedaan.
Zet je jezelf ook eens op nr 1

Het nummer grijs van jaap resema daar klopt eigenlijk elk woord wel van.
Weet niet of je het nummer kent.

**Geplaatst**: 30-07-24 22:51

Geplaatst: 30-07-24 22:51

https://ikmisje.eo.nl/artikel/waarom-ma ... k-scherder

Het stukje gevonden over de hersenen en rouwen

**Geplaatst**: 30-07-24 22:56

Geplaatst: 30-07-24 22:56

Het is een cliché maar het heeft tijd nodig.Er is geen kant en klaar pad wat je af moet lopen.Rouwen zijn verschillende fases van lijden en los laten die door elkaar lopen.
De schok en het besef dat hij echt weg is.Maar ook het echt voelen dat het leven eindig is voor iedereen is heel ingrijpend.Het is een leer proces voor je gevoel en zeker ook je verstand.Je moet in je hoofd ook de toekomst in gaan vullen zonder hem.
Ik heb een aantal geliefde verloren en ik probeerde het los te laten.Niet zitten treuren boven foto s of herinneringen op halen.Maar doorgaan zo goed en kwaad als dat ging.En dan nog zijn er momenten die je van je sokkel slaan.
Maar iedereen rouwt op zijn eigen manier.Sommige mensen willen juist wel herinneren en praten om het af te sluiten.Je moet niks en vreemd is ook niks in zo n moeilijke tijd.Je komt er door heen echt …maar makkelijk is het nooit.Sterkte ….

**Geplaatst**: 30-07-24 23:16

Geplaatst: 30-07-24 23:16

Naast de tips die al gegeven zijn zou ik willen voorstellen dat het je kan helpen om kleine doelen qua beweging te stellen. Probeer toch die 6.0000 stappen te halen.
Mij helpt bewegen en vooral buiten, in het groen, zijn juist om gedachten te ordenen en het is nog gezond ook.
Zeker nu met mooi weer en zonlicht,dat doet goed.

**Geplaatst**: 30-07-24 23:21

Re: Rouw... mentaal volhouden tot het beter wordt

Geplaatst: 30-07-24 23:21

En ik heb veel gehad aan liedjes met betekenissen die paste bij mijn rouwproces. Om je maar suggesties te geven.

Overigens heb ik zelf moeite met termen als "het een plekje geven" "er overheen (of doorheen) komen". In het begin dacht ik dat dat betekende dat ik in een tijdelijke staat was en daarna zou ik weer mezelf worden zoals het was toen alles nog "normaal" was.
Ondertussen zie ik rouwen bij zullen grote verliezen meer als een soort permanente staat van leren je aan te passen aan iets traumatisch dat je hele wezen, je hele persoon heeft verandert. Loslaten dat ik zat te wachten tot ik weer "normaal" was gaf me rust. Hoewel ik nog steeds heel vaak weerstand voel tegen die verandering.
Maar ook dat is voor iedereen anders.

**Geplaatst**: 30-07-24 23:32

Geplaatst: 30-07-24 23:32

Sterkte, mijn vader is ook plots overleden, zeer heftige tijd. Hij was al behoorlijk ziek maar overleed aan iets totaal anders.
Realistisch kon ik zeggen dat het fijn was dat hij pats, weg was, zonder de lijdensweg die hem te wachten stond . Maar ja, gevoel is iets totaal anders en toch had ik er snel vrede mee. Mijn moeder is op een hele vervelende manier overleden, dat heeft bijna twee jaar geduurd voor ik daar zonder tranen over kon praten .
Rouw is meedeinen op de golven van gemis, soms valt het mee en soms slaat het keihard toe. En er staat geen tijd op, ik snap wel dat je er nu zo instaat, het is ook nog maar net gebeurd en de wereld draait gewoon door. Terwijl hij voor jou gewoon nog stilstaat of in slow motion lijkt te gaan.
Het wordt beter, echt , vertrouw daarop en roep hulp in wanneer je er echt niet uitkomt.

**Geplaatst**: 30-07-24 23:56

Geplaatst: 30-07-24 23:56

Ik wil alleen maar zeggen dat je goed op jezelf moet passen. Voel je niet schuldig, baal niet van jezelf en laat je niks opdringen of aanpraten. En niks geen schop onder je kont, met zachtheid vooruit denken kom je veel verder. Je zal je eigen weg moeten vinden. Als iets goed voelt voor jou dan past het bij jou. Er is niks mis met hulp vragen. Soms duurt het even voordat je de juiste hulp hebt gevonden. Je leert veel over jezelf en anderen in situaties zoals deze. En gun jezelf de tijd om uit te vinden wat wel en niet werkt.

