Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-02-24 00:02

Geplaatst: 05-02-24 00:02

Hutcherson schreef:
Mijn oma heeft ook een CVA gehad en is gedotterd. Daarna naar revalidatie en daar verbeterde ze langzaam fysiek. Echter kickte de dementie keihard in.
Mijn ietwat forse, gezellig oma met haar rode lippenstift (die altijd afgaf) en haar schuine grapjes (waar ze zelf keihard om lachte) is nu een schim van zichzelf die ons niet meer herkent. Ze zeurt om alles, niks smaakt nog, niemand komt nog, ze woont er verschrikkelijk en niks is goed. Ze kan niks meer zelf en geniet nergens meer van.
Het is vreselijk om dit te zien, maar erger vind ik dat ze mijn moeder zo op haar ziel trapt met haar gedrag. Oma krijgt niet meer mee wat er gebeurt en wat ze aanricht..maar mam wel.
Ik kom alleen nog op haar verjaardag, de rest skip ik. Puur om mijn prachtige herinneringen aan haar levend te houden in mijn hoofd en niet het skelet te zien wat ze nu helaas is. Ze is hartstikke ziek (maagkanker) maar niemand (van die kant van de fam) komt op het idee dat ze misschien niet een hele hoge kwaliteit van leven meer heeft, maar oma dood is geen optie. Ik kan het niet aanzien en heb afstand genomen.

Ik werk overigens geregeld ook met mensen met een CVA en die eerste 3 maanden zijn goud qua revalidatie. Hierin kan 100% van de functies teruggekregen worden door oefenen oefenen oefenen (wel activiteiten oefenen die nodig zijn in het dagelijks leven). De 3 maanden daarna krijg je ook nog veel terug maar tis echt afhankelijk ook waar de laesie zit.

In hoeverre weten we dit zeker? (geen kritiek, oprechte vraag)
Een confronterende situatie die jij beschrijft, heel erg.

Een familielid van mij heeft recent een herseninfarct gehad. Zij is wel jonger (60+) herstel gaat vooralsnog moeizaam.

Daarnaast heb ik bij mijn vader gezien -ander ziektebeeld - dat hij in het ziekenhuis terecht kwam, daarna revalidatie, maar kon niet meer terug naar huis. Heel moeilijk voor iemand om dat te accepteren, en om op zo'n manier nooit meer in je eigen huis terug te keren. Hij zit nu in een verzorgingshuis. Hij kan weinig zelf.
Ik vind het heel moeilijk inschatten hoe leuk hij het leven nog vindt. Het is wel afzien, en dat hoor je hem ook regelmatig zeggen: het feit dat niks meer lukt, de totale afhankelijkheid, het regelmatig in de war zijn (wat heel angstig is)
De familie en de verzorging die hem dagelijks helpen zijn heel erg bezig om hem te motiveren om nog af en toe zijn kamer af te komen, en om de dag nog in te vullen met wat leuks. Ik heb daar veel respect voor, en tegelijkertijd roept het bij mij ook wel vragen op.

**Geplaatst**: 05-02-24 00:10

Geplaatst: 05-02-24 00:10

Nikass schreef:
Hutcherson schreef:
Mijn oma heeft ook een CVA gehad en is gedotterd. Daarna naar revalidatie en daar verbeterde ze langzaam fysiek. Echter kickte de dementie keihard in.
Mijn ietwat forse, gezellig oma met haar rode lippenstift (die altijd afgaf) en haar schuine grapjes (waar ze zelf keihard om lachte) is nu een schim van zichzelf die ons niet meer herkent. Ze zeurt om alles, niks smaakt nog, niemand komt nog, ze woont er verschrikkelijk en niks is goed. Ze kan niks meer zelf en geniet nergens meer van.
Het is vreselijk om dit te zien, maar erger vind ik dat ze mijn moeder zo op haar ziel trapt met haar gedrag. Oma krijgt niet meer mee wat er gebeurt en wat ze aanricht..maar mam wel.
Ik kom alleen nog op haar verjaardag, de rest skip ik. Puur om mijn prachtige herinneringen aan haar levend te houden in mijn hoofd en niet het skelet te zien wat ze nu helaas is. Ze is hartstikke ziek (maagkanker) maar niemand (van die kant van de fam) komt op het idee dat ze misschien niet een hele hoge kwaliteit van leven meer heeft, maar oma dood is geen optie. Ik kan het niet aanzien en heb afstand genomen.

