Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-24 18:13

Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-24 18:13

Laatst werd ik hier op bokt wel flink met mijn neus op de feiten gedrukt dat er nog veel vooroordelen zijn over mensen die chronisch ziek zijn. Dat vond ik best wel heftig, niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. In het dagelijks leven loop ik gelukkig veel minder tegen deze vooroordelen aan, en daar ben ik wel blij om. Maar er valt dus nog genoeg te behalen denk ik.

Het toeval wil dat ik in dezelfde periode toen ik hier zo werd aangevallen, werd gevraagd of ik mee wilde doen aan het project 'Ongehoord'. In het thema van ongehoord depressief word ik geïnterviewd in een klein theater en gaan we met het publiek in gesprek over het leven met een chronische depressie en over chronisch ziek zijn. Ik vind dit heel spannend, maar ik sta heel erg voor transparantie over dit onderwerp dus ik ben ook blij dat ik hier deel van uit mag maken.

In dit topic wil ik jullie uitnodigen om in gesprek te gaan met elkaar. En ja, die vooroordelen mogen, maar wel op een vriendelijke en respectvolle manier. Misschien kan ik me zo alvast voorbereiden op volgende week.

Het is niet mijn intentie om reclame te maken voor volgende week, maar hier even een linkje met meer informatie.
https://www.concordia.nl/theater/ongeho ... epressief/
https://fb.watch/sQ29YYQBhX/

Blijf alsjeblief lief voor elkaar. Het is een gevoelig onderwerp.

**Geplaatst**: 20-06-24 18:44

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 20-06-24 18:44

Het is mij niet helemaal duidelijk wat je graag van mede bokkers wilt horen. Chronisch ziek in mijn ogen bestaat uit 1000 varianten met verschillende invloeden op het leven. Daarnaast bepaalt je mentaliteit ook een groot deel rondom die ziekte.

Ik heb een kennis met een chronische oogaandoening, waardoor het vermindert zicht heeft. Een aandoening die ik niet graag zou hebben. Zou autorijden niet graag opgeven. Ik heb er dus begrip voor dat het heel lastig kan zijn. Echter is dit iemand die het te pas en te onpas aanhaalt. Dus bijvoorbeeld wil je mij de asbak aangeven? Ja maar ik heb het aan mijn ogen. In elk gesprek wordt het 20 x aangegeven. Hier heb ik geen begrip voor. (Hij kan die asbak prima zien)

Ik heb mensen met chronische pijn door zien werken met hele zware pijnstilling. Dan denk ik soms meid zorg voor jezelf.

Mindset en zelfzorg vindt ik heel belangrijk bij ziekte. Ik ken mensen die heel hard vechten en ik ken mensen die er niks aan doen om beter te worden en vinden dat de wereld voor hun moet wijken.

Depressie is daarin soms een lastige. Bij te depressief lukt zelfzorg vaak niet meer. Echter iemand die weet antidepressiva x werkt, maar ik slik het niet want..... Terwijl die gene steeds opnames wil en de hele show, kan ik geen begrip voor opbrengen. Dat er mensen zijn die jaren moeten wachten op hulp, waar een ander begint te dreigen zodat die voor kan pffff

**Geplaatst**: 20-06-24 18:51

Geplaatst: 20-06-24 18:51

Mensen hier zien natuurlijk voornamelijk jouw 3 miljoen hobbies, van verrichtingsonderzoeken en keuringen volgen en verslaan, het maken van een podcast tot het uitzoeken van reizen voor jezelf en voor anderen, plus het vele reizen zelf, theater, modellenwerk, paardrijden/paarden trainen, noem het maar.

Als ik op Bokt lees wat je allemaal onderneemt, bijhoudt en maakt, ja dan vraag ik me ook af hoe in godsnaam. Chronisch ziek en meer ondernemen dan de gemiddelde mens, ik word al chronisch moe als ik het lees.

Een voorooreel? Waarschijnlijk wel, want ik zie niet hoe je je dagen doorkomt en hoe je je voelt. Het voedt wel het vooroordeel.

