Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-24 20:58

Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-24 20:58

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount

Ik heb even de behoefte om dit van me af te schrijven. Voor de mensen die getriggerd raken door onderwerpen omtrent suicidaliteit, sla dit topic dan even over.

Sinds november is m’n partner ziek. Waar ik eerst dacht dat hij iets somber was en een winterdip leek te hebben, bleek het helaas een stuk erger. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: hij wilde dood.
Dat is echt het laatste dat je wil horen uit de mond van de liefde van je leven.

Hij zocht hulp bij de huisarts, kwam op de wachtlijst voor therapie en dat het eruit was hielp hem. Dus zo gingen we een tijdje door. Met een paar hele goede weken rondom kerst.

Helaas nam z’n spanning weer toe en z’n slechte gedachten. Dus nu werd ook de crisisdienst ingeschakeld. En dus werd mijn angst ook groter en was ik er dagelijks mee bezig. De woorden die hij vertelde bij de crisisdienst spookten de hele tijd door m’n hoofd.

Ik ben zelf heel gevoelig en ik kan het mentaal niet aan om alles te weten. Maar toen wist ik wel even alles en dat deed zeer.
Maar daarna heb ik weer struisvogel gespeeld. Want als ik niet wist hoe slecht het ging, dan kon ik wel doen alsof het goed ging toch? Masker op en leuke dingen doen.

We waren weer paar weken verder. M’n angst was weer wat gezakt. Hij kreeg weer hoop. Z’n therapie ging starten.

Maar toen ging het weer slechter. En elke dag slechter. En de afgrond kwam steeds dichterbij. En de therapie was te weinig. Hij had meer nodig. Dus weer opnieuw hulp gezocht en crisisdienst weer opgestart.

En ik merk dat ik het niet meer trek. Ik heb autisme en hierdoor al een beperkte energie. Ik zit al 2 jaar (deels) ziek thuis van werk. Ik heb daarnaast ook nog een angststoornis en eetstoornis. En ik trek het niet meer. Bij m’n vorige psycholoog kan ik niet terecht, dan moet ik achteraan aansluiten op de wachtlijst van 28 weken. En wat ook lastig is, is dat het een soort wedstrijd wordt. Wie is het meest belangrijk? Want als m’n energie op is en ik net een paniekaanval heb gehad. Maar hij wil ter afleiding iets doen. Moet ik dan over m’n grenzen heengaan? En als ik iets ter afleiding nodig heb, omdat ik een rotdag had, moet hij dan over z’n grenzen heengaan? We kunnen er soms gewoon moeilijk voor elkaar zijn.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Ik zoek geen ervaringen van mensen bij wie het fout ging in ieder geval, dat helpt niet. Maar misschien wel van mensen bij wie het wel goed kwam. Of gewoon een luisterend oor.

**Geplaatst**: 01-02-24 21:08

Geplaatst: 01-02-24 21:08

Wat heftig en heel veel sterkte.

Het enige wat ik je kan meegeven uit ervaring is, wat er ook gebeurd, jij hier als 'buitenstaander' (als in niet je partner), hier niets aan kan doen. Blijf dus vooral ook aan jezelf denken, zonder jou grenzen te overstijgen.

Edit, 1 advies wat mij altijd overal overheen haalt. Je hebt maar 1 leven, geniet ervan zolang het kan en maak je niet druk om dingen waar je geen invloed over hebt.

**Geplaatst**: 01-02-24 21:11

Geplaatst: 01-02-24 21:11

Lieve TS, wat ontzettend heftig wat jullie beiden moeten doormaken...
Kun je niet tijdelijk bij de praktijkondersteuner van je lokale huisartsenpraktijk terecht?
En er zijn FB groepen en hulporganisaties voor partners van iemand die dood wil. Misschien kun je daar ook lotgenoten vinden en daar wat extra steun vinden van mensen die weten wat je doormaakt?