Ik werk overigens geregeld ook met mensen met een CVA en die eerste 3 maanden zijn goud qua revalidatie. Hierin kan 100% van de functies teruggekregen worden door oefenen oefenen oefenen (wel activiteiten oefenen die nodig zijn in het dagelijks leven). De 3 maanden daarna krijg je ook nog veel terug maar tis echt afhankelijk ook waar de laesie zit.

In hoeverre weten we dit zeker? (geen kritiek, oprechte vraag)
Een confronterende situatie die jij beschrijft, heel erg.

Een familielid van mij heeft recent een herseninfarct gehad. Zij is wel jonger (60+) herstel gaat vooralsnog moeizaam.

Daarnaast heb ik bij mijn vader gezien -ander ziektebeeld - dat hij in het ziekenhuis terecht kwam, daarna revalidatie, maar kon niet meer terug naar huis. Heel moeilijk voor iemand om dat te accepteren, en om op zo'n manier nooit meer in je eigen huis terug te keren. Hij zit nu in een verzorgingshuis. Hij kan weinig zelf.
Ik vind het heel moeilijk inschatten hoe leuk hij het leven nog vindt. Het is wel afzien, en dat hoor je hem ook regelmatig zeggen: het feit dat niks meer lukt, de totale afhankelijkheid, het regelmatig in de war zijn (wat heel angstig is)
De familie en de verzorging die hem dagelijks helpen zijn heel erg bezig om hem te motiveren om nog af en toe zijn kamer af te komen, en om de dag nog in te vullen met wat leuks. Ik heb daar veel respect voor, en tegelijkertijd roept het bij mij ook wel vragen op.

Mijn oma heeft die 'heldere/goede' momenten niet meer. Je hebt in dementie bepaalde stadia waarin iemand zich bevindt. https://www.alzheimer-nederland.nl/deme ... 20ervaring.

Mijn oma zit duidelijk in de verborgen ik fase. Er zijn goede momenten waarop ze spontaan wel ineens mensen herkent en herinneringen heeft of adequate vragen stelt. Ik weet zeker dat ze zichzelf nooit had herkent nu als ze nog in haar goede tijd zat. Haar eigen karakter is totaal weg. Alles wat mijn oma oma maakte is weg.
Er is geen empathie meer, ook niet soms. Dat ze snapt dat het ook best pittig is voor haar dochters. Of dat ze blij is dat er iemand komt.

**Geplaatst**: 05-02-24 00:11

Geplaatst: 05-02-24 00:11

Hier zelf iemand die een cva heeft gehad. Ik heb 5 dagen helemaal niet kunnen praten. Met logopedie 3x per week en heel veel oefenen praat ik weer. Misschien dat dit je helpt om positief te blijven. Misschien is een psycholoog iets voor je oma om mee te praten over wat er gebeurd is.

**Geplaatst**: 05-02-24 00:14

Geplaatst: 05-02-24 00:14

Mijn schoonvader heeft ook een cva gehad, zo minimaal, bijna niet te vinden op scans maar wel net op de verkeerde plek. Gevolg, halfzijdig verlamd en ondanks knetterhard revalideren is alleen de spraak beter geworden, voor de rest was het rolstoel leven. Dat heeft hij nog 9 jaar volgehouden. Dus lang niet iedereen, ik denk de meesten niet, komen weer op niveau van ervoor. Wanneer de artsen van de oma van ts nu al aangeven dat revalideren niet het gewenste resultaat zal geven dan ben ik bang dat ze op de scans gezien hebben dat er een grote schade is. Ook de verwardheid kan hier een gevolg van zijn en ik snap oma volkomen wanneer ze dit niet wil. Maar euthanasie gaat niet zo snel en heel misschien knapt ze nog wel in zoverre op dat ze toch nog op haar besluit terugkomt, hopelijk raakt ze niet erger in de war want dan wordt euthanasie een moeilijk verhaal omdat ze niet meer als handelingsbekwaam wordt gezien. Sterkte ts en familie en vooral voor je oma.

**Geplaatst**: 05-02-24 00:35

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 05-02-24 00:35

Heel veel sterkte TS voor je oma en je familie!

