Geplaatst Op dit moment, na weer een aantal slechte dagen en de zoveelste persoon die zegt "je bent baas over je eigen gedachten, als jij negatief bent is ook alles negatief" heb ik het weer even gehad. Dit is een opeenstapeling van dingen, die al een heel tijd bezig zijn, maar die ik spijtig genoeg door ervaring herken. Omdat ik niet terug wil naar eerdere ervaringen probeer ik dit een halt toe te roepen, maar ik weet even niet hoe.
Ik ben qua gezondheid niet ok, geen grote dingen, maar wel chronisch pijn/vermoeidheid. Het enige wat hieraan kan gebeuren is symptoombestrijding, 'mee leren leven' en balans zoeken. En na al die jaren heb ik nog steeds geen balans. Ik probeer zoveel maar het lijkt allemaal niks te helpen. Ik ben 2x lang werkonbekwaam geweest, toen besloten dat het tijd was voor een andere job, dit was een tijdelijke (corona-gerelateerd) en van daaruit gegaan naar de job die ik nu nog doe. Fijne job, ik doe het graag, fysiek een stuk minder zwaar dan de vorige en gewoon fijn werk. Behalve de laatste tijd. Heel veel veranderingen en beslissingen van hogerop en de sfeer is er niet beter op geworden.
Ik ben niet de enige die er last van heeft, als er 1 ding kan gezegd worden is dat het personeel als 1 blok er hetzelfde over denkt, alle bazen zijn hiervan op de hoogte en zijn ermee bezig met de directie dat dit zo echt niet verder kan. Maar zolang de directie geen actie onderneemt zitten wij er wel mee en 'moeten we het nog even volhouden, het wordt beter'. Er wordt gevraagd of het nog allemaal lukt, maar verder dan eerder antwoord komen de gesprekken niet.
Het ding is: mijn problemen zijn niet puur werkgerelateerd, het is gewoon mijn lichaam dat niet functioneert zoals het zou moeten. Recent een periode verlof gehad, en daarin heb ik ook niet alles kunnen doen wat ik op het programma had (leuke dingen) omdat mijn lichaam het niet zag zitten. Maar het verschil met vakantie en werk is dat je tijdens de vakantie kan zeggen 'jammer, maar dan is het voor morgen, of niet' en met werk kan dit natuurlijk niet. Ik wil niet weer opgeven, want dat voelt als falen. Als ik dit werk al niet kan, welke opties zijn er dan nog? Ik zie ze niet. Het is echt geen zwaar werk, het is gewoon mijn lichaam dat tegensputtert, en de vermoeidheid waar ik tegen moet vechten.
En ja, mentaal speelt het ook wel, constant van mensen op je kop krijgen (mensen die het niet beseffen hoe het achter de schermen in elkaar zit, ze kunnen er niks aan doen en ik begrijp ze 100%) terwijl je je elke dag compleet kapot werkt hakt er natuurlijk ook in. Ook hier zijn de bazen van op de hoogte maar blijft hetzelfde verhaal gelden: we werken eraan om het beter te maken ..
Het lijkt dat het nu misschien beter wordt, er mogen tijdelijk extra mensen aangenomen worden, en hopelijk komt er dan het inzicht dat die mensen echt wel nodig zijn, maar hoewel dit fijn is moeten deze mensen natuurlijk wel opgeleid worden. Aangezien ik de meeste ervaring heb daar kan je het al raden. Er wordt wel gevraagd "zie je het zitten? Want je moet aan jezelf denken" maar op mijn vraag "zijn er alternatieven dan?" komt geen antwoord. En die mensen verdienen een fatsoenlijke opleiding, dus die wil ik ook geven.
Ik probeer buiten het werk om zoveel mogelijk rust te nemen en mijn gedachten te verzetten door andere dingen te doen. Soms gaat dit goed, maar de laatste dagen is dit echt weer een ramp. Mijn lichaam sputtert tegen en het wil gewoon allemaal niet. "Je bent baas over je eigen gedachten", ja, I know, maar ik geraak er niet. Als er straks iemand aan mijn vraagt 'hoe is het' dan begin ik te wenen denk ik .. Dan weten ze meteen hoe het is, maar het is wel ***
Thuisblijven wil ik niet, heb ik in het verleden al genoeg gedaan en er zijn al zoveel mensen weg dat ik mijn collega's dit echt niet wil aandoen. Ik weet dat ik aan mezelf moet denken, maar als ik dit niet kan kan ik beter niet meer gaan werken .. En ik wil niet profiteren van het systeem (naast dat ik natuurlijk ook mijn rekeningen heb die zichzelf niet betalen). Dus ik probeer van dag tot dag te leven, mijn werk zo goed mogelijk te doen, en mij zo weinig mogelijk van de situatie aan te trekken. Alleen is dit momenteel even moeilijk..
Ik ben waarschijnlijk nog vanalles vergeten, ik heb contacten (gehad) met huisarts, arbeidsgeneesheer, personeelsbegeleiding, psycholoog, etc. etc. Alles speelt al jaren en ik dacht dat het nu allemaal op de rit ging geraken, maar momenteel zie ik het dus even niet. Ik weet niet of ik zin heb nu weer een hele molen in te gaan, ik wilde het gewoon even kwijt denk ik .. en misschien inzichten krijgen wat ik zelf nog kan doen, al weet ik niet of er nog opties zijn die ik niet al doe of geprobeerd heb
Anyway, bedankt voor het lezen van mijn klaagzang, en hopelijk is het binnenkort weer een stuk beter..
Huuuu, meis wat een ellende!
Ik merk dat ik vooral veel baat heb bij mijn gedachten letterlijk te verzetten, door bv. te gaan wandelen, of juist tv te kijken of te gamen en helemaal in die wereld te duiken. 
).