Heel veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 01-02-24 21:14

Geplaatst: 01-02-24 21:14

Ik ga je dit weekend even een PB sturen want ik heb dit met 2 mensen dichtbij me een soort van meegemaakt. Ik denk dat ik daar wel van geleerd heb en je wat zinnige tips kan geven. :(:)

Maar wil je vast een dikke knuffel geven. En je moet echt leren dat “nee” ook een antwoord is. Je bent geen hulpverlener en die rol moet je echt niet willen pakken. :(:)

**Geplaatst**: 01-02-24 21:19

Geplaatst: 01-02-24 21:19

Heel veel sterkte. Dat lijkt me erg moeilijk. Ik had heel veel getypt maar toch weer weggehaald. Want het voegt eigenlijk niks toe. Bedenk je wel dat je vooral voor jezelf moet zorgen. Je hebt geen invloed op anderen, alleen op jezelf. En die verantwoordelijkheid heb je ten eerste naar jezelf. Je kan ten onder gaan door een ander als je niet uitkijkt. Je wilt er voor hem zijn maar hij is in eerste instantie verantwoordelijk voor zijn eigen leven.

**Geplaatst**: 01-02-24 21:19

Geplaatst: 01-02-24 21:19

Heel heftig, en ook herkenbaar op bepaalde punten. Idd wat gezegd word jij bent geen hulpverlener, je kan m bijstaan als partner/geliefde maar ook jij hebt je grenzen... ik zou kijken of de POH GGZ niet tijdelijk wat kan betekenen voor jou/jullie?

**Geplaatst**: 01-02-24 21:21

Geplaatst: 01-02-24 21:21

Als eerste sterkte ts, wat een lastige situatie.
Jullie hebben het beide nu heel lastig, dus de eerste vraag; kunnen jullie beide niet even afstand nemen? Hij naar vrienden\familie om hulp en jij ook, jullie hebben zo te lezen soms verschillende dingen nodig. Hij afleiding om uit zijn hoofd te komen en jij juist rust van alle zware tijden. Heel logisch, maar komt niemand ten goede als jij jezelf over je grenzen trekt. Je bent niet zijn dagbesteding en mag ook ''nee'' zeggen, voel je niet verplicht tot iets.Ik zou ook proberen niet met volle hoop aan therapie vast te houden, het meeste werk zal jij, en hij, zelf moeten doen en dat is waarschijnlijk op ieder zijn eigen manier.

**Geplaatst**: 01-02-24 21:37

Geplaatst: 01-02-24 21:37

Pfoe wat heftig. Als eerste heel, heel erg veel sterkte en kracht voor jullie allebei. Wat mij ontzettend heeft geholpen om mijn suïcidale gedachten, ptss en depressie enigszins leefbaar te houden, was opname in een kliniek. Ik ben 7 weken in Zuid-Limburg bij U-center geweest en dat was oprecht mijn redding. Een veilige setting om alles even los te laten en volledig met mezelf bezig te kunnen zijn. Destijds waren daar geen wachtlijsten. ik weet niet hoe het nu daar is, maar misschien heb je hier iets aan.

Ik hoop dat jullie beiden zo snel mogelijk de juiste hulp krijgen. Blijf waken over je eigen grenzen en weeg per situatie af wat binnen jouw grenzen mogelijk is.

Is bij je partner duidelijk waar zijn suïcidale gedachten en depressieve gevoelens vandaan komen? Dit hoef je hier absoluut niet te beantwoorden, want dat gaat ons niets aan, maar ik bedoel meer: heeft hij voor zichzelf duidelijk waar dit vandaan komt. Daar kan dan in therapie heel specifiek mee gewerkt gaan worden.

POH kan een overbruggende ondersteuning zijn als hij of jijzelf tegen wachtlijsten aan loopt.

Je schrijft dat jullie er soms moeilijk kunnen zijn voor elkaar en dat herken ik. Ik stoeide met mijn depressies en mijn grootste steunpilaar had net een hersenbloeding gehad. Hier kon ik met mijn verdriet soms niet terecht, omdat daar op dat moment geen ruimte voor was. En andersom trok ik het soms ook niet om, als ik wel een goede dag had, het verdriet van de ander aan te horen. Wat mij hierin opviel: Zeggen dat je wel iets wilt zeggen of doen, maar niet weet wat, gaf mij ook al steun. Het idee dat iemand wel wil helpen, ook al kan het nu even niet. het gevoel dat iemand achter je staat, ook al is het even niet letterlijk.

