Bokt.nl

germie schreef:

Dus onnodig lijden. Een ander kan dat gewoon NIET bepalen voor een ander. Ik bepaal het voor niemand anders, maar andersom kan ook niemand het voor mij bepalen. Wil je een hoge levensstandaard met een gezond leven zonder beperkingen of wil je wel beperkingen accepteren? Is het antwoord nee, dan vind ik dus absoluut niet dat een ander moet proberen om je over te halen wel beperkingen te accepteren. Een nee is een nee. Een gesprekje voeren mag, maar niet zeuren als het duidelijk is. En dat is ook mensen respecteren.

Het is geen gemakkelijke discussie, dat weet ik ook. Ik zeg dat ook nergens. Maar iets wat ondraaglijk is, dat kan een ander niet bepalen voor je. En ook al zal er ergens een lichtje aan het einde van de tunnel zijn, dat wil niet zeggen dat de weg er naartoe ondraaglijk is. Dus een jaar tot herstel (als je een jaar er uit bent, dan is de kans op echt 100% herstel vrijwel 0, er blijft altijd wel iets aan schade achter), dan kan de weg er naartoe ondraaglijk zijn. Zo simpel is het wel. En dat moet men ook accepteren en respecteren. Als iemand van te voren zoiets uitspreekt en er dan voor staat, dan moet de vraag gesteld worden wil je door? Nee, ok, dan accepteren we dat ook. Je kunt eventueel nog een paar weken elke week de vraag herhalen, maar een jaar rekken, dat is dan echt iemand ondraaglijk laten lijden in mijn ogen.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je er dus van te voren over nadenkt. En dat is ook wat er nu gesteld wordt als 'eis' om euthenasie te krijgen.

Maar ik weet hoe het is om niet alles te kunnen en ik weet ook dat dat voor mij in ieder geval een grote hel is. En ondraaglijk lijden, ook al lig je niet in een ziekenhuis. Ik ben gewoon die zomer kwijt van niet zwemmen en te weinig duiken. Die tijd krijg ik niet meer terug. Dat is een feit en dat is iets wat ik altijd bij me zal dragen. Verloren tijd krijg je gewoon niet terug. Ik heb er ook echt geen gelukkige herinneringen aan, maar vooral dat ik dingen niet kon en dat was echt heel zwaar. Ik heb er dus wel van geleerd dat ik harder moet zijn en een einddatum moet hebben. En dat ik meer naar mezelf moet luisteren, dus als ik vind dat het gewoon kan het ook moet doen. Dan was die periode misschien minder zwaar geweest met minder lijden. Maar het was echt een hele zware nare periode. En dan het onbegrip van mensen, dat het wel meevalt als je niet kunt zwemmen. Nee, dat valt niet mee. Dat is echt een ramp. Een ramp voor mij. Als jij het wel wilt accepteren, prima, maar begrijp ook dat het voor mij echt lijden is als het niet kan.
Ik ben door die zwarte periode wel echt gaan nadenken met wat ik wel of niet wil. En dat is dus wat ik nu niet wil omdat ik nog jong ben, en ook wat ik later niet wil als ik wel oud ben. En hoewel ik hoop dat het moment nooit komt, hoop ik wel dat als ik wel de pech heb dat het moment komt dat je dan euthenasie kunt krijgen.

Janneke2 schreef:

... ga even terug naar het oorspronkelijke onderwerp.

Mij trof onderstaand bericht/ link.
Ik heb niet zo gek veel met hockey, maar ik vond het een naar en verdrietig idee dat iemand met 35 sterft.

Voormalig hockeyinternational Fleur van Dooren (35) overleden - https://nos.nl/l/2509927

Er staat net niet met zoveel woorden dat het euthanasie was, maar ik ga er wel van uit.

Als het na jaren ellende 'niet meer goed komt', is het een zegen dat dit kan.
Hoe verdrietig ook.
Moge zij rusten in de vrede die voor haar hier niet bereikbaar bleek te zijn.

meggiemeg schreef:

Denk dat het voor iedereen anders is om om te gaan met tegenslag. Door mijn ongeluk was de prognose 5% kans van weer kunnen lopen, mijn revalidatie heeft 11 maanden geduurd. Ik kan en mag lang niet alles meer, ook dingen die ik heel erg graag heb gedaan altijd. Maar het is nooit door mijn hoofd heen geschoten om te denken dan wil ik niet meer leven. Mijn gedachte was 5% is altijd nog beter dan 0%, we gaan ervoor en zie wel wat ik er mee kan bereiken. Ik heb moeten leren omgaan met het feit dat dingen niet meer kunnen, dat heeft tijd gekost, maar ben zeker blij dat ik het heb gedaan. Zeg altijd wel tegen mijn man, krijg ik een ongeluk en mijn prognose is je komt in de rolstoel en het enige wat je nog kunt gebruiken is mijn hoofd dan wil ik niet gereanimeerd worden of is euthanasie een hele grote optie. Dat is voor mij geen leven. Hoe moeilijk dat dan ook voor mijn man zal zijn.