**Geplaatst**: 20-06-24 18:53

Geplaatst: 20-06-24 18:53

Oef ik vind dit ook wel een interessante en ook moeilijke. In veel gevallen kun je beter je been breken, want als je het niet ziet, dan is het er niet in veel ogen. Ik denk ook dat het heel moeilijk is om iets als een depressie of Burn-out te begrijpen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik kan mij namelijk niet voorstellen hoe het is om zo diep in een zwart gat te zitten dat je het leven niet meer ziet zitten. Ik heb ook wel mijn break downs gehad en oververmoeid of de zogenoemde burn-out, maar dat had altijd te maken met stressvolle periodes met conflicten op het werk in combinatie met privé issues. En als ik dan diep nadacht was de enige oplossing de oorzaak wegnemen, in mijn geval was een ontslag en nieuwe baan de oplossingen en uiteindelijk ondernemer worden omdat ik niet om kon gaan met in mijn ogen incompetente managers / bazen die hun onkunde botvierden op hun personeel. Nu gaat het al jaren goed en heb ik wel stress en ben ik druk, maar de burn-out bestaat niet meer.

Ik kan mij dus nu wel wat moeilijker inleven daarin omdat veel mensen de slachtoffer mindset (mis/ge)-bruiken om niets te doen aan de oorzaak. Of zoals scrabbel al aangeeft de beperking constant misbruiken om er beter van te worden of de rest van de wereld de schuld te geven. Maar ik besef ook dat als je al genoeg veroordeeld wordt je ook in die positie gedwongen wordt bijna. Moeilijk moeilijk....

**Geplaatst**: 20-06-24 18:58

Geplaatst: 20-06-24 18:58

Het nadeel van vooroordelen is dat je het als chronisch zieke nooit goed kunt doen. Of je stelt je aan en je kunt dat en dat vast wel want pietje van klaasje van bep kunnen dat ook. Of je doet teveel (en bent daarna helemaal kapot moe en dagen uitgeteld) en dan is het zie je wel je kunt dat dus mankeer je niks. -O-

Ik heb zo vaak dingen naar mijn kop gekregen want je loopt ook dus heb je rolstoel en krukken niet nodig. Dan wil je aandacht want in een rolstoel zitten en geduwd worden is interessant 8)7

Als ik naar mijn afgelopen week activiteiten kijk dan zou je zo zeggen. Oh die mankeert niks en kan heel goed werken en de invalideparkeerkaart is nergens voor nodig. Maar ik ben nu ook komende dagen helemaal aan gort en heb afgelopen dagen ook groot deels alleen maar gelegen. Stikvol pijnstilling en mezelf voortslepend om toch wat te doen, maar ja soms wil je wel eens iets leuks doen. Of wat fysiek bezig zijn.

Dat ik daar gruwelijk de prijs voor betaal zien de mensen met het commentaar niet.

En al zouden ze het zien dan hebben ze hun oordeel toch wel klaar. Soms heb ik bij dergelijke mensen wel de neiding om mijn medische dossier onder hun neus te duwen. Mijn lijstje medicatie even te laten zien en het liefst ze mijn pijn, slapheid en fysieke ellende even laten voelen. Al is het maar een dagje.

Ik heb geleerd dat je toch niet tegen dergelijke vooroordelen kunt vechten, mensen hebben hun mening klaar en hebben ook geen enkele behoefte deze aan te passen.

Jammer dan hun probleem niet het mijne. Ik heb genoeg aan mijn eigen sjit en sores.

Helaas heb ik best wat mensen in mijn bekendengroep zitten of die ik gekend heb die worstelen met depressie, waandenkbeelden, borderline, manisch depressief, schizofreen of andere vormen van geestelijk onwel zijn. Gelukkig heb ik daar geen last van maar ik zie of zag hun worsteling soms dagelijks. Het gebrek aan vreugde of wel willen maar dan in paniek raken als ze ermee gaan beginnen. De wanhoop soms ook dat niks lijkt te helpen. En soms ook de uitzichtloosheid van hun situatie na jaren hulpverlening en niks lijkt te verbeteren.

Dan ben ik "blij" met mijn lichamelijke sjit dan kan ik tenminste nog genieten van het leven met al zijn beperkingen

Laatst bijgewerkt door karuna op 20-06-24 19:01, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-06-24 18:59

Geplaatst: 20-06-24 18:59

Een voordeel van chronisch pijn en daardoor in de ziektewet: ik hoef nooit vrij te vragen

Vorige week spontaan naar een concert zonder gedoe waar een vriendin heeft moet smeken om een uurtje eerder weg te kunnen op haar werk.
Vorig jaar een dag van te voren besloten om een kleine week naar een vriendin in het buitenland te gaan.

Wat je dan niet leest: dag van te voren en dag zelf minimaal dingen doen, hele dag maximale pijnstillers en na het concert 2 dagen plat.
Naar die vriendin gegaan omdat ik een afspraak in het ziekenhuis had met slecht nieuws waardoor ik écht even uit de situatie moest. En daar hetzelfde gedaan als thuis; amper iets.