Daarnaast wat mij tot op de dag van vandaag helpt wanneer het in mijn hoofd te donker wordt: schrijven.
In het begin van mijn behandeling was praten ontzettend moeilijk. ik kon niet praten over mijn trauma's want dan klapte ik volledig dicht. Schrijven over wat er in mijn hoofd rondgaat, alle angsten, alle gevoelens en alle zorgen. Schrijven over wat me overkomen is, hoe ik er nu voor sta en wat ik denk dat ik nodig heb, gaf me ruimte en rust in mijn hoofd. En ik mailde het naar mijn therapeut, die er vervolgens mee aan de slag kon.

Ik merk dat dit een lang bericht aan het worden is.. Sorry. Ik hoop dat er iets zinnigs voor je in staat en dat je er iets aan hebt.

Je mag altijd een pb doen en ik duim voor jou en je partner.
Dikke knuffel en hou je taai
Xx

**Geplaatst**: 01-02-24 21:47

Geplaatst: 01-02-24 21:47

Wat ontzettend heftig lijkt me dit... hoe 'vast' is jullie relatie? Hebben jullie b.v. kinderen/wonen jullie samen/ hoeveel weken, maanden, jaren zijn jullie samen? Wat Anastasia24 ook al zegt, wellicht kunnen jullie even wat afstand nemen van elkaar? Zeker als je er zelf aan onderdoor gaat zoals het er nu op lijkt. Als jij niet goed in je vel zit, kun je hem ook niet ondersteunen. Probeer goed voor jezelf te zorgen zodat je weer lekker in je vel komt te zitten. Hoe hij zich voelt kun jij niks aan veranderen, dat kan hij alleen zelf al dan niet met hulp. Maar weet iig dat jij niet verantwoordelijk bent voor hoe hij zich voelt :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-24 21:55

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-24 21:55

Wat een lieve reacties al

Ik zal even algemeen reageren.

Ik heb helaas geen klik met de praktijkondersteuner. De laatste keer dat ik ernaartoe was kwam ik er suïcidaal van terug dus daar durf ik niet meer heen. Ik heb wel een coach die 2x per week langs komt waar ik heel goed mee kan praten. Dus dat helpt gelukkig al wel iets.

Schrijven ben ik nu ook mee begonnen. Ik heb ook een gedicht erover geschreven, die deel ik een ander moment met jullie.

M’n man weet wel een paar punten waarvan hij weet dat dat de oorzaak van een depressie kan zijn. Maar waarom het zo heftig is weet hij niet. Er is geen trigger zoals een trauma oid. Een van de dingen is helaas dat de last om voor mij te zorgen teveel is geworden.

Iemand vroeg nog wat onze relatie is. We zijn ruim 10 jaar samen en wonen samen met onze huisdieren. We zijn eigenlijk altijd samen

Opname zou voor hem een laatste optie zijn. Onze vriendin is momenteel opgenomen na een zelfmoordpoging en we zien hoe heftig zo’n opname is dus dat willen we liever voorkomen.

**Geplaatst**: 01-02-24 22:00

Geplaatst: 01-02-24 22:00

Wat een moeilijke en heftige situatie. Ik wil je vooral heel erg veel sterkte en goeds wensen. Voor jou en je partner.
Blijf en zorg voor jezelf

**Geplaatst**: 01-02-24 22:06

Geplaatst: 01-02-24 22:06

Hoi meis, goed om er over te praten...!
En wat _-:(

dat je een half jaar (!) zou moeten wachten voor je bij je psycholoog terecht kunt....!

Wat jouw grenzen betreft: blijf daar binnen, maar probeer het zo goed mogelijk te communiceren.
'Lief, ik heb het nu even nodig om mij terug te trekken, ik hou van je' kan soms goed helpen.
(De ervaring leert dat het vaak is, dat angstaanvallen erger worden of vaker komen als je geforceerd wordt. Niet doen, dus.)
En soms zijn er wellicht combinaties mogelijk, bijvoorbeeld samen wandelen.

En goed om te beseffen dat het een soort wedstrijd dreigt te worden.
Blijf daar buiten!
... heb je ooit gehoord van de reddingsdriehoek? Het komt uit Transactionele Analyse (zeer de moeite waard, ook als zelfhulp) officieel heet het de drama driehoek van Karpman.
Je hebt drie

posities: 1) de zielepiet 'Oh, ik kan helemaal niets, jij moet het doen' 2) de redder, 'mams met de dweil', ik ruim het wel op allemaal, ik regel het wel, ik zal... 3) en vroeger of later merk je dat het niet werkt, en wordt hetzij de redder hetzij de zielepiet boos: 'de vervolger'.
Heel belangrijk: probeer alle drie de posities te vermijden! (Niet altijd makkelijk, maar zeer de moeite waard.)