**Geplaatst**: 05-02-24 08:36

Geplaatst: 05-02-24 08:36

BigOne schreef:
Mijn schoonvader heeft ook een cva gehad, zo minimaal, bijna niet te vinden op scans maar wel net op de verkeerde plek. Gevolg, halfzijdig verlamd en ondanks knetterhard revalideren is alleen de spraak beter geworden, voor de rest was het rolstoel leven. Dat heeft hij nog 9 jaar volgehouden. Dus lang niet iedereen, ik denk de meesten niet, komen weer op niveau van ervoor. Wanneer de artsen van de oma van ts nu al aangeven dat revalideren niet het gewenste resultaat zal geven dan ben ik bang dat ze op de scans gezien hebben dat er een grote schade is. Ook de verwardheid kan hier een gevolg van zijn en ik snap oma volkomen wanneer ze dit niet wil. Maar euthanasie gaat niet zo snel en heel misschien knapt ze nog wel in zoverre op dat ze toch nog op haar besluit terugkomt, hopelijk raakt ze niet erger in de war want dan wordt euthanasie een moeilijk verhaal omdat ze niet meer als handelingsbekwaam wordt gezien. Sterkte ts en familie en vooral voor je oma.

Dat bedoel ik dus, volledig herstel. Er wordt overal, ook in dit topic weer zo gemakkelijk voorbij gegaan aan de wens van de persoon.
Ik ga dan zeker wel eens nadenken, moet ik het op papier zetten wat ik absoluut niet wil? En dan niet voor hoge kosten bij de notaris, maar gewoon ergens op een stuk papier wat iedereen moet vinden als ze dan in mijn huis komen?
En als je dan zoiets op papier zet en je krijgt een beroerte, en je geeft direct aan niet verder te willen, hebben ze dan wel het fatsoen om binnen een week aan je wens te voldoen? Of moet je dan het recht in eigen hand nemen? Ik vind dit wel belangrijk. Een bedenktijd voor euthanasie, ja prima, en logisch. Maar niet als iemand er allang en breed over nagedacht heeft. Dan vraag je 1 keer, wil je niet meer? Nee, ok, dan is hier het einde, vind je dat goed? Ja, en dan het afscheid. Dat zou allemaal niet zo lang moeten duren. Dat vind ik naar de betroffene echt niet menswaardig. Ik merk hier aan dit topic ook weer dat euthanasie een lastig onderwerp is voor velen. Het moeilijke er aan is dat voor de 1 iets menswaardig is en voor de ander niet. De 1 kan nog gelukkig zijn in een rolstoel of verzorgingstehuis en een ander niet. Er is wel wat verbeterd met die wet 'voltooid leven', maar we zijn er nog lang niet. En alleen de betroffene kan bepalen wat nog ok is in het leven.
Dementie er bij is lastig. Is iemand met dementie gelukkig? Kan die nog dingen bepalen? Je moet eigenlijk al dingen vastleggen voordat er eventueel dementie op kan treden. Waarbij natuurlijk niet een ander moet gaan bepalen je bent te duur, dus spuitje er in en weg. Maar de betroffene zelf moet het bepalen. En dat kan natuurlijk ook zwaar of verkeerd vallen bij familie, maar in mijn ogen heeft de betroffene het laatste woord.

Ik vind het lezen over verschoond worden en scheef zitten of hangen echt niet fijn. Het lijkt mij niet leuk om iemand die je kent zo te zien.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-24 10:19

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-24 10:19

Sabri schreef:
Maar Germie, TS haar Oma zegt hulp te willen. Dit vertaald ze naar de hallucinatie van haar beleving namelijk dat overleden( maar voor haar de nog levende) opa moet helpen. Het zou wat anders zijn als ze steeds zegt en herhaald dat ze niet meer geholpen wil en voor haar dood wil. En het scheef zitten merkt ze waarschijnlijk zelf niet(neglect bv), dit is ook tgv de infarct en de verpleging doet dit vermoedelijk ook om te verbeteren of tegen bv doorliggen.
Mijn eigen oma kon eerst ook niet praten en haar arm niet bewegen maar dit is ook allemaal destijds weer bijgetrokken.