**Geplaatst**: 20-06-24 19:00

Geplaatst: 20-06-24 19:00

Mensen die chronisch ziek zijn, kunnen never of nooit iets goed doen heb ik het idee. Werken ze niet en hebben ze hobby’s, is het allemaal niet waar “of niet zo erg”. Mensen die dan niet werken en weinig hobby’s hebben zijn lui. Chronisch zieken die dan wel werk hebben, daar is niets mis mee, terwijl je jezelf vaak voorbij loopt. Maar dit zien ze dan niet.

Ik denk dat mensen die hier vooroordelen over hebben vaker moeten nadenken voor ze iets typen. Ik kan ook denken “ooh die is wel ziek maar kan vaak op vakantie”, maar meestal schrijf ik ee gewoon niets van. Dat zijn onze vooroordelende gedachten en die zijn normaal. Maar we hoeven ze niet altijd uit te spreken en dat doen nog te veel mensen wel.
En voor dat avondje musical of theater volgen vaak 2 dagen platte rust omdat je zo kapot bent. Althans bij mij toch.

Ik ben trouwens zelf chronisch ziek en helemaal opgebrand. En ik kan je vertellen dat ik me verschrikkelijk voel hierover. Elke dag opnieuw. Schuldig dat ik niet even hard kan meedraaien in de maatschappij als anderen.

**Geplaatst**: 20-06-24 19:04

Geplaatst: 20-06-24 19:04

Ik heb het geprobeerd. Tegen beter weten in blijven werken hoewel mijn lichaam schreeuwde om stop rust en niets doen. Van 40/32/24/20/18/12/8/4 uur en zelfs dat lukte gewoon niet meer. Financieel mezelf in de vingers gesneden, fysiek er slechter aan toe toen door het continue overbelasten. Want ja ik wilde niet die luie handophouder zijn want ik kan toch best wel mijn eigen centjes verdienen. Maar ja die continuiteit he daar gaat het op stuk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-24 19:12

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-24 19:12

_San87_ schreef:
Mensen hier zien natuurlijk voornamelijk jouw 3 miljoen hobbies, van verrichtingsonderzoeken en keuringen volgen en verslaan, het maken van een podcast tot het uitzoeken van reizen voor jezelf en voor anderen, plus het vele reizen zelf, theater, modellenwerk, paardrijden/paarden trainen, noem het maar.

Als ik op Bokt lees wat je allemaal onderneemt, bijhoudt en maakt, ja dan vraag ik me ook af hoe in godsnaam. Chronisch ziek en meer ondernemen dan de gemiddelde mens, ik word al chronisch moe als ik het lees.

Een voorooreel? Waarschijnlijk wel, want ik zie niet hoe je je dagen doorkomt en hoe je je voelt. Het voedt wel het vooroordeel.

Ja en dat is dus wel waar ik tegenaan loop. Want ik probeer wel wat van het leven te maken, maar dat zien mensen meteen alsof ik 'altijd' druk ben. Maar ondertussen stormchase ik vandaag niet omdat ik te slecht ben. En de repetities voor het theater moet ik regelmatig afzeggen omdat het dan te ver rijden is, omdat ik te slecht ben. En het keuringen volgen, reizen boeken, kan ik allemaal in mijn eigen tijd doen vanaf de bank. En doe ik ook alleen wanneer ik goed in mn vel zit. En ik heb momenteel 3 lesklantjes, wat ik heel spannend vind, want soms moet ik ze afzeggen omdat ik te slecht ben. Paardrijden doe ik al sinds september niet meer, eerst vanwege mn val maar nu omdat de drempel om te gaan te groot is. En omdat ik me vaak niet goed voel.
Het enige waar ik nog veel voor over heb is dus het stormchasen, maar ook dat is zwaar. We zijn nu bijna 4 weken verder van mijn USA reis en ik ben nog steeds niet hersteld. Maar dat neem ik voor lief en calculeer ik van tevoren in, want ik weet natuurlijk dat dit gebeurt.

Maar wat moet ik dan he, zonder deze hobby's? Hele dagen thuis zitten, beetje tv kijken, beetje rondhangen op bokt? Ik ben iemand die ergens naar toe moet leven, anders voel ik niet dat ik leef. Dan word ik pas echt depressief. Dat had ik namelijk ook toen ik in december werd afgekeurd. Ik ben daar nog een paar maand extra down van geweest, geen toekomstperspectief meer hebben. En daar had ik de podcast voor in de plaats bedacht, maar die liggen nu ook roerloos op de planken omdat ik er in mijn hoofd geen tijd voor vind.