Het klinkt mij een beetje in de oren als
"'Nee', zegt de zielepiet, 'ik ben het zieligst, jij niet!'"
(In plaatselijk jargon wordt de zielepiet op dat moment de vervolger. En als je meegaat in het gedoe van de reddingsdriehoek, word je redder, en doorgaans ook slachtoffer, want voorbij een bepaald punt delf je het onderspit.)
Jullie hebben het allebei zwaar.
Jullie hebben allebei je behoeftes en noden.
Belangrijk om dit over en weer te erkennen!
(Ingewikkeld op heftige momenten, maar breng het op rustige momenten ter sprake.)

Edit: ik lees net dat zijn zorg voor jou/om jou één van de aspecten is.
Heftig!
En dat lijkt mij ook een ingewikkelde 'knoop' om mee om te gaan!

En waar ik in mijn eigen akeligste momenten veel aan had, was manlief Klaas die met zoveel woorden zei 'Jans, ik kan je niet helpen, maar hou mij maar vast.' Die steun hielp.
Een partner moet vooral partner zijn en hoeft echt geen therapeut te worden.

**Geplaatst**: 01-02-24 22:54

Geplaatst: 01-02-24 22:54

Ik lees hier zoveel mooie reacties. Hopelijk vinden jullie daar hulp en steun uit.

Hoe moeilijk ook, probeer hulp in de omgeving te vragen. Misschien kan iemand voor jullie een voorraad eten maken en invriezen, iemand die een keer even extra een sopje door de keuken en badkamer heen haalt. Je hoeft uiteraard niet aan iedereen het hele verhaal te vertellen, maar soms kan het genoeg zijn om te vertellen "Wij redden het even niet".

Door daarin even wat druk eraf te hebben, voelen jullie thuis beide misschien even meer rust.

Ik weet hoe moeilijk hulp vragen is, maar heb na heftig ziek geweest te zijn wel geleerd dat de ander dankbaar is dat je het vraagt en hen toelaat jou te helpen.

Heel veel sterkte samen.

**Geplaatst**: 01-02-24 23:37

Re: Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst: 01-02-24 23:37

Ik heb eigenlijk geen woorden, maar sluit mij volledig aan bij alle bovenstaande berichten.

Ontzettend dapper dat je het hier kan opschrijven en hulp/advies vraagt .

Heel veel sterkte en kracht toegewenst en zorg goed voor jezelf :knuffel:

**Geplaatst**: 02-02-24 06:36

Geplaatst: 02-02-24 06:36

Ah al 10 jaar... Dan is afstand nemen ook niet zomaar gedaan. Is er iemand in jullie omgeving die stabiel is en waar je je verhaal bij kan doen? Wellicht helpt dat je? En wellicht kan die persoon ook tips geven aangezien hij of zij jullie waarschijnlijk allebei kent dan. Ik vind het knap hoe je hiermee omgaat, maat probeer je eigen gezondheid voorop te zetten en jezelf te bedenken dat je hem het beste kunt helpen als je zelf goed in je vel zit.

**Geplaatst**: 02-02-24 07:52

Geplaatst: 02-02-24 07:52

Het eerste wat in me opkomt is het liedje: 'Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn, laat het maar merken. Dan maar niet de sterkste' Waarschijnlijk heb jij je accountnaam hieraan ontleent. Ik vind dit liedje heel helpend voor dit soort situaties en het helpt mij om af en toe de tranen en stress maar naar buiten te laten komen. Is het daarmee over? Nee, maar het lucht voor mij wel iets op. Ik wens je toe dat je een manier kan vinden waarop je niet waterdicht hoeft te zijn :knuffel:

Mijn situatie is anders dan de jouwe, maar er zijn wel raakvlakken. Ook in mijn leven is er iemand die dichtbij mij staat die suïcidaal is. Het grote verschil zit erin dat het bij mij om iemand gaat waarmee ik niet in 1 huis woon en hierdoor kan ik meer afstand nemen. Tegelijkertijd kies ik er op het moment heel bewust voor om wel veel contact te hebben en er voor haar te zijn, omdat ze voor mij een zeer belangrijke persoon is. Dit levert met enige regelmaat veel spanning en weinig slaap op. Daarnaast kost het veel energie.