Oma vraagt of opa haar komt halen dat bedoeld ze met opa moet mij helpen

Ze heeft zeker wel door dat ze zo scheef zit ze gaf het meteen aan en dat is heel naar dat iemand 100% bij is maar helemaal niks kan.

De verpleging vroeg mij vind je het naar om te horen dat ze niet meer wil (ze zegt het ook tegen hen)
Nee ik vind dat niet moeilijk, ik gun mijn oma een waardig einde
Ik gun haar geen verlamming waarbij ze in een stoel gezet word, scheef hangt niks zelf kan en meermaals zegt ik wil dit niet, dit is geen leven.
Liefde is ook loslaten (net als wij dat beslissen bij onze dieren)

Ik kan best begrijpen dat sommige nog wel willen leven maar echt mijn oma niet dat heeft ze de afgelopen jaren al vaker aangegeven.
Ze geeft aan eenzaam te zijn, pijn te hebben in haar werkende arm (die hand daar werkt dus niet mee dus 2 handen waar je niks mee kan)
Ze roept bij een verschoning dat ze het genant vind.
En zodra je binnenkomt begint ze erover.
Ik heb genoeg van deze mensen in het ziekenhuis gezien maar nu het mijn eigen oma is breekt me dat in 1000 stukjes, voor mij staat de wereld even stil want hoe kan ik verder als mijn oma 4 uur per dag hangend in een stoel zit, verschoond moet worden en maar ligt te liggen wetende dat ze helemaal bij is en wetende dat ze dit niet wil

Om een beeld te geven, het knuffeltje ligt onder de verlamde hand. De stijve hand is haar goede hand en daar kan ze niks mee en heeft ze pijn aan

Afbeelding

**Geplaatst**: 05-02-24 11:12

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 05-02-24 11:12

Ik denk dat jouw oma zelf heel erg duidelijk is in wat ze wil. Ergens fijn dat ze het nog zo goed kan laten merken. Ik hoop dat jullie helemaal achter haar kunnen staan en haar ook hiermee kunnen helpen. Heel veel sterkte voor oma en voor jullie. Heel verdrietig dit.

**Geplaatst**: 06-02-24 12:44

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 06-02-24 12:44

Ik herken je gevoel w.b luier en niet zelfstandig kunnen eten.
Mij is opgevallen dat de afdeling waar je oma (en mijn vriendin) ligt/liggen erg goed voor de patiënten gezorgt word, hopelijk bied dat troost.
Ondanks dat we elkaar niet kennen zitten we (ongeveer) in het zelfde schuitje en mag je mij altijd aan m'n vestje trekken. Ik ben zowel smiddags als s'avonds tijdens bezoek aanwezig.
Veel sterkte :knuffel:

**Geplaatst**: 07-02-24 10:32

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 07-02-24 10:32

Ah gosh..je oma wil bij je opa zijn..voor mij is het eigenlijk wel heel duidelijk. Ik hoop dat er aan haar wensen voldaan kan worden. Een waardig einde is enorm belangrijk. Heel veel sterkte in en met deze situatie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-02-24 15:04

Re: Herseninfarct

Geplaatst door de TopicStarter : 09-02-24 15:04

Mijn oma heeft een blaasontsteking en heeft soms last van delier

Gister is het paliatieve team op bezoek geweest op aanvraag van haar arts omdat ze herhaaldelijk aangeeft dit niet te willen.

Omdat oma op dit moment teveel delier heeft willen ze dit proberen aan te pakken (dat schijnt goed te kunnen)
Daarna komt het team weer langs

Ondanks haar delier blijft de rode draad dat ze wil roken en dit niet wil
Ze zal nicotine pleister krijgen omdat het plotselint nicotine stop ook de delier kan versterken

Ik blijf dingen lastig vinden gister hing ze scheef in bed en er komt een dag dat ze er uit valt
Ze kan niet op de knop drukken omdat beide handen het niet doen
Ze kan niet hard genoeg roepen
Ik vind dat wel zorgelijk
(Gisteren vroegen we of ze ons wilde laten zien hoe we haar te drinken kunnen geven (ivm verslikken) de verpleegster was na 1 uur nog niet geweest

**Geplaatst**: 09-02-24 15:22

Geplaatst: 09-02-24 15:22

Heftig TS. Heel veel sterkte!

Hier 2 verschillende verhalen. Beide helaas niet positief.