**Geplaatst**: 20-06-24 19:13

Geplaatst: 20-06-24 19:13

Citaat:
Mensen die chronisch ziek zijn, kunnen never of nooit iets goed doen heb ik het idee. Werken ze niet en hebben ze hobby’s, is het allemaal niet waar “of niet zo erg”. Mensen die dan niet werken en weinig hobby’s hebben zijn lui. Chronisch zieken die dan wel werk hebben, daar is niets mis mee, terwijl je jezelf vaak voorbij loopt. Maar dit zien ze dan niet.

Vooral dit.

Ik heb 26 jaar chronisch ziek gewerkt. (ja ook nog enkele goede

)
In het begin "alleen maar" ME/CVS dat is alleen maar een aanstel ziekte want je ziet immers niks.
Nu met long/post covid is er een klein beetje meer begrip voor want is gewoon hetzelfde.

Later in 2004 NAH opgelopen en daarmee nog jaren rond geploeterd, uitgevallen, schop onder de kont gegeven, uitgevallen, schop onder de kont gegeven, repeat...repeat...
Door mijn positieve niet klagende en vooral altijd doorzettende karakter heb ik dat nog zolang volgehouden.

Tot ik gewoonweg afknapte boven mijn enkels en nog geen 100 meter meer kon lopen zonder letterlijk zwart voor de ogen te zien en moest gaan zitten.
Complete roofbouw op mijn lichaam gepleegd.
Maar hey ik heb 2 paarden en ik rij nog, oh ja en ik zit veel op bokt dus kan ik ook wel werken....

Dat ik met geluk 1 keer in de 3 weken een half uur op het paard zit, voornamelijk stap ziet men niet.
De dagen dat de gordijnen dicht zijn, en als ik buiten ben een pet en zonnebril heb om minder last van het licht te hebben door migraine, zien ze niet.
En de keer dat ik hier klaag in het ergernis topic is nog geen 10% van mijn migraine aanvallen...naast mijn natuurlijk nog altijd erger vermoeidheid, waarvan ik geen conditie op kan bouwen of kan herstellen zoals gezonde mensen kunnen.
En dat mijn dagen eigenlijk gewoon voornamelijk bestaan uit bokt....

Meer niet.
dat is mijn "buitenwereld"

Maar hey, ze weten het allemaal beter

En weet je... ze doen maar.
Is toch niet uit te leggen. Zelfs niet tegen een andere chronisch zieke want die heeft ook weer wat anders.

**Geplaatst**: 20-06-24 19:23

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 20-06-24 19:23

Ik werk dagelijks met chronisch zieken en ook ik betrap me erop dat ik soms (vooral bij dingen op tv zoals bij steenrijk, straatarm)een vooroordeel heb. Een vader is dan bv ziek (artrose oid) en zit in de ziektewet of WIA en moeder werkt twee dagen bij het bejaardehuis (even voorbeeld) mijn eerste reactie is: kan zij niet meer gaan werken? (werd immers niks gezegd dat zij dat niet kan). Of kan hij niet iets voor zichzelf gaan doen om lekker bezig te zijn,op zijn tempo en zo toch nog (al is het zwart) een centje bij te verdienen.
Ik heb dagelijks te maken met de ellende waar mensen mee te maken krijgen en mensen in mijn omgeving vragen dan vaak of ik dat niet zielig vindt. Vind het oprecht k*t en gun ze de wereld... Maar zielig... Nee.
Als het lukt om te werken aan die kwaliteit van leven en dat lukt af en toe (met ups en downs) ben ik trots. Ik vind mensen die geen ambitie, doelen of wensen hebben zielig. Kunnen ze een gezond lijf hebben maar nul mentale wensen en leven per minuut dan denk ik jeetje wat sneu.

Vooroordelen hebben we altijd, zo zijn we geprogrammeerd. Als je maar weet hoe je open kunt blijven staan voor een verhaal en idee zonder veroordelend te zijn. Dan stelt je idee vanzelf bij.