Om het enigszins houdbaar te houden merk ik dat het belangrijk is om voor mezelf bepaalde grenzen te hanteren. Soms lukt dat, soms niet. Een harde no go voor mij zijn bijvoorbeeld gesprekken over de trauma's die spelen. Verder probeer ik inhoudelijke gesprekken zo te buigen dat ik in ieder geval vermijd dat ik de suïcidale gedachten ga proberen om te praten. Ik merk dat dat echt averechts werkt. Dingen als ' je doet er wel toe, je kan het en je bent dapper en goed bezig' helpen helemaal niet op het moment dat ze zo in haar wanhoop zit. Een ander ding wat ik heel lastig vind is dat deze persoon het erg lastig vind om hulp te vragen, dus dat ik dan 'de redder' (waar Janneke naar refereert) ga zijn. Maar omdat ze niet gered wil worden op het moment dat ze zo diep zit moet ik mijn hulp echt opdringen. En ik weet dat ze het wel nodig heeft en uiteindelijk waardeert. Dus probeer ik deze situaties te voorkomen. Heel concreet is alleen zijn na heftige therapie moeilijk voor haar, dus zou ze het eigenlijk fijn vinden als ik dan kom. Dat vraagt ze alleen niet, want ze wil me niet tot last zijn. Dus zorg ik ervoor dat ik zelf een voorstel ver voor die tijd doe om samen een dagje wat te doen, of nodig ik haar uit voor koffie oid. Dan hou ik zelf de regie en stapt zij niet in haar 'zelfhaatspiraal'.

Wat ik zie bij de mensen die bij haar in huis wonen is dat afstand kunnen nemen heel belangrijk is. Af en toe even weg en naar een omgeving waar de sfeer lichter is. Het lukt hen ook veel minder om inhoudelijk met haar te praten, omdat het te dichtbij komt. Ik denk dat dat ook echt prima is. Het is niet de verantwoordelijkheid van de naasten om deze persoon beter te maken of alle moeilijkheden aan te horen. Daarvoor hou je teveel van iemand. Ik denk dat het heel eerlijk is om aan te geven dat het inhoudelijk te ver gaat, en dat dit zowel voor jou als je partner helpend is.

Verder merk ik dat ik de neiging heb om mee te gaan in de doemscenario's, namelijk zelfmoord of blijvend ondraaglijk lijden. Voor mij helpt het om ook de andere opties concreet te maken, hoe werkt de therapie? Welke succesverhalen zijn er? Schrijven helpt me hier ook bij, omdat daar gewoon alles gezegd kan worden. Alle tegenstrijdige gedachten en gevoelens mogen daar bestaan.

Concreet zijn de vragen die mij geholpen hebben:
- Waar liggen mijn grenzen in wat ik wil/kan horen/bespreken?
- Waar liggen mijn grenzen in wat ik kan doen?
- Bij wie kan ik mijn gevoelens hierover uiten?
- Op welke manier kan ik de spanning die ik ervaar verminderen?

Alles bij elkaar, wil ik nog zeggen dat ik het te groot vind en er last van houdt. Dus dat ik ben aangesloten bij de wachtlijst voor hulp.

Lang en persoonlijk verhaal. Ik hoop dat je er iets aan hebt/mee kan voor jouw situatie. Mocht je verdere vragen hebben of iets willen uiten dan mag je me zeker een pb sturen! Veel sterkte in ieder geval :knuffel:

(Mocht iemand mij herkennen dan vind ik het prima om hier persoonlijk irl over te praten, maar ik wil niet dat het een leven gaat leiden in mijn kenniskring. Dus bij vragen graag persoonlijk en niet via via

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-24 08:11

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-24 08:11

Femek: wat een mooie uitgebreide post.
Ik herken het wel. M’n vriendin is dus ook suïcidaal maar daar lukt het me wel die afstand te bewaren. Dus ik ben er voor haar, ik bezoek haar in het ziekenhuis, maar ik kan het daarna weer loslaten. Maar bij m’n man voelt dat anders omdat ik er natuurlijk veel meer van merk als hij er niet meer is. Dan is ineens je huis leeg.
Ik mag inderdaad beter op m’n grenzen letten en die aangeven.

@ Janneke: Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik ben snel de zielepiet eigenlijk. Dus die rol herken ik wel.