1) Schoonvader die na 2e keer kanker met uitzaaiingen en nul vooruitzicht euthanasie wilde. Alle papieren binnen, maar nog niet ondertekend. Hij kreeg diezelfde nacht een beroerte en mocht daarna dus niet meer zelf tekenen. Hij heeft altijd gezegd dat hij niet wilde dat de ziekte hem zou verteren, maar dit alles heeft nog bijna een jaar geduurd voordat wij (samen met het zorgteam) groen licht kregen om hem uit zijn lijden te verlossen. Mensonterend traject kan ik je zeggen. Ik heb nog nooit iemand zo de dood gegund als toen.

2) Schoonzus van 37 kreeg een beroerte (rond dezelfde tijd als opname schoonvader). Artsen hadden gezegd dat ze beter had kunnen overlijden toen ze op de IC kwam, zo slecht kwam ze binnen. Na een x aantal weken ging ze naar een revalidatiecentrum waar ze bijna een jaar heeft gezeten. Duurde 5 mnd voordat ze een paar woorden kon zeggen, en uiteindelijk een ruim jaar voordat ze zelfstandig dingen kon doen. Veel operaties en pijn later, kon ze weer redelijk voor zichzelf zorgen, maar 1 kant bleef verlamd. Ze heeft vanaf het begin (toen er weer enigszins communicatie en contact met haar kwam) gezegd dat ze zo niet wilde leven. Wij zagen alleen maar de vooruitgang en alles wat ze weer kon, maar zijzelf zag zich als gevangenge in een lichaam wat niet meer van haar was. Ze kon niet meer werken, paard noodgedwongen verkocht etc. Al het plezier was weg. Euthanasie kreeg ze niet, want te goed. Na 3 pogingen om er zelf een einde aan te maken, is er eindelijk mee ingestemd. Dat is nu bijna anderhalf jaar geleden.

Je wilt niet weten wat een hel dit is geweest voor haar, maar ook voor haar familie en mijn broer. Sinds dit sta ik er ook echt anders in. Gelukkig zijn er ook heel veel positieve verhalen, maar als iemand aangeeft het niet meer te willen en er zijn genoeg heldere momenten, dan is dat echt iets om zorgvuldig mee om te gaan.

**Geplaatst**: 09-02-24 15:38

Geplaatst: 09-02-24 15:38

Jeetje TS wat een rotsituatie, heel veel sterkte. Toevallig zitten wij in een soortgelijke situatie, mijn oma heeft begin januari een herseninfarct gehad en is ook links volledig verlamd. Ze is wat ouder, 83. Ze heeft echter zo'n 18 uur op de grond gelegen en daardoor ook flink wat schade. Ze is vrijdagavond gevallen, ze zat te eten en wilde opstaan maar is gevallen en heeft tot zaterdagochtend gelegen. Helaas was er onomkeerbare hersenschade. Ze is gelukkig wel redelijk verstaanbaar maar ook al haar zelfstandigheid kwijt, kan met moeite een paar uur per dag in de stoel zitten maar niet veel. De situatie is nu al een maand zo met weinig verbetering dus ik heb wat dat betreft niet echt een positieve verhaal voor je...

**Geplaatst**: 09-02-24 15:48

Geplaatst: 09-02-24 15:48

GekOpFjorden schreef:
Ik ben gisteravond bij Oma geweest en ze kon al wat beter praten
(Wel schakeld ze zeer snel van onderwerp maar ik kan haar volgen)

Ze zei opa helpt mij niet wil je vragen of hij me helpt hij staat daar maar (mijn opa is 8 jaar geleden overleden)

Mijn oma moest verschoond worden en dat koste veel energie, erna was ze wat warrig

Vanmiddag had ik goede hoop
Ik kwam aan en ze zat in de rolstoel (hier moet ze 2 x 2 uur in)
Wat een naar gezicht, ze hing helemaal naar rechts.
Ze zei meteen, ik zit hier uren dit is geen leven ik wil dit niet

Ze gaf aan heel moe te zijn en naar bed te willen (ik heb direct de verpleging gevraagd) dat duurde nog 30 min dus heb ik haar hoofd vastgehouden maar ze bleef aangeven ik wil dit niet je moet opa vragen me te helpen

Dit heeft mijn hart echt gebroken

We hopen dat er snel plek is in een verzorginstehuis dan kunnen we vaker en langer bij haar zijn

Dit is ook super herkenbaar voor ons! Mijn opa is 3,5 jaar geleden overleden en ze vraagt ook vaak naar hem of naar haar hondje die echt al tientallen jaren geleden overleden is. Ondanks dat is ze dan weer niet echt in de war. Ze kent en herkent mijn vriend bijvoorbeeld wel, waar ik pas 2,5 jaar een relatie mee heb.

