
Enfin, dat gezegd hebbende wilde ik even van me af typen over wat ik meemaak tijdens EMDR. Het is namelijk soms heel bizar. Net zoals vandaag.
Vandaag had ik het over mijn traumatische herinnering dat ik als kind op school in een leeg klaslokaal ben geplaatst door de leraren. Dit deden ze omdat ik zo werd gepest dat de situatie in de klas onhoudbaar werd. Daardoor haalde ze mij uit de situatie weg. Dat heeft zoals je je kunt voorstellen, ontzettend veel schade aangericht. Ik had nooit het gevoel dat ik ergens bij hoorde. Ik stond altijd met 1 been buiten de groep. Hier heb ik al eerder therapie voor gehad, maar ik merkte dat deze herinnering van de week ineens op popte en behoorlijk heftig aanvoelde. Dus koos ik ervoor om deze herinnering aan te pakken.
Voor diegene die nog nooit EMDR hebben gehad, lees dit even: https://slachtofferwijzer.nl/artikelen/ ... verwerking
Dus ik ging het eerste beeld aan, ik als klein meisje alleen in dat klaslokaal. Daarna mag je het gewoon laten gebeuren. Kijken wat er in je op komt. En de herinnering was erg heftig. Ik voelde me zo alleen. Toen, dacht ik. Na een tijdje (je stopt elke keer even en kijkt wat je voelt of wat je denkt/ziet, en dan ga je weer verder) vroeg mijn therapeut mijn kleine ik mee te nemen naar het hier en nu om te laten zien dat ik niet meer alleen was. Ik stap dan als volwassen ik de herinnering in (Imaginaire Rescripting ). En toen schrok ik me dood. Ik kon aan mijn kleine ik niet laten zien dat het nu beter was... Ik voel me in het hier en nu ook alleen. Altijd, ook al zit ik in een ruimte vol mensen, ook al heb ik de grootste lol met vrienden, ook al voel ik me supergeliefd door mijn man. Toch heb ik het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta. Dus ik kon helaas niet mijn kleine ik laten zien hoe het nu was. Ik moet nu eerst mijn grote ik laten zien dat ik in het hier en nu niet alleen ben. Dat ik hier mag zijn en dat mensen voor mij zorgen.
En dat besef heeft een verschuiving in mijn lijf teweeg gebracht. Ik heb altijd overmatig last van spanning, altijd. En nu ineens ebt die spanning wat weg. Mijn lijf lijkt wat tot rust te komen, En wat voelt dat fijn zeg. Ik moet hier nog wel verder mee aan het werk. Want de trauma zit dus vast in mijn lijf, het gevoel van toen is ook in het hier en nu. Ik durf soms niet echt te hopen, maar wellicht valt er nog wat te halen met mijn vermoeidheid. Want als mijn lijf nu constant het idee heeft dat ik alleen ben, kan dat als 'oergevoel' geven dat ik onveilig ben. Dat ik door gevaar dood kan gaan, want er is niemand die me beschermd. Dat kan ervoor zorgen dat mijn sympatisch systeem dus altijd aan staat, om extra scherp te zijn op gevaar.
Maar goed, ik heb al zoveel geprobeerd, dus ik hoop niet te veel.
Het is fijn om van me af te schrijven, vragen mogen altijd gesteld worden, ik weet niet of het helemaal duidelijk is zo. Als er interesse is, wil ik het EMDR proces van vandaag wel eens helemaal uitwerken. Hoe dat in zijn werking gaat. Het helpt mij alleen maar in mijn verwerking, dus ik vind dat niet erg om te doen