Verder komt m’n naam inderdaad van het nummer van Hannah Mae. Dat lijkt echt voor ons geschreven te zijn, raakt me zo erg. Ik ga over 2 uur ook concertkaartjes proberen te kopen, want wil het graag live zien.

Verder weten al mn vrienden en familie het. Ook tot in detail. Dus die zijn heel erg lief voor ons. Hulp vragen vinden we nog lastig. Weten ook niet zo goed wat we nodig hebben.

Denk dat ik komende tijd ook gewoon wat dingen voor mezelf moet inplannen met bijv vrienden. Dat ik er even uit ben.

**Geplaatst**: 02-02-24 10:53

Geplaatst: 02-02-24 10:53

Hoi Waterdicht -
ik heb het liedje even opgezocht.
Ik begrijp het als:
'je mag huilen, je mag boos zijn, je mag pijn hebben en pijn laten zien - en we steunen elkaar daar in'.
MOOI...!!!!

Nog even iets over de reddingsdriehoek en de zielepiet.
Het gebruikelijke woord is 'slachtoffer', maar dat is onhelder.
.... soms is Transactionele Analyse - terwille van de duidelijkheid, op zich charmant - een beetje van de karikaturen.
Het karikatuur 'zielepiet' is een dikke schoonmoeder, hangt de hele dag op de bank, vindt het prachtig dat iedereen voor haar vliegt. - (En bij een zuchtje tegenspraak wordt ze vervolger 'ik heb het aan mijn hart! Dadelijk krijg ik een hartaanval omdat jij naar doet en dan is het jouw schuld!')
En slachtoffer ben je als je met je auto keurig netjes stilstaat voor het rode stoplicht en een idioot rijdt jou van achterop aan.

Of wel: keuzes en grenzen. Zaken als autisme, angststoornis en eetstoornis zijn zeer beslist geen keuze en beslist een grens. (Daar kun je het woord slachtoffer aan verbinden, maar het heeft NIETS met de zielepiet van doen!!!)
De echte zielepiet wil niets doen. (Nu ja, heerlijk op die bank hangen, met een grijns van 'ik laat ze allemaal voor mij vliegen!')
En dat je als mens grenzen hebt en per definitie niet alles kunt doen is gewoon een feit. (Soms heel frusterend, maar een feit en geen keuze.)

... de kunst is om te kijken wat er BINNEN die grenzen wel mogelijk is.
Liefst, als O:)

het kan zonder schaamte.

... ik zeg maar even wat ik zelf het moeilijkste vond en vind.

En dingen kunnen subtiel zijn. Soms heb je misschien wel een mogelijkheid, maar gaat het om iets wat je (om wat voor reden dan ook) niet weet (tot iemand het je vertelt)
iets wat je niet kan, tot iemand het je leert, etc etc etc.

En 'naar aanleiding van' een kort verhaal uit mijn rotste periode.
Mensen die tegen mij zeiden van 'Het komt vast goed' of 'Je kunt het wel' etc - voor mij voelde dat op dat moment vooral als bagatelliseren. ('Je snapt niet dat ik niet snap hoe ik hier terecht ben gekomen! Ik kan er niet uit. Ik kan X niet meer. Ik weet niet hoe het ooit goed zou moeten komen.') -
... en omdat 'mijn hersens stil stonden' (wie flink gestresst is, echt diep zit kan niet logisch nadenken - Moeder Natuur vindt dat we moeten overleven op instinct)
kon ik dat niet eens zeggen. (Nu wel.)
Wat hielp was andermaal wat Klaas zei: "Och, wat rot dat je zo diep zit. Ik kan je niet helpen. Maar je krijgt wel een kusje." Dat was erkenning.
En daarna zette hij water op 'en moest ik maar kruidenthee zetten'.
Sinasappelthee waar ik gember bij gooide en kaneel.
Of de mok half met warm water vullen, sinasappelsap erbij, wat yoghurt en kaneelpoeder erdoor roeren. 'Troostdrank'.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-24 15:22

Re: Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-24 15:22

Janneke; Bedankt! Ik snap wat je zegt. Ik ga daar eens verder over nadenken.
Ik heb gelukkig nog geen ‘ah komt wel goeds’ gehoord, vind dat altijd zo’n nare reactie. Ook al bedoelen ze het goed.