Elke dag is er eentje. En tijd helpt wel om rouw in een ander perspectief te zetten. Het gaat van alles bepalend naar wisselend aanwezig. Het gaat je wel lukken om ermee te leren leven

**Geplaatst**: 31-07-24 11:09

Geplaatst: 31-07-24 11:09

Het heeft echt tijd nodig... en geen enkel rouwpad is hetzelfde.

Ik kan nu na 8 jaar zeggen dat de rauwe pijn die ik vaak voelde iets meer gezakt is en niet zo vaak meer voor komt.

Maar geef jezelf de tijd! En leg jezelf niet teveel druk op met wat zou moeten...
Heel veel sterkte met je grote verlies!

Dit is ook de periode waar je nu in komt dat je omgeving "vergeet" en jij juist meer gaat beseffen...

Wat ik hiermee bedoel is: ik was aan het werk, had een rotdag en het wilde gewoon niet zo. Mijn collega was wat geïrriteerd en vroeg: wat is er toch steeds met jou.
Net 2 weken weer begonnen met werken en 2 maanden na het overlijden van mijn moeder.

Heel hard van haar, de manier waarop, pijnlijk voor mij. Maar zij was mijn leed alweer vergeten en ik zat na die 2 maanden juist steeds meer in het beseffen van wat er allemaal gebeurd was.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-08-24 19:58

Geplaatst door de TopicStarter : 01-08-24 19:58

Het is de eerste keer dat iemand zo dichtbij overlijdt. Opa's en oma's was ik of te jong of ze waren duidelijk klaar om te gaan.

@secricible vooral jouw laatste stuk geeft me wel een soort van geruststelling. Geen idee wat het precies is, maar vind het fijn om te lezen.

@Linnie050 ik zal dat nummer eens opzoeken. Het zegt me nu in ieder geval niets.
En eens lezen/horen wat Erik Scherder er over te zeggen heeft.

@BigOne dat hij zo plots ging, is voor hem echt het beste geweest. Maar wat je zegt; dat is realistisch zo. M'n hart denkt er toch net ff anders over.

@Mellow dat de rest vergeet dat ik net m'n vader ben verloren merk ik ook soms al. Begrijp het echt heel goed van die personen, hoe poedersuiker ik me er ook bij voel. Het is mijn verdriet en niemand kan aan de buitenkant zien hoe ik me op dat moment voel.

Ik ga zo nog even een uurtje lopen. :Y)

zoals meerdere zeggen, elke dag opnieuw proberen en niet te streng zijn voor mezelf.

Ook heb ik toen ik de laatste dag naast m'n stervende vader zat in het ziekenhuis een lijst met nummers samen gesteld. Met nummers die ons aan onze vader doen denken, nummers die m'n vader goed vond. Deze staat nog regelmatig op.

Voor iedereen; in ieder geval bedankt voor het medeleven, tips en de verhalen. Ik hoop oprecht dat niet alleen ik hier troost en handvaten uit haal. Want ik vind het erg fijn om lotgenoten en hun verhalen te lezen.

En maandag een eerste sollicitatie gesprek. Uitgenodigd voor een compleet andere functie dan waar ik op reageerde :')

Salaris voor die functie is voor mij schokkend meer dan m'n huidige salaris. Geloof nog steeds niet dat ze mij daar echt willen hebben :')

**Geplaatst**: 01-08-24 21:35

Geplaatst: 01-08-24 21:35

Rouwen is voor iedereen anders.

Ik heb mijn zoontje 4 jaar geleden weggebracht. Ik was daarna een jaar in de ziektewet. Eenmaal terug op het werk was het voor mij te confronterend want tja ik ging op zwangerschapsverlof en ik kwam terug met " niks " meer.. dus toen ontslag genomen en bij een uitzendbureau gaan werken om te kijken wat ik nog meer leuk vind. Nu sinds kort werk ik weer binnen een bedrijf met een vast contract.
Maar dan nog begrijp ik jou gevoel.. ik heb het ook nog steeds. Het leven raast voorbij.. Rouwen kost heel veeel tijd. Je kan het niet even een plekje geven zoals sommige mensen denken.