**Geplaatst**: 20-06-24 19:30

Geplaatst: 20-06-24 19:30

Het is gewoon erg moeilijk voor te stellen als je het niet hebt en ook niet in je omgeving. Ik denk dat dat erg meespeelt hierin..
Ik heb het zelf ook wel gehad dat een collega uitviel met wat uiteindelijk een burnout bleek. Ik kreeg al haar werk erbij en omdat ik dat de eerste weken zonder morren had gedaan kon ik dat haar hele zieketijd wel volhouden volgens de baas.
En dan zie ik in mijn vrije tijd dat die collega lekker een paar weken op vakantie was, naar het strand, dagjes weg etc etc. Ja toen was ik zuur

. Logisch gezien snapte ik het heus, maar ergens het voelde het erg gemeen. Zelfs al was het probleem meer door mijn baas veroorzaakt dan door haar.

Zelf heb ik zenuwschade aan mijn voet en in mindere mate aan mijn arm en dat snapt al niemand. Het is nu eenmaal niet iets dat veel mensen hebben

**Geplaatst**: 20-06-24 19:39

Geplaatst: 20-06-24 19:39

Furst schreef:
Mensen die chronisch ziek zijn, kunnen never of nooit iets goed doen heb ik het idee. Werken ze niet en hebben ze hobby’s, is het allemaal niet waar “of niet zo erg”. Mensen die dan niet werken en weinig hobby’s hebben zijn lui. Chronisch zieken die dan wel werk hebben, daar is niets mis mee, terwijl je jezelf vaak voorbij loopt. Maar dit zien ze dan niet.

Ik denk dat mensen die hier vooroordelen over hebben vaker moeten nadenken voor ze iets typen. Ik kan ook denken “ooh die is wel ziek maar kan vaak op vakantie”, maar meestal schrijf ik ee gewoon niets van. Dat zijn onze vooroordelende gedachten en die zijn normaal. Maar we hoeven ze niet altijd uit te spreken en dat doen nog te veel mensen wel.
En voor dat avondje musical of theater volgen vaak 2 dagen platte rust omdat je zo kapot bent. Althans bij mij toch.

Ik ben trouwens zelf chronisch ziek en helemaal opgebrand. En ik kan je vertellen dat ik me verschrikkelijk voel hierover. Elke dag opnieuw. Schuldig dat ik niet even hard kan meedraaien in de maatschappij als anderen.

Herkenbaar. Dat is bij mij ook gebeurd op bokt. Ik heb twee jaar geleden een aantal ribben gebroken en dit wist ik niet. Ik werkte toen als boodschappen bezorger en ben gewoon door blijven werken. Pas twee maanden na het ongeluk werd er eindelijk een foto gemaakt, na veel aandringen bij de dokter. Er staken namelijk stukken bot uit mijn rug en ik hoestte ontzettend veel. Eindstand: 4 gebroken ribben en een longontsteking die inmiddels bijna over was.

Ik heb hierdoor pseudoatrose ontwikkeld en ben geopereerd. Hier zijn de ribben opnieuw gebroken en ik heb een klaplong opgelopen door de operatie. Dit werd op bokt niet geloofd, ik zou het uit mijn duim gezogen hebben. Zelfs toen ik foto's deelde uit mijn dossier met hierin het rapport van de röntgenfoto werd hier rot over gedaan.

Inmiddels ben ik nog een keer geopereerd en zijn de botten genezen. Maar ik heb weer een klaplong gehad en permanente schade aan de intercostale zenuw opgelopen. En intercostale neuralgie is geen pretje. Ik heb chronische pijn hierdoor. Gelukkig snappen veel mensen dit wel en hebben ze over het algemeen begrip. Gek genoeg enkel op school niet, zelfs toen ik een paar dagen met klaplong en al in een rolstoel op de uni werd gebracht door mijn moeder vlak na mijn operatie ben ik door mijn klasgenoten niet alleen fysiek lastiggevallen, maar is er zelfs tegen mijn rolstoel aangeschopt. Terwijl ik die studenten helemaal niet kende.

**Geplaatst**: 20-06-24 19:43

Geplaatst: 20-06-24 19:43

Ik heb zelf een chronische depressie, oftewel een dysthyme stoornis. En daarbij nog een paar andere psychische diagnoses.
Toen ik nog werkte had ik heel veel te maken met inbegrip, want je zag niets aan mij. Collega 's die in je gezicht heel aardig en meelevend doen en daarna achter je rug om gaan kletsen. Ik heb geleerd om heel open te zijn over mijn aandoeningen, maar blijkbaar praat ik er dan te makkelijk over en valt het dus wel mee.

Inmiddels werk ik al een aantal jaren niet meer, nu heb ik eigenlijk geen last meer van vooroordelen. Ik denk dat veel mensen die mij oppervlakkig kennen denken dat ik het goed voor elkaar heb. Niet werken, dus man zorgt voor het inkomen en ik lekker rommelen met mn pony's.