Ik kijk op van de reacties hier wat betreft herstel. Het ziekenhuis heeft tegen ons vrij snel gezegd dat er weinig herstel mogelijk is bij mijn oma. Om die reden is ze ook naar een verzorgingstehuis verhuisd en niet naar een revalidatiecentrum. Ik zie hier toch veel mensen zeggen dat er best wat herstel mogelijk is, dit doet mij toch twijfelen aan of wij wel de goede keuze hebben gemaakt.

**Geplaatst**: 09-02-24 16:01

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 09-02-24 16:01

Eerst sorry als je dit niet wil lezen.

Maar ik wil mijn verhaal doen. Ik heb toen ik 8 jaar was een ongeluk gehad, en vanuit daar een bloeding gehad, wat is gaan stollen. Daarnaast een hersenkneuzing. Mij gaven ze 5% tot 10% kans dat ik het zou overleven, en als ik het zou overleven zou ik zwaar gehandicapt zijn. Ik heb moeten leren lopen. En ja ik was jong, en dus een stuk flexibele hersenen. Aan de buitenkant is er nu niet veel te zien. Ik kan goed praten, en met mijn Iq is wat menigeen over droomt.

Jouw oma heeft door haar leeftijd een stuk minder flexibele hersenen. Is verlamd. En wat ze na een week zeggen, klopt niet helemaal. Maar veel dingen niet zelf kunnen is hels. Op welke leeftijd ook. Want het Iq word niet aangetast. Lichamelijk kan ze mogelijk dingen niet meer, maar ze is bij haar hersenen gewoon nog de oude ik!

Ernaast heeft ze nog een delier. Er is niks naarder als een delier te hebben! Het lijkt zo echt voor haar wat ze mee maakt! En het is vaak nog erger als een nacht merrie... Ik heb met jouw oma te doen. En eerlijk ik snap haar!

Ik wens jullie en je oma zoveel sterkte toe! Dat jullie met z´n alle een goede beslissing kunnen maken!

**Geplaatst**: 09-02-24 16:08

Geplaatst: 09-02-24 16:08

GekOpFjorden schreef:
Ondanks haar delier blijft de rode draad dat ze wil roken en dit niet wil
Ze zal nicotine pleister krijgen omdat het plotselint nicotine stop ook de delier kan versterken

Wat bedoel je met je eerste zin? Ze wil roken maar ze kan niet? Ze moet dus eigenlijk verplicht afkicken begrijp ik?

Wat een mensonterende situaties lees ik hier.
Ik heb er laatst ook eentje vanaf de zijlijn meegemaakt. Ik blijf het bizar vinden dat mensen zo moeten lijden en zo vreselijk aan hun einde moeten komen. De oude mevrouw die ik kan had een darmperforatie. Daar konden ze niks meer aan doen dus ze kreeg alleen pijnstilling. Maar uiteindelijk kwam de zwarte drab dus via de neus en de mond naar buiten. Ze is uiteindelijk dus gewoon gestikt in haar eigen ontlasting.
Ik begrijp werkelijk niet waarom dit moet. Je weet dat iemand dood ligt te gaan maar nee, je mag niet wat extra morfine geven zodat ze rust heeft.

Zou dit ons later ook te wachten staan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-02-24 18:46

Re: Herseninfarct

Geplaatst door de TopicStarter : 09-02-24 18:46

Met de rode draad bedoel ik dat ze tegen iedereen zegt dat ze wil roken en dat ze tegen iedereen zegt dat ze dit niet zo wilt.

