Al heel mijn leven worstel ik mijn gewicht. Ben nooit overdreven te zwaar maar wel te zwaar. Ik ben 1m65 en woog altijd 65 kg. 9 jaar geleden na de geboorte van mijn zoon werd dat 70kg en nu is dat 72 kg. Ik vind het vreselijk.
Ik ben van nature iemand die niet stil zit echter is dat de laatste jaren wel verminderd. Mijn verhaal zo kort mogelijk:
- Al in mijn tienerjaren WW gedaan. Zeer goed opgevolgd en bijgehouden. Iedereen vermagerde. Ik niet...
- 5 jaar gal crisissen tot mijn 24. Op het einde kon ik niets meer eten maar reed wel nog te paard. Verloor gewicht tot 59kg. Dit was letterlijk niets eten buiten beschuit. Nadien kwam het gewicht er zo weer aan. We aten thuis normaal. Gingen niet uit eten of afhaal.(Woonde nog thuis bij mijn moeder ook zij is met haar gewicht bezig dus gezonde voeding zit er in)
- Alleen gaan wonen/ met vriend. Gewicht bleef rond 65 kg. Ok geen probleem.
- Medisch ontslag omwille van zeer zwaar overspannen met zware ontstekingen tot gevolg en ziekenhuis opname
- 9 jaar geleden kind gekregen. Gewicht steeg hierdoor naar 70.
- Ontslag dit aangevochten en gewonnen. Was heel onterecht maar wel hun standaard personeelsbeleid. Ik was de eerste die hier durfde tegenin te gaan.
- Naar een voedingscoach geweest. Gewicht na 1j 1/2 toch naar beneden gekregen naar 62 kg.
- Corona was in het land en alles was terug verloren.
- Vorig jaar op een vieze wijze na 7 jaar ontslagen (zonder dat ik fouten had. Ik was te duur) op mijn werk dat ik met hart en ziel deed. Volledig gecrasht.
-April mij laten hypnotiseren ivm voeding. Dit werkte zeer goed. Ik zit geen suikers meer, geen koeken, geen chips, geen frisdrank. Mijn gewicht begon te dalen. 2 kg er af om dan plots weer te stijgen ondanks dat ik niets veranderd had. Na 3 maanden echt heel goed mijn best te doen. Vroeg mij ook geen moeite, het ging van zelf. Ben ik deze week mijn moed verloren. Waarom allemaal? Het verandert duidelijk niets...
Ik heb al jaren het gevoel dat ik enkel afval als ik echt niets eet of constant zeer aangepast. Dus nooit toch is een beetje pasta maar altijd alles vervangen door groenten of enkel kip en nooit varken. Ik moet zeer extreem op mijn voeding letten wil ik vermageren. Enkel suikers schrappen is niet voldoende. En dat ontmoedigd mij zo hard.
Ik heb de laatste 10 jaar vreselijk hard gewerkt zowel professioneel als privé (verbouwing, gezin, paarden aan huis) Ik ben de laatste jaren dan ook verschillende malen onder nul gegaan maar nooit tot burn out (gelukkig) wel altijd overspannen/ oververmoeid. Ik heb heel wat harde levenslessen gehad in mijn leven en heb het niet altijd psychisch makkelijk maar sla mij altijd overal door. (Trouwens nu een top werkgever die ziet wat ik kan en mij eindelijk waardeert hiervoor.)
En dan vind ik het zo jammer dat die voeding en dat gewicht zoveel energie vraagt. Energie die ik er wil insteken maar waar de moed zo van vervaagt als je na 3 maand geen resultaat hebt. Hoeft niet extreem te zijn maar wel dat je ziet, het zakt rustig aan.
Ik ben nog steeds actief. Paarden aan huis zegt genoeg

Echter doet mijn lijf steeds meer pijn, word ik makkelijker ziek (plots hoge ontstekingswaarden of vreselijke maagpijn) dan weet ik dat ik er weer los over gegaan ben en neem ik rust.
En nu? Ik wil graag mijn gewicht onder controle hebben. Ik tracht bewust om te springen met mijn energie (dit is een must en ben ik mij heel bewust van. Ik durf er ook al meer aan toe te geven)
Ik zie er heel hard tegen op om een leven te leiden als konijn. Eten is soms ook even ontspannen en genieten.
Tips, bedenkingen zijn welkom. Ik ga nu mijn 2 paarden rijden en genieten van mijn me-time.