Ik ben er nog steeds open over, maar mensen vragen er niet naar. En ik denk dat de meeste mensen verder weinig aan mij merken. Ik functioneer ook best heel erg goed de laatste jaren.

Ik heb nu een baantje voor 6 uur in de week, ik bezorg ochtend kranten. Het hoeft niet, maar ik vind het fijn om toch iets te doen. En hierbij wordt er geen druk op me gelegd, dus dat gaat al 2 jaar goed.

**Geplaatst**: 20-06-24 19:46

Geplaatst: 20-06-24 19:46

Het is ook maar net hoe je er zelf mee om gaat denk ik. Ik ben ook chronisch ziek, maar ik werk wel gewoon 40 uur. Ik denk dat daar meer waardering voor is dan iemand die thuis zit maar wel reizen kan maken waar Jan Modaal alleen van kan dromen. Maar uiteindelijk boeit het mij weinig wat andere mensen doen of laten en het boeit me nog minder wat andere mensen van me vinden. Misschien moet jij dat ook waar meer doen Earth. Als jij tevreden bent met hoe jij je leven nu hebt ingericht, wat maakt het dan uit wat een ander daar van zegt, vindt of denkt.

**Geplaatst**: 20-06-24 19:59

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 20-06-24 19:59

Je kan van iemand die niks heeft toch niet verwachten dat hun zich kunnen inleven waarom jij wel iets hebt. En waarom jij dan niet kan werken? waarom jij wel leuke dingen kan doen, maar werken kan je niet. Ik heb dat allang los gelaten!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-24 20:01

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-24 20:01

Dieuwke_ schreef:
Het is ook maar net hoe je er zelf mee om gaat denk ik. Ik ben ook chronisch ziek, maar ik werk wel gewoon 40 uur. Ik denk dat daar meer waardering voor is dan iemand die thuis zit maar wel reizen kan maken waar Jan Modaal alleen van kan dromen. Maar uiteindelijk boeit het mij weinig wat andere mensen doen of laten en het boeit me nog minder wat andere mensen van me vinden. Misschien moet jij dat ook waar meer doen Earth. Als jij tevreden bent met hoe jij je leven nu hebt ingericht, wat maakt het dan uit wat een ander daar van zegt, vindt of denkt.

Je geeft wel een vooroordeel over mij maar uiteindelijk moet ik dat dan maar loslaten? Dat is toch dubbel? Ik weet natuurlijk zelf hoe het zit, want gelukkig heb ik nog een man, maar je vind er wel wat van maar toch niet?

**Geplaatst**: 20-06-24 20:03

Geplaatst: 20-06-24 20:03

Ik val zelf onder de categorie chronisch ziek. Maar dat maakt me eerder gezegd niet altijd minder veroordelend. Hoe graag dat ik dat ook zou willen, want ik vind het ook niet fijn als mensen mij veroordelen. Maar in mijn geval is dat dan een soort combinatie van jaloezie met eenzaamheid.

Je hebt van die mensen die chronisch ziek zijn en wel van alles doen 'ja ik moet er wel even een dagje plat van' en daarnaast ook vreselijk veel aandacht naar zich toe trekken met hun ziek zijn. Terwijl ik hier al jaren opgesloten zit in mn huis want het licht is te licht en de zon is te warm en de wind waait te hard en het geluid maakt teveel geluid en de kou is te koud en de regen te nat. Dan denk ik: paasei heej, je moest eens weten hoe muf het leven ook kan zijn. Maar het is niet eerlijk om zo te denken dat besef ik ook wel. Alleen het is heel lastig om dat om te buigen omdat ik gewoon blijvend jaloers ben. :')

**Geplaatst**: 20-06-24 20:10

Geplaatst: 20-06-24 20:10

Ik loop er soms ook tegenaan, vooral omdat ik verbaal ontzettend sterk ben en mensen mij daardoor ontzettend overschatten.
Maar diezelfde mensen zien niet dat ik regelmatig hele dagen op bed lig, soms een volle dag moet bijkomen van een kwartiertje boodschappen doen op een rustig tijdstip en dat ik mijn ene hond overal mee naartoe neem omdat hij gewoon door er te zijn een ontzettende steun is.
Dat mijn sociale kringetje ontzettend klein is omdat ik de energie (en het vertrouwen in mensen) niet heb om vriendschappen of überhaupt contacten te onderhouden.