Janneke2 schreef:

meggiemeg schreef:

Niet het feit dat als hij haar verzoek wel had ingewilligd zijn ambt niet meer mocht uitoefenen. Dat is niet iets wat je van iemand mag verwachten vind ik. Uiteindelijk heeft het experticecentrum haar verzoek wel ingewilligd.

Hieruit lees ik vooral dat de huisarts een andere inschatting had dan de mensen van het expertisecentrum.
Dat kan.

Citaat:

al vind ik dus wel dat je op dat moment moet mogen beslissen. En een ander kan en mag niet voor jou beslissen.

pien_2010 schreef:

Citaat:

al vind ik dus wel dat je op dat moment moet mogen beslissen. En een ander kan en mag niet voor jou beslissen.

Je pakt nog steeds mijn punt niet Germie.

Op dit moment heb je namelijk de ander nodig die de euthanasie uitvoert voor jou.
Het gaat niet alleen om jou maar ook om de ander die strafbaar gesteld kan worden, of die in gewetensnood komt.
Het gaat dus niet om jou alleen en het pilletje dat je wil slikken dat is er voorlopig nog niet.

pien_2010 schreef:

Op dit moment heb je namelijk de ander nodig die de euthanasie uitvoert voor jou.

Janneke2 schreef:

Als een arts werkelijk de grenzen van de euthanasiewet met voeten treedt komt hij of zij in de gevangenis wegens moord.
En inderdaad, je BIG-registratie als arts verlies je doorgaans ook. (Al zijn het in principe twee verschillende procedures.)

Grit schreef:

Janneke2 schreef:

Als een arts werkelijk de grenzen van de euthanasiewet met voeten treedt komt hij of zij in de gevangenis wegens moord.
En inderdaad, je BIG-registratie als arts verlies je doorgaans ook. (Al zijn het in principe twee verschillende procedures.)

Ik weet niet of je op mijn bericht doelt? Ik snap dat je dit als arts niet wil riskeren.
Mijn punt was dat dezelfde voorwaarden en regels voor het expertise centrum gelden en zij houden zich hier ook aan, die willen ook niet vervolgd worden. En dat het spijtig is dat de grens of de voorwaarden dus te onduidelijk zijn.

Zowel bij het voorbeeld van Meggiemeg als bij mijn voorbeeld heeft de huisarts het niet aangedurfd, terwijl het dus gewoon binnen de regels toegestaan was.

germie schreef:

En misschien zag die huisarts wel meer beren op de weg, of was die te close om het over zijn hart te verkrijgen. DAt kan ook allemaal. Daarom is het dan maar goed dat er nog andere instanties zijn die er ook naar kunnen kijken.
Je hebt als arts natuurlijk altijd het recht om iets te weigeren, ook al zou je het wel mogen uitvoeren.

germie schreef:

Nee, ik denk niet dat je mij begrijpt. Ik lees hier dat men nu al oordeelt, en dat kan helemaal niet. Daar zijn anderen voor, mits er dan wel geluisterd wordt.
Ik weet ook wel dat het niet zomaar geregeld is, maar een buitenstaander zoals hier op bokt kan zeker niet beslissen wat voor iemand ondraaglijk lijden is. En dat gebeurt hier wel. En dat kan dus niet.

