Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Wintu schreef:Ik heb geen partner met adhd, maar wel een zoon en ik herken het gedrag van je man absoluut niet.
Een diagnose is geen excuus voor slecht gedrag, leren we hem thuis.
Daihyo schreef:Wintu schreef:Ik heb geen partner met adhd, maar wel een zoon en ik herken het gedrag van je man absoluut niet.
Een diagnose is geen excuus voor slecht gedrag, leren we hem thuis.
Ja dat laatste ben ik met je eens. Die opvoeding heeft hij helaas gemist.
Mijn partner is overigens 50+, met een slechte jeugd, moeilijke familierelaties, geen erkenning voor elkaar en relaties met vreemdgaan (niet van zijn kant), dus dat heeft hem ongetwijfeld ook gevormd.
Vooral die primaire reacties (positief en negatief, maar vaker negatief), ben ik niet gewend. Ik ben zelf type: eerst denken dan doen of reageren.
Hij doet het andersom
Daihyo schreef:Ik denk eerder dat het elkaar dan versterkt. Want ik ken wel meer mensen met een dergelijk rugzakje die echt niet zo impulsief en primair reageren als hij doet.
Daihyo schreef:Ja dat is ook zeker waar. Er is geen standaard ADHD etiketje (gelukkig). Maar dat maakt het voor mij wel lastig. En het gesprek aan gaan is niet makkelijk, want hij ervaart het gewoon heel anders dan ik.
JessicaD88 schreef:Eerder het ´man-zijn'
Citaat:Zijn empathisch vermogen is er amper. Of gewoon niet. Niet zoals bij een narcist, maar hij is een enorm botte hork en rekening houden met gevoel van een ander kan/doet hij niet.
Daihyo schreef:Mijn partner heeft ADHD en ik niet (wel NAH) en ik merk dat ik met sommige dingen een beetje moeite begin te krijgen. Ik ken verder niemand met een partner met ADHD, of het is in ieder geval minder opvallend
Dus ik vroeg me af of hier mensen zijn die zelf geen ADHD hebben, maar hun partner wel.
Waar ik zelf tegenaan loop zijn vooral het impulsieve gedrag. En dan echt in alles. Wordt er gevraagd om hulp, staat mijn man vooraan. Ook al is het al heel druk en hebben we eigenlijk geen tijd. En begrijpt dan niet dat ik niet opspring van enthousiasme.
Hij is een vreselijke pessimist. Kan enorm mopperen op van alles, maar is het dan meteen kwijt. Een serieus gesprek aan gaan is echter lastig, want hij wuift alles weg. Want als hij het kwijt is, is hij het kwijt. En hoezo moet je er dan nog over praten? Maar ik vind de sfeer af en toe rond uit rot in huis door die negativiteit die constant maar geuit moet worden. Hij is het dan kwijt, maar ik niet zeg maar
Zijn empathisch vermogen is er amper. Of gewoon niet. Niet zoals bij een narcist, maar hij is een enorm botte hork en rekening houden met gevoel van een ander kan/doet hij niet.
Ik weet dat een groot deel van de ADHD komt en ook een stukje karakter. Maar ik merk dat, ondanks dat ik dat weet, ik me regelmatig behoorlijk irriteer. En ik zoek niet graag een conflict op, maar de bom barst regelmatig. Met als gevolg dat ik over de rooie ben en hij het na even ruzie maken weer kwijt is en niet kan begrijpen dat ik daar wat langer de tijd nodig heb. Ik vind het maar ingewikkeld en behalve even letterlijk weglopen van de situatie weet ik niet zo goed wat ik ermee moet. De negativiteit en constant maar rekening met zijn humeur houden gaat een beetje opbreken. Ook omdat het bij mij op het werk nogal druk is, ik mezelf al voorbij loop en thuis dus ook nog met spanning loop.
Wie herkent dit? En tips hoe ik met een partner met ADHD kan omgaan zonder op mijn tenen te hoeven lopen?
Het klinkt overigens allemaal heel negatief, maar hij kan ook best lief zijn en we hebben het goed samen
Alleen dit is een stukje in onze relatie dat ik niet echt makkelijk vind.
TinkerTreas schreef:Mijn ex heeft adhd (en mijn zoon en dochter ook).
Dat impulsieve herken ik, maar dat negatieve helemaal niet. Eerder andersom, overal heel enthousiast over zijn en niet nadenken over de gevolgen.