Bokt.nl

ikbencarmen schreef:

Ik heb tijdens mijn studie in België ook wat last gehad wat betreft mijn faalangst. Ik wilde ook alles tot in de detail kennen voordat ik aan een examen begon, ook wilde ik elk detail wat gezegd werd in de lessen op papier hebben staan. Op een gegeven moment gaf dit zoveel stress dat ik daar ook lichamelijke klachten van kreeg. Toen besloten om tijdens de examenperiodes enkel overdag te leren en de avonden bewust vrij te houden om te kunnen ontspannen. Verder tijdens de lesperiodes er ook voor gekozen om de weekenden zo vrij mogelijk te houden en enkel doordeweeks te werken aan de lesstof.

Door dit aan te houden heb ik voor mijzelf een hoop rust gecreëerd. De volledige stress was echt niet weg, maar zo werd het wel meer behapbaar.

Zebrastreep schreef:

Ik ga later even uitgebreid reageren , maar hier iemand met een dwangneurose al flink wat jaren. Ook in mijn studietijd last van gehad. Niet opdezelfde manier als jou naar het had wel heel veel invloed op mijn leven.

Pippa13 schreef:

Ik heb heel veel baat gehad bij de luister therapie sessies van Geert Verschaeve. Zelf heb ik ook last van extreem perfectionisme en daarbij behorende faalangst en sociale fobie. Dit werd door de paniekaanvallen en stress zelfs zo erg dat ik overspannen thuis kwam te zitten en ook pleinvrees ontwikkelde.
De luister therapie van Geert focust zich niet alleen op pleinvrees, maar ook perfectionisme en faalangst en alles daar omheen. Ik zou zeggen baat het niet dan schaadt het niet, het kan je misschien een stukje verder helpen. Geen wachtlijst en je leert in de eerste sessie al meteen een fijn stappenplan om beter met je angsten en klachten om te kunnen gaan.

_Mar3 schreef:

Dit klinkt mij inderdaad heel erg in de oren als OCD. En OCD kan heel lang onopgemerkt blijven, zelfs als je al bij een GGZ instantie loopt. OCD heeft veel te maken met angst. De tegenhanger daarvan is vertrouwen. Kun jij als het ware op jezelf vertrouwen dat je weet wanneer je genoeg geleerd hebt? En kun jij vertrouwen dat als je faalt, dat je dat falen aankunt? Als je dat kunt leren, kan het makkelijker worden om dwanghandelingen te weerstaan. Vaak gaan OCD behandelingen ook over exposure. In jouw geval zal dat waarschijnlijk zijn: niet dwangmatig leren en het nare gevoel dat je dan ervaart, kunnen verdragen. Mocht je er met alleen therapie niet uitkomen, dan kan medicatie ook een optie zijn. Ik heb van dichtbij gezien hoe helpend dat kan zijn bij OCD/angststoornissen.

vikawiek schreef:

Hier ook een dwangstoornis, ik wil je heel veel kracht een sterkte toewensen dat onrustige gevoel wanneer het niet 'goed voelt' is verschrikkelijk, helaas is de beste manier om eraf te komen door dat gevoel geen gaan en geen compulsies te doen. Ik raad het aan om geen dingen te vermijden die compulsive triggeren, ook dan wordt de dwang erger. Ik kan het boek 'vals alarm' van Menno Oosterhoff aanrade. Hij is psychiater en heeft zelf ook een dwangstoornis. Ik heb veel aan dat boek gehad

Zebrastreep schreef:

Zo ik heb nog even een gaatje gevonden om een bericht te typen.

Mijn dwangneurose begon rond mijn 13/14de wat ik mij kan herinneren. Bij mij zit het meer in spullen op een bepaalde manier neer moeten zetten. Dit werd zo hevig dat ik soms maar 4 uur in de nacht sliep , niet echt wenselijk als je volop in de groei bent en ook naar de middelbare school gaat. Ik moest het doen , deed ik het niet dan dacht ik dat ik niet meer wakker zou worden , ik had nogal hevige angst voor de dood op dat moment. Ik heb er jaren mee rondgelopen en wou geen hulp , ik schaamde mij er erg voor. Helemaal omdat ik dacht dat ik wel de enige zal zijn en in de puberteit waarbij je ook nog eens mega onzeker bent over alles wil je geen hulp en zwak overkomen. Ergens wist ik wel dat mijn angst onterecht was en de dwang uitvoeren daar geen invloed op had , maar stoppen kon ik niet dan raakte ik enorm in paniek. Ik had het altijd voor het slapen gaan , de gehele dag verder geen last. Natuurlijk wel met zaken als is het gasfornuis uit? Heb ik die stekker er wel uitgehaald? Ik was ook dan heel bang dat er brand uit zou breken. Dit werd soms een obsessie maar dit kon ik iets gemakkelijker doorbreken.

