Nyaleti schreef:Wat naar dat je niet serieus genomen wordt.
Heb je een vrouwelijke huisarts? Of een jonger persoon? Dat wil ook nog wel eens helpen dan een 60+ arts.
LuffB schreef:Hi Fair, wat vervelend dat het allemaal zo gelopen is bij de huisarts. En natuurlijk sowieso heel naar dat je zoveel pijn ervaart.
Heel knap dat je wilt gaan aangegeven dat je je niet serieus genomen voelt.
In jouw situatie zou ik aangeven dat je graag een verwijzing zou willen naar een gynaecoloog voor een gerichter onderzoek. Dat dit jou ook enorm zou helpen bij de stress en angst die nu natuurlijk ook erger worden omdat je niet weet wat het wel is. Mentaal welzijn zou bij een dokter ook belangrijk moeten zijn en zelfs al is het onderzoek enkel voor geruststelling, kan dat voor jou ook al heel veel betekenen (mocht de dokter vinden dat het onderzoek niet nodig is op basis van je klachten).
Veel sterkte en hopelijk is het iets onschuldigs.
Ik reageer even een beetje op iedereen met deze post hoor!
Dankjewel voor de reacties. Het stelt me wel een beetje gerust hoe jullie reageren en laat me iets minder 'gek' voelen. Het is een vrouwelijke verpleegkundige waar ik terecht kon.
Het mentale stukje is inderdaad voor mij zo belangrijk. Ik ben al zo angstig en ik ga echt pas naar de huisarts als ik het zelf goed in de gaten heb gehouden en ik het gevoel heb dat het echt niet anders kan, dus nu pas na 2 maanden. Mijn zorgen zitten zo bij mijn baarmoeder en als dat dan zo aan de kant geschoven wordt zonder er op in te gaan terwijl ik zoveel pijn heb de afgelopen maanden, geeft me enorm veel stress en verdriet. Al is het maar om iets uit te sluiten zou het me al enorm helpen en geruststellen.
En het stukje dat ik dan zo angstig ben en dichtsla, zorgt ervoor dat ik me heel lastig kan uitspreken bij situaties als de huisarts. Ik hoop dan zo dat ik dan ook gewoon geholpen kan worden ipv dat ik zo hard voor mezelf op moet komen en dat er gewoon geluisterd wordt naar de dingen die ik vertel. Ik heb autisme, dat helpt ook niet mee waardoor ik dit soort situaties nog lastiger vind.
Dingen als endometriose herken ik heel erg, ook als ik bedenk hoe heftig mijn menstruaties altijd zijn geweest. Maar ik ben echt bang dat ik dat traject niet aan kan omdat je zo hard moet vechten voor die diagnose en hulpverlening.
Natuurlijk snap ik wel dat het handig is om te beginnen met een blaasontstekingonderzoek. Maar het is vooral het stukje dat ik uitspreek dat ik me over andere dingen zorgen maak en dit niet wordt meegenomen. En zeker iets als die zakjes dat helpt me niet omdat dat gewoon niet de aard is van mijn darmklachten. Ik loop al 25 jaar met mijn lichaam rond en ik ken mijn klachten inmiddels goed.
Ik vind het echt doodeng om iemand mee te vragen naar de huisarts & heb niet zo'n groot netwerk, maar ik ga er even over nadenken als ik er morgen weer niet uitkom.
Dankjewel iedereen in ieder geval voor het meedenken!