Vd week kreeg ik nog de opmerking dat ik zoveel boeken lees (zit op ±320 audioboeken sinds 1 januari :wow:

).
Maar ik lees niet, ik luister audioboeken omdat ik de concentratie niet meer heb om boeken te lezen.
En doordat het luisteren naar audioboeken de prikkels uit de omgeving wegneemt lukken de simpelste dingen waar ik normaal moeite mee heb nu iets makkelijker en kan ik me nét wat beter concentreren, ben ik iets minder snel afgeleid.

Ook snappen mensen vaak niet waarom ik niet op zijn minst parttime kan werken maar wel een oppashond heb.
Verschil is alleen dat ik voor de oppashond bijna niets extra hoef te doen, die draait gewoon mee in het ritme van mijn eigen honden.
Met werk moet je meestal de deur uit, wordt je fysiek en/of mentaal extra belast en ben ik na 2-3 uurtjes werken een paar dagen ziek (overprikkeld) etc.
Terwijl ik met de honden per dag kan bekijken of ik de lange uitlaatrondes redt of dat we het op kortere rondes houden en voedselverrijking aanbieden ofzo om ze mentaal wat bezig te houden.

Voor mij helpt het overigens om mijn vaste afspraken op vaste dagen en tijden ingepland te hebben, zodat ik goed kan overzien welke afspraken ik heb en mijn rustdagen daaromheen kan plannen.
Ik eis ook 1-2 dagen per week voor mezelf op waarin ik niets moet en alles mag, wat nu met de oppashond ff niet lukt maar de vrije dagen die ik heb hou ik ook echt helemaal vrij.
Wat ik op die dagen doe?
Korte uitlaatrondes, uit/bijslapen, audioboek luisteren, film/serie kijken met een mega beker thee ofzo.
Maar net wat ik dan wil en waar ik de concentratie en energie voor heb.
En als ik 's avonds genoeg fut heb maak ik een langere wandeling met de honden om lekker even een frisse neus te halen/uit te waaien zonder voor mijn gevoel constant op te moeten letten op andere honden etc.

**Geplaatst**: 20-06-24 20:19

Geplaatst: 20-06-24 20:19

Ik weet inmiddels dat mensen altijd wat van je vinden, of je nu chronisch ziek bent of gezond. Ik denk altijd maar zo: het belangrijkste is hoe ik over mezelf denk en wat een ander denkt zegt meer over degene dan over mij. ;-)

Als ze echt interesse hebben dan vragen ze wel wat, maar dat is vaak te moeilijk dus lekker laten gaan. :-)

En zeker op Bokt ;-)

, niks is voor sommige mensen zo fijn als anderen anoniem afkraken.

**Geplaatst**: 20-06-24 20:23

Geplaatst: 20-06-24 20:23

Iris82 schreef:
Ik val zelf onder de categorie chronisch ziek. Maar dat maakt me eerder gezegd niet altijd minder veroordelend. Hoe graag dat ik dat ook zou willen, want ik vind het ook niet fijn als mensen mij veroordelen. Maar in mijn geval is dat dan een soort combinatie van jaloezie met eenzaamheid.

Je hebt van die mensen die chronisch ziek zijn en wel van alles doen 'ja ik moet er wel even een dagje plat van' en daarnaast ook vreselijk veel aandacht naar zich toe trekken met hun ziek zijn. Terwijl ik hier al jaren opgesloten zit in mn huis want het licht is te licht en de zon is te warm en de wind waait te hard en het geluid maakt teveel geluid en de kou is te koud en de regen te nat. Dan denk ik: paasei heej, je moest eens weten hoe muf het leven ook kan zijn. Maar het is niet eerlijk om zo te denken dat besef ik ook wel. Alleen het is heel lastig om dat om te buigen omdat ik gewoon blijvend jaloers ben.

Maar daar mag je best over klagen hoor en die jaloezie die snap ik ook heel goed.

Zeker naar mensen die "niet" kunnen of mogen werken maar wel van alles kunnen. Meerdere keren op vakantie, bijbaantjes waar ze meer geld binnen halen dan als ze een gewone baan zouden hebben naast hun uitkering etc etc..
Als jij dat niet kan "het gewoon werken zou voor sommige mensen al heel fijn zijn

of en tripje dicht bij huis. Dan doet het wat met je als jij dat niet kan en dat mag je best uitspreken.

Ik ben ziek geworden en zal waarschijnlijk nooit meer echt beter worden. Maar ben blij met alles wat ik kan. En hoop zo lang mogelijk zoveel mogelijk te kunnen doen. Vooroordelen hou je helaas maar persoonlijk probeer ik daar boven te staan.