Pas na een jaar of 7 ben ik naar de psycholoog gegaan. Ik moest toen ook voor veel onderzoeken naar het ziekenhuis en was het eigen risico al kwijt. Ook flink gepusht door een toenmalig collega om toch echt hulp te gaan zoeken. De eerste keer bij de psycholoog vond ik echt vreselijk , ik voelde mij er helemaal niet thuis toen ik daar in de wachtkamer zat. Ik vond dat andere mensen misschien wel meer hulp nodig was en ik nu onnodig een plek bezet hield. Maar na het eerste gesprek was dat gevoel ook zo goed als weg en was het echt wel nodig om dit aan te gaan pakken. De psycholoog benoemde dat hij wel de verwachting had dat ik dit onder controle ging krijgen , maar hij zette er totaal geen druk op. Werkte het een week niet dan was dat eenmaal maar zo.

Ik heb denk ik 2 jaar therapie gevolgd , daarnaast bleef ik gewoon naar school gaan ,werken en stage lopen want overdag had ik geen last en thuis zitten was voor mij ook geen optie. De oorzaak is nooit helemaal zeker te zeggen omdat het waarschijnlijk een trauma is van vroeger. Vermoeden is het plots overlijden van mijn buurman op een leeftijd dat ik net besef had dat mensen dood gingen. Hier heb ik waarschijnlijk zoveel angst door opgebouwd dat dat is omgezet in controle willen uitoefenen en doormiddel van dwangmatig iets op een bepaalde manier neer te zetten. Dit gaf mij zogezegde veiligheid. En mensen zijn altijd op zoek naar veiligheid dat is wel iets wat typisch bij mensen hoort. Ik ben gaan afbouwen met de dwangmatigheid door eerst te stoppen met verplaatsen van voorwerpen waarbij ik de minste spanning voelde als ik dat niet meer zou doen. Ik heb heel wat af kunnen bouwen maar een aantal zaken zijn altijd gebleven. Gekke was als ik op een andere plek sliep , dan had ik nergens last van omdat de spullen er niet waren. Eenmaal thuis dacht ik dan ik bouw het helemaal af maar het was er ook zo weer. Ik kon er ook erg boos om worden als het niet lukte en dat hielp totaal niet mee. Bij stress wordt het inderdaad veel erger.

Wat mij heel erg geholpen heeft is het accepteren van de dwangmatigheid en de angst accepteren , de angst mag er zijn en hoort bij mij ook al is de angst vaak niet terecht. Ik heb wel flink wat aanpassingen gedaan. Toen ik een tijdje uit huis ging , ging het ook al een stuk beter omdat de indeling anders was en de spullen niet meer zo in de buurt. Helaas moest ik door andere redenen terug naar mijn ouders en ben toen op een andere kamer gaan slapen. Dit heeft wel geholpen het ergste te doorbreken en het is nu nog heel klein ( slechts een paar minuten). Soms komt er weer even wat bij en dan moet ik wel echt aan de bak om het af te bouwen en te doorbreken. Het is echt een kwestie van oefenen , oefenen en nog eens oefenen. Maar een beetje dwang is niet erg ! Ieder mens heeft het het zit dus ook als het ware in de mens , maar bij sommige slaat het meer door. Dat het erfelijk is kan kloppen , het komt bij mij in de familie ook veel voor. Het is bij mij echt vooruitgekomen uit angst. En angst heb ik nog dagelijks wel mee te maken , maar nu ik dat eenmaal geaccepteerd heb zie ik het ook dat het bij mij hoort en ik het eigenlijk ook raar vindt als het er niet meer zou zijn , het is ook gewoon een deel van mijn karakter. Maar ik moet wel oppassen uiteraard dat ik er niet in doorsla en dat gaat al een lange tijd heel goed.

Ik heb er jaren ook niet over gepraat, maar ik vertel het nu ook wel open aan mensen en mensen stellen dan ook wel vragen. Wat ik precies doe hou ik altijd voor mijzelf dat weet alleen ik en dat vindt ik ook fijn om zo te houden. Ik heb nu allemaal mensen om mij heen die weten dat ik het hebben en mij daarin ook mijn gang laten gaan en het niet belachelijk maken. Het is wel een enorm lange weg geweest maar het maakt je mentaal ook erg sterk en ik zou het eigenlijk nu heel raar vinden als het opeens weg zou zijn.

Ik wil je veel sterkte en succes wensen! Het is het zeker waard om de therapie aan te gaan en overal voor open te staan en een weg te zoeken voor jezelf waarbij de dwang er mag zijn , maar niet zo belastend meer.

GJ9 schreef:

In NL kan je via je verzekering wachtlijstbemiddeling aan vragen, misschien kan dat in België ook?
En een andere optie is nog om naar een goede online psycholoog te gaan, daar zijn de wachttijden vaak korter.

Kern van de behandeling zal idd zijn, zoals zebrastreep schrijft, het leren verdragen en toelaten van het angstgevoel. Want hoe naar dat ook voelt, het is ongevaarlijk om angstig te zijn en het gaat vanzelf weer over.