Ja ze heeft een delier maar dit blijft ze herhalen

Haar delier komt echt van de blaasontsteking dat was bij binnenkomst niet

Het palliatieve team vind haar nu te verward ondanks dat de arts om dit team gevraagd heeft omdat ook de artsen zien en horen dat ze niet meer wil
Em ja ik snap het als je haar niet kent denk je zo die is in de war

Dingen die ze bijvoorbeeld zegt
Je riep mij,omi omi en ik zag je op een galoperend paard
Je moet aan je vader vragen of hij een stal voor je wil bouwen dan kan je paard daarin

Pas op het sneeuwt het is glad buiten

Nadine je lijkt op michael jackson

Maar wat ze wel onthoud is dat ik de dokter zou vragen of ze mag roken (dat had ik dinsdag beloofd en hier kwam ze donderdag op terug)
Ze weet ook te vertellen dat haar arts haar gevraagd heeft wat ze wil.

Het palliatieve team heeft het over stoppen met eten en drinken maar vind haar nu teveel last hebben van een delier

Wij mogen wel bepalen over reanimatie, behandelingen etc maar ze mag niet zelf aangeven dit wil ik niet in NL erg veel regeltjes

De wilsverklaring is ingeleverd bij haar dokter die wel mee wil werken en deze komt binnenkort op bezoek

**Geplaatst**: 13-02-24 20:56

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 13-02-24 20:56

Hoe is het met je oma ts?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-02-24 19:24

Re: Herseninfarct

Geplaatst door de TopicStarter : 14-02-24 19:24

Hetzelfde, delier word aangepakt maar kan nog weken duren
Ze is ingeschreven voor een verzorgingstehuis.

Ik heb maandagnacht op de ehbo gelegen (diabetes type 1) vanwege erge hoofpijn en overgeven en heb lichte ontstekingswaarde dus ik ben even niet op bezoek geweest.
Maar we zorgen dat er ieder bezoekuur iemand is

**Geplaatst**: 22-02-24 08:58

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 22-02-24 08:58

Hoe is het nu TS? Wordt er wel naar je oma geluisterd?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-24 09:33

Re: Herseninfarct

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-24 09:33

Nog steeds geen verbetering, de delier lijkt iets minder

Ze is ingeschreven voor een verzorgingstehuis maar ze kan niet bij ons in de buurt terecht, minimaal een half uur rijden voor mijn moeder en voor mij 45 min enkele reis, ze kan zodra er plek bij ons is (maanden) wel over.
Maar eerst nog het delier aanpakken dan komt daarna de huisarts op bezoek en nog een keer het palliatieve team zodat ze kan aangeven wat ze wil

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-03-24 21:24

Geplaatst door de TopicStarter : 12-03-24 21:24

Een update al is er weinig anders

Mijn Oma heeft nog steeds een delier en een volgend probleem
Meerdere verpleeghuizen hebben mijn oma afgewezen omdat ze niet de 24 uurs zorg kunnen bieden die ze nodig heeft.
Ze ligt inmiddels 7 weken in het ziekenhuis.
29 februari had ze 1 heldere dag, dat was zo fijn.
Ze wist nog dat ik haar beloofd had een peukie te roken en hoewel ik al 4 jaar ben gestopt heb ik er eentje opgestoken voor haar.
Wat hebben we genoten ze vertelde dat ze zo dankbaar was dat we er zo vaak zijn, over haar begrafenis, haar spullen haar huisje
Heel even mijn eigen omaatje

Helaas de dag erna weer compleet in de war, ik snap niks van dat delier

Het is dus afwachten waar ze heen kan en of dat in de buurt zal zijn

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-04-24 16:07

Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-24 16:07

Update

Afgelopen donderdag is de huisarts geweest en aankomende woensdag komt er een scanarts.

Ze heeft minder pijnmedicatie en is daardoor helder en ze kan nu goed aangeven dat ze euthanasie wil.
Het word nu ook meer gezien als uitzichtloos lijden

Wij hopen dat haar laatste wens in vervulling mag gaan, naar huis om daar te sterven

**Geplaatst**: 06-04-24 16:09

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 06-04-24 16:09

Hoop voor jullie dat de arts jullie wil helpen.

Veel sterkte,

**Geplaatst**: 06-04-24 16:35

Re: Herseninfarct

Geplaatst: 06-04-24 16:35

Wat fijn dat er eindelijk geluisterd wordt naar je oma.

Ik hoop voor haar dat het snel mag gaan en dat ze geen pijn meer heeft.

Veel sterkte.