Dat pilletje is er nog niet, dat weet ik. En ik ben er zeker geen voorstander van dat je dat op elke straathoek moet kopen, maar zo lang als nu soms een traject duurt, daar ben ik ook op tegen. Ook moet het 'voltooide leven' makkelijker worden voor jongere mensen. Want het richt zich nog te veel op ouderen en ongeneeslijk zieken, terwijl er dus meer redenen kunnen zijn. Als iemand er nu al goed over nadenkt hoeft het dan eventueel als zich wat voordoet niet meer maanden te duren.
Maar goed, dat is iets waar je hier op bokt toch niet uit gaat komen.
Het is gewoon niet zo simpel. Maar een ander kan niet voor jou beslissen wanneer het genoeg is. Dat weet je echt alleen zelf, ook al kijken anderen er anders naar misschien.
En zoals gezegd, als je als arts er niet achter staat, dan mag je het weigeren, dat is de moeilijkheid. De persoon, slachtoffer of hoe je het noemen wilt kan dan op zoek gaan naar een ander. En wie maar lang genoeg zoekt zal vinden zegt men wel eens.
Niemand gaat over 1 nacht ijs.

Grit schreef:

Janneke2 schreef:

Als een arts werkelijk de grenzen van de euthanasiewet met voeten treedt komt hij of zij in de gevangenis wegens moord.
En inderdaad, je BIG-registratie als arts verlies je doorgaans ook. (Al zijn het in principe twee verschillende procedures.)

Ik weet niet of je op mijn bericht doelt? Ik snap dat je dit als arts niet wil riskeren.

Citaat:

Natuurlijk moet een arts zelf gevoelsmatig achter de keuze staan, maar het is spijtig dat de angst uit het ambt gezet te worden nog steeds zo'n grote rol speelt en een huisarts om deze reden afhaakt.

Grit schreef:

Mijn punt was dat dezelfde voorwaarden en regels voor het expertise centrum gelden en zij houden zich hier ook aan, die willen ook niet vervolgd worden. En dat het spijtig is dat de grens of de voorwaarden dus te onduidelijk zijn.

Zowel bij het voorbeeld van Meggiemeg als bij mijn voorbeeld heeft de huisarts het niet aangedurfd, terwijl het dus gewoon binnen de regels toegestaan was.

verootjoo schreef:

germie schreef:

Nee, ik denk niet dat je mij begrijpt. Ik lees hier dat men nu al oordeelt, en dat kan helemaal niet. Daar zijn anderen voor, mits er dan wel geluisterd wordt.
Ik weet ook wel dat het niet zomaar geregeld is, maar een buitenstaander zoals hier op bokt kan zeker niet beslissen wat voor iemand ondraaglijk lijden is. En dat gebeurt hier wel. En dat kan dus niet.

Dat pilletje is er nog niet, dat weet ik. En ik ben er zeker geen voorstander van dat je dat op elke straathoek moet kopen, maar zo lang als nu soms een traject duurt, daar ben ik ook op tegen. Ook moet het 'voltooide leven' makkelijker worden voor jongere mensen. Want het richt zich nog te veel op ouderen en ongeneeslijk zieken, terwijl er dus meer redenen kunnen zijn. Als iemand er nu al goed over nadenkt hoeft het dan eventueel als zich wat voordoet niet meer maanden te duren.
Maar goed, dat is iets waar je hier op bokt toch niet uit gaat komen.
Het is gewoon niet zo simpel. Maar een ander kan niet voor jou beslissen wanneer het genoeg is. Dat weet je echt alleen zelf, ook al kijken anderen er anders naar misschien.
En zoals gezegd, als je als arts er niet achter staat, dan mag je het weigeren, dat is de moeilijkheid. De persoon, slachtoffer of hoe je het noemen wilt kan dan op zoek gaan naar een ander. En wie maar lang genoeg zoekt zal vinden zegt men wel eens.
Niemand gaat over 1 nacht ijs.

Dat het zo lang duurt is niet alleen vanwege de procedure, maar ook vanwege het feit dat er niet veel artsen bij de levenseindekliniek werken.
Het is niet zo’n populair specialisme, waarschijnlijk doordat het een enorm ingrijpende baan is en mensen geen geneeskunde zijn gaan studeren om een eind te maken aan mensenlevens.

Ik begrijp niet dat mensen niet kunnen begrijpen hoe ingrijpend zo’n handeling is voor een ander.

VuurVleugels schreef:

pien_2010 schreef:

Op dit moment heb je namelijk de ander nodig die de euthanasie uitvoert voor jou.

Klopt. Mijn psychiater gaf aan dat hij blij was dat hij nog nooit daarvoor gevraagd is door een patiënt. Hij zei "Ik gun het iedereen, maar als ik het dan zelf ineens moet bewerkstelligen... Enge gedachte, hoor." Dat was een bijzonder moment voor mij, om mijn altijd vrolijke, sterke, joviale psych ineens zo kwetsbaar te zien. Vond het mooi dat hij dat durfde te uitten.