Elisa zegt het ook heel mooi. Het belangrijkste is hoe ik mezelf zie.
Wat een ander zegt/roept/of denkt zonder te weten hoe het zit dat zegt meer over die persoon

**Geplaatst**: 20-06-24 20:56

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 20-06-24 20:56

Veel mensen kunnen het zich ook gewoon echt oprecht niet voorstellen hoe het is om ziek te zijn. Toen ik 10 jaar lang zo goed als niets kon vroeg mijn eigen vader me nog waarom ik niet gewoon minder ging slapen en meer ging sporten. Dat bedoelde hij enorm goed, maar is gewoon zo voorbij de realiteit.

Inlevingsvermogen is voor sommige mensen toch al moeilijk en als je zelf al amper ooit een griepje hebt en op standaard 6 uur slaap prima de dag door komt is het gewoon echt niet voor te stellen. En dan volgen vooroordelen makkelijk.

**Geplaatst**: 20-06-24 20:57

Geplaatst: 20-06-24 20:57

BeFunny schreef:
Elisa zegt het ook heel mooi. Het belangrijkste is hoe ik mezelf zie.
Wat een ander zegt/roept/of denkt zonder te weten hoe het zit dat zegt meer over die persoon

En dit is het helemaal!

**Geplaatst**: 20-06-24 20:59

Geplaatst: 20-06-24 20:59

BeFunny schreef:

Maar daar mag je best over klagen hoor en die jaloezie die snap ik ook heel goed.

Zeker naar mensen die "niet" kunnen of mogen werken maar wel van alles kunnen. Meerdere keren op vakantie, bijbaantjes waar ze meer geld binnen halen dan als ze een gewone baan zouden hebben naast hun uitkering etc etc..
Als jij dat niet kan "het gewoon werken zou voor sommige mensen al heel fijn zijn of en tripje dicht bij huis. Dan doet het wat met je als jij dat niet kan en dat mag je best uitspreken.

Ik ben ziek geworden en zal waarschijnlijk nooit meer echt beter worden. Maar ben blij met alles wat ik kan. En hoop zo lang mogelijk zoveel mogelijk te kunnen doen. Vooroordelen hou je helaas maar persoonlijk probeer ik daar boven te staan.

Elisa zegt het ook heel mooi. Het belangrijkste is hoe ik mezelf zie.
Wat een ander zegt/roept/of denkt zonder te weten hoe het zit dat zegt meer over die persoon

Superlieve reactie.

Maar weet je, ik heb altijd de mentaliteit gehad van: met klagen bereik je niets. En die mentaliteit heeft me vervolgens totaal geen goed gedaan want ik kreeg het ook niet uitgelegd 'wat er dan wel was'. Als je 'dingen met je hersenen hebt' dan krijg je wat je hier ook in het topic terugziet 'dynamic disability'. En dat is natuurlijk heel moeilijk te begrijpen! Voor de mensen die er zelf mee te maken hebben, hun naasten, de omgeving en soms zelfs de hulpverleners! Gelukkig is er de laatste jaren steeds meer duidelijk over hoe dit in elkaar kan steken en door het hele covid gebeuren hebben ook meer mensen er meer begrip voor.

Ik vind het wel echt heel lastig dat ik van te voren nooit kan inschatten hoe een bepaalde activiteit gaat vallen door dat hele dynamic disabilty gebeuren. Want wat je gisteren kan, kan je vandaag opeens niet meer en wat al maanden goed gaat, gaat opeens niet meer. Maar ook omgekeerd: wat normaal gesproken DRAMA is gaat opeens met vrij weinig problemen. Het onvoorspelbare leven, terwijl je eigenlijk gewoon dus een heel saai en mega gestructureerd leven hebt.

**Geplaatst**: 20-06-24 21:06

Geplaatst: 20-06-24 21:06

Met klagen los je m.i ook niks op.
Met opkroppen en de dingen binnen houden of niet bespreekbaar maken of gewoon jezelf weg cijferen los je ook niks op. Dat heb ik vroeger al geleerd omdat ik nu een ziekte heb maar wel altijd "anders" ben geweest en mijn ook zo heb gevoeld.

Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

Je mag het uitspreken als het poedersuiker gaat en je kunt daarnaast ook dingen hebben die wel goed gaan. Zonder dat een ander daar wat van hoeft te denken. En er zullen altijd mensen zijn die er wat van vinden maar die zitten niet in jou situatie en snappen dat misschien niet of ze willen het gewoon niet snappen.
Zeggen dat het even niet lekker gaat is imo geen klagen.