Geplaatst Allereerst; disclaimer, ik sta onder behandeling van een gynaecoloog en dit wordt een lang verhaal
.Sinds (vlak voor) mijn eerste menstruatie heb ik al problemen. Bizarre pijnen, slecht voelen, waardeloze weerstand noem maar op.
Ik was +-11/12 en we dachten dat ik een blinde darm ontsteking had, zoveel pijn had ik. Dit was alleen niet het geval, 3 dagen later mijn eerste menstruatie.
Ik heb dit tot en met mijn 14e ongeveer normaal gevonden.
Op mijn 15e op de pil gegaan, om te kijken of de pijn vermindert zou worden. Dit was helaas niet het geval en de bijwerkingen waren dusdanig erg dat ik er extreem depressief van werd en zelfs suïcidaal. Dus hier na een aantal maanden mee gestopt.
Ik moest het voorlopig maar doen met ibuprofen, naproxen en aleve feminax. Dit ging een periode oke, de pijn werd dragelijk en ik kon weer iets functioneren. Tot het op een dag compleet misging. Na het innemen van de Aleve Feminax ben ik dusdanig benauwd geworden dat de ambulance moest komen. Long inhoud 50%, ik dacht dat ik stikte.
Hier bleek dat ik ernstig allergisch werd voor de Nsaids in deze pijnstilling. Dus die mocht ik absoluut niet meer innemen. Dit sindsdien ook niet meer gedaan, en paracetamol werd m'n beste vriend. Helaas werkt dit eigenlijk net niet..
Ik denk dat ik rond mijn 19e voor het eerst naar de gynaecoloog geweest ben. Na enorm veel smeken bij de (vervangende) huisarts omdat hij vond dat het niet nodig was.
"Elke vrouw ervaart wel een beetje pijn bij de menstruatie" was zijn antwoord. Ik ben nog nooit zo boos en verdrietig geweest en ben een beetje uit mijn slof geschoten, maar ik kreeg wel mijn doorverwijzing
De gynaecoloog heeft een echo gemaakt en er was niks te zien. Ze wou me weer op de pil zetten, maar daar zei ik nee tegen. Toen kwam ze met het ideee voor een spiraal, maar dat zag ik door slechte ervaringen in mijn omgeving heel erg tegenop. Dus niet gedaan. Uiteindelijk kwamen we uit op de Evra pleister.
Die pleister heb ik denk ik zo'n 3 jaar genomen maar de pijn bleef en werd op een gegeven moment steeds erger. Ook werd ik gigantisch onregelmatig.
Ook hoorde ik voor het eerst van Endometriose en dit leek erg veel op de klachten die ik ervaarde.
Dus hup, weer een doorverwijzing naar een gynaecoloog. Deze is de specialist als het gaat om endometriose dus hier had ik vertrouwen in.
Ik heb 7 maanden op mijn eerste afspraak moeten wachten. Echo's gemaakt, niks gevonden. Ik moest maar elke dag 8 paracetamol slikken en geen stopweken meer inplannen met de pleister. Kijken hoe dat ging. Het antwoord; niet. Ik ben 40 dagen nonstop ongesteld geweest. Heb huilend aan de telefoon gezeten met de arts om te vragen naar andere oplossingen.
Weer echo's gemaakt en weer niks gevonden. De arts had het over een kijkoperatie en eventueel het plaatsen van een spiraal als ik dat nog zou willen proberen.
Ik heb weer 7 maand moeten wachten op die operatie. De dag na kerst 2023 werd ik dan eindelijk geopereerd. Heb gezegd dat als ze afwijkende dingen vinden, dat er ook allemaal uit mag. En omdat ik toch onder narcose was, dat ze de spiraal ook wel zetten mocht. Als ik slaap maak ik toch niks mee dacht ik
Toen ik wakker was, werd mij verteld dat ze niks afwijkends hebben gevonden. Geen endometriose niks. Ik ben nog nooit zo teleurgesteld geweest. Ik wil gewoon weten wat er aan de hand is, waar die pijn vandaan komt en dat ik gewoon serieus genomen word.
Ik ben een paar dagen na de operatie door mijn dossier gaan bladeren en daar kwam uit dat ik in mijn baarmoeder 3 myomen had en in mijn linker eierstok 2 cystes had. Direct de poli gebeld en gevraagd waarom dit niet vermeld was en of dit weggehaald was.
Het antwoord; niet belangrijk en daar kon die pijn niet van komen.
Ik mocht over 3 maanden weer bellen voor controle voor het spiraal. Pijn bleef, menstruatie ook, dus dat ook aangegeven. Ik moest maar weer 3 maanden aankijken omdat het spiraal nog niet compleet 'af' was.
Van de week weer langs geweest, weer niks gevonden, spiraal zag er zo ver hij het zien kon goed uit.
Ik ben alleen weer zwaarder en langer aan het menstrueren en de pijn is er nog steeds, rond de menstruatie en weer rond de eisprong.
Ik krijg weer te horen dat ik maar weer 3 maanden moet gaan afwachten. Maar eigenlijk, eigenlijk ben ik er gewoon helemaal klaar mee.
Heb minstens 10x gevraagd of ze me niet wouden steriliseren of wat dan maar ook. Ik wil gewoon niet zo door met dat stuk rommel in mijn lijf. Kinderwens heb ik niet en nooit gehad.
Maar ja, dat doen ze niet omdat ik nog maar 25 ben.
Ik zit al even met het idee om een second opinion aan te vragen, maar waar dan? En hoe doe je dat?
Of hebben jullie nog ideeën?