Ik wilde nog een gedicht delen.
Ik weet dat er nu bokkers mij zullen herkennen maar dan graag niet in het topic zetten.
Ik had verder nog nooit een gedicht geschreven.

Strijd

Hoe kan je leven
Als je partner niet wil leven
En je alleen maar getuige kan zijn
Van een gevecht dat voor je ogen plaatsvindt

En je het niet op kan lossen
Niet de pijn kan laten verdwijnen
Alleen maar toekijken
En hopen dat het beter gaat

En hoe houd je het vol
Als je elke dag met angst leeft
Met een grote knoop in je maag
En de stress je teveel wordt

Hoe blijf je dan de lichtpuntjes zien
Als ze langzaam voor je doven
En je je vast probeert te klampen
Aan iets van houvast

Moet ik dan maar accepteren
Dat dit is hoe het nu is
En dat elke dag volhouden
Weer een stap dichterbij is

Een stap dichter bij herstel
Voor hem
Voor mij
Voor ons

En kunnen we straks terugkijken
En denken
Wij kwamen hieruit
En samen gaan we nu verder

**Geplaatst**: 02-02-24 15:40

Re: Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst: 02-02-24 15:40

Waterdicht, wat heb je dat mooi geschreven. En wat knap dat je toch dat lichtpuntje van herstel in het oog houdt. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen. Blijf dat lichtpuntje houden.
Ik kan me niet voorstellen wat het met je doet als je partner zegt dat de zorg voor jou een factor is bij zijn problemen. Dat moet vreselijk zijn, want jij kan niets veranderen aan wie je bent. Hoe moeilijk ook probeer daar afstand van te nemen. Het is niet jouw schuld.
Ik snap dat je opname mss nu niet wil, maar het zou kunnen zijn dat jullie in de toekomst toch dat besluit moeten nemen. Simpel om tot rust te kunnen komen uit deze heftige situatie.
Nogmaals heel veel sterkte en goed van je dat je op deze manier je zorgen deelt.

**Geplaatst**: 02-02-24 15:43

Re: Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst: 02-02-24 15:43

Wat heb je een mooi gedicht geschreven.

Ik kan je niet helpen en ook geen advies geven.

Ik wens je daarom veel krach en sterkte!
Hou je hoofd omhoog!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-24 07:12

Re: Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-24 07:12

Gisteravond hadden m’n man en ik weer een situatie waarbij we er niet voor elkaar konden zijn.

Ik was overstuur en had hem eigenlijk nodig om me te troosten. Maar hij had erge spanning waardoor hij slechtere gedachten kreeg en naar boven ging om de crisisdienst te bellen. Waardoor ik het eigenlijk zelf moest oplossen.

Ik zoek eigenlijk nog helpende gedachten/acties hoe ik dat in de toekomst beter kan aanpakken. En hoe ik het hem niet kwalijk kan nemen, want nu voelde ik me best eenzaam.

**Geplaatst**: 03-02-24 07:55

Re: Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst: 03-02-24 07:55

Als eerste een dikke knuffel, dit is natuurlijk een hele heftige situatie :(:)

Hebben jullie ook de mogelijkheid om op een moment waarop het met jullie beide oké gaat even te zitten en een plan van aanpak te maken over wat te doen als het niet goed gaat met één of beide? Desnoods dat je man samen met zijn psycholoog daar mee bezig gaat, maar ook dat jij een back-up hebt die je op zo'n moment waarop het hem niet lukt wel hulp kan krijgen. Schrijft het op als dat fijn is, dan hoef je het in een moment van paniek niet na te denken over wat ook alweer je opties zijn, maar kan je het zo zien.

**Geplaatst**: 03-02-24 08:33

Re: Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst: 03-02-24 08:33

Wat een moeilijke situatie. Is dit altijd al zo geweest? Of is dit iets van de laatste jaren? Op dit moment halen jullie duidelijk niet het beste in elkaar naar boven en denk ik dat jullie negativiteit zelfs wordt versterkt door elkaar, uit schuldgevoel naar elkaar toe. Heel lastig. Want je wilt elkaar ook niet kwijt.

**Geplaatst**: 03-02-24 09:22

Re: Als het slecht gaat met je partner

Geplaatst: 03-02-24 09:22

Zou voor nu de luisterlijn een steun kunnen zijn? Dan kan jij je verhaal kwijt en voel je je misschien minder alleen staan op zo